Helgarpósturinn - 13.10.1994, Síða 24

24
MORGUNPÓSTURINN MANNLÍF
FIMMTUDAGUR 13. OKTÓBER 1994
ísprinsessan leggur Indland aðfótum sér
Leoncie hefur dvalið undanfarna
þrjá mánuði á Indlandi þar sem hún
hélt sjö konserta og alls staðar þar
sem hún kom fram var troðfullt.
Samkvæmt þessu er Leoncie, sem er
hætt að kalla sig indversku prinsess-
una — listamannanafnið er ísprins-
essan, bjartasta von íslands á tón-
listarsviðinu. MORGUNPÓSTURINN
sló á þráðinn til stjörnunnar.
„Já, ég var á Indlandi og það gekk
mjög vel en nú þarf ég að hvílast því
þetta var erfiður túr. En ég ætla aftur
út þó að það sé ekki ákveðið hvenær
það verður. Ég er með samning við
indverskt plötuíyrirtæki og þarf ekki
að hafa peningaáhyggjur næstu þrjú
árin. Tónlistin mín hljómar nú á 150
Leoncie „Ég er
rík, maður. Ég er
einstaklega rík
í útliti og í
kollinum og svo
er ég svarta-
galdurskona."
útvarpsstöðum víðs vegar um Ind-
land, meðal annars á stærstu út-
varpsstöðinni „All India Radio“ en
Leoncie fór í fjölda viðtala þar ytra:
„I have my contacts there, baby!
Fyrir jól kemur fyrsta platan mín í
Indlandi út og til að byrja með verð-
ur hún gefin út í 750.000 eintökum.“
Leoncie er ánægð að vera komin
heim aftur þó að það sé ekki eins
mikið að gerast hér og þar, hún
Það er makalaust hvað Gíó &
Co eru endingagóðir í að setja
upp verk eftir Shakespeare.
Það er líka alveg makalaust
hvað Helgi Hálfdanarson er
endingagóður í að verja
Shakespeare fyrir þeim félög-
um. Hann heldurþví fram út í
rauðan dauðann að Macbeth í
Héðinshúsinu sé ekki eftir
Shakespeare heldur eftir Gíó &
Co. sem ogflestar Shakespe-
are-sýningar sem þeir hafa
staðið að. Enda er svo komið
að Frú Emelía styðst við þýð-
ingu Matta Joc en ekki Helga.
Mustsífyrir áhugamenn um
Gíó, Helga og Shakespeare.
Fimmtudagur
Sannar sögur af sálarlifi systra,
Litla sviðlð, Þjóðleikhúsinu, kl. 20:30.
Viðar Eggertsson leikstýrir eigin leik-
gerð upp úrsögum Guðbergs Bergs-
sonar.
Leynimelur 13 Borgarieikhúsið kl.
20:00. Gamall farsi. Menn eru ekki á
eitt sáttir hvort hann hafi elst vel eða
illa. Þröstur Leó i aðalhlutverki.
Óskin Litla sviðið, Borgarleikhúsinu kl.
20:00. Uppselt.
Hárið Islenska óperan kl. 20:00.
Föstudagur
Gaukshreiðrið Þjóðl. kl. 20:00.
Dóttir Lúsifers ★★★ Þjóðleikhúsið,
Litla sviðið kl. 20:30. „Bríeti tekst með
glans að hafa áhorfendur spennta frá
upphafi til enda. “ (MÖ)
Sannar sögur af sálariífi systra
Þjóðleikhúsinu, Litla sviðið kl. 20:30.
Leynimelur 13 kl. 20:00.
Óskin kl. 20:00.
BarParL.A. Sýnt í Þorpinu kl. 20:30.
Hárið kl. 20:00 og kl. 23:00.
Laugardagur
Karamellukvömin L.A. kl. 14:00.
Sænskt bamaleikrit.
Gauragangur Þjóðleikhúsinu kl.
20:00. SöngleikureftirÓlafHauk.
Dóttir Lúsrfers ★★★ Litla sviðið,
Þjóðleikhúsinu kl. 20:30.
Leynimelur 13 kl. 20:00.
Óskin kl. 20:00. Uppselt.
Macbeth Héðinshúsinu kl. 20:00. Frú
Emilía með sína útgáfu á morðleik
Shakespeares.
BarParkl. 20:30.
