Alþýðublaðið - 11.03.1972, Blaðsíða 15

$
Tiny Tim, falsettósöng-
varinn, sem varö heimsfrægur
og forríkur fyrir fjórum árum
og gekk þá aö eiga hina 17 ára
„Ungfrú Vicki” sína, hefur nú
sótt uin skilnað. Victoria ætiar
að snúa sér aö fyrirsætu-
störfum, en það er haft fyrir
satt aö það sé fremur ungur
maöur i þvi starfi en starfið
sjálft sem heiilar hana. Tiny
Tim haföi meira en 60 mill-
jónir króna i árstekjur þegar
bezt lét, nú er hann orðinn
blankur. Og tækifærin engin.
Þau giftu sig i sjónvarpsþætti
Jouny Carsons, beinni út-
sendingu, og það var i fyrsta
sinn sem brúökaup hefur farið
þannig fram. Fjölmennast
lika ef gert er ráð fyrir að tug-
milljónirnar sem horfðu á
þessa beinu útsendingu hafi
verið viðstaddir, óbeint.
❖
Sammy Davis jr. hefur náð
langt siðan hann var i hernum, á
styrjaldarárunum síðari, ,,ég
hef það raunar 152 þúsund
sinnum betra núna”, sagði hann
i viðtali, eftir að hafa skemmt
hermönnum i herstöð i Suður-
Vietnam. Hann sagði við sama
tækifæri, að samskipti svartra
og hvitra í hernum séu ólikt
betri nú en þá. Því til sönnunar
sagði hann, að svartur her-
maður hafi ekki getað fengið
hár sitt snyrt, nú sé það engum
vandkvæðum bundið. „Það eru
þúsund svona smáatriði sem
gera að ástandið er betra núna.
Þetta er kannski smávægilegt,
en margt smátt gerir eitt stórt.
Samskipti svartra og hvitra eru
bctri”.
w * *
eftir
Arthur
Wayse
í rennvotum fötunum athugaði hann flugmanninn
nánar. Hann var þrekvaxinn maður á sextugsaldri.
Hann var með silfurgrátt hár, i brúnum rúskinns-
jakka, grábrúnum buxum og i köflóttri skyrtu.
Hann var i brúnum golfskóm, og annar var krump-
innog undinn á mjög sérstæðan hátt. Mike tók púls-
inn á honum, hlustaði á hjartaslögin og athugaði
hvort hann væri nokkurs staðar brotinn. Hann sat á
hækjum sér, meðan unga stúlkan stóð hundblaut og
skjálfandi við hliðina á honum. Hún var yngri en
hann og var i daufgrænni treyju og buxum, sem
voru allar útataðar. Á öðrum fæti var hún i grænum
Indianaskó.
,,Er hann. . Hún lauk ekki setningunni. Rödd
hennar var lág.
,,Hann er lifandi”. Meira vildi Mike ekki segja að
svo komnu máli. Þótt að það blæddi dálitið úr nefinu
á stúlkunni virtist hún ekki hafa slasazt. ,,Heyrðu,
ég skildi bakpokann minn eftir þarna uppi. Gætuð
þér ekki náð i hann fyrir mig?”
Hún strauk sér um ennið með handarbakinu og
haltraði siðan upp brekkuna.
Særði fóturinn leit illa út. Mike skar skóinn af fæt-
inum. Hann hafði séð afleiðingarnar af fleiri flug-
slysum, en samt sem áður varð honum flökurt
þegar hann dró ónýtan sokkinn af blóðugum og
limlestum fætinum. Hann var viss um að þessi
sterklegi Bandarikjamaður mundi aldrei framar
geta stigið i þennan fót, en alla vega yrðu engin
vandræði með að binda um hann. Það blæddi mjög
mikið.
Stúlkan kom nú með farangur hans. Blóðnasirnar
höfðu hætt. I þetta skipti lauk hún spurningunni:
,,Er hann illa særður?”
Mike kinkaði kolli. Það hlaut að vera sjúkrakassi
i flugvélinni. „Breiddu yfir hann teppið mitt”, sagði
hann, ,,og reyndu að kveikja bál”.
Það var að verða skýjað og vatnsflöturinn var
svartur. Mike fleygði frá sér stigvélunum, sokk-
unum og skyrtugarminum, og synti út i vatnið.
Flugvélin hallaðist svo mikið, að hann varð að kafa
undir vænginn til þess að komast að flugstjórnar-
klefanum. En hann hafði heppnina með sér. Sjúkra-
kassinn var rétt innan við dyrnar.
