Alþýðublaðið - 17.09.1970, Blaðsíða 10

10 Fimmtudagur 17. septemlber 1970
MOA MARTINSSOM:
r
mnm
tipim

KJÖTBÚÐIN
Laugavegi 32
SÚRMATjU'R
Úrvalshákarl — Svínasulta
Sviðasulta — Lundabaggi
Hrútspungar — Marineruð síld
Krydd'síld — Rjóma-síld
KJÖTBÚÐIN
Laugavegi 32
verður himinninn líka tærari
og blárri og hreinni en nokk-
urn tíma fyrr. Fætur með
blóðugum rispum og sárum,
veik móðir og vandræða-
stjúpi, óhrein svunta og lús
í hárinu verka á mann sem
gamlir kunningjar; og maður
næstum því gleðet yfir tilvist:-
þessa ails, þegar þetta nýja, ó-
vænta og hræðilega er liðið
hjá.
Vatnsfatan var stór, hún
náði mér næst um því í
mjöðm, þegar hún stóð á jörð
inni. Eg reyndi að bera hana
varlega, og ekki láta skvett-
asf úr henni, enda þótt hand-
leggirnir á mér skylfu af
þrejtú.' Konan fyigdi mér á
leið. Ég setti fötuna frá mér
' og hnéigði mig enn á ný og
þakkaði henni fyrir og spurði
með hálfum huga, hvort það
væri ekki kaupmaður ein-
hvers staðar hérna í nágrenn-
inu. Ég var við öllu búin;
kannske væri nú ékki einu
'Sinni hægt að fá keypt kaffi
út í eina könnu né sykur
með einum boila. Og kannske
efcki heldur brauð.
Kaupmaður? Jú, það er nú
reyndar. Ég er kaupmaður-
inn, sagði daman og ljómaði.
Hefurðu nokkra peninga,
stúlka mín. Nú var hún aftur
orðin alvarleg.
Ég sýndi henni penmgana,
Sem mamma lét mig fá. Það
voru svo sem engin ósböp, 30
aurar. 100 gr. af kaffi. 200 gr.
af sykri, sagði ég.
Þið getið keypt hjá mér
mjólk. á morgnana, sagði hún.
Hún virtist alls ekkert hissa
á því, hvað ég var með lí'tið
af peningum.
Mennirnir í byggingafélag-
inu létu allir peningana sína
„ í barnka, sem ekki greiddi
; neina peninga í vexti; hér um
. slóðir voru langftestir í bygg-
inigafélaginu. Því var það, að
‘jafnvel hinn fátækasti leigj-
' andi var betur séður hjá kauþ
manninum heldur en húseig-
endurnir. Það var nefnifega
ekki til svo aumur leigjandi
*áð hann hefði ekki að minnsta
kosti einu sinni í viku eitt-
hvað ofurlítið af peningum,
nokkuð, sem húseigendurnir
aldrei máttu. Guð einn vissi,
á hyerju þeir eigintega lifðu.
Stundum gekk þetta svo
Jangt, að húseigendurnir báðu
leigjenduma að smygla fyr-
ir sig einni flösku af vatni úr
brunninum, því það kom al-
drei fyrir að fcaupkonan
neitaði leigjendunum um vatn,
hvað oft skeði að því er varð-
aði húseigendurna. Leigjend-
urnir voru langt um betri við-
skiptamenn. Það var gífurleg-
ur vatnsskortur í þessu hverfi.
Vatnið var svo Jangt niðri í
jörðinni, að það var of kostn-
aðarsamt að bora eftir því.
30 aurarnir mínir urðu til
þess, að ég fékk leyfi til þess
að sækja vatn í brunninn
einu sinni á dag.
Dælan mín og brunnurinn
hafa kostað mig þrjú hundr-
uð krónur, skaltu vita, sagði
hún, og þið viljið öll fá að
taka vatn án þess að borga
neitt fyrir það. Fyrst fólk-
ið getur byggt sér hei'l hús,
þá ætti það líka að gefca graf-
ið handa sér brunn. Kaup-
mannsdaman var ekfci með-
limur byggingatfélagsins; hún
átti húsið sitt skuldlaust.
