Alþýðublaðið - 04.08.1973, Blaðsíða 2

HANNA
OG KNUD
SVARA
Öttast að skurðaðgeröin muni eyðileggja
líf hans gersamlega
Strangari reglur
varðandi knattspyrnu
kvenna
Kæri Knud Lundberg.
Ekki fæ ég með nokkru
móti skilið að þú, sem ann-
ars ert mesti skynsemdar-
maður, skulir vera þvi
meðmæltur að stúlkur
leiki knattspyrnu. Það er
áreiðanlega leitun að öilu
ókvenlegra athæfi. Og
vesalings stúlkurnar
hljóta að hafa varanlegt
tjón af að iöka þessa i-
þrótt, þar eö hún er allt of
harkaleg fyrir þær.
Með beztu kveðjum.
g.k.
Kæri g.k.
Þarna er afstaða min sú
sama, eins og á mörgum
sviðum — til dæmis frjáls-
ar fóstureyðingar — að
þessu verði stúlkurnar
sjálfar að ráða.
Að' sjálfsögðu er mér
ekki ókunnugt um iþrótta-
greinar, þar sem stúlkur
njóta sin betur — og eru
mun kvenlegri, en þegar
þær leika knattspyrnu. En
það sem úr sker hlýtur að
vera það, hvort þær hafa
sjálfar ánægju af þvi.
Og það geta ekki aðrir
en þær sjálfar vitað.
Aftur á móti hlýt ég að
vera þér samþykkur það
er snertir aö stúlkum er
meiri hætta búin i knatt-
spyrnu heldur en piltum —
liðamótum þeirra er hætt-
ara við meiöslum, vegna
þess að þau eru veik-
byggðari, og vegna þess
að á þeim hvilir tiltölulega
meiri þungi. Og enn er
það, að lengra bil er á milli
mjaðmarliöa stúlkna en
pilta.
Það ætti þvi að setja
strangari reglur i kvenna-
knattspyrnu hvað snertir
hrindingar og áhlaup.
Helzt að banna þessháttar
með öllu. En hvort stúlkur
eigi að iðka knattspyrnu
eða ekki — þvi verða þær
sjálfar að ráða, þrátt fyrir
meiri hættu á meiðslum i
hnjám- og öklaliðum.
Beztu kveðjur.
Knud Lundberg.
Kæru Hanna og Knud
Lundberg.
Það hefur verið gerð
skuröaðgerð á manninum
minum, meinæxli skorið
úr endaþarmi hans, og
telja læknarnir að sú
aðgerö hafi verið fram-
kvæmd i tæka tið. En af
þessu leiðir að gera verður
endaþarminum annað op,
sennilega i náranum. Og
ég kviöi þvi að þannig geti
hann ekki lifað. Hann
hefur alltaf verið mjög
viðkvæmur hvað allt
hreinlæti snertir. Hvað
mér sjálfri viövikur,
breytir það engu, ég hef
eiskað hann iþrjátiuár, og
þaö, hvar endaþarmur
hans opnast, mun ekki
draga á neinn hátt úr ást
minni. En ég óttast að þaö
kunni að eyðileggja lif
hans gersamlega.
Og þó að ég vilji að sjálf
sögðu hjálpa honum á
allan hátt, veit ég ekki
hvernig ég á að fara að
þvi. Getið þið ekki hjálpað
mér?
Einlægar kveðjur.
R.B.
Kæra R.B.
Jú, þaðgetum við. En þó
eru aðrir færari um það f
þessu landi er fjöld-
inn allur af fólki, sem
gengizt hefur undir slika
aögerð. Vafalaust einhver
sem þú umgengst, þó að
þúhafirekki minnsta grun
um það.
Þá eru það lika félags-
samtök, sem reynast
munu fús að liðsinna
manni þinum.
Þau gefa út ágætt
smárit, sem veitir fjölda
leiðbeininga um hverníg
þið eigið að haga ykkur.
Það er svo vel ritað, að ég
ætla að birta hérna fyrstu
málsgreinarnar.
„Ef þér misstuð fót eöa
auga, þá væruð þér til-
neyddur til að haga lifi
ýðar samkvæmt þvi, og
það mundi yður lika
eflaust takast.
„Nú hafið þér hinsvegar
einungis orðið að undir-
gangast skurðaðgerö á
endaþarmi — við segjum
„einungis” — og þér
verðið einnig að haga yöur
samkvæmt henni. Það er i
sjálfu sér alls ekki svo
erfitt. Við vitum um hvaö
við erum að tala þar.
