Helgarpósturinn - 28.03.1996, Qupperneq 12

FIMMTUDAGUR 28. MARS1996
12
Kvikmyndin „Draumadísir" varfrumsýnd í Regnboganum fyrir
viku. Ragnheiður Axel fer meö annað aðalhlutverkiö í þessari
Reykjavíkursögu er fjallar um tvær vinkonur sem verða ást-
fangnar af sama manninum. Eiríkur Bergmann Einarsson
hafði samband við New York-búann Ragnheiði og spurði
hana um Draumadísir og daglega lífið í Stóra eplinu...
Ragnheiður Axel: „Það er fullt af
íslendingum í New York, en fáir eru í
leiklist. Og þessir íslendingar sem
ég hitti þarna úti eru flestir svo
rosalega drykkfelldir að þeir komast
ekkert áfram. Ég held að þetta sé
eitthvert séríslenskt fyrirbrigði."
svona aðila að fyrra bragði
heldur lætur maður einhvern
annan gera það fyrir sig.“
Eru ekki margir íslending-
ar að reyna að meika’ða í
New York?
„Jú, það er fullt af íslending-
um í New York, en fáir eru í
leiklist. Og þessir íslendingar
sem ég hitti þarna úti eru flest-
ir svo rosalega drykkfelldir að
þeir komast ekkert áfram. Ég
held að þetta sé eitthvert sérís-
lenskt fyrirbrigði."
Rosalega drykkfelldir
íslendingar í New Yorkj
IStjörnubíói í Reykjavík er nú
verið að sýna myndina
Draumadísir eftir Asdísi Thor-
oddsen. Sagan er vafasöm
gamanmynd um gjaldþrot,
girnd, glans og gabb og fjallar
um tvær tvítugar vinkonur í
Reykjavík sem takast á við
drauma sína í viðsjárverðu um-
hverfi íslensks hversdagslífs og
nútímalegra viðskiptahátta.
Ragnheiður Axel, tuttugu og
tveggja ára leiklistarnemi í New
York, leikur Styrju, aðra vin-
konuna. í samtali hennar við
Helgarpóstinn kemur í ljós að
lífið í New York er nokkuð svip-
að lífinu í Reykjavík eins og það
kemur fyrir sjónir í Draumadís-
um. En hvernig persóna er
Styrja?
„Hún er svona venjuleg
Reykjavíkurstúlka með óvenju-
legu ívafi. Hún og vinkona
hennar eru dálítið breddulegar
menntaskólastelpur í Reykja-
vík og einhver hafði á orði að
Styrja væri frík og vírdó. Ég er
þó ekki alveg sammála því. En
þær kynnast Gunnari, sem er
myndarlegur heildsali, og
lenda í ýmsum óheppilegum
kringumstæðum sem geta leitt
til sálarháska."
Segðu mér aðeins frá því
hvað þú ert að bjástra þarna
úti í New York.
„Ég er í leiklistarnámi í Le
Strasbourg Theater Institute.
Þetta er mjög skemmtilegt
nám, en ég hef þó aðeins verið
þar síðan í byrjun janúar, þann-
ig að það er ekki komin mikil
reynsla á þetta enn. Ég hef
samt verið mjög heppin og
fengið nokkur tækifæri. Ég er
búin að kynnast mjög mörgu
góðu fólki í borginni og hef
virkilega fínan umboðsmann.
Ég er þegar búin að leika í einni
bíómynd: svokallaðri gay<ult-
mynd, sem er framleidd af
óháðum aðila. Myndin fjallar
um tvíkynhneigðan mann sem
er ofbeldisfullur og lemur sam-
býliskonu sína í klessu. Þetta
er alveg brjálæðislega ofbeldis-
full mynd. Við gerð myndarinn-
ar kynntist ég svo öðrum leik-
stjóra og er að fara að leika fyr-
ir hann í annarri óháðri mynd.
Hún verður þó mun stærri.“
Þér virðist hafa gengið vel
að koma þér áfram á þetta
skömmum tíma?
„Já, mér hefur gengið flest í
haginn og það gengur allt svo
rosalega hratt fyrir sig í New
York. Það má segja að ég hafi
fengið tilboð um leið og ég kom
til borgarinnar. Ég var í ein-
hverju boði og það kom bara til
mín maður og bað mig að koma
í tökur hjá sér! En það eru þús-
und manns sem biðja mann að
koma í eitthvað svona á hverj-
um degi og yfirleitt er ekkert að
marka þessa menn. Ég grennsl-
aðist hins vegar fyrir um þenn-
an og hann virtist vera í lagi og
ég fór og lék fyrir hann. Síðan
kynntist ég umboðsmanni mín-
um fyrir hreina tilviljun. Ég
hringdi út af auglýsingu í blaði
og þegar ég kom til hans og
hann komst að því að ég væri
íslensk þá húðskammaði hann
mig og spurði hvurslags hálf-
viti ég væri eiginlega að hringja
út af auglýsingu í blaði. Það
kom þó í ljós að hann var í fínu
lagi og mikill íslandsvinur. Við
fundum út að við þekktum mik-
ið af sama fólkinu og þetta varð
allt mjög þægilegt."
