Alþýðublaðið - 16.09.1972, Síða 11

Kross-
gátu-
krílið
MO/tÐ/ir/ '/SLfínt/
im
■ FjflRfí RURL /£> LEIK UR SoRfí fí
'PlLB 6ó
bTm fí
[i LBIHI í
VE/Tfi 7/ó/V HflRU/
R/TA 'flFÉN
1 HOF 2>9Fít) k’fíT
Bm
HíITI 3Í//K5 6RH6!
» LOFT T£ó.
NÆRR/ Dftu£>4 GIL--D */=»/?

forki ■
• Xii)
O3 -- ^ " =o
5) • 'AO' m sa ■ ■> tio a> t' ■
Sto • ''Ct' •
• :*;* A^fi ■ r>5<b
Í3^J)^>r ■ *> ^ ^g,3>*» ■
KONA
— Spjaldskrárritarinn. veit að
sjálfsögðu um þetta. Ég gat ekki
tekið við stöðunni án þess að ein-
hver vissi allt af létta. Og nú búið
þér einnig yfir þessu leyndarmáli
minu. Ég held að þér munuð1
skilja, hversvegna ég sagöi yður
frá þvi. Og svo skulum við
gleyma þessu. Ég verð ekki lengi.
Hann lét hurðina afturog gekk
burt, löngum, öruggum skrefum.
Ruth fann að hún skalf frá
hvirfli til ilja. Eitt blint andar-
tak langaði hana til að berja
krepptum hnefunum i framrúðu
bilsins. Ö þetta flón, þetta vesl-
ings blinda flön. Hélt hann að
Lindsay myndi.... Raunsæið
kom yfir Ruth eins og kaldur
hrollur og henni varð Ijöst hvert
offrjótt imyndunarafl hennar
var að fara með hana. Hún var
komin svo langt i hugleiðingum
sinum að hún var búin að
gleyma að Lindsay vissi ekkert
um tilfinningar Shane Gilligans
i hennar garð. Né heldur hafði
hún sjálf minnsta grun um
raunverulegt mat Lindsayar á
verðleikum Shane Gilligans. O,
þetta var bölvuð uppákoma og
við henni var ekkert að gera.
bvi hún vissi eins vel og að hún
hét Ruth Jackson, að þessi upp-
ljóstrun var gerð að vel yfir-
lögðu ráði. Hún var ákveðin og
endanleg aðvörun til hennar um
að skipta sér ekki af einkalifi
hans og gleyma þvi að hún hefði
nokkurntima imyndað sér að
Lindsay væri honum ætluð.
Shane Gilligan hélt þrá-
kelknislega áfram leiðar sinnar.
Hann hafði heitið sjálfum sér
þvi að koma ekki nálægt sjúkra-
húsinu það sem eftir var dags-
ins. f fyrstu hafði hann verið
frelsinu feginn. Hann hafði jafn-
vel, er hann kom aftur út frá
Ash lækni, séð eftir að hafa boð-
ið Ruth til hádegisverðar. Hann
langaði til að vera einsamall.
En honum snerist strax hug-
um aftur við að sjá framani
Ruth. Hann hafði komizt að
raun um að hressilegt, tæpi-
tungulaust tal hennar var ein-
mitt það sem hann þurfti með til
að rifa sig upp úr lægðinni. Og
þegar hún bað um að hafa sig
afsakaða vegna áriðandi inn-
kaupa, sem hún þyrfti að gera,
fann hann til saknaðar. Og hon-
um létti ekki aftur i skapi.
LÆKNIRE
Hvernig sem hann reyndi gat
hann ekki haft hugann við um-
hverfi sitt.
Eftir að hafa reikað stefnu-
laust um stræti borgarinnar
nokkurn tima, ákvað hann að
fara og skoða hinn þekkta
Pukekura garð. Og þarna, i hinu
fagra landslagi, hafði hann
fundið einskonar hugarró. Það
hafði sefað huga hans að standa
bara og horfa á snævi þakta
spegilmynd Egmontfjalls i
lygnu stöðuvatninu. Hann hafði
jafnvel farið að hlæja jjð
skringilegum uppátækjum
svananna og andanna, sem
busluðu fram og aftur og heimt-
uðu mat. Þó hafði timinn liðið
hægt, of hægt. Hann var ekki
með hug og hjarta við það sem
hann sá eða gerði. Hann var
bundinn við sjúkrahúsið, bund-
inn hinum gamalkunnu hlutum.
Og minningunni um einbeittnis-
legan svip Lindsayar þegar hún
beygði sig yfir sjúkling sinn,
yndislega boglinu hálsins og
lágróma rödd hennar.
Klukkan fjögur hætti hann að
streitast við og lagði af stað aft-
ur til sjúkrahússins.
