Alþýðublaðið - 25.01.1973, Blaðsíða 11

/ SKO(rltfU/r) 9
KLOK flNGQN S>T?fíu/n KfíSr HLEÐ SLU/Z
£/NK V Snú !////
3
*
f'J&L 7/T/LL- /

7 m/u'n/ LflNV 9
S>n£M/)i fl i i 6
FoKBót) ruo'L \2£/rvS 5 KRfl mfl
r Lfláflt) mflT
í s k£TR/ úr HflO/ 7
£/N6 um L- l
f
'ftRK! 5KER* K/ÐU/l flR/< TÓ/v/J 10
r n V
LYK/LOHÐ- Þgu/nU /.oiT/HH I
I SKUGGA MARDARINSI
Saga ástar og örlaga eftir Victoriu Holt
ég gerði það myndi ég missa
frúna.
— Væri það svo mikils misst?
— Þér hafið bersýnilega enga
hugmynd um þrautir pipar-
sveinsins, þegar hann er ofur-
seldur vinnukonum. Uss, ég
myndi svelta og húsiö yrði eins og
svinastia án eftirlits frú Devlin.
Ég má til að fyrirgefa henni
dálæti hennar á sterkum drykkj-
um vegna þæginda, sem hún sér
mér fyrir.
Ég brosti til Franklyns. Mér
datt i hug, hvort hann væri að
hugsa um það sama og ég. Elsku
Lucie! Hún hlaut að vera komin
nálægt þritugu og ef hún ætlaði að
giftast yrði hún að gera það bráð-
lega. Hún yrði alveg fyrirtaks
læknisfrú! Ég gat séð hana fyrir
mr fást við sjúklinga, hjálpa
manni sinum. Þetta væri hinn
ákjósanlegasti ráðahagur, enda
þótt við myndum missa hana og
hvað myndum við taka til bragðs
án hennar? En við máttum að
sjálfsögðu ekki vera eigingjörn.
Þetta var hið gullna tækifæri
Lucie, ef hún giftist lækninum
myndi hún búa i námunda við
mig það sem eftir væri ævinnar.
Ég sneri mér að Franklyn. Ég
var i þann veginn að hvisla að
honum, að það yrði dásamlegt ef
Lucie og Hunter læknir næðu
saman — en slikt var ekki hægt að
segja við Franklyn. Honum
myndi þykja það smekkleysa að
piskra um þessháttar — eða jafn-
vel tala opinskátt um það — þar
eð það kæmi aðeins þeim tveimur
við sem i hlut áttu. Hamingjan
góða, hvaö hann gat verið þreyt-
andi! Og hann varð af svo margri
skemmtun i lifinu!
Ég kom þvi þannig fyrir að við
ræddum saman öll i einum hóp,
læknirinn sagði okkur skrýtnar
sögur af spitalalifinu áður en
hann kom i sveitina og var hinn
áheyrilegasti. En hann og Wake-
field fóru strax upp úr tiu og við
tókum á okkur náðir.
Þegar ég fór til móður minnar
til að bjóða henni góða nótt, var
hún glaðvakandi. Ég sá að breyt-
ing var orðin á henni.
Hún sagði: — Seztu niður,
Minta, og talaðu við mig dálitla
stund. Ég veitaðég sofna ekkert i
nótt.
— Hversvegna ekki? spurði ég.
— Þú veizt það, Minta, sagði
hún ásakandi, — að ég sef aldrei
vel.
Nú hélt ég að hún ætlaði að fara
að rekja mér raunir sinar, en svo
var ekki. Hún hélt áfram fljót-
mælt: — Mér finnst ég verða að
tala við þig. Það er svo margt,
sem ég hef aldrei sagt þér. Ég
vona, barniö mitt, að lif þitt veröi
gæfusamara en mitt.
Þegar ég hugsaði um lif hennar
með eftirlátum eiginmanni,
yndislegu heimili, þjónustufólki,
sem dekraði við hana og frelsi til
að gera hvað sem henni þóknaðist
— eða þvi sem næst — gat ég ekki
fundið að hún þyrfti á með-
aumkun að halda. En ég lézt
hlusta eins og ávallt er ég talaði
við mömmu. Ég er hrædd um að
athygli min hafi verið mjög á
reiki og ég tautaði samúðarfullt
,,já” eða ,,nei” eða ,,en hræði-
legt” án þess að vita gerla hvað
um var að vera.
