Alþýðublaðið - 26.08.1972, Blaðsíða 11

Kross-
gátu-
krílió
FM/nHV/EmA
-----;
T//Í1
□ OFÚSft 'fím u 3RL VOT/ T/TMÐ + fiFU

/s/sfr T/Æ ÍULTu
Í
VOK V/Ntí 1 k k 2 aifttb
FOR bRJÖT ÖSTÖD Uúfí
n id H//ULU —i—
F/P05T SK£ mm D SBTT! 7
í
D/6UR /?ft ímsT R£IÐ o ~T~
f
BofiDn 'ftLEGÍ B£!Tu
'ov/lj
^ ■ ■
'■öfí^>!í ;í''XUi
cís ^'-sai'U'
'ícíIi^ ■ s> -- <r> c *±t r- ■
o-s '''^i^,ÍXbit5.-T,rr,
a s x->, cy . j>tac ■
LÆKNIR B
væri senn lokið. bannig varð
Gregory aftur hæfasti umsækj-
andinn. En einhver komst að
makki hans. Ég veit ekki, hver
það var, en helzt dettur mér Ruth
i hug. Hún er góð vinkona margra
eldri hjúkrunarkvennanna, og ég
býst við, að þær hafi sagt henni
frá athæfi Pam Little. En ég skil
ekki, hvernig Gregory fékk Pam
til að gera þetta, eftir að þið
höfðuð kunngert trúlofun ykkar.
Það er skrýtið, að hann skyldi
ekki biðja þig að halda henni
leyndri um sinn.”
Nóra fylgdist ekki með við-
brögðum Lindsay, svo að hún tók
ekki eftir að hún náfölnaði .En
hún sá, að sjúklingurinn sneri sér
undan, svo að andlit hennar sæist
ekki. Nóra fylltist heift. Hún
ætlaði sér að segja nokkur vel
valin orð við Gregory Martin, og
hún...
,,Ég hefði undir engum
kringumstæðum gefið kost á
mér.” Yfirlýding Lindsay var
ekki sannfærandi. ,,Ég er fegin,
að svona fór.”
,,Ha!” Nóra andvarpaði
gremjulega. En Lindsay átti eftir
að koma henni meira á óvart.
,,Ég held ekki, að mig langi til
að eyða ævinni innan spitala-
veggja.” Lindsay sneri sér við og
hún leit beint i augu Nóru. Og
Nóra varð forviða, er hún sá
bros Lindsay og glampann i
augum hennar. Hún vissi ekki að
Lindsay var að rifja upp atburð-
ina, sem höfðu gerzt kvöldið áður,
og hún mundi einkennilega ljóst,
hvernig varir hennar höfðu
svarað hörðum munni karlmanns.
Það andartak hafði hún verið al-
ger kona, eins og Shane Gilligan
hafði sagt striðnislega.
Nóra varð fyrri til að átta sig.
Hún ávitaði sjúklinginn.
„Hvað er að sjá til þin? Þarna
liggur þú allsnakin. Það væri
gæfulegt, ef þú fengir lungna-
bólgu. Til staðfestingar orðum
sinum dró hún sængina upp að
höku Lindsay. Ég ætla að finna
hreinan náttkjól, og þá getur
Matthews komið i vitjun.”
Lindsay rétti út höndina til að
stöðva hana. „Biddu, Nóra ein
spurning enn. Hefur Gregory
komið að hitta mig?”
Nóra yggldi sig. „Hann hefur
verið að slæpast hérna, en ég
sagði honum til syndanna og rak
hann burtu. Ég læt hann ekki
ónáða þig.”
„Það gerir þú vist, vargurinn
þinn. Ef hann kemur aftur, visaðu
honum.inn og láttu mig eina um
min málefni.” Það vottaði ekki
fyrir reiði i rödd hennar og þakk-
lætið skein úr augum hennar, er
hún sá reiðisvipinn a andliti
systur sinnar.
„Sjálfsagt, læknir. En ég vildi
að ég fengi að sjá henginguna.”
Lindsay brosti að barnaskap
systur sinnar.
