Alþýðublaðið - 26.08.1972, Blaðsíða 4

MINNINGARORÐ:
Tilboð óskast
i bogabyggða birgðaskemmu 12 og 1/2
sinnum 30 m. að stærð á Keflavikurflug-
velli.
Tilboðin verða opnuð á skrifstofu vorri
fimmtudaginn 7. september kl. 11 árdegis.
Sölunefnd varnarliðseigna.
Heimilisiðnaður í dag
og í framtíðinni
Fru Ingrid Osvald-Jacobsson, fyrrv. for-
maður i Svenska Hemslöjdsföreningarnas
Riksförbund heldur fyrirlestur um
HEIMILISIÐNAÐ i Norræna húsinu
sunnudaginn 27. ágúst kl. 20.30
FYRIRSPURNIR OG UMRÆÐUR A
EFTIR ALLIR VELKOMNIR.
Heimilisiðnaðarfélag NORRÆNA
íslands HÚSIÐ
Skattar í Kopavogi
Gjaldendur i Kópavogi eru hér með að-
varaðir um að lögtök vegna ógreiddra
skatta 1972 hefjast nú um mánaðamótin.
Jafnframt hefjast lögtök vegna ógreiddra
bifreiðagjalda 1972 og annarra gjaldfall-
inna gjalda, sem hér eru til innheimtu.
Bæjarfógetinn í Kópavogi,
24. ágúst 1972
Sigurgeir Jónsson.
JÓN ÁRNASON skipshúm
FÆDDUR 15. SEPT. 1886 DÁINN 21. ÁGÚST 1972
I dag verður gerð frá Foss-
vogskapellu útför Jóns Arna-
sonar, skipstjóra, Nesvegi 50
hér i borg. Þótt Jón væri borinn
og barnfæddur Vestfirðingur,
lfiði hann þó flest sin mann-
dðmsár austur á Seyðisfirði og
var ætið af Austfirðingum talinn
Seyðfiröingur. Heima á Seyöis-
firði munu og margir nú sakna
vinar i stað. Jón Árnason var
maður vörpulegur, frjálsmann-
iegur i framkomu, hýr i bragði
og alúölegur við alla, jafnt háa
sem lága, enda vinmargur og
vinfastur um ævina. Á margra
áratuga farsælum ferli hans
sem skipstjóri nutu hinir prýði-
legu eðliskostir hans sin til
fullnustu: Hannvarmaður rétt-
sýnn en stjórnsamur vel, þraut-
seigur og dugandi sjómaður, en
þó var hugur hans alla tið bund-
inn við heill og hag áhafna
þeirra, sem hann bar alla á-
byrgð á. Aldrei vildi hann tefla á
tæpasta vaðið á sjómannsferli
sinum, ef öryggi undirmanna
hans var annars vegar. Boðorð
hans var að sigla heim heilu
skipi.
Honum var alla tið frá unga
aldri rikt i huga aö bjarga sér
áfram i lifinu á eigin dugnaði og
eigin rammleik, en ekki með
utanaðkomandi hjálp. Þetta var
hinn gamli islenzki arfur, sem
hann hafði tekið meö sér úr föð-
urhúsum. Hann var trúmaður
alla ævi, en treysti engu að siður
einnig á sjálfs sin rammleik i
liísfoaráttunni. Hann var vart
kominn af barnsaldri, er hann
tók að vinna fyrir sér hjá vanda-
lausum, og þá þegar sá hann
ekki einungis sjálfum sér far-
borða, heldur styrkti hag fjöl-
skyldu sinnar með þvi, sem
hann þannig vann sér inn hörð-
um höndum. A þessum árum
vann hann hjá mörgum hús-
bændum og reyndist þá og æ siö-
ar trúr til allra starfa og hollur
þeim, sem hann vann hverju
sinni. En er hann svo hátt á ni-
ræöisaldri leit að loknum löng-
um vinnudegi yfir raðir hinna
mörgu, sem hann hafði unnið
með og unnið fyrir kvað hann þó
Hallgrim Benediktsson,
stórkaupmann, vera sér einna
minnisstæðastan allra sinna
húsbænda, sakir sérstaks
drengskaps Hallgrims, hjálp-
semi hans og ljúfmennsku alla
tið meðan þeirra kynni entust.