En svo var eftirtekt min
skyndilega vakin þegar hún
sagði: — Þaö var þetta fólk, sem
kom i dag, sem rifjaði allt saman
upp fyrir mér. Maðurinn var frá
Astraliu. Það var þangað, sem
hann fór, fyrir öllum þessum
árum.
— Hver mamma?
— Charles. Ég vildi að þú
hefðir þekkt Charles. Hann hefur
aldrei átt sinn lika.
— Og hver var hann?
— Hvernig er hægt að segja
hver Charles var? Hann kom
hingað sem teiknikennari, til að
kenna mér. En hann var meira en
það. Ég man þegar hann kom.
Ég var stödd i skólastofunni. Ég
var sextán ára — yngri en þú ert
núna. Hann var nokkrum árum
eldri. Hann kom inn, einarðlegur
og þóttafullur á svip — minnti
ekki hið minnsta á teiknikennara,
og sagði: — Eruö þér ungfrú
Dorian? Ég á að kenna yður. Og
hann kenndi mér svo margt,
Minta, svo ákaflega margt.
— Marama, sagði ég, — hvern-
ig gat þetta fólk minnt þig á
hann?
— Vegna þess að það var frá
Astraliu og þangað fór hann —
þangáð sendu þeir hann. Og ungi
maðurinn minnti mig á hann á
vissan hátt. Hann hafði eitthvað
við sig. Skilurðu hvað ég á við?
Honum var sama hvað aðrir
héldu um hann. Hann vissi að
hann var fullt eins góður — nei,
betri — en aðrir, Skilurðu hvað ég
á við?
— Já, ég skil.
— Það var illmanlegt, hélt hún
áfram. — Ég hataði afa þinn eftir
þetta. Charles var saklaus. Eins
og honum stæði ekki á sama um
skartgripina mina! Hann vildi
mig...ekki það sem ég gæti fært
honum. Það er ég viss um, Minta.
Hún var orðin breytt. Hinn sifr-
andi sjúklingur var horfinn. Hún
var blátt áfram fögur eins og hún
hlaut að hafa verið áður fyrr. Ég
skildi að eitthvað merkilegt hafði
átt sér stað i heimsókninni um
daginn og ég var öll ein athygli. —
Segðu mér frá þessu, sagði ég
biöjandi.
— Ó, elsku Minta min, mér
finnst það hafa gerzt i gær. Ég
vildi að ég gæti lýst Charles fyrir
þér.
— Þú hefur vist verið ástfangin
af honum.
— Já, sagði hún, — og það hef
ég verið alla ævi.
Mér þótti þetta litil tryggð við
föður minn og andmælti: — Er
það ekki vegna þess að hann
hvarf frá þér á meðan hann var
ungur og myndarlegur og þú
hefur alltaf séð hann annig? Ef þú
sæir hann nú, gæti svo farið að þú
yrðir fyrir miklu áfalli.
— Ef ég gæti séð hann núna...
Augu hennar urðu dreymin.
— Þessi ungi maður minnti
mig svo mikið.... þetta rifjaðist
allt upp fyrir mér. Dagarnir
þegar við sátum saman i skóla-
stofunni, og svo þegar hann sagði
að viðyrðum að vinna einnig utan
dyra. Við sátum undir kastani-
trénu.... þar sem við sátum i dag,
og hann teiknaði myndir af blóm-
unum og fuglunum, en siðan átti
ég að likja eftir þeim. Við fórum
lika saman i gönguferðir, skoð-
uðum náttúruna og reyndum aö
festa hana á pappir. Hann talaði
oft um Whiteladies á sama hátt og
Lucie. Það er undarlegt hve fólki
þykir mikið til hússins koma.
Hann þreyttist aldrei að tala um
það. Svo vorum við orðin ást-
fangin og ætluðum að giftast, en
vitanlega mátti afi þinn ekki
heyra það nefnt.