Það rauk mikið úr bálinu hjá henni. Það eina sem
það gerði var að halda mýinu i hæfilegri fjarlægð.
Faðir stúlkunnar var kominn til meðvitundar. Hann
sat með teppið um axlirnar og hallaði sér að trjábol.
Hann hafði kastað upp og var gulur i framan. Hann
starði frá særða fætinum á Mike Clendon og sagði
svo veiklulega, en skýrt: ,,í hvaða forarpytti hefur
þú eiginlega verið, sonur sæll?”
,,Þú litur nú ekki allt of vel út sjálfur, finnst mér.
En hvernig liður þér?”
„Djöfullega.”
Mike vann fljótt og örugglega með vot sárabindin.
Hann óskaði með sjálfum sér, að flugmaðurinn
hefði verið meðvitundarlaus dálitið lengur, eða þar
til þau hefðu verið búin að binda um sárið. Unga
stúlkan sat á hækjum sér við hliðina á honum. Hún
andvarpaði nokkrum sinnum og var náföl, en hjálp-
aði eins mikið til og hún gat. Faðir hennar stundi af
og til af sársauka, og tvisvar bölvaði hann i sand og
ösku. í hvert skipti, sem hann missti stjórn á tilfinn-
ingum sinum, sagði hann við dóttur sina: „Afsakið
hertogaynja”.
Borgarbúi, er manneskja. Það var eitthvað við
hann, fannst Mike, bæði hegðun hans og hve hann
var harður af sér. Hann mundi byrja að finna til,
þegar taugaáfallið væri um garð gengið.
Mike tók nokkrar aspirintöflur i lófann. ,,Eigið
þér ættingja hér i Kanada?”
,,Nei, hvers vegna spyrjið þér að þvi?”
,,Mér datt i hug að þér ættuð kannski bróður eða
frænda sem heitir Jones”.
„Eftir nafninu að dæma ætti ég að vera frá
Wales.” Hin hvössu bláu augu hans titruðu dálitið,
um leið og það fór sársaukaskjálfti i gegn um
likama hans. „En það er ég samt ekki. Við erum
komin af Minnesota-Sviunum.
Dóttir hans tautaði, eins og af gömlum vana:
„Oh, Morg...!”
■3 RUTH SNYDER OG JUDD GREY
viskii, sem hann gæddi sér
óspart á. Hann fór úr jakkanum
og lagði hann á rúmið. Síðan
settisthann á gólfið ringlaður af
drykknum, sem hann hafði
fengið sér. Eftir nokkra stund
fór hann að verða taugaóstyrk
ur og lagði af stað niður, en
hann heyrði i bil og sá ljósin á
honum beygja i áttina til húss-
ins. Hann flýtti sér upp aftur og
tók fimm eða sex snafsa af
flöskunni til að styrkja taug-
arnar. Hann heyrði Lorraine og
siðan Albert koma upp og fara i
rúmið. Andartaki siðar kom
Ruth inn i herbergið og hvislaði:
„Ertu þarna elskan?” Þegar
hann svaraði, hélt hún áfram:
„Þú ætlar að gera það. Er það
ekki?” Judd svaraði: ,,Ég held
ég geti það”. „Hafðu hægt um
þig. Ég kem aftur eftir svolitia
stund,” skipaði Ruth um leið og
hún lokaði dyrunum. Nokkra
stund sat Judd einn i myrkrinu
og honum fannst heil klukku-
stund liða þangað til Ruth kom
aftur. „Þú ert búinn að drekka
þó nokkuð? ” spurði hún og hann
svaraði: ..Helling”. Aftur fór
Ruth og þegar hún kom aftur
sagði Judd henni að fara að
hátta og sagðist vera að fara.
Hann ætlaði ekki að gera það.
En Ruth lét ekki telja sér hug-
hvarf. Hún stóð fyrir dyrunum
og sagði að Albert væri að sofna
og sagði siðan við Judd:: „Er
bað ekki skritið, að einhver i
samkvæminu sagði að ef gamli
krabbinn væri ekki betri við
mig, ætlaði hann að drepa
hann”. Hún hló við, en Judd
fannst þetta ekkert fyndið.
Ruth fór út úr herberginu og
Judd fylgdi henni eftir og hafði
með sér járnbútinn og hin verk-
færin. Ruth tók i hendina á
honum og leiddi hann inn i
fremra svefnherbergið. Andar-
tak stóð Judd þar og reyndi að
átta sig. Siðan sló hann manninn
i rúminu með járnbútnum.