Hárið kl. 24:00. (Miðnætursýning).
Sunnudagur
Karamellukvömin L.A. kl. 14:00.
Gauragangur Þjóðleikhúsinu kl.
20:00. Söngleikur eftir Ólaf Hauk.
Býr islendingur hér Borgarleikhús-
inu kl. 20:00. Islenska leikhúsið með
sýningu til minningar um Leif Muller.
Óskin Litla sviðið, Borgarieikhúsinu, kl.
20:00. Uppselt.
Nafn: Stephan Vaxelaire
Fæðingardagur: 19. september 1971
Hæð: 178 cm
Þyngd:68 kg
Háralitur: Brúnn
Augnlitur: Brúnn
H.
ver?
Stephan er blaðafulltrúi franska
sendiráðsins í Reykjavík. Hann hóf
störf hjá sendiráðinu í september
og verður hér á landi í rúmt ár.
Hirað?
„Ég valdi að taka út herskyldu
mína á borgaralegum vettvangi og
þess vegna er ég hér,“ segir hann.
„Ég útskrifaðist úr blaðamanna-
skóla í júní og i stað þess að starfa
sem einkennisklæddur hermaður í
tíu mánuði kaus ég að gera eitt-
hvað sem ég tel koma mér meira
að gagni þótt ég þurfi að vera hálfu
ári lengur. í sendiráðinu sé ég um
að fylgjast með hvað er í fréttum
hérlendis og hafa samband við ís-
lenska fjölmiðla og kynna franska
menningu á íslandi.“
Þar verða sýndar sex athyglisverðar
franskar kvikmyndir auk þess sem
frönsk kvikmyndagerð og César-
verðlaunin verða kynnt.“
Hvaðan?
Stephan er fæddur og uppalinn
rétt fyrir utan París þar sem hann
hefur verið búsettur undanfarin ár.
H.
Ivert?
„Mig langar að skila þessu starfi vel
áður en ég hugsa lengra,“ segir
Stephan. „Það getur allt gerst í
framtíðinni og því fer ég varlega í
að fullyrða nokkuð um hana. Eg
gæti þó vel hugsað mér að starfa
við þáttagerð í útvarpi.“
H
vernig?
„Ég er milligöngumaður á milli
franska sendiráðsins og íslenskra
fjölmiðla þannig að það er hægt að
líkja mér við hátalara fyrir sendi-
ráðið,“ segir Stephan.
„Á laugardaginn hefst frönsk
kvikmyndahátíð í Háskólabíói í
samvinnu við Alliance Francaise og
ég er að kynna hana þessa dagana.
H.
Ivers vegna?
„Þetta er lifandi starf og maður
hittir mikið af spennandi fólki. Ég
hef gaman af að ferðast erlendis til
að víkka sjóndeildarhringinn og
kynnast ólíkum menningarheim-
um. Þá er það skemmtileg áskorun
að vera fjarri fjölskyldunni og vin-
unum í svona langan tíma og þurfa
að spjara sig í öðru landi sem mað-
ur þekkir ekki mikið.“ ■
Fimm nýjar franskar
Það verður ekki annað sagt en að
úrval kvikmynda á franskri kvik-
myndaviku sem hefst á laugardag-
inn sé með allra besta móti. Á hátíð-
inni verða fimm nýlegar myndir þar
sem ýmsir meginspámenn franskrar
kvikmyndagerðar koma við sögu.
Gestur hátíðarinnar er kannski ekki
enn kominn í þann hóp, en hann
þokar sér þó markvisst upp á við.
Þetta er ungur leikstjóri, aðeins
tæplega þrítugur, og heitir Alex-
andre Jardin. Hann gaf út verð-
launaskáldsögu þegar hann var tutt- £
ugu og eins árs og hefur síðan verið
rithöfundur. í fyrra sneri hann við
blaðinu og gerði gamanmyndina
Fanfan, en í aðalhlutverki þar er
ung og mjög rísandi stjarna, þokka-
dísin Sophie Marceau.