„Þetta er illt að sjá.” Gregory
Martin nam sem snöggvast
staðar eftir að hafa ráfað stöðugt
um herbergið og bandaði hend-
inni að rúmi Lindsay. Hann sagði
ekkert frekar, og hún vissi, að
hann átti við veikindi hennar.
Hún svaraði honum engu og
fylgdist með ferðum hans um
herbergið. En þaö var ekki fyrr
en hann stóð við bjartan
gluggann, að hún sá, hve ger-
breyttur hann var i útliti.
Gregory Martin var tæplega
fertugur, hár og vellimaður.
Hann hafði yfirbragð eldri
manns, óaðfinnanlega klæddur,
og hann vissi, hver áhrif fram-
koma hans haföi á þá, sem neöar
stóðu aö mannvirðingum. Nú sá
Lindsay hann i fyrsta sinn án ytra
skrauts. Hann hafði jafnvel aldrei
verið illa til fara að loknum
löngum, erfiðum uppskurðum.
Hann sem vanur var að hafa svo
góða stjórn á hreyfingum sinum,
gekk nú með rykkjum og var
gerólikur þeim manni, sem
Lindsay hélt sig þekkja svo vel.
„Finnst þér ekki kominn timi
til, að við tölum saman?” Rödd
Lindsay var lág og kuldaleg. Hún
tók eftir, að hann stirðnaði upp, er
hann heyrði spurningu hennar.
Hún hafði á tilfinningunni, að
hann hafði gleymt, að hún var
þarna.
Það er rétt. bað er kominn timi
til, að við komumst til botns i
þessu leiðindamáli.” Hann gekk
að rúmi hennar, þreif með sér stól
á leiðinni og skellti honum niður
hjá henni. „Mér þætti gaman að
vita, hve mikið þú veizt, kæri
læknir.”
Þessi ósvifna árás kom Lindsay
gersamlega á óvart. Hún starði
aðeins á hann full andúðar. Og
hann vissi þrátt fyrir reiðina, að
honum höfðu orðið á mistök. Þau
horfðust lengi i augu, áður en
hann leit undan.
„Fyrirgefðu Lindsay. betta var
ósanngjarnt. Ég býst við, að þú
hafir verið göbbuð á sama hátt og
ég.” Hann settist i stólinn. Þau
þögðu bæði.
„Þú getur þakkað Ruth
Jackson, hvernig komið er
málum. Ég hef alltaf sagt, að hún
væri enginn vinur þinn, en þú
vildirekki trúa mér. Ég hafði það
mér til afsökunar, að þú hafir
hlotið aö vita að eitthvað var að
gerast og hefðir getað varaö mig
við.” Hann var farinn að brýna
raustina aftur, og Lindsay fann,
að reiðin var að ná tökum á henni.
„Ég hlýt að hafa verið einstak-
lega óathugul, þvi að ég tók ekki
eftir að þú varst aö fiska á öðrum
miðum. Þessa stundina hefur
Pam Little fulla samúð mina.”
Lindsay gáði að þvi, hver áhrif
orð hennar höfðu á hann. Hún sá
að hann leit snöggt til hennar og
þvinæst hallaði hann sér hægt
fram og tók um hönd hennar.
„Svona, góöa min, við skulum
ekki fara að rifast um það,
hverjum þetta er að kenna. Lik-
lega hefur Nóra borið i þig slúður,
en þú veizt, hvað er mikið mark
takandi á kjaftasögum
hjukrunarkvennanna.
1 hreinskilni sagt kom ég Pam
til við mig, en þú mátt ekki
gleyma, að það var gert til að
tryggja framtið þina. Ég hélt ég
væri að gera það, sem gera þyrfti.
Þegar öllu er á botninn hvolft,
hefði átt að ráða mig i starfið.
Fram til þessa hefur alltaf verið
skipað i æðri stöður úr röðum
starfsmanna spitalans. Það var
óheiðarlegt að ganga framhjá
mér og ráða mann utan sjpít-
alans.”
„Nefndin hlýtur að hafa haft
sinar ástæður.”