Shane lagði bilnum og hélt
sem leið lá yfir forgarð sjúkra-
hússins. 1 skjóli við innganginn
stóð stúlka, og þegar hún sneri
höfðinu i átt til hans, sá hann
bregða fyrir gljáandi eirrauðu
hári. Eitt ruglingslegt andartak
hélt hann að það væri Lindsay.
Að hún stæði þarna og biði hans
og að heimkoma hans væri
fullnuð. Svo sá hann aö þetta
var Nora Page.
— Góðan dag , herra Gilligan.
Þetta var sama ljómandi
augnaráðið, sömu háu kinnbein-
in og brosandi varirnar. En það
var allt og sumt.
— Þetta er Page hjúkrunar-
kona, er það ekki? Ég þekki yð-
ur af systur yðar. Eruð þér að
biða eftir einhverjum? Hann
hafði enga ástæðu til að spyrja
þessarar spurningar, en eitt-
hvað kom honum til að nema
staðar hjá henni. Hann vildi
halda henni þarna, með geisl-
andi brosið i augunum og þrótt-
inn og lifsfjörið sem af henni
stafaði.
— Já, Lindsay. Hún sagðist
vera búinn klukkan fjögur, en
eitthvað hlýtur að hafa tafið
hana. Ef hún fer ekki að koma,
dey ég úr kulda. Hrollur fór um
hana og hún vafði kápunni þétt-
ar að sér. Og allan timann
horfði hún fast i andlit honum.
— Hvert er förinni heitið?
— Ekki langt. Ég á ekki fri
nema til átta. Það er enginn
timi til að gera neitt stórkost-
legt. Ef það hefði verið hlýrra
hefðum við keypt okkur nesti og
farið niður að ströndinni. Hafið
þér reynt það, herra Gilligan?
Hún var að hlæja að honum en
honum var sama. Reyndar var
hann áður en varði farinn að
hlæja á móti.
— Ég á við ,,fish an chips” fyrir
tvo skildinga i litlu dagblaðs
„kramarhúsi”. Það bragðast
vel þegar maður situr á strönd-
innimeðsandá millitánna. Hún
hélt áfram að horfa á hann og
varð vonsvikin þegar hann gaf
engar gaum að striðni hennar. t
stað þess virtist hann niður-
sokkinn i eigin hugsanir. Það
varð stutt þögn og Nora óskaði
að hún hefði látið þessi
heimskulegu orð ósögð.
— Akið þér? Spurningin var
svo óvænt að hún hafði ekkert
svar á reiðum höndum. Brosiö
hvarf af andliti hennar og hún
hnyklaði brýrnar.
— Já, öllu sem er á fjórum
hjólum. Ef ég hefði verið karl-
maður væri ég annaðhvort vél-
virki eða kappakstursmaður.
— Fyrirtak. Hérna, takið
lyklana mina. Þér þekkið bilinn.
Það er blái Austin billinn þarna
við gangstéttarbrúnina. Hann
bandaði hendinni i átt til bila-
stæðisins.
— En herra Gilligan! Ég get
ekki....
Og nú var það hann, sem hló.
Hann hló niður i skelkað andlit
hennar. — Ekki vil ég að þér
verðið af fiskinum og kartöflu
flögunum yðar. Ég man ná-
kvæmlega hvernig það er á
bragðið. Maður gerir smágat á
horn pakkans, svona — hann
hreyfði hendurnar á viðeigandi
hátt, — og svo tinir maður þær
upp eina og eina. Heitar, ilm-
andi, dásamlegar. Gerið það
fyrir mig ... Nóra, heitið þér það
ekki? Glaðværðin hvarf úr rödd
hans og hún varð alvarleg. — Ég
held að systir yðar hefði gott af
smá hléi og þetta er ekkert veð-
ur til að ráfa um. Það er miðstöð
i bilnum, svo þaö ætti að geta
farið vel um ykkur. Þið bjóöið
mér kannski með ykkur ein-
hverntima seinna.
FRANSKA SENDINGIN
Stytt útgáfa af kvikmynda-
sögunni „The French Connection”
sem hlaut Óskarsverölaunin í ár
með Mouren að götuhorni og
hleyptu honum út. Patsy beið,
unz hann sá Frakkann, sem hélt
á bláu töskunni sinni, tók leigu-
bil og hélt burt. Þá óku þeir
Tony til ibúðar Tonys i Bryant
Avenue. Þeir báru töskuna nið-
ur i kjallara i skjóli myrkursins,
og lögðu hana upp á efstu hillu i
sameiginlegri geymslu. Með
kritarmola merkti Tony hana
„A.Fuca — 5/C”. Siðan gengu
þeir upp til ibúðar hans, fengu
sér i glas með Margreti konu
Tonys, og Patsy lék sér við
börnin.