Albert gaf frá sér tvær hræði-
legar stunur og bar sig til að
risa upp i rúminu og æpa. Judd
sló hann aftur og fleygði sér
siðan ofan á hann og reyndi að
þrýsta rúmfötunum að vitum
hans til að kæfa ópin. Judd
segir:: „Hann var greinilega i
fullu fjöri. Hann náði taki á
bindinu minu og i átökunum
milli okkar var ég að biða lægri
hlut, vegna þess að ég var að
kafna. Ég hrópaði: „Mammsa,
mammsa! 1 Guðanna bænum
hjálpaðu mér!” Ég hafði misst
járnbútinn og hún kom til okkar,
tók hann upp, sló hann i höfuðið
og fleygði siðan klóróformflösk-
unni, vasaklútnum, virnum og
öllu hinu á koddann. Mér tókst
•loks að skorða hann einhvern-
veginn á milli hnjánna og ná
taki á hálsinúm á honum með
vinstri hendinni. Ég held að ég
hafi haldið rúmfötunum fyrir
munninum á honum með hægri
hendinni og nú saknaði ég
hennar ekki lengur. Það næsta,
sem ég man, er að hún var búin
að binda hendurnar á honum
með handklæði, sem hún hafði
sótt fram i baðherbergið. Ég
kallaði til hennar að loka glugg-
anum vegna hrópanna. Rúm-
fötin voru nú yfir höfðinu á
honum og það næsta sem ég
man, er að ég sat flötum beinum
á gólfinu. Ég bað hana um vir-
spottann til að binda hendurnar
á honum með, en hún sagðist
hafa fleygt honum á koddann
með klóróforminu og lét mig fá
hálsbindi til að binda á honum
fæturnar og hún breiddi rúm:
fötin yfir höfuð á honum. Hann
var enn með lifsmarki. Siðan
spurði hún: „Er hann dauður?”
„Nei ”, svaraði ég. Hún sagði:
„Þessu verki verður hreinlega
að ljúka, eða ég er búin að
vera”. Og ég svaraði: „Ég er
hættur við þig og allt saman”.
Við fórum inn i baðherbergið og
ég þvoði blóðið af höndum min
um.
Við réttarhöldin yfir Judd,
neitaði hann eindregið að hafa
snúið virinn að hálsi Alberts. í
yfirlýsingunni, sem hann gaf
lögreglunni, sagði hann að Ruth
hlyti að hafa gert það.
1 baðherberginu tók Judd eftir
þvi að blóð var á skyrtu hans og
vesti. Hann var nokkuð das-
aður. Ruth færði honum nýja
skyrtu af Alberti og hann skipti
um. „Guð minn góður! Að sjá
hvernig ég lit út!” hrópaði hún.
Náttkjóllinn hennar var ailur
blóðugur i framan. Ruth hafði
lika skipti og hún fór með skyrt-
una og náttkjólinn niður i kjall-
ara, þar sem hún brenndi
hvorutveggja i miðstöðinni.
Judd kom niður og þau settust
til að bera saman ráð sin. Ruth
átti hugmyndina að þvi að um-
snúa öllu i húsinu, til að láta lita
svo út að um innbrot hafi verið
að ræða. Lausnina á morði
Alberts, sem myndi verða
trúað, sagði hún Judd, vegna
þess að maður hafði sézt á gægj-
um við húsið nokkrum dögum
fyrr. Þau fóru upp aftur og inn i
svefnherbergið. Ruth bað Judd
að snúa virinn að hálsi Alberts,
an hann sagðist ekki geta það.
Þegar hún spurði, svaraði hann
að hann héldi að Albert væri
dauður, þvi hann var kaldur.
Judd umsnéri öllu i herberginu,
meðan Ruth gerði það sama
niðri. Ruth tók peningana úr
veski bónda sins og fékk Judd
þá. Hann stakk þeim i vasann
án þess að telja þá. Hú bað hann
að taka skartgripina, en Judd
svaraði: „Feldu þá einhvers-
staðar og það er eins vist að
enginn fái nokkuð um þá að
vita.” Enn fóru þau upp á loft og
Ruth lagðist á rúm móður sinn-
ar meðan Judd batt hana. Þar
skildi hann hana eftir og sagði
henni að skilnaði að það gætu
liðið tveir mánuðir, eða jafnvel
ár þangað til þau sæjust aftur.
Kannski aldrei.
Það var næstum orðið bjart af
degi, þegar Judd yfirgaf vett-
vang hins hörmulega misheppn-
aða morðs. Hann gekk að næstu
strætisvagnabiðstöð og spurði
roskinn herramann, hvenær von
væri á næsta vagni. Hann vakti
Sögufræg sakamál ■ Fyrsta frásögn
Laugardagur 11. marz 1972
o