Flestir kvikmyndaáhugamenn
þekkja líklega Alan Resnais. Hann
hefur gert myndir sem mörgum
þykja ef til vill erfiðar, en eru þó
nær undantekningalaust fyrirhafn-
arinnar virði. Nægir að nefna Hiros-
hima mon amourogL’année
derniére d Marienbad. Nýjasta
mynd þessa jöfurs verður sýnd á há-
tíðinni og nefnist hún Smoking - No
smoking. Hún fékk fimm César-
verðlaun í ár en það er hið franska
ndin sem
ígildi Óskarsverðlauna, þar á meðal
fyrir bestu leikstjórn, besta handrit,
besta leikara, bestu leikmynd og
fyrir að vera besta kvikmyndin að
mati César- nefndarinnar.
“ Ungi Wertherer mynd sem gerist í
nútímanum en stuðst er við fræga
skáldsögu Goethes um hinn óláns-
sama ástsjúkling. Hún fjallar um
sjálfsmorð unglings og ráðgátuna
um hvers vegna hann greip til slíks
óyndisúrræðis. ToxicAffairergam-
anmynd með þeirri frægu og
draumfögru Isabelle Adjani, en enn
skærari stjarna er í aðalhlutverki í
myndinni Ma saison Préférée, sjálf
Catherine Deneuve. Þetta er gaman-
^ mynd með alvarlegum undirtóni og
er leikstýrt af André Téchine, geysi-
virtum kvikmyndagerðarmanni.
Gunnar Smári Egilsson er heltekinn af krísu, sem
er svo ómerkileg að hann hálf fyrirverður sig fyrir
hana. Hún er svo ómerkileg að um hana hafa verið
skrifaðar endalausar bækur og hún hefur meira að
segja fengið sinn sérstaka sjónvarpsþátt. Þetta rann
upp fyrir honum þegar hann lá uppi í rúmi og
hlustaði á fuglana og rifjaði upp það sem strætis-
vagnabílstjórar hafa kennt honum í gegnum tíð-
ina.
Þegar það liggur
fyrir manni aoverða á
á laugardaginn í næ
Þegar ég vaknaði á mánudags-
morguninn lá ég í rúminu og starði
út í ioftið eins og ég er vanur. Mér
er nefnilega frekar illa við að vakna.
Alveg eins og mér er illa við að
sofna. Þegar ég er vakandi vil ég
vaka sem lengst og þegar ég er sof-
andi vil ég sofa sem lengst. Það er
eins og ekkert í vökunni kalli beint
á svefn og ekkert í svefninum sé
þesslegt að mig langi til að vakna.
Ef ég væri spurður vakandi, segðist
ég vilja vaka endalaust. Ef ég væri
spurður sofandi, myndi ég ekki
einu sinni umla og snúa mér á hina
hliðina. Ég lægi steinsofandi og
virti engan svars.
En hvað um það. Þar sem ég lá
þarna á mánudagsmorguninn og
var að reyna að sætta mig við að
vera vakandi, heyrði ég í fuglunum
í garðinum. Þeir tístu eins og óðir
væru og allir í einu. Þetta var eng-
inn söngur og þess síður neitt dirr-
indí. Ég gat ekki heyrt betur en þeir
væru allir bálvondir og komnir upp
á háa c-ið af illindum. Þegar ég
hafði hlustað á þá í smástund fór ég
að skilja hvað þeir voru að tísta um.
„Hvaða helvítis hálfviti stakk upp
á því í vor að við rifum okkur upp
og flygjum hingað norður eftir?
Maður er ekki fyrr kominn hingað,
búinn að verpa og koma sér upp
fjölskyldu en það skellur á grimmt
andskotans haust. Og maður verð-
ur að drífa sig suður eftir aftur.
Hvaða vitleysa er þetta eiginlega?“
Ég hætti að hlusta á fuglana og
komst þar af leiðandi ekki að því
hvort einhver þeirra gæfi sig fram
og segði: „Ekki bað ég ykkur um að
elta mig. Mín vegna hefðuð þic-
mátt verða eftir fyrir sunnan þótt
mig hafi langað norður. Og ef þið
viljið endilega vita það, þá er ég
orðinn meira en lítið þreyttur á að
geta ekki flogið spönn frá rassi án
þess að hafa ykkur í eftirdragi. Og
það er ekkert skárra þótt þið reynið
að fljúga eins og Rauðu örvarnar - í
oddaflugi eins og einhver bjánaleg-
ur sýningarflokkur. Mér flnnst það
í hæsta máta hallærislegt.“
Ég heyrði engan tísta þetta því ég
lá sem steinrunninn í rúminu með
galopin augun. „Það er komið
haust,“ var það eina sem komst að í
huganum. „Og ég sem tók varla eft-
ir því að það hefði komið sumar.“
Þetta var eitt af þeim augnablik-
um sem ég átta mig á að tíminn
flýgur áfram. Svo hratt, að áður en
ég veit afverður allt búið. Einn dag-
inn verður allt breytt. Ég sofna, og
öfúgt við hingað til, vil ég endilega
vakna en get það ekki. Ég verð
dauður.