„Þessi aðgerð hefur það
i för með sér að enda-
þarmsopið verður i náran-
um. Það lætur óþægilega i
eyrum — það fannst okkur
að minnsta kosti lika i
fyrstu, þegar eins var
komið fyrir okkur og yður
nú. Þá fannst okkur, sem
erfitt mundi vera aö lifa
eðlilegu lifi eftir þetta —,
en höfum nú hinsvegar
komizt að raun um, að það
er harla auðvelt, ef maður
hagar sér skynsamlega.
„Og við erum, semsagt,
um 25.000 til 30.000 talsins,
sem bregöumst skynsam-
lega við slikum vandkvæð-
um daglega”.
Ollu betur verður það
naumast orðaö. Með beztu
kveðjum.
Hanna og Knud Lundberg.
Sonur okkar er hirðulaus
Við eigum son — 14 ára
siðborning, sem okkur
þykir ákaflega vænt um en
hann er svo hræðilega
hiröulaus. Hann hefur sitt
eigið herbergi, en þar inni
hjá honum er allt á tjá og
tundri, bækurnar út um
allt gólf og enginn hlutur á
sinum rétta stað.
Og þaö má skrifa á
bókahillurnar, svo þykkt
er ryklagið. Hann heldur
þvi að visu fram sjálfur,
að hann viti hvar hvern
hlut er að finna. En mér
finnst það lita svo hræði-
lega illa út. Það getur ekki
verið til of mikils mælst að
hann haldi sjálfur öllu i
röð og reglu i herberginu
sinu. Það er oft rétt ?ö mér
komið að fara þar inn og
taka til og búa um rúmið
hans, þurrka rykið af hill-
unum og þar fram eftir
götunum, en ég hef getað
haldið aftur af mér, enn
sem komið er.
Hvaða aðferð á maður
að beita til að kenna hon-
um vott af reglusemi?
Hann er þrifinn vel með
sjálfan sig, en þó nennir
hann til dæmis ekki að
bursta skóna sina.
Ahyggjufull móðir.
Kæra áhyggjufulla móðir.
Frá okkar sjónarmiði er
það mikilvægara hvernig
gagnast að hlutunum en
hvernig þeir lita út.
Hafi hann i rauninni sina
vissu reglu á hlutunum,
mundum við ekki hafa á-
hyggju af þvi þó að aðrir
skilji ekki neitt i þvi kerfi
hans. Og rykið á hillunum
finnst okkur, satt bezt að
segja, ekki neitt ógnvekj-
andi.
Við höfum yfirleitt eytt
allt of miklum tima i að
þurrka ryk, fága dyra-
húna og silfurmuni. Nú
eru framleidd hnifapör,
sem aldrei þarf að fága, og
þess veröur varla langt að
biða að skór komi á mark-
aðinn, sem aldrei þarf að
bursta. Það er fram úr
hófi ófrjó iðja aö bursta
skó.
Það er skoðun okkar, að
áhyggjur yðar séu að á-
stæðulausu. Kannski fer
hann að sýna herbergi
sinu meiri sóma, þegar
hann fer að bjóða stúlkum
heim. En jafnvel þó að það
komi ekki til með að
breyta neinu finnst okkur
engin ástæða sé til að
skapa sér áhyggjur, þess
vegna.
Hanna og Knud Lundberg.
Hormónaviöbót — eða uppbót?
Kæru Hanna og Knud
Lundberg.
Ég hef séð minnzt á
Mestoranum-töflurnar i
nokkrum greinum, og þá
einnig i pósthólfi ykkar, og
við höfum rætt um þær
fram og aftur, vinnufé-
laganir. Eru þær viðbót
við eðlilega hormónafram
leiðslu likamans, eða
uppbót, og er þá átt við að
hin eðlilega hormóna-
framleiðsla stöðvist? Eða
er manni óhætt að taka
þessar töflur inn til lang-
frama, án þess að nokkrar
aukaverkanir komi til
greina?
Beztu kveðjur.
Tortrygginn.
Kæri Tortrygginn.
Mestoranum á ekki
að
hafa nein áhrif hvað
snertir eðlilega hormóna
framleiðslu likamans.
Aftur á móti eru miklar
deilur um gagnið af
þessum töflum. Og að auki
eru þær mjög dýrar. En
það á ekki að vera bundið
neinni áhættu að taka þær
inn.
Beztu kveðjur.
Hanna og Knud Lundberg.
ii""iii"i"i"i"»i»i|\/ia5i,rjnn mjnn Sggjr ekki aukatekið orð við mig
Kæru Hanna og Knúd
Lundberg
Hvernig á ég að fara að
við manninn minn, sem
mér þykir i rauninni mjög
vænt um. Hann talar
aldrei orð við mig.