— Þú varst aðeins sautján ára
gömul, mamma. Ef til vill
hefurðu látið tilfinningarnar
hlaupa með þig i gönur.
— Sumt getur maöur verið viss
um, þótt maður sé ungur. Ég var
viss um þetta. Eftir að hafa
kynnzt Charles var ég handviss
um að enginn myndi nokkurntima
verða mér jafnkær og hann. Hann
sagði að við mættum ekki segja
afa þinum frá þessu, að hann
myndi banna okkur aö eigast og
eitthvað hræðilegt myndi gerast,
þvi afi þinn var valdamikill
maður. En hann uppgötvaði hvað
á seyði var. Einhver hlýtur að
hafa sagt honum það, og Charles
var rekinn. Við ákváðum að flýja
saman. Faðir minn var hræddur
við Charles, þvi hann vissi að
hann var enginn venjulegur
ungur maður. Min var gætt
hverja stund, en bréfum var
smyglað áleiöis og við gerðum
okkar ráðstafanir. Hann klifraði
upp i herbergið mitt nóttina, sem
við ætluðum aö fara burt saman.
Ég fékk honum skartgripina
mfna til að hann gæti geymt þá i
vösunum á meðan við klifruðum
niður. Varir hennar fóru að titra.
— Við vorum svikin. Skartgrip-
irnir fundust á honum og hann
var dæmdur i sjö ára útlegð. Afi
þinn var hörkutól og ég var úr-
vinda af sorg.
— Veslings mamma, hvað
þetta er raunaleg saga. En hefð-
irðu orðiö hamingjusöm með
honum?
— Ef þú hefðir þekkt hann,
myndir þú skilja mig. Ég gat ekki
orðið hamingjusöm með neinum
öðrum. Hann hugsaði sér að ef við
giftumst, myndi faðir minn fyrir-
gefa okkur með timanum. Þegar
til kastanna kom var ég þó einka-
dóttir hans. Börn okkar yrðu
barnabörn hans. Charles sagði
oft: Börnin okkar eiga eftir að
leika sér á grundunum kringum

hér var kominn annar maður-
inn, sem hafði komið inn i
ibúð mina.
Spurning: Maðurinn, sem skip-
aði fyrri grimumanninum að
hætta að sparka i yður?
Bingham: Já. Nú, hann kom inn
i ibúðina einmitt i þessu og
var að draga byssu upp úr
vasa sinum.
Spurning: Hvers konar byssu?
Þekktuð þér gerðina?
Bingham: Þetta var stærðar
skammbyssa. Hlaupvidd 38,
ég kannast ekki við tegund-
ina.
Spurning: Gott og vel. Hvað
svo?
Bingham: Annar maðurinn, sá
með skammbyssuna, sem
kom inn, sagði: ,,Sokkur”.
Spurning: Sokkur? Var það allt
og sumt?
Bingham: Já. Hann sagði:
,,Sokkur”, og maðurinn við
gluggann sneri sér við. Og
hinn maðurinn skaut hann.
Spurning:Skaut hann? Hve oft?
Bingham:Tvisvar. Ég tók mjög
vel eftir þessu, og ég er viss i
minni sök. Hann kom inn um
dyrnar og tók byssu upp úr
vasa sinum. Hann sagði:
„Sokkur”, og maðurinn við
gluggann sneri sér við. Siðan
gekk maðurinn, sem hafði
komið inn, i áttina til hans og
skaut hann tvisvar. Ég sá kúl-
urnar fara inn. Þær kipptu i
jakka mannsins. Ég held
hann hafi fengið skot i mag-
ann og brjóstið. Eða svo sýnd-
ist mér. Maðurinn viö glugg-
ann missti byssuna og seig
niður. Hann seig mjög hægt
niður. Reyndar greip hann i
gluggatjöldin og dró þau nið-
ur með stöng og öllu. Mér
heyröist hann segja:
„Hvað”? eöa kannski var það
eitthvað annað. Það hljómaði
eins og „hva” eða eitthvað i
þá áttina. Siðan féll hann á
gólfið, gluggatjöldin ofan á
honum, og hann engdist sund-
ur og saman, og blóðið lagaði
úr honum. Jesús . . .