Þegar ég kom heim með
vatnið, kaffið og sykurinn, var
mamma farin að taka dálítið
til í herberginu. Það var orð-
ið hægt að ganga hindmnar-
Jaust um herbergisgólfið; hún
hafði verið svo forsjá’l að
hafa svo’lítið eld’S'neyti með í
poka (það er annars hliutur,
sem flestir gleyma að hafa
með sér í flutningum) og hún
var búin að kveikja upp í
ofninum. Það var orðið ó-
Skaplega heitt í herbergis-»
kytrunni.
Dælan kostaði þrjú hundruð1
krónur, en við megum gjiam-
an taka úr henni vatn einu
sinni á dag, fræddi ég-
mömmu míma. Kerlingin hér
niðri, sú, sem leigir okkur,
heitir Sykurrófan, og svo get-
um við keypt mjóJk hjá kaup-
manninum á morgnana.
Mamma virtist ekki tafca
eftir því, sem ég sagði. Ég
reyndi aldrei að lýsa fyrir
henni því hræðilega augma-
bliki, þegar kaupmannsdam-
an bannaði mér í fyrstu að
ta’ka vatnið. Mamma myndi
aldrei geta skiilið þá ógn
og skelfingu sem greip mig,
aldrei myndi hún fá að vita
hvílikar þrengingar ég hafði
orðið að ganga í gegnum tii
þess að fá vatn neðan í fötu.
Fullorðna fólkið skilur efckert
slíkt. Það heldur að maður
megi tafca allt án þess' að
borga fyrir það. Hún spurði
heldur einskis. Hún bara bjó
til kaffi og við drufckum það
svart. Ég fékk þurra brauð-
sneið, en mamma drafcfc bara-
kaffið, marga bolla. Það var
það fvrsta, sem við neyttum
á nýja staðnum.
Þú mátt aldrei kaOlla hana
Sykurrófuna, sagði mamma.
Það er viðurnefni, skilurðu
það? En ég sá, að mamma
brosti svolítið út í annað
munnvikið.
Svo fór mamma aiftur að
Taga til. Dagurinn lieið. —
Ágústmáninn skein í fylQingu
inn um rígnegldan gluggann.
Skug^inn laf (gluggaþ3'"/‘uni-
um myndaði kross í góltfið.
Skvldi hann ekki koma
heim í kvöld? spurði hún
srjálfa sig. Og svo bjó hún
um rúmið mifct eins og þar
ættu tveir að sofa. Um mig
bjó hún í flatsæng á gólf-
inu.
Ég sagði ekki neitt. Hún
var víst ekki að spyrja mig.
Það - voru úfcskorin akörn
á göflunum og brífcunum á
rúminu mínu. Offc og mörg-
um sinnum var ég búin að
telja þau. Ég lá í flatsæng-
inni minni og sá að fing-
urnir á mömmu hreyfðust á
milli þeirra, eins og hún væri
að telja þau í huganum.
Þau eru sextíu . og fjögur,
umlaði ég hálfsofandi.
Er það? Eru þau svo
mörg? — Og svo heyrði ég,
hvíslið í henni, þegar hún,
fór að telja þau á ný.
Hver býður befur?
í>að er hjá okkur sem þið getið fengið
AXMINSTER
teppi með aðeins 10% útborgun
AXMINSTER — annað ekki.
AmmsTEE
ANNAÐ EKKI
Grensásvegi 8 — Sími 30676
Laugavegi 45B — Sími 26280.
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi: Bretti — Hurðir —
Vélarlok —Geymslulok á Volkswagen í all-
flestum litum. Skiptum á einum degi með
dagsfyrirvara fyrir ákveðið verð.
Reynið viðskiptin.
Bflasprautun Garðars Sigmundssonar
Skipholti 25, Símar 19099 og 20988.
BÍLASKOÐUN & STILLING
Skúlagötu 32
HJOLASTILLINGAR
IYIOTORSTILLIN G.A R LJÓSASTILUNGAR Simi-
LátiS stillá l ’rlma. 4 ^ i.i n n
Fljót og örugg þjónusta. '1 \ I 1 u u