Af hverju skammaði hann
þig — er bransinn svona
hœttulegur?
„Já, maður gerir ekki svona.
Maður getur lent í alveg hrika-
lega slæmum málum ef maður
lendir á röngum aðilum. Það
eru svo margir að eltast við
ungar leikkonur og fyrirsætur
og segjast ætla að gera þær rík-
ar og frægar. í besta falli eru
þessir menn einfaldlega litlir
hálfvitar sem eru að spila sig
stóra. En einnig eru margir
hálfbilaðir og illa innrættir
menn að reyna að notfæra sér
ungar saklausar stúlkur; fjár-
hagslega og kynferðislega. Það
er alveg gríðarlega mikið af
gildrum sem maður verður að
varast."
Hvernig forðast maður
þennan lífsháska helst?
„Maður verður fyrst og
fremst að vara sig á öllum
þessum jakkafataklæddu karl-
mönnum sem stoppa mann úti
á götu og ætla að gera mann
frægan. Þegar þetta gerist —
sem er mjög oft — þá má mað-
ur alls ekki gefa upp heimilis-
-'m.
Mynd: Jim Smart
fangið heldur fá hjá þeim nafn-
spjald og láta svo viðurkennd-
an umboðsmann tékka á þeim.
Ef hann svo reynist í lagi þá er
fyrst hægt að fara að tala um
einhver viðskipti. Maður á
aldrei að hringja í einhvern
Lítil og heimskuleg saga af forgangsröðun Kópavogslöggunnar
Pörum tvær vikur aftur í tím-
ann og berum niður um há-
degisbil á laugardegi þarsem ég
er akandi sem leið liggur frá
Hafnarfirði til Reykjavíkur með
konu og tvö börn (einsog það
skipti nokkru máli). Tek eftir
því undir Kópavogsbrúnni, að í
baksýnisspeglinum byrgja hvít-
ir og bláir ljósblossar sýn.
Grunar hið versta og lít grettur
á hraðamælinn: 102 kílómetrar
á klukkustund. Gef samstundis
lítillega í og keyri þannig um
stund, en næ ekki að hrista
blikkljósin af mér. Kópavogs-
löggurnar höfðu greinilega náð
bílnum í fjandans radarmælinn.
Hvar lágu þessi undirförlu kvik-
indi í leyni í þetta skiptið?
Sennilega staðsett við hæfi að
baki grjótþyrpingar við Skíta-
lækinn. Sveigi harkalega inní út-
skot, negli niður og þyrla við
það upp rykmekki. Dálítið
smart, en dæsi samt afar þung-
lega. Eiginkonan ranghvolfir
augunum. Hún er lítt gefin fyrir
smartheitatakta af þessum eða
öðrum toga.
Nú skal það viðurkennt, að
þetta var svosem ekki í fyrsta
skipti sem þetta gerist þarsem
ég var „fyrr á öldinni" stöðvað-
ur nokkrum sinnum fyrir hrað-
akstur og sektaður í bak og fyr-
ir. Missti meira að segja prófið
um þriggja mánaða skeið, en
fékk það aftur að þremur vikum
liðnum eftir að hafa blákalt log-
ið einhverju sniðugu að kven-
kyns fógetafulltrúa í Kópavogi.
Ég hafði og hef enga aðra afsök-
un fyrir hraðakstrinum en þá,
að það er ofboðslega góð til-
finning að keyra greitt við góðar
aðstæður. Með árunum róast
maður þó og gefur sjaldnar í.
Enda gjarnan með fjölskylduna
í bílnum og þá tekur maður ekki
sénsa með hraðakstri. Nema
kannski við bestu hugsanlegu
ökuaðstæður einsog fyrir
tveimur vikum.
Rútínan er alltaf sú sama.
Ljósin blikka í baksýn, maður
blótar hroðalega, hægir á sér,
stoppar með látum og bíður eft-
ir gusunni af barnalegum valds-
mannsstælum. (Stælarnir eru
óumflýjanlegir, enda veit ég
ekki betur en annaðhvor asni
sem maður þekkti í æsku sé nú í
lögregluliði einhvers sveitarfé-
lagsins...)
Bílstjóramegin útúr lögreglu-
bílnum stígur lagleg ljóska rétt
skriðin yfir tvítugt og rembist
við að sýnast fullorðinsleg. Þen-
ur kassann, reigsar að hrepp-
stjórahætti og hnyklar brúnirn-
ar til mín: glæpamanns mánað-
arins í hennar augum. Rúlla nið-
ur rúðunni, lít blíðlega út og
hlusta á hana rymja: „Ertu með
ökuskírteini, vinur?“
Hefði hún sagt vinurinn
við svínfeitan heildsala á
Lincoln? Onei. Hugsa um
þessa „vinar“- áráttu
Kópavogslöggunnar með-
an ég teygi krumluna
glottandi í hanskahólfið,
rétti henni teinið og:
„Viltu ekki stíga snöggv-
ast út úr bílnum, vinur, og
spjalla aðeins við okkur?“
Eldri sonurinn spyr for-
viða og óttasleginn:
„Pabbi^ hvert ertu að
fara?“ Utskýri það pirrað-
ur og rölti síðan að lög-
reglubifreiðinni. Tek
minn tíma. Reiðir ritstjór-
ar geta verið töffarar al-
veg einsog löggur.
