Alþýðublaðið - 22.06.1972, Blaðsíða 11

Kross-
gátu-
krílið

A VAI Dl VIÐATTIINI NAR
H vftL ui viuhiiuhi Mayse
Vatnið var ekki mjög grunnt hér, hann stóð þegar
i hnédjúpu vatni, og striður straúmurinn togaði i
hann. Linn horfði á hann mjaka sér yfir ána, þuml-
ung eftir þumlung, ekki niður undan straumnum,
eins og hún hafði búizt við, heldur upp i móti. Vatnið
náði honum nú að lendum. Hann hélt öxinni þvert
yfir brjóstið eins og hún væri jafnvægisstöng og
hann linudansari. Straumkrafturinn skelfdi hana.
Gruggug áin stormaði fyrir beygjuna eins og ridd-
aralið i stórsókn. Hann hefði með réttu átt að vera
oltinn um koll, en stöðugt mjakaðist hann áfram.
Enn var hann ekki kominn hálfa leið. Hann hafði
ekkert færzt úr stað i að minnsta kosti minútu.
Vatnið náði honum upp i axlir. Nú steig hann eitt
skref áfram, missti jafnvægið og hvarf úr augsýn.
Linn horfði óttaslegin á staðinn, þar sem hann
hafði horfið, þrýsti hendinni spennt að vörunum
þangað til höfði hans skaut upp á yfirborðið fimm-
tán metrum neðar. Hann synti — eða öllu heldur
buslaði — skáhallt i áttina að gróðrinum, sem hékk
út yfir vatnið við hinn bakkann. Hann teygði upp
handlegginn, og hönd hans greip um grein. Likami
hans engdist og spriklaði eins og fiskur á öngli, sið-
an komst hann upp úr vatninu á bakkann og reikaði
inn á milli trjánna. Skömmu siðar sá Linn runnana
uppi við gamla, þaklausa kofann bærast.
,,Þarna munaði sannarlega mjóu,” sagði hún
skjálfrödduð og seig niður við skýlið.
,,Það á ekki fyrir honum að liggja að drukkna,”
sagði faðir hennar rámur. „Til allrar ham-
ingju tókst honum að bjarga öxinni.”
Hann leit á hana og hló hátt. ,,Ég hef persónulega
áhuga á öxinni, góða min. í dag á að taka fótinn af.”
,,Já, pabbi.” Þau höfðu rætt málið kvöldið áður,
meðan faðir hennar svaf — hún hafði verið mótfall-
in svo róttækum aðgerðum, og Mike hafði efazt,
hafði ekkert lagt til málanna. Hún reif upp siðasta
sigarettupakkann, reyndi að þurrka fingurna á
rennvotri peysunni og tók eldspýtu upp úr vatns-
þétta blikkhylkinu, hennar kærustu eign. Ef til vill
hefði Mike Clendon getað kveikt eld þarna, en það
var meira en hún gat. Allur árangur hennar var
ósandi greinahrúga.
Hún kveikti i tveimur sigarettum og stakk ann-
arri i hrúguna.
„Hvernig liður þér, pabbi?”
„Miklu betur en þér, Linn.” Reykjarbólstrar
stigu upp frá litla kofanum, það var blæjalogn, og
reykurinn leystist hægt upp. „Það er orðið langt sið-
an ég hef skipt mér af einkamálum þinum. Ég gerði
það ekki, þegar þú varst ólm i vöðvaf jall fyrir fáein-
um árum, eða þegar þú tókst lögfræðinginn undan
pilsfaldi móður sinnar og lagðir hann undir þig. Ef
þú vilt Mike, leggðu fyrir hann snöruna. Þú hefur
blessun mina. Ef þú gerir það ekki, getur þú verið
viss um, að aðrar, gáfaðri stúlkur gera það!”
„Mike, þú veizt ekki, hvað þú ert að tala um.”
Hún starði stórum augum á hann og fann, hvernig
roðinn breiddist um kinnar hennar.
„Nú, geri ég það ekki? Segð* mér um hvað þú
varst hræddust, þegar hann hvarf i vatnið. Hann
eða okkur?”
„Okkur þrjú, pabbi,” svaraði hún rólega. Hálf-
reykt sigarettan var að verða ónýt af bleytu. Fing-
urnir, sem héldu á henni, skulfu.
2
Mike var önnum kafinn upp i kofanum hinum
megin árinnar. Hann kom i ljós, hvarf og birtist
reglulega. Stundum heyrðu þau dauf axarhögg i
gegnum árniðinn. Árangur vinnu hans fór að koma i
ljós. Hann hafði rutt dálitið rjóður við árbakkann.
Tvisvar fór hann niður að rjóðrinu með byrðar i
treyju sinni, og Linn áleit að það væru naglar.
Seinna dró hann snúna flækju á eftir sér. Hún fest-
ist, og hann spyrnti við fótum og togaði i, sótvondur
og bölvandi eftir svipnum að dæma.
Þau heyrðu aftur greinilega háttbundin högg ax-
arinnar um langa stund, siðan fór Mike að draga til-
höggna trjáboli niður frá kofanum, sem nú hafði
gjörbreytt um útlit.
H HVUA KANINAN
%
mí.
tók að leysa af honum handjárn-
in. Stundin, sem hann hafði
beðið eftir, virtist komin. En
einmitt þegar handjárnin voru
losnuð af honum, tók stóri mað-
urinn eftir hringnum.
„Dummkopf” grenjaði hann að
aðstoðarmanni sinum, þreif
sjálfur um hendi Tommys.ogdró
af honum hringinn, sem hann lét
i vasa sinn. Yeo-Thomas var
skipaö að fara aftur i fötin.