Af öllum þeim strætisvagnabíl-
stjórum sem ég hef ekið með
hafa fyrst og fremst þrír kennt
mér eitthvað sem situr eftir í sál-
inni. Lærdómurinn sem tveir
þeirra gáfu mér tengist tímanum en
sá þriðji kenndi mér mikilvægi
réttrar afstöðu til vinnunnar. Og
þar sem það er utan við efni þessar-
ar greinar ætla ég að segja fyrst frá
honum.
Ég var unglingur á leið upp í
Breiðholt um kvöld. Eins og aðrir
unglingar var ég að fóta mig áfram í
heimi fullorðinna. Ég settist því
ekki aftast í vagninn, þar sem ég
hafði átt rnitt sæti frá því mamma
fór að treysta mér einum í strætó,
heldur hlammaði ég mér í sætið
beint fyrir aftan bílstjórann, tók
upp „pocket“bók og þóttist vera
upprennandi menningarviti. Það
var vetur, dimmt úti og einhvern
veginn kjörið að vera íhugul týpa,
jafnvel örlítið í þunglyndari kantin-
um.
Hvað urn það. Bílstjórinn lagði af
stað frá Hlemmi, ók greitt en af ör-
yggi. Maður fann það í beygjunum
hvað hann naut þess að hafa full-
komið vald á fimm tonna vagnin-
um. Þegar við vorum komin að Sig-
túni á Suðurlandsbrautinni kom
áfallið. Það hringdi einhver bjöll-
unni og ég heyrði bílstjórann dæsa
„ooh“. Og þannig var það alla leið-
ina upp í Breiðholt. Hann gaf í til
að koma vagninum á skrið frá
stoppustöðvunum og þegar hann
var kominn á góða siglingu dingl-
aði eitthvert fíflið aftur í og eyði-
lagði allt. Og alltaf dæsti bílstjórinn
„ooh“. Ég lokaði bókinni og hugs-
aði „váá“ - sem er upphaf allrar
unglingahugsunar - „af hverju fær
maðurinn sér ekki aðra vinnu?“
Seinna komst ég að því að það
hefði engu breytt fyrir þennan
mann. Ég átti eftir að kynnast heil-
um hellingi af fólki sem eyddi
meirihluta tíma síns í óánægju yfir
að hlutirnir væru ekki eins og það
vildi helst. Fólki sem væri á góðum
skrið ef ekki væri sífellt verið að
stoppa það með einhverju dingli.
Hinir strætóbílstjórarnir sem ég
lærði af hétu Jón glanni og
Jón draugur og keyrðu Leið
3 - Nes Háaleiti þegar ég var barn í
Lambastaðahverfinu úti á Nesi.
Þetta var á þeim árum þegar ein-
hver festa var í tilverunni. I hverju
hverfi var kaupmaður á horninu,
sjoppa í eigu fyrrverandi sjómanns,
sem hafði fengið leyfi til að reka
sjoppu út á upplogna bakveiki, þar
hékk hverfisfyllibyttan og það voru
alltaf sömu mennirnir sem keyrðu
strætó. Nú er kaupmaðurinn á
Horninu farinn á hausinn og kom-
inn á lagerinn í Hagkaup, sjopp-
urnar ganga kaupum og sölum á
þriggja mánaða fresti, hverfisfylli-
byttan hefur verið þurrkuð og
vaktaplanið hjá Strætó er svo út-
þvælt af kjarasamningum að eng-
inn veit hver keyrir hvaða strætó
lengur.
Jón glanni og Jón draugur voru
tengiiiðir hverfisins við umheim-
inn, eins konar Karonar sem fluttu
mann yfir fljótið gegn borgun.
Jón glanni var ungur og ákafur
og hafði þann akstursstíl að hann
stöðvaði vagninn aldrei alveg. Þeir
sem ætluðu inn þurftu að vera til-