Rúmlega tvitugur að aldri
kvæntist Jón Arnason ungri og
glæsilegri stúlku á Seyðisfiröi,
Guðbjörgu Guðmundsdóttur, og
stofnuðu þau hjónin heimili þar i
bænum. Alla ævi áleit hann með
réttu, aö sú kona hafi verið sú
mesta hamingja, sem hann
nokkurn tima öðlaðist, enda
unni hann henni mjög og virti.
Þótt efnin væru aldrei mikil,
varð heimili þeirra hjóna, jafnt
á Seyðisfirði og siðar i Reykja-
vik, frá upphafi miðdepill hinna
fjölmörgu vina þeirra hjóna,
sem ætiö voru boðnir velkomnir
með hinni sérstöku einlægu
hlýju og þeim rausnarskap, sem
þeim hjónum var báðum i blóð
borið. Og bæði voru þau hjónin
boðin og búin að hjálpa og að-
stoða náunga sina, ef eitthvað
bjátaði á, og þeir eru harla
margir orðnir, sem standa i
mikilli ógoldinni þakkarskuld
við þau sæmdarhjón, Jón Árna-
son og Guðbjörgu Guðmunds-
dóttur.
Likt og svo margur, sem á
langan og striðan starfsdag að
baki, naut Jón Arnason allgóðr-
ar heilsu á efri árum, er hann
hafði dregið sig i hlé, en um átt-
rætt tók heilsu hans þó mjög að
hnigna, og annaðist þá eigin-
kona hans hann af þeirri elsku-
legu umhyggju og alúð, sem
henni einni er lagið.
Nú er Jón Arnason skipstjóri
farinn á fund feðra sinna,
frænda og vina yfir móðuna
miklu og torræðu, en á endur-
fundi viö gengna ástvini sina
trúöi hann staðfastlega. Eftir
stendur i hugum og hjörtum
fjölmargra vona hans um land
allt óbrotgjörn minning um
mætan drengskaparmann.
Einar J. Vilhjálmsson.
MAGNUS JONSSON
GISUBÆ í ÓlAFSVfK
M4. DES. 1895 í B. AGÚST 1972
í dag (laugardaginn2e. ágúst)
er gerð frá ólafsvikurkirkju út-
för Magnúsar Jónssonar frá
Gislabæ i Ólafsvik.
Magnús Jóns^- er einn af þeim
mönnum, sem ég minnist vel frá
uppvaxtarárum minum. Fyrst
og fremst vegna þátttöku hans i
félagslifi þorpsins og leikstarf-
semi, en hann lék sitt fyrsta
hlutverk i Heyrnarleysingjun-
um 1918, en hið siðasta i Aum-
ingja Hönnu 1961, og er það
langur leikferill áhugamanns i
afskekktu byggðarlagi. Þá varö
Magnús formaður á árabáti á
unga aldri, átti trillubátaút-
gerðina frá byrjun, bæði sem út-
gerðarmaöur og formaður og
siðar að vélbátaútgerðinni,
einnig sem útgerðarmaður og
formaður. Sú kynslóð, sem
Magnús tilheyrði, hóf sjó-
mennsku sina á árabátum. Þeir
sátu daglangt á þóftu með ár i
hönd. Stundum komu þeir að
landi með góðan feng, en lika
stundum með nokkra fiska i
skut. Héðan fóru þeir langan og
erfiðan veg til þess að afla sér
beitu og urðu sumar þessara
ferða æði minnisstæðar og
tregabundnar. Þessum mönn-
um auðnaðist að breyta um far-
kost og þó að það væri ekki ann-
að en að setja vél i bátinn, eöa
skipta um árabát fyrir trillu, þá
var það happasælt manndóms-
verk á þeim árum. Siðar kom
það i hlut þeirra margra, að
hefja hér vélbátaútgerð, sem
hefurdafnað fram á þenna dag.