Hann klæddist með erfiðis-
munum, reiður og hræddur
vegna þess að honum var nú
meinað aö flýja aðrar og verri
raunir, sem hann vissi að hann
átti i vændum.
A meðan hann fór i fötin
reiknaði hann i skyndi út i hug-
anum: hann hafði verið tekinn
fastur klukkan fimm minútur
yfir ellefu — hún hlaut nú að
vera um þrjú eftir hádegi.
Nicole, sem hann hafði átt aö
hitta klukkan eitt, myndi nú vita
að eitthvað væri að. Þegar hann
kæmi ekki heldur á aðalstefnu-
mótið i Avenue Victor Hugo
klukkan sex, myndi hún vita
fyrir vist, að hann hefði veriö
tekinn höndum. Innan tólf
klukkustunda yrði öllum boð-
leiðum hans lokað, mót-
stöðunum breytt og samstarfs-
menn hans varaðir við þvi að
mæta á stefnumót. A meðan .
yrði hann, eins og reglan var um
njósnara, sem náðust, að
þrauka i tvo sólarhringa að
minnsta kosti — það þýddi að
hann yrði að slá á frest óbæri-
legum þjáningum með þvi að
ljúga trúlega að Gestapo og
senda þá að þefa upp falskar
slóðir.
Þegar hann haföi klætt sig,
gaf stóri maðurinn félögum
sinum merki og settist sjálfur
niður við skrifborð. Yeo-Thom-
as var dreginn upp úr stólnum,
sem hann hafði viljandi hlamm-
að sér niður i, honum var stýrt
að borðinu og ýtt aftur niður i
stólinn, sem dreginn hafði verið
á eftir honum. A skrifborðið var
raðað hlutum, sem teknir höfðu
verið úr vösum hans og tindir af
honum sjálfum — en i þá vant-
aði þegar gulllindarpenna hans,
armbandsúr og stóra banka-
seðla. En byssan hans var
þarna ennþá og var hlaupinu
beint að honum sjálfum en byss-
an var nær honum en spyrjanda
hans. Með það i huga að skjóta
stóra manninn og siðan sjálfan
sig, lyfti hann fjötruðum hönd-
unum og lagöi þær á borðrönd-
ina.
Vous avez joué et vous avez
perdu, hóf stóri maðurinn máls.
Nú ert þú búinn að leika þér og
leikurinn er tapaður. Enginn
gerir þér neitt ef þú verður
skynsamur og lætur þér segjast.
En ef ekki. . . .
Tommy svaraði ekki. Með þvi
móti græddi hann alltaf fáeinar
minútur.
— Jæja ætlarðu að leysa frá
skjóðunni?
Tommy svaraði enn engu.
— Ordure, hrópaði sá stóri,
en einn aðstoðarmanna sló Yeo-
Thomas í bólgið og blóðugt and-
litið. — Ætlarðu aö tala, já eða
nei.
Ennþá þagði Yeo-Thomas.
Stóri maðurinn spratt á fætur
og rak hnefann á munn Tommy
„Salaud, crapule, saboteur,
espion, tu parleras! Ég skal fá
þig tií að tala. Með aðstoð
manna sinna tók hann aftur aö
berja á fanganum. Hann linnti
ekki látum fyrr en Yeo-Thomas
seig saman undan höggum
þeirra, með munninn fullan af
blóði og augun svo stokkbólgin
að hann sá varla glóru. Stóri
maðurinn fór aftur að skrifborði
sinu og hringdi bjöllu.
Tommy lézt enn vera i hálf-
gerðu roti, hallaði sér áfram i
stólnum og renndi hendinni yfir
skrifborðið i átt að byssunni: en
stóri maðurinn sá hreyfingu
Yeo-Thomas
hans, hló við, tók byssuna og
lagði hana niður i skúffu.
— Svo þú ætlaðir að nota
hana, cochon? sagði hann aö-
eins.
Ungur og laglegur Þjóðverji
með blá augu og bjartan hör-
undslit svaraði bjöllunni. Stóri
maöurinn skipaði honum að
sækja ritvél og kallaði hann
„Ernst”, en sá ungi kallaöi hinn
aftur „Rudi”. Tommy setti
þessi nöfn á minnið. (Hann
komst að þvi síöar, aö kvalari
hans var enginn annar en Rudi
von Mérode, þekktur i grein
sinni undir nafninu Mérode
prins). Þegar Ernst hafði sótt
ritvélina, settist hann við eitt
borðshornið, setti eyðublað,
kalkipappir og afritunarpappir i
vélina og beið þegjandi.
— Nafn þitt? hreytti Rudi út
úr sér við Yeo-Thomas.
— Shelley. Það var aö minnsta
kosti til einskis að neita þvi.
— Asni. Raunverulegt nafn
— Kenneth Dodkin. Þetta
svar virtist tekið gott og gilt, þvi
Rudi hélt áfram og spurði: —
Númer?
— 47.685.
— Tign?
— Sveitarforingi.
— A hvaða sviði herþjónustu?
— 1 flughernum.
— Heimilisfang?
— Ég þarf ekki að svara þess-
ari spurningu.
— Þú svarar henni samt.
— Ég geri það ekki. Ef hann
ætti að sannfæra Gestapo um að
hann væri i raun réttri Kenneth
Dodkin virtist honum mest riða
á þvi aö vera ekki of fljótur á sér
að gefa jafnvel login svör við
spurningum, sem þeir höfðu
ekki rétt til aö spyrja.
Rudi stóð upp, gekk I kringum
skrifborðiö og gaf Tommy sitt
undir hvorn og þungur signet-
Fimmtudagur 22, júni 1972