Alþýðublaðið - 01.10.1970, Blaðsíða 10

10 Fimmtudagur 1. október 1970

MOA MART1NSSQN's
Ctf TKT
KJÖTBÚÐIN
Laugavegi 32
SÚRMATUR
Úrvalshákarl — Svínasulta
Sviðasulta — Luncfahaggi
Hrútspungar — Marineruð sfld
Krydd-síld — Rjóma-síld
KJÖTBÚÐIN
Laugavegi 32
*
lVtamma hafði ek'ki sagt mér
að fara til ömmu. I>að vair bara
Valdimar, sem tók það upp
hjá sj álfum sér. En hann hafði
rétt fyrir sér. Ég myndi ekiki
geta farið heim til mín með
ljósmóðurinni, þótt ég ætti að
gera það og mamma hefði sa'gt
mér það. Það var al3.it á tjá
og tundri, þegar ljósmóðirin
kom, og enginn tók allra
minnsta tillit til mín eða lét
sem hann sæi mig. Sumt full-
orðna fólkið hélt því fram, að
j>að væri ljósmóðirin, sem
kæmi með litlu bömin. — Eg
braut aildrei hedann um þ'áð,
hvaðan litlu börnin kæmu. —
Það var svo ósköp eðlilegt að
þau kæmu — sama hvernig
það gerðist. Maður varð að
taka því eins og hverjum öðr-
um erfiðleikum, sem á vegi
manns urðu; leiöinlegum
kennslukonum, . ilfekufulilium
lcörlum, sem börðu mcð hn-ef-
unum — og digrum konum,
sem kveinkuðu sér og jörm-
uðu. Lengi fram eftir árum
hélt ég að allar feitar lconur,
án tillits til þess, hve gárnlar
þær voru, vaeni í þann veginn
að eignast börn. Ég var hrædd
við allair konur, sem voru með
stóra maga. Eg var öldungis
hJamsiáus af hræðslu við lög-
rögluþjón, sem ailtaf stóð á
götuhorni í úthverfi nokkru,
þar sem við áttum heima fá-
um árum seinna, bæði vegna
þess að hann var í einkenn-
isbúningi, með stórt sverð sér
við hlið, en þó allra mest
vegna þess að hann var með
svo stóran maga. Það gerði
hann tvöfalt hættulegri í
mínum augum. Eg var dauð-
hrædd við alia gamla, digra
og feita menn.
Mín reynsía var sú, að þar
Sem fólk væri með fyrirferðar-
mikla maga, þar væru lífca allt
af sjúdómar, eymd og volæði.
Ég hafði líka oft séð nýfædd
böm í leiguhjöllunum; þau
voru hræðiieg fannst mér.
Áður en mamma gifti sig
. og meðan við ennþá áttum
heima hjá móðursystur minni,
' þá bar það við eit’t sinn, að
nágrannakona okkar eignaðist
tvíbura.
Þeir eru líkastir öpum,
sagði móðursystir við aðra
konu.
Sú kinlkaði kolli til sam-
þykkis; þeim var neifniltega
báðum eitthvað í nöp við kon-
una, sem eigniaðist tvíbunana.
Hún deyr áreiðiantlega,
sagði móðursystir. Hún er
með óráði, manneskjan. Hún
eir sífellt að fjasa um að það
séu rottur að skríða yfii- sæng
ina hennair. Voðalegt væri nú
það, ef konan dæi frá vesa-
lings litlu öngunum.
Það var ásökun) í rödd
móðursystur, rétt eins og
það væri illgirnMegur igrikk-
ur tvíburamömmunnar að
d'eyja frá apaeftirlíkingunum
sínum. En hún dó ekki, og
einn góðan veðurd'ag fékk ég
að sjá tvíburana. Ég var þá
eitthvað sex ára. Þeir lágu
hjá mömmu sinni í rúminu.
Fjöilskyldan bjó bara í einu
herbergi. Mér fundust þeir al-
veg hræðilegir. Ég setti þá
strax í samtaand við rotturnar,
sem komu með þessa tvíbura.
Einn góðan veðurdag voru
tvíburamir bornir út í einni