„Þvæla. 1 nefndinni eru eintóm
gömul fifl, sem alltaf eru reiðu-
búin að hlusta á slúður Ruthar
Jackson. En þau eiga eftir að sjá
eftir þessu, það getur þú bölvað
þér upp á. Ég get ekki sætt mig
við þetta, og þeim hefur sézt yfir
eitt mikilvægt atriði.” Hann færði
stól sinn nær, hallaði sér fram og
sagði fullur trausts: „Þú, ég og
ungi Roscoe erum kjarninn i
skurðlæknaliðinu. Ef við leggj-
umst öll á eitt, getum við gert hin-
um háa hr. Shane Gilligan lifið
óbærilegt hérna. Þú getur reitt
þig á, að Roscoe stendur með
okkur. Ef þetta nægir ekki til að
I
2
aj

%
'í
I
I
£
I
&
I
1
§
I
I
I
s
t
I
1
1
FRANSKA SENDINGIN
NEW YORK AD ALIDNUM
SUNNUDEGI i OKTÓBER
19(il.EDWARD(EDDIE) EGAN
IIAFIÐ VERIÐ A VAKT TÍM-
UNUM SAMAN. ÞAÐ VAR
KOMINN TÍMI TIL AÐ LYFTA
SÉR AÐEINS UPP. HANN
FÓR ASAMT STARFSBRÓÐ-
UR SÍNUM SALVATORE
(SONNYI GROSSO INN A
NÆTURKLÚBBINN COPACA-
BANA. ÞAR VORU GÓÐ
SKEMMTIATRIÐI, OG AUK
ÞESS ÞEKKTI EGAN LAG-
I.EGA STÚLKU, SEM VANN
ÞAR VId FATAGÆZLU.
Eddie var þrekvaxinn tri,
sem vann við eiturlyfjadeild
lögreglunnar og haföi dulnefnið
„Valsauga.” Og vissulega hafði
hann glöggt auga bæði fyrir
eiturlyfjasölum og fallegum
stúlkum.
Sonny var af itölsku bergi
brotinn, svarthærður og fremur
fölleitur. Hann virtist mjó-
sleginn i samanburði við Eddie,
en fáir stóöu honum á sporði i
karate, og margir afbrotamenn
höfðu orðið fyrir þeirri bitru
lifsreynslu að vanmeta krafta
hans.
Hann gekk undir dulnefninu
„Skugginn” i eiturlyfjadeild-
inni.
Þeir lögðu bilnum rétt hjá
Copacabana klúbbnum og
gengu inn. Og hvorugan þeirra
grunaði, að þeir væru aö ganga
á vit launráða og samsæris, sem
tæki þá næstu fjóra-fimm mán-
uöi að kljást við, og aðför að
afbrotamönnum væri aö hefj-
ast, sem lyki ekki fyrr en sex
mánuðum siðar.
Miðnaétursýningin átti senn að
hefjast, og smám saman fylltist
næturklúbburinn af fólki. Þeir
fengu borð, þaðan sem þeir sáu
ágætlega yfir dansgólfið og
salinn, og pöntuðu sér að
drekka. Sonny kinkaði kolli, svo
að varla var greint, að þéttsetnu
borði rétt hjá þeim, Það hefði
mátt álita að mennirnir og kon-
urnar tólf sem sátu þar heföu
verið tekin úr glæpamynd, slétt-
greiddir, dökkhærðir menn og
konurnar i flegnum kjólum og
helzt til mikið málaðar. M ’ð-
urinn, sem var fyrir hóf t
virtist um þritugt. lla
klæddur áberandi glæs arn
fötum úr silki, og á hvitu nál
bindi hans glóði d^mantsnæla.
Við hlið hans sat sl rglæsileg,
ljóshærð stúlka. Oðru hverju
komu harðneskjulegir menn að
borðinu og heilsuðu fólkinu.
Einhver nefndi manninn Patsy.
„Þetta er fróölegt”, tautaði
Eddie. „Ég er búinn að sjá
minnst tvo eiturlyfjabraskara
við borðiö. En ég hef aldrei fyrr
séð Patsy.”
Næsta hálfan annan timann
var allra athygli bundin
skemmtuninni. Siðan kviknuöu
ljósin. Hljómsveitin hóf að leika
danslög. Fólk streymdi út á
gólfið. En Patsy og kumpánar
hans bjuggust til brottfarar.
Hann dró þykkt seðlabúnt upp
úr vasanum og borgaði.