Það hefur hann reyndar
aldrei gert, ekki svo heitið
geti að minnsta kosti. Ég
tók það bara ekki eins
nærri mér i fyrstu. Það er
eiginlega ekki fyrr en nú,
þegar börnin hafa flutzt að
heiman, sem ég þrái að
hafa einhvern að tala við.
En það kemur naumast
fyrir, að hann segi við mig
aukatekið orð. A morgn-
ana les hann dagblööin,
sporðrennir morgun-
matnum, kyssir mig á
ennið og er farinn. Og
þegar hann svo kemur
heim frá vinnunni, þá
hefur hann kvöldblaðið
meðferöis, og sekkur sér
ofan i það þangaö til við
förum að borða. Eftir
kvöldmatinn horfir hann
svo stanzlaust á sjón-
varpið. Það er þá helzt við
kvöldverðarborðið að við
skiptumst á nokkrum
orðu, — reyndar er það þá
ég, sem tala að miklu leyti
við sjálfa mig.
Það getur bókstaflega
ekki átt sér stað að hann
hafi minnsta áhuga á mér,
þegar hann nennir ekki
einu sinni að segja viö mig
stakt orö, auk heldur meir.
Að öðru leyti liður okkur
vel, og það er ekki fyrr en
nú, sem ég tel mig vita það
með vissu að honum
standi gersamlega á sama
um mig, en ef til vill hefur
það verið þannig lengi, þó
að ég hafi ekki veitt þvi
athygli.
Hvað á ég að taka til
bragðs? er ekki tilgangs-
laust að vera að hanga i
hjónabandi við mann, sem
aldrei segir við mann
aukatekið orð?
Ég bið þess með óþreyju
að heyra hverju þið
svarið.
Með beztu kveðjum.
Vanrækt húsmóðir.
Kæra vanrækta húsmóðir.
Þökk fyrir bréf þitt.
Við áíitum að þú megir
pakka þinum sæla fyrir
ágætt hjónaband. Það eru
fæstar, sem liðið hefur
jafnvel með eiginmann-
inum i svo mörg ár —
nema þetta, að hann er
helzt til fámæltur.
Honum finnst aftur á
móti eflaust að þú sért
helzt til margmál. Við
álitum það innibyggður
mismunur á körlum og
konum, að konur segi
fleira en karlmenn — og
njóti þess meira.
Það væri ekki heldur svo
einkennilegt. 1 öll þau tug-
þúsund ár, sem við höfum
mátt mæla, þá hafa kon-
urnar kennt börnunum að
tala.
Þú ert fædd með for-
sendunum. Tungu, sem
leikið getur hinar merki-
legustu hreyfingar i sam-
vinnu við stórheila, sem
tvinnar saman hljóð og
hugtök.
Við verðum blátt áfram
að láta okkur það lynda,
að karlar og konur eru oft
harla ólik á einmitt þessu
sviði. Aðhvemikluleyti sá
mismunur er erföur, eða
aö hve miklu leyti til-
einkaður, breytir i raun-
inni harla litlu, ef til
árekstra dregur.
Þú getur þvi fyrst og
fremst huggað þig við það,
að ekki er það af þvi að
maöurinn þainn hafi misst
áhuga á þér, að hann er
svona fátalaður við þig.
Hann er einungis fátalaðri
en þú sjálf.
Þú veröur sennilega að
láta þér lynda það, að
fróðleiksfýsn hans og for-
vitni er meiri en
frásagnarlöngunin. Þar af
kemur þessi stöðugi dag-
blaðalestur. En vekir þúnúj
athygli hans á þessum
mismun á ykkur, einhvern
tima við kvöldmatar-|
borðið, þegar þið ræðizt
viö, og þú ferö þess á leit
við hann að hann dragi úr
þeim mismun og tali oftar
og meira við þig, þá er
mjög liklegt að hann fallist
á það.
Kannski hefurðu lika
vanið hann aö nokkru leýti
af öllu tali við borðið, með
þvi að tala stöðugt sjálf. Sé
svo, þá ættirðu að gera þar
breytingu á og leyfa
honum að taka til máls
endrum og eins.
Tal er nefnilega þjálf-
unaratriði, eins og svo
margt annað.
En sem sagt — þú mátt
ekki með neinu móti álita,
að hann hafi minni áhuga
á þér, þó að hann tali
minna en þú. Hann er bara
öðruvisi gerður.
Með beztu kveðjum...
Hanna og Knud Lundberg.
Laugardagur 4. ágúst 1973.