Alþýðublaðið - 27.09.1973, Blaðsíða 7

Sjöwall og Wahlöö:
DAUDINN TEKIIR
SÉR FAR
— Og ég sat nákvæmlega
á sama stað og ég sit nú,
sagði Gunvald Larsson. —
Ég fékk boðin klukkan
átján minútur yfir ellefu.
Ef við reiknum nú riflega
og segjum sem svo að þið
hafið þurft að eiga við loft-
skeytatækin í hálfa min-
æutu og að miðstöðin hafi
svo verið i fimmtán sek-
úndur aö ná i mig, þá verða
samt sem áður eftir rúmar
fjórar minútur. Hvað voruð
þið að gera þær minútur?
— Tja, sagði Kvant.
— Jú, þið þeyttust fram
og aftur eins og taugaveikl-
aöar rottur, tröðkuðuð i
blóði og heilagraut, færðuð
tii lfkin og allt hvaðeina. í
fjórar minútur.
— Ég get alls ekkert séð
uppbyggjandi i.... byrjaði
Martin.
— Nei, biddu viö hægur.
Auk þess sem þessir snill-
ingar hérna eyddu fjórum
mlnútum i aö afmá öll spor,
þá komu þeir að minnsta
kosti á morðstaðinn klukk-
an þrettán minútur yfir ell-
efu. Og þeir fóru ekki þang-
að að eigin frumkvæði,
heldur voru þeir sóttir
þangað af manninum, sem
fann vagninn. Var það ekki
þannig?
— Jú, sagði Kvant.
— Manninum með hund-
inn, sagði Kristiansson.
— Já, það var nefnilega
það. beir voru tilkallaðir af
manni, en nenntu ekki einu
sinni að taka niður nafn
hans og við hefðum ef til
vill aldrei haft uppi á hon-
um ef hann hefði ekki sýnt
þá hugulsemi að gefa sig
fram sjálfur i dag. Hvenær
var það sem þið hittuð
manninn með hundinn?
— Tja, sagði Kvant.
— bað var um það bil
tveimur minútum áður en
við komum aö vagninum,
sagði Kristiansson og
horfði niður á tærnar á
skónum sinum.
— Já, einmitt já, þvi að
sögn mannsins sjálfs,
eydduð þið að minnsta
kosti einni minútu i að sitja
inni I bilnum og hreyta
ókvæðisorðum á eftir hon-
um. Um hunda og ýmislegt
annað. Stendur það ekki
heima?
— Jú, umlaði Kristians-
son.
— begar þið fenguð til-
kynninguna hefur klukkan
að likindum verið tiu eða
ellefu mínútur yfir. Hve
iangt var maður þessi frá
strætisvagninum þegar
hann stöðvaði ykkur?
— Um það bil þrjú
hundruð metra, sagði
Kvant.
— Já, einmitt, sagði
Gunvald Larsson, — og þar
sem hann er sjötugur að
aldri og var að auki með
veikan dachshund i eftir-
dragi...
— Veikan? spurði Kvant
undrandi.
— Já, veikan, sagði Gun-
vald Larsson. — Hundkvik-
indið er skemmdur i baki
og nærri lamaður i aftur-
fótunum.
— Nú fer ég lokst að
skilja hvað þú ert að fara,
sagði Martin Beck.
— Jæja. Já, ég hef að
minnsta kosti prófað þann
gamla á þessari vegalengd
I dag. Með hundi og heila
kraminu og það þrisvar
sinnum en þá gafst hvutti
upp.
— En þetta er smánarleg
meðferð á dýrinu, sagði
Kvant æstur.
Martin Beck leit á hann
með undrun og áhuga.
— Hvað sem þvi liður þá
tókst ekki að koma skrúð-
fylkingunni þessa vega-
lengd á skemmri tima en
þremur minútum i neitt
skiptið. Karlgreyið hlýtur
þvi að hafa komið að kyrr-
stæðum strætisvagninum i
sfðasta lagi klukkan sjö
minútur yfir ellefu. Og við
erum nokkurn veginn viss-
ir um að morðin áttu sér
stað þremur eða fjórum
minútum áður.
— Hvernig getum við
vitað það? spurðu Kvant og
Kristiansson hver upp i
annan.