Rifja á tíu metrum upp nokkr-
ar háðsögur sem til eru af Kópa-
vogslöggunni: Ef Kópavogslögg-
an stöðvar þig þarftu víst ekk-
ert að óttast því hún er senni-
lega bara á villigötum og er að
spyrja til vegar. Man þegar lög-
reglan bankaði uppá um hánótt
í Menntaskólanum í Kópavogi
fyrir tíu árum þarsem við félag-
arnir vorum staddir við út-
varpsútsendingar á frjálsri
vinnuviku. Fer til dyra og fæ
strax: „Er ekki allt í lagi hér, vin-
ur?“ (Skólinn hafði verið rústað-
ur skömmu fyrr af innbrotsþjóf-
um.) Jújú, það er allt í lagi — við
erum bara með smáútvarps-
stöð hérna. (Vonandi fatta þeir
ekki að strákarnir hér á bakvið
eru ekki að reykja tóbak heldur
hass...) „Bíddu, má reykja hér,
vinur?“ Já, það er vinnuvika.
„Getum við þá fengið óskalag —
eitthvað með Bítlunum... vin-
ur?“ (Tryllingshlátur í hass-
hausunum sem púa kannabis-
skýi yfir löggurnar í anddyrinu.)
Já, sjálfsagt. „Bless, vinur!“ Svo
fóru þeir. Sjálfsagt aftur að
kránni við Nýbýlaveg þarsem
þeir bíða ávallt eftir að fólk setj-
ist ölvað inní bíl svo þeir geti
handtekið það fyrir ölvun undir
stýri. Alltaf að safna prikum.
„Ert þú ekki pínulítið drukkinn,
vinur?“
Sest í öllu falli inn. Og svo
koma spurningarnar: „Gerirðu
þér grein fyrir hversu hratt þú
fórst, vinur?“ forvitnast bólu-
grafinn félagi ljóskunnar. Já,
kringum hundraðið. „Sástu ekki
Teikning: Bragi H.
á hraðamælinn, vinur?“ Vita-
skuld, myndi blindur maður
keyra bíl? „Veistu hver há-
markshraðinn er hérna, vinur?“
Já, sjötíu. „Ertu ekki með konu
og tvö börn í bílnum, vinur?“ Jú.
Þau tilheyra mér. „Viltu fara úr
fötunum og dansa við mig, vin-
ur?“ (Mér heyrðist ljóskan segja
þetta, ég sver það.) Döh, nei.
„Skrifaðu hér undir, vinur.“ Má
ég búast við páskaglaðningi?
„Já, svona tíuþúsundkalli, vin-
ur.“ Sæl að sinni. Fer. Ég er ekki
vinur þeirra.
Get ekki stillt dýrið og spóla á
braut útfyrir lögsögu Kópa-
vogslöggunnar. Horfi í baksýn-
isspeglinum á parið klæja í
gómana eftir að brenna á eftir
mér og sekta aftur. Fyrir fram-
úrskarandi dónaskap og al-
mennan durtshátt í þetta
skiptið.
Leyfist mér nefnilega að
spyrja: Hvaða fjandans
ástæðu hefur Kópavogs-
löggan til að sitja í launsátri
'fyrir ökumönnum á logn-
værum sólbjörtum degi
þegar akstursaðstæður eru
eins góðar og þær geta orð-
ið? Hverju sætir það, að á
tímum þegar ofbeldisglæp-
ir, fíkniefnavandamál, inn-
brot og almenn glæpastarf-
semi eru algengari og meira
vandamál en nokkru sinni
fyrr skuli Kópavogslöggan
ekki finna sér neitt betra til
dundurs en að grípa fólk
sem ekur dálítið greitt á
góðum degi? Og það á einni af
örfáum hraðbrautum höfuð-
borgarsvæðisins! Er ekki lág-
markskrafa, að þeir reyni frem-
ur að sinna þjónustuhlutverki
sínu og fylgjast til dæmis með
íbúðahverfunum þar sem raun-
veruleg hætta stafar af hrað-
akstri? Eða hafa Bakkabræður
— sem allir vita að eru í Kópa-
vogslöggunni — loks verið
hækkaðir í tign?
Velkominn á svarta listann!
(„Já, hann er hálfþrítugur, ekur
um á rauðum Daihatsu Char-
ade, árgerð 1989. Bílnúmerið
er... Grípið hann, angrið og nið-
urlægið við öll möguleg tæki-
færi. Við skulum sko láta hann
borga fyrir níðið í HP um dag-
inn, helvítið!“)
Ég er ekki vinur ykkar!