Spurning: Eigum viö að taka
okkur nokkurra minutna
hvild, hr. Bingham?
Bingham: Nei. Þetta er i lagi.
Svo varð konunni minni illt.
Hún kastaði upp. Það leið yfir
aöra gömlu kvennanna og hin
æpti, og kynvillingarnir tveir,
sem ég þekkti ekki, þrýstu sér
hvor að öðruhi. Rubicoff
læknir var á svipinn, eins og
honum hefði verið gefinn
löðrungur. Þetta var hroðaleg
stund.
Spurning: Hvað gerði morðing-
inn næst?
Bingham: Hann leit sem
snöggvast á manninn á gólf-
inu. Siðan stakk hann byss-
unni aftur í vasa sinn, sneri
sér við og gekk út. Ég sá hann
ekki aftur. Það er skrýtiö, að
þér skylduð kalla hann
moröingja.
Spurning: En var hann það
ekki?
Bingham: Auðvitað. En mér
fannst þetta meira likjast af-
töku. Eöa svo virtist mér —
þessi maður var eins og
böðull við störf sin.
Spurning: Hvað geröist svo?
Bingham: Þegar hann var far-
inn. Rubicoff gekk til manns-
ins og kraup við hlið hans, at-
hugaði sár hans og þreifaði á
slagæðinni. „Hann er lif-
andi”, sagði hann, „en það
verður ekki lengi”.
Spurning: Þakka yður fyrir, hr.
Bingham.
Bingham: Ekkert að þakka.
(84) '
Haskins: Það leið heil eilífð.
Hávaðinn, skothriðin og öng-
þveitið. En ég gerði eins og
Duke bað mig og beið i stigan-
um uppi á annarri hæð.
Spurning: Treystir þú honum?
Haskins: Vitaskuld, kjáninn
þinn! Ef maður getur ekki
treyst manni eins og Duke,
hverjum er þá hægt að
treysta? Auðvitað kom hann
aftur niður af fjórðu hæð, eins
og ég vissi, að hann myndi
gera, og hann sagði við mig:
„Þú ættir að taka ofan grim-
una, lyfta upp höndum og
ganga hægt út um aðaldyrn-
ar”.
Spurning: Hvers vegna fórstu
ekki að ráöum hans? Þetta
var hollráð.
Haskins: Ég veit það, ég veit
það. Ég vissi það þá þegar.
Ég get bara ekki útskýrt fyrir
þér, hvernig þessi Anderson
orkaði á mig. Hann fékk mig
til að gleyma allri varkárni og
tefla á tvær hættur. Skilurðu?
Spuming: Ég er hræddur um,
að það geri ég ekki.
Haskins: Ó, Tommy — hann
fyllti mig kjarki. Jæja, þegar
hann sá, að ég vildi ekki fara,
brosti hann og sagði: „Ot um
bakdyrnar”. Við tókum af
okkur grimurnar og byrjuö-
um að klifra upp vegginn . . .
og allt i einu var kominn að
okkur fjöldi manna með vasa-
ljós og skjótandi á okkur. Ég
teygði hendurnar eins hátt og
ég gat upp i loftið og hrópaði:
„Ég gefst upp! Ég gefst
upp!” Guð minn góður,
Tommy, þetta var svo leik-
rænt!
Spurning: Og hvað varð um
Anderson?
Haskins: Eg veit það ekki með
vissu. Fyrst var hann við hlið
mér, og svo var hann allt i
einu horfinn. Hann hvarf ein-
faldlega.
Spurning: En þú treystir hon-
um?
Haskins: Auövitað.
(85)
Úrdráttur úr yfirheyrslu yfir
Gerald Bingham yngra.
Vitnið: Allt i einu hætti hávað-
inn. Byssuskotin og hrópin
urðu ekki fleiri. Allt var
hljótt. Mér datt i hug, að öllu
væri lokið. Ég lá enn i rúm-
inu. Ég var rennvotur af
svita. Allt i einu var útihurð-
inni skellt. Hann hljóp i gegn-
um ibúðina, inn i herbergið
mitt og út á svalirnar. Hann
sagði ekkert. Hann leit ekki
Miðvikudagur 24. janúar 1973
o