— bað varðar ykkur ekki
um, sagði Gunvald Lars-
son.
— Armbandsúr Sten-
ströms aðstoðarforingja,
sagði Martin Beck. — Ein
kúlan fór i gegnúm brjóst-
kassa hans og inn i hægri
úlnlið. bar hæfði hún
trekkjarann á Omega
Speedmaster úri hans og
sérfræðingar segja að við
þaö hafi úrið stöðvast á
augabragði. bað var þá
þrjár minútur og þrjátiu og
sjö sekúndur yfir ellefu.
Gunvald Larsson sendi
honum vanþóknunar-
augnaráð.
— Við, sem þekktum
Stenström aðstoðarfor-
ingja vel, vitum að hann
var alger sekúnduþræll,
sagði Martin Beck dapur i
bragði. — Við getum reitt
okkur á að úr hans var hár-
rétt. Haltu áfram, Gun-
vald.
— Karlinn með hundinn
kom gangandi eftir Norr-
backagatan i átt frá Karl-
bergsvagen. Vagninn ók
framhjá honum i fjarlæg-
ari enda götunnar. Hann
var um það bil fimm mfn-
útur að staulast niður
Norrbackagatan, en vagn-
inn fór sömu vegalengd á
fjörutiu og fimm sekúnd-
um. Hann mætti engum á
leiðinni. begar hann kom
að horninu, sá hann vagn-
inn standa hinum megin
við götuna.
— Já, og svo hvað?
spurði Kvant.
— Æ, góði haltu þér sam-
an, sagði Gunvald Larsson.
Kvant kipptist til af
bræði og opnaði munninn
til að segja eitthvað, en tók
eftir andlitssvip Martins
Beck og hélt aftur af sér.
— Hann sá ekki að rúð-
urnar voru sundurskotnar
— fremur en snillingarnir
okkar hérna, þegar þeir
gátu loksins drattast að
vagninum. Hins vegar tók
hann eftir að framdyrnar
stóðu opnar. Hann hélt að
umferðarslys hefði átt sér
stað og hljóp af stað til að
sækja hjálp. Hann hugsaði
með réttu sem svo að fljót-
ara væri að komast á enda-
stöðina en að þramma alla
leið upp Norrbackagatan
og þess vegna lagði hann af
stað i suðvestur eftir Norra
Stationsgatan.
— Hvers vegna þá?
spurði Martin Beck.
— Vegna þess að hann
gerði ráð fyrir að einhver
vagn myndi vera inni á
endastöðinni. En svo var
ekki. 1 stað þess var hann
svo óheppinn að mæta lög-
reglubil.
Gunvald Larsson sendi
þeim Kristiansson og
Kvant iskalt og eitrað
augnatillit.
— Lögreglubill frá Solna
kom skriöandi út úr um-
dæmi sinu eins og maðkur
undan steini. Jæja, hversu
lengi höfðuð þið staðið
þarna með vélina i hlut-
lausu og framhjólin ná-
kvæmlega á borgarmörk-
unum?
— 1 þrjár minútur, sagði
Kvant.
— Ætli þær hafi ekki
heldur verið fjórar eða
fimm, sagði Kristiansson.
Kvant leit á hann ásök-
unaraugum.
— Og tókuð þið eftir
hvort nokkur kom þá leið?
— Nei, sagði Kristians-
son, — ekki fyrr en maður-
inn meðhundinn kom i ljós.
— Og það þýðir að morð-
inginn hefur hvorki getað
sloppið i suðvestur eftir
Norra Stationsgatan né i
suður eftir Norrabackagat-
an. bá er aðeins einn
möguleiki eftir — ef við
gerum ekki ráð fyrir að
hann hafi hlaupið inn á
lestastöðina — Norra
Stationsgatan i hina áttina.
— Hvernig getum við
vitað.... að hann hafi ekki
farið inn á stöövarsvæðið?
spurði Kristiansson.
— bað var eini staðurinn
sem þið tróðuð ekki niöur
allt, sem eitthvað var hægt
að átta sig eftir. bið
gleymduð að klofa yfir
girðinguna og traðka þar
fyrir innan.
— Svona, Gunvald, nú
hefurðu náð fram þvi sem
þú vildir, sagði Martin
Beck, — en það tók þig eins
og vant er skrambi langan
tima að komast að efninu.