Það voru einmitt þessir menn,
sem ruddu brautina, bjuggu i
haginn og lögðu grundvöllinn að
þeirri velgengni, sem við nú bú-
um við. Þeir kynntust erfiðum
árum, atvinnuleysi og lággengi,
en lifðu lika miklar og æfintýra-
legar breytingar i atvinnuhátt-
um, samgöngumálum og þjóð-
félagsháttum. En þessum
mönnum fækkar nú óðum.
Magnús Jónsson var fæddur
14. des. 1895 i Hraunholtum i
Hnappadal. Foreldrar hans
voru hjónin Jón Bjarnason,
bóndi i Hraunholtum og kona
hans Guðrún Oddsdóttir. Hann
ólst upp i Hreppunum, en fluttist
til Ólafsvikur 1915. og hóf
smiðanám hjá Alexander
Valentinussyni, en hann var
lærður smiður á tré og járn og
hafði járnsmiðju, þá einu i
byggðinni. Siðan geröist
Magnús sjómaður. Hann keypti
árabát með Magnúsi Kristjáns-
syni, Þórðarsonar frá Rauð-
kollsstöðum og var formaður á
haustin, en á vetrum oft á vertið
á suðurlandi, bæði á þilskipum
og siðar togurum. Magnús átti
hlut að trillubátnum Freyju og
varö siðar formaður á honum.
Haustið 1933, tók bátinn út úr
naustinu i SV- ofsaroki og for-
áttu brimi. Bátinn rak að landi
fyrir innan Máfahliðarhellu og
fór i spón. Þetta var mikið áfall,
þvi að bátar voru ekki vá-
tryggðir á þeim árum. En
Magnús og félagar hans létu
smiða nýjan bát og var hann til-
búinn i febrúar um veturinn.
Þenna bát gerðu þeir félagar
út allt trillubátatimabilið,
stækkuðu hann og settu i hann
hálfdekk og gerðu hann út á
dragnótaveiðar. Siðar átti
Magnús hlut að m.b. Freyju, 23
tonna báti, og fór með hann i
hálft annað ár. Eftir það hætti
Magnús sjómennsku og stund-
aði ýmis störf I landi, hin siðari
árin netavinnu ýmiskonar, en
Magnús var farsæll i hverju þvi
starfi, sem hann tók sér fyrir
hendur.
Ég naut þeirrar ánægju, að
starfa með Magnúsi að félags-'
malum um nokkurt skeið.
Kynntist ég þá áhugamálum
hans og hugðarefnum og mati
hans á mönnum og málefnum,
ekki siður en gamansemi hans
og félagsþroska, en Magnús var
frábær félagi, sem ég mat
mikils.
Magnús kvæntist 1919,
Kristjönu Þórðardóttur og hafa
þau búið i Gislabæ i ólafsvik.
Kristjana er dóttir Þórðar Jó-
hanns Þórðarsonar frá Rauð-
kollsstöðum, mæt kona og ágæt.
Þau eignuðust sex börn, en
misstu eitt á unga aldri. Þrjár
dætur þeirra eru búsettar i
Reykjavik, en synir þeirra tveir
eru búsettir hér i ólafsvik.
Hjónaband þessara merkis-
hjóna var sérlega ástrikt, enda
voru þau samstæð og samtaka
og lögðu hverju góðu máli
liðsinni.
Viö Ólsararnir þökkum
Magnús langt og gifturikt starf
hans hér i byggðinni og vottum
eftirlifandi konu hans og fjöl-
skyldu hennar samúð okkar.
óttó Arnason.
4
Laugardagur 26. ágúst 1972