Eddie sagði: „Eigum við að
elta hann dálitla stund að gamni
okkar?”
Grosso kinkaði kolli. Þeir
borguðu og fóru.
Þeir biðu fyrir utan i tuttugu
og fimm minútur, áður en Patsy
og stúlkan birtust. Klukkan var
nákvæmlega tvö. Dyravöröur-
inn sótti nýjan Oldsmobile.
Hjúin óku niður Fifth Avenue i
átt til Broadway. Siðan sneru
þau i áttina til þess hluta Man-
hattan, sem er orðinn alræmdur
um alla Ameriku, Lower East
Side, sem einnig gengur undir
nafninu „Litla ttalia”, og er
einn helzti vettvangur Mafiunn-
ar.
Patsy fór ekki aðeins þangað.
Næstu tvær stundirnar fór hann
viða, stanzaöi og gekk út úr
bilnum. Lögreglumennirnir
gáfu honum gætur i laumi.
Ókunnir menn komu fram úr
myrkum húsasundum og ræddu
við Patsy skamma stund, áður
hann hélt áfram. Klukkan var
nærri orðin fimm, er hann
stefndi i átt til Brooklyn. Ein-
hvers staðar á leiðinni skipti -
hann um bil og ók nú i hvitum
Dodge. Undrandi eltu lögreglu-
mennirnir hann.
Loks námu þau staðar i Mauj-
er Street. Patsy og Ijóshærða
stúlkan luku upp dyrunum á lit-
illi kaffistofu. Þau kveiktu ljós,
og lögreglumennirnir sáu, hvað
þau aðhöfðust fyrir innan. Þau
afklæddust skartklæðunum.
Hún setti á sig svuntu, og hann
fór i gráan jakka. Hann gekk út
að bilnum og sótti dagblaða-
stafla. Klukkan nákvæmlega sjö
opnuðu þau kaffistofuna. Þau
biðu fyrstu gestanna. Fáeinir
með hvitar húfur komu. Þeim
varð ljóst, að sjúkrahús var þar
i grenndinni. Þeir áttuðu sig lika
á þvi, að þeim yrði veitt eftir-
tekt, ef þeir sætu öllu lengur i
bilnum. Sonny gekk yfir götuna
i átt til sjúkrahússins, Varð-
maður hleypti honum inn og út-
vegaði honum herbergi á rönt-
gendeildinni á fyrstu hæö. Það-
an gat hann tryggilega fylgzt
með þvi, sem fram fór i kaffi-
stofunni.
Auk Patsys og ljóshærðu
stúlkunnar virtist lágvaxinn
dökkhærður náungi i leðurjakka
kominn til starfa. Annars gerð-
ist ekkert Lögreglumennirnir
héldu áfram athugun sinni.
Klukkan var orðin 14, og þeir
fundu til þreytu. Þá komu hjúin
út úr kaffistofunni. Patsy læsti,
og þau gengu að bilnum og óku
af stað. Lögreglumennirnir óku
á eftir þeim. Þeir eltu Dodge
bifreiðina um alla borgina, unz
hann nam staðar fyrir utan hús-
ið 1224 við 67nda stræti, sem var
falleg gata og húsin litil og gam-
aldags. Sonny skrifaði hjá sér
húsnúmerið.
Lögreglumennirnir biðu
nokkra hrið, en Patsy og stúlkan
voru um kyrrt inni. Mennirnir
úr eiturlyfjadeildinni voru úr-
vinda af þreytu og vissu að þeir
yrðu að sofa. En einkennileg
spurning krafðist svars: Hvern-
ig mátti vera, að eigandi ó-
merkilegrar kaffistofu hlaut
konunglegar móttökur á einum
dýrasta næturklúbbi heims-
borgarinnar og sóaði þar pen-
ingum?
Eftir góða næturhvíld ók Eg-
an aftur til sjúkrahússins á
mánudagsmorguninn. Hann
sýndi skirteini sitt og fékk her-
bergið á röntgendeildinni til af-
nota sem varðstöð.
Sonny kom, er liða tók á dag.
Hann hafði haldið uppi spurnum
um hinn grunsamlega Patsy.
R
1
%
8
I
I
í
I
K
I
u.
%
%

11
Laugardagur 26. ágúst 1972