Athugasemdin verkaöi
uppörvandi á Kristiansson
og Kvant, sem litu fegnir
hvor á annan. En Gunvald
Larsson var ekki á þvi að
láta þá sleppa með þetta.
— Ef þið hefðuð haft eitt-
hvert vit i kollinum, hefðuð
þið getað stokkið inn i bil-
inn, náð morðingjanum og
tekið hann höndum.
— Eða látið slátra okkur
lika, sagði Kristiansson
fullur mannfyrirlitningar.
— begar ég næ þessum
morðingja, skal ég að mér
heilum og lifandi hafa ykk-
ur tvo fyrir framan mig,
sagði Gunvald Larsson bál-
reiður.
Kvant leit upp á vegg-
klukkuna og sagði: — Meg-
um við fara núna? Konan
min...
— Já, sagði Gunvald
Larsson, — þið getið farið
fjandans til.
Hann mætti ásakandi
augnaráði Martins Beck og
leit undan.
— Hvers vegna notuðu
þeir ekki höfuöiö? sagði
hann.
— Sumir þurfa lengri
tima en aðrir til að draga
áiyktanir, sagði Martin
Beck stillilega, — og það
gildir ekki eingöngu um
leynilögreglumenn.
— En nú verðum við að
draga ályktanir, sagði
Gunvald Larsson æstur og
skellti aftur hurðinni. —
Hammar vill fara yfir mál-
ið með okkur klukkan þrjú
stundvislega, en það er eft-
ir tiu minútur.
Martin Beck, sem sat
með slmtólið við eyrað, leit
gremjulega á hann. Koll
berg leit upp úr skjölum
sinum og muldraði: — Eins
og við vitum það ekki.
Reyndu sjálfur að hugsa á
fastandi maga, þá kemstu
að þvi fullkeyptu.
Eitt af þvi fáa, sem gat
komið Kollberg i vont skap
var að þurfa að sleppa mál-
tið. bessa stundina var
hann að minnsta kosti
þremur máltiðum á eftir á-
ætlun og þvi ekki sem best
fyrirkallaður. Auk þess
taldi hann sig geta ráðið
þaö af ánægjusvipnum á
Gunvald Larsson, að hann
væri nýkominn frá þvi að
borða, og ekki bætti það
skap hans.
— Hvar hefurðu verið?
spurði hann tortrygginn.
Gunvald Larsson svaraði
ekki. Kollberg fylgdi hon-
um eftir með augunum
þegar hann fór og settist
bakvið skrifborð sitt.
Martin Beck lagði heyrn-
artólið á.
— Hvaða ólundarsvipur
er á þér, sagði hann. Svo
stóð hann á fætur, tók
minnisblöð sin og gekk til
Kollbergs.
— beir voru að hringja úr
tæknideildinni, sagði hann.
— beir hafa fundið alls sex-
tiu og átta skothylki.
— Afhvaða stærð? spurði
Kollberg.
— Niu millimetra, alveg
eins og viö héldum. Ekkert
mælir á móti þvi að sextíu
og sjö þeirra séu úr sama
skotvopninu.
— Og það sextugasta og
áttunda?
— Walther 7.65
— Skotið sem Kristians-
son garpurinn hleypti af
upp i þakið, skaut Kollberg
inni.
— Einmitt, sagði Martin
Beck. Hann gekk að upp-
drættinum og setti kross
viö hinar breiðari af mið-
dyrum vagnsins.
— Jaá, sagði Kollberg, —
barna hlýtur hann aö hafa
staðið.
— Og það ætti að skýra...
— Hvað þái spurði Gun-
vald Larsson. Martin Beck
svaraði ekki.
— Hvað ætlaðirðu að fara
að segja, spurði Kollberg,
— hvað ætti það að skýra?
— Hvers vegna Sten-
ström tókst ekki að skjóta,
sagði Martin Beck. Hinir
litu spyrjandi á hann.
— Heh, sagði Gunvald
Larsson.
------UFÐI HANN KROSSFESTINGUNA---
JESÚS LÉST
Á INDLANDI
INDVERSKUR SAGNFRÆDINGUR HYGGST SANNA.
AD JESÚS HAFI LIFAD AF KROSSFESTINGUNA