Einni og hálfri klukkustund
siðar var hann á leið inn i borg-
ina i Buick bifreiðinni. Daginn
eftir átti að setja hann almenni-
lega saman, svo að Frakkinn
fengi hann i hendur, eins og bill-
inn hafði verið, er hann kom til
landsins. Meira að segja fylgdi
dós með franskri leðju, hana
átti að nota,bera á þá hluta und-
irvagnsins, er óhreinindin höfðu
flagnað af. Er lokaviðgerðinni á
bilnum var lokiö, átti Patsy að
aka honum að East End Avenue
45.
Hann hitti Mouren aftur á 82.
götu. Frakkinn hafði talað við
Risann. Patsy mátti fá afgang-
inn af heróininu, ef hann gæti
greitt það fljótlega. Það var álit
Risans, að Patsy og samtökin
væru góðir viðskiptavinir.
Patsy ók heimleiðis i sjöunda
himni. Gullnáman var innan
seilingar.
Einn dagur eftir. Patsy gekk
frá glugganum, og að rúminu.
Einn dagur eftir. Hvaö gæti svo
sem farið úrskeiöis á einum
degi?
Lögreglumennirnir Eddie
Egan, Sonny Grosso og FBI
maðurinn Frank Waters biðu i
bifreiðum sinum fyrir utan hús
Patsys. Að lokinni óendanlega
langri næturvöku tók föl vetrar-
sólin loks að skina yfir kalda
borgina.
Nú voru aðeins eftir þrjátiu og
tvær stundir af þeim fresti, er
Carey lögregluforingi hafði
veitt þeim. Þeir urðu að ráðast
til atlögu gegn Patsy, áður en
það yrði um seinan. En ein f’jót-
færnisskyssa gæti eyðila ?t ”
Þeir máttu ekki missa !
augsýn eitt andartak.
Loks kom Patsy út úiDús; ,u
og ók til kaffistofunnar. Siðar
um daginn, um fjöfe irleytið, fór
hann þaðan i litla, Máa bilnum
sinum ásamt Tony bróður sin-
um. Egan og Grosse fylgdu
þeim eftir i bifreið sinni og tveir
lögreglumenn aö auki i annarri
bifreið. Bræðurnir námu einu
sinni staðar og skiptu um bifreið
og óku nú gráum Cadillac, sömu
bifreið og Patsy hafði ekið dag-
inn áður.
,,Nú fer eitthvað aö gerast”,
hugsuðu lögreglumennirnir æst-
ir með sér. En það eina sem
gerðist, var, að þeir misstu
sjónar af bifreið Patsys.
Nýr fundur á aðalstöðvunum.
Hvað átti nú til bragðs að taka?
Enginn virtist hafa svar á
takteinum. Rauðir skeggstubb-
ar þöktu þreytulegt andlit
Egans. Sonny var einnig órak-
aður og augu hans blóðhlaupin.
Þetta hafði verið langur,
strangur dagur. Og málið virtist
tapað.
Frank Waters sagði: ,,Ég sé
ekki, að minir menn geti nokkuð
aðhafzt. Hvað höfum við i hönd-
unum? Ekki Frakkana og nú
ekki heldur Patsy. Og honum
virtist mikið niðri fyrir i dag”.
Waters leit til Egans.
Eddie fann til vaxandi reiði.
Waters var farinn að fara i
taugarnar á honum. Það eina,
sem þessi náungi hafði til mál-
anna að leggja, var gagnrýni á
lögreglu New York borgar,
sjálfan hann og Sonny og aðal-
lega þó hann sjálfan.
,,Já, eitthvað virtist hann ætla
að fara að bralla”, sagði Sonny.
,,Hann hefur alltaf ætlað sér
eitthvað fyrir”, tautaði Egan.
,,Við skulum nú nota heimild
okkar til húsleitar og leita á öll-
um stöðum i einu”.
„Leita? Hvar” spurði Waters.
„Við höfum engar sannanir sem
bitasfœtt er á!”
„Heimildin gengur úr gildi
annað kvöld”, sagði Egan
þrjózkulega.
„Ef við ráðumst til atlögu nú,
gæti það orðið til þess, að öll
okkar vinna"byrjaði Waters, en
Egan greip fram i fyrir honum:
„011 okkar vinna! Vinna okk-
ar Sonnys. New York lögregl-
unnar. Ekki FBI.” Hann iðrað-
ist strax að hafa sagt þetta.
Hinir mennirnir skiptu strax
um umræðuefni. Sonny stóð leti-
lega upp og teygði sig.
1
1
I
ð
Í
I
Laugardagur 16. september 1972
11