Helgarpósturinn - 28.03.1996, Side 15

FIMMTUDAGUR 28. MARS1996
Hell’s Angels-mótorhjólaklúbburinn er trúlega einn stærsti og frægasti mótorhjólaklúbbur heims og var nýverið í
fréttunum vegna óhugnanlegra morðárása. Atli Bergmann. áfengisráðgjafi og meðlimur mótorhjólaklúbbsins
Væringja, kynntist Hell’s Angels og öðrum mótorhjólagengjum náið á sínum yngri árum í Kaupmannahöfn.
Guðbjartur Finnbjörnsson ræddi við hann um þá lífsreynslu og mótorhjólamennsku almennt...
„Tilbúnir að
drepa fyrir félagana“
„Sterkt bræðralag einkennir flesta þessa
mótorhjólaklúbba og félagar eru venjulega tilbúnir að
gera hvað sem er fyrir félaga sína, jafnvel drepa. Ég lenti
eitt sinn í illdeilum við einn hættulegasta glæpamann
Danmerkur á þessum tíma, KimTusindben var hann
kallaður... Nokkrum mánuðum seinna var
hann drepinn.“
Hell’s Angels-mótorhjóla-
klúbburinn var nýverið í
fréttum vegna óhugnan-
legra morðárása sem áttu sér
stað í tveimur flughöfnum í
Skandinavíu. Hell’s Angels er
trúlega einn stærsti og frægasti
mótorhjólaklúbbur heims.
Hann átti upptök sín í Banda-
ríkjunum, en Hell’s Angels-
klúbbar hafa síðan sprottið upp
í mörgum löndum, meðal ann-
ars á Norðurlöndum. AUi Berg-
mann, áfengisráðgjafi hjá
Krýsuvíkursamtökunum og
meðlimur mótorhjólaklúbbsins
Væringja, kynntist mótorhjóla-
genginu Hell’s Angels á sínum
yngri árum í Kaupmannahöfn.
Atli bjó í Kaupmannahöfn á
árunum 1980 til 1984 eða eins
og hann sjálfur segir frá, á gleði-
og sokkabandsárum sínum.
„Þetta voru dagar víns og
rósa,“ segir Atli og brosir. „Ég
vann í byrjun sem sjúkraliði.
Missti svo vinnuna og tók þá til
við ljósfælnari iðju. Iðju sem
tengdist Kristjaníu og öllu því
hassi sem þar fer um. Á þeim
tíma fannst mér hass hið besta
mál og ekkert hættulegra en
Tuborg-bjór, sem að vísu var
þá bannaður á íslandi. En þá
fannst mér það aðeins tíma-
bundinn misskilningur hjá yfir-
völdum að banna hass,“ segir
Atli. Sem betur fer hef ég kom-
ist á aðra skoðun í dag og er
löngu hættur neyslu á hassi og
öðrum vímuefnum."
Tilbúnir að
drepa fyrir féiagana
Atli hefur alltaf verið mikið
fyrir mótorhjól og í Kaup-
mannahöfn keypti hann sér sitt
fyrsta stóra hjól. Þá kynntist
hann öðrum mótorhjólaáhuga-
mönnum. Náungar sem voru í
klúbbi sem kallaðist Black She-
ep eða Svörtu sauðirnir. Black
Sheep-klúbburinn var svokall-
aður vinaklúbbur Hell’s Angels.
„Þessi klúbbur hentaði mér
ágætlega því ég hafði alltaf ver-
ið svarti sauðurinn í fjölskyld-
unni,“ segir Atli og hlær. „Strák-
arnir í Black Sheep voru helvíti
fínir náungar, traustir og stóðu
við það sem þeir sögðu. Eigin-
leiki sem var og er sjaldgæfur í
nútímaþjóðfélagi. Mér líkaði
því vel félagsskapurinn. Ég var
ekki eiginlegur klúbbfélagi en
það munaði minnstu að ég
gengi í klúbbinn. Menn byrja á
því að vera svokallaðir pro-
spects eða líklegir, sem er nokk-
urs konar reynslutími til að at-
huga hvort maður sé hæfur í
klúbbinn. Og það stóð til að ég
gerðist líklegur. Ástæðan fyrir
að ég hætti við var að ég þurfti
á einhvern hátt að sanna mig
fyrir þeim. Það þýddi að ég átti
að vera tilbúinn að gera hvað
sem var fyrir hópinn. Ég var
ekki alveg tilbúinn til þess.
Sterkt bræðralag einkennir
flesta þessa mótorhjólaklúbba
og félagar eru venjulega tilbún-
ir að gera hvað sem er fyrir fé-
laga sína. Jafnvel drepa. Ég
lenti eitt sinn í illdeilum við
einn hættulegasta glæpamann
Danmerkur á þessum tíma, Kim
Tusindben var hann kallaður.