lítilli kistu. Mér stórlétti og
ég fann til djúprar glteði, því
ég var alltaf eins og á nálum
af hræðslu, meðan þeilr voru
undir sama þaki. Nei, ég gæti
ekki með noklkru móti farið
með konu, sem ætliaði að fara
og hjálpa til þar sem barn var
að fæðást.
Nú skaltu ek'ki fylgja mér
lengra, sagði ljósmóðirin. Það
er svo langt til hennar ömmu
þinnar.
Ég kinikaði kolli og hélt á-
leiðis til ömmu minnair.
Það var orðin talsverð um-
ferð á veginum. Það voru
mjólkurvagnar í löngum röð-
um, — slátrarar og grænmet-
iss'alar; og svo alls konar
flutningsvagnar, fjöllskyldur
með búslóðir sínar ög svo
framvegis. Ég staOist tvívegis
til þess að siltja á, en það
komst upp um mig í bæði
Skiptin og ég fékk löðrúng.
Svo var það, að hjartagóð
eldri kona með mjólkurvagn
leyfði mér að sitja í hjá sér
alla leið inn í bæ. Hún spurði
hvort ég vildi ekki hjálpa
henni. Já, hvort ég vi'ldi. •—
Ég átti frí og hafði ekkert að
gera. Ég vildi ósköp gjiarnan
hjálpa henni.
Gengur þú tekki í sfcóla, —
spurði hún og augmaráð henn-
ar var óþarflega rannsafcandi,
fannst mér.
Nei, efcki' núna. .Mamma
er að eignast barn. Ég hef
ekki tíma til þess.
Iívar áttu eiginlega heima?
Og hvert ætlarðu núna?
Út á Valberg til ömmu
minnar. Fyrri spurningunni
lét ég ósvarað.
En þá áttu ekki að fara í
þeSsa átt.
Ég veiit það. En mér liggur
ekkert á. Amma veit efckort
um það, að ég sé á lteiðinni.
Ég var að sækja Ijósmóður-
ina handa mömmu.
En hvar er hann pahbi
þinn þá?
Hann, hann er heirna. —
Hann gat ekki farið, af því að
hann Valdimiar barði hann.
Ja, þessir karlmenn, taut-
aði mjólkurpósturmn.
Valdimar er góður, sagði
ég. Hann Al’b. .... hann
pabbi minn var vóndur og
það var bara gott að Valdi-
mar lúskraði honum.
Mér <er sama hvað þeir
heita, sagði sú ráðsetta. Þeir
eru al'lir þorparar, þessir kari-
menn.
I hjarta mínu var ég henni
sammála og ég hafði samúð
með afstöðu hennar til karl-
mannanna. Ég var búin að
steinglteyma því, að heirna hjá
okkur var einhvers staðar efni
í nýjan kjól og nýiir-skór,
sem stjúpi minn kom iríoð
handa mér úr kaupstað.num,
teða var mér kann's'ke ljóst,
að í raun og véru voru þtetta
ekki gjafir til mín, heldur
mútur til mömmu, tilrajin ‘ til
þess að vinna hylli hemfer,
sem hann svo sannarlega átti
ekki Isfcilið að njóta. Þess

Hver býður betur?
Það er hjá okkur sem þið getið fengið
AXMINSTER
teppi með aðeins 10% útborgun
AXMINSTER — annað ekki,
Grensásvegi 8 — Sími 30676
Laugavegi 45B — Sími 26280
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi: Bretti — Hurðir —
Vélarlok —Geymslulok á Volíkswagen í all-
flestum litum. Skiptum á einum degi með
dagsfyrirvara fyrir ákveðið verS
Reynið viðskiptin.
Bílasprautun Garðars Sigmundssonar
Skipholti 25, Símar 19099 og 20988,
BÍLASKOÐUN & STILLING _
Skúlrmótu 32.
LJÓSASTILLINGAB
hJ0LA.STILLINCAR , KIOTORSTILLINGAR , Simiá;. .
LátiS stilla ( tíma. A o_i n í K
Fljót og örugg þíónusta.. f,1: ú ! U 1 1