Málið var að hjólið mitt var
skráð á stelpu sem ég þekkti og
hún lét Kim plata sig til að af-
sala sér hjólinu til hans. Þegar
ég bankaði upp hjá honum
þungbúinn og vildi fá hjólið
mitt aftur beindi hann byssu að
höfði mínu og var til alls vís.
Heimsókn mín stóð því stutt og
ég var nokkuð ánægður með að
sleppa þaðan lifandi. Ég flutti
heim stuttu seinna en lét félaga
mína í Black Sheep vita hvað
hefði gerst. Nokkrum mánuð-
um seinna var hann drepinn.
Trúlega verið búinn að svíkja of
marga, meðal annars mig.
Black Sheep voru síðan nokkr-
um árum seinna teknir inn í
Hell’s Angels."
Lét mig hverfa á
meðan vinkonur mínar
lumbruðu á stráknum
„Bull Shits-mótorhjólagengið
var á þessum árum mjög stórt'
og öflugt í Kaupmannahöfn.
Bull Shit-arar héldu sig mest í
Amagerhverfi Kaupmannahafn-
ar og réðu meira og minna lög-
um og lofum í Kristjaníu. í aug-
um mínum var Bull Shits ekkert
annað en glæpagengi og ég átti
erfitt með að þola þá,“ segir
Atli. „Þeir voru þekktir fyrir til-
efnislaust ofbeldi, berjandi á
minni máttar og stjórnuðu í
krafti óttans. Ég lenti sem betur
fer aðeins einu sinni í þeim. Þá
sat ég í rólegheitum inni á bar í
Kristjaníu ásamt þremur ís-
lenskum vinkonum mínum. Þar
inni var stór hópur Bull Shit-
ara, nokkrir fullir Grænlending-
ar og svo við. Einn Bull Shit-ar-
anna var með einhver læti og
leitaði að einhverjum til að
berja á. Hann var búinn að
berja tvo eða þrjá Grænlend-
inga og ætlaði svo í mig. Mér
leist ekki alls kostar á aðstæð-
ur,“ segir Atli og glottir. „Ef ég
hefði hann undir, hvað myndu
félagar hans gera? Og eins ef
hann hefði mig undir. Okkur
báðum til háðungar og skamm-
ar endaði þetta þannig að vin-
konur mínar lumbruðu á hon-
um á meðan ég lét mig hverfa.”
Hell’s Angels afgreiðir sín
mál með skoti í hausinn
„Það leið ekki á löngu uns
Nautakúkamir lentu upp á kant
við hinn stóra mótorhjólahóp-
inn, Hell’s Angels, og þá kynnt-
ust þeir ofjarli sínum. Það varð
hreinlega opinbert stríð og
margir drepnir. Hell’s Angels
brugðu á það ráð, til að enda
stríðið, að drepa foringja Bull
Shits, sem kallaður var Makríll-
inn. Sá sem tók við var bara
kallaður Höfðinginn. Stór, mik-
111, illúðlegur með sítt skegg, all-
ur húðflúraður og líkastur vík-
ingi tii forna. Að minnsta kosti
eins og maður ímyndar sér þá.
Höfðinginn gekk jafnan um með
apa á öxlinni. Hell’s Angels af-
greiddu hann líka með skoti í
hausinn,” segir Atli. „Eftir það
lögðu Bull Shit-arar niður merk-
in og létu sig hverfa. Þeir voru
hreinlega upprættir. Hell’s Ang-
els hafa síðan ráðið því sem
þeir vilja ráða. Allt þar til Band-
idos fóru að láta á sér kræla fyr-
ir nokkrum árum. Bandidos er
einn stærsti mótorhjólaklúbb-
ur heims og þeir einu sem ógna
eitthvað veldi Hell’s Angels.
Svo virðist sem Hell’s Angels
ætli að nota sömu aðferð og
þeir notuðu á Bull Shits til að
Íosa sig við Bandidos, drepa
foringjana. Það er ótrúlegt að
þeir skuli fara með hríðskota-
byssu á Kastrup-flugvöll og
hreinlega taka foringja Bandid-
os af lífi. En svona er nú líf þess-
ara manna. Þess má geta að
þegar Bull Shits lagði upp laup-
ana þá fundust nokkur lík undir
gólffjölum í húsi þeirra. Það er
ekki gott að vera óvinur svona
manna. Það er engum manni
hollt.“
Ég er í besta
mótorhjólaklúbbi landsins
Mótorhjólaklúbbar eru til um
allan heim, einnig hér á íslandi,
en að sögn Atla fer það ávallt
eftir þjóðfélagsaðstæðum
hvernig þessir klúbbar haga
sér. „Hell’s Angels-gengi í
Bandaríkjunum eru trúlega
mun hættulegri en í Danmörku
og hér á íslandi. í okkar fína litla
velferðarþjóðfélagi er engin for-
senda fyrir svona skipulögðum
glæpaklúbbum,” segir Atli.
„Þeir íslendingar sem vilja kom-
ast í svona klúbb þurfa að fara
til útlanda til þess. Það voru
nokkrir íslendingar í Bull Shits
og meira að segja var einn af
stofnendum klúbbsins íslend-
ingur. Hér á landi voru bara
stofnuð Bifhjólasamtök lýð-
veldisins, Sniglamir, sem er
eins hættulaust fyrirbæri og Fé-
lag íslenskra bifreiðaeigenda.
Svo eru til nokkrir litlir klúbbar
eins og Saxar, Óskaböm Óð-
ins, Hrafnar, Hvítabimir og
Riddarar Lúsífers — en það
nafn finnst mér reyndar alveg á
mörkunum. Ég meina, hvað eru
þeir að segja með þessu nafni,
þessir annars mætu og góðu
drengir? En síðast en ekki síst
má ekki gleyma aðalklúbbnum,
klúbbnum mínum, Væringjum.
Ég er svo stálheppinn að vera í
þessum besta mótorhjóla-
klúbbi íslands. í honum eru ein-
ungis fullorðnir, edrú og ábyrg-
ir einstaklingar, flestir með
margra ára edrúmennsku að
baki og allir með ólæknandi
mótorhjólabakteríu. Hinir upp-
runalegu Væringjar voru góðu
gæjarnir á víkingatímum. Vík-
ingar fóru um rænandi, rupl-
andi, drepandi og nauðgandi.
Væringjar aftur á móti voru
bræðralag góðra manna sem
stunduðu viðskipti. Þeir voru
víðfrægir fyrir heiðarleika og
nutu mikils trausts alls staðar í
heiminum, voru til dæmis líf-
verðir keisarans í Miklagarði í
mörg hundruð ár. Við Væringj-
ar mótorhjólanna erum af-
sprengi þeirra. Við virðumst
líka njóta mikils trausts, því ef á
að vera einhver meiri háttar
samkoma, stórtónleikar og því
um líkt, þá er oftar en ekki kall-
að á okkur og við beðnir að sjá
um gæslu á svæðinu. Við höf-
um til að mynda séð um gæslu
á Uxanum, þegar Björk hélt
hljómleika hér, á Prodigy-
hljómleikunum og meira að
segja Sniglarnir hafa beðið okk-
ur að sjá um gæslu á landsmóti
þeirra. Eins munum við sjá um
gæslu á öllum stórtónleikum
sumarsins auk þess að halda
sjálfir veglegt fjölskyldumót í
Aratungu í Biskupstungum í
sumar, en það er orðið árlegur
viðburður. Þetta segir margt
um þá virðingu og traust sem
við njótum. Þetta er góður fé-
lagsskapur og passar mér betur
en að vera í Lions-hreyfingunni
eða Rotary."
íslenskir mótorhjólaklúbbar
eiga ekkert sameiginlegt
með Bandidos eða Hell’s
Angels
„Meðlimir íslensku klúbb-
anna eru upp til hópa hið besta
fólk sem hefur gaman af að
þeysast um á mótorhjólum og
líkar vel við leður. Þar fyrir ut-
an eigum við ekkert sameigin-
legt með Hell’s Angels, Bull
Shits og Bandidos. Það má
heldur ekki gleyma því að með-
limir þessara illræmdu erlendu
klúbba eru aðeins fámennur
hópur miðað við þann fjölda
sem keyrir um á mótorhjólum í
heiminum. í Bandaríkjunum
kynntist ég til að mynda góð-
um hópi sem kallaði sig Ex win-
os, það er að segja fyrrverandi
drykkjumenn. Þar í hópnum
voru fyrrverandi meðlimir
Hell’s Angels. Menn sem höfðu
farið í meðferð, snúið við blað-
inu en ekki misst áhugann á
mótorhjólum. Snúið sér til sól-
arinnar. Foringi þeirra er dag-
skrárstjóri einnar stærstu
meðferðarstofnunar Minnes-
ota fyrir unglinga, þannig að
ekki eru öll erlend mótorhjóla-
gengi byggð á ofbeldi og eitur-
lyfjum. En munið það að ef þið,
á ferðalagi erlendis, rekist á
leðurklædda menn merkta
Bandidos, Hell’s Angels eða
menn merkta í bak og fyrir
með hauskúpum og því um
líku, látið þá í friði og sniðgang-
ið þá. Þetta eru ekki menn sem
friðsæll íslendingur ætti að
abbast upp á,“ segir Atli Berg-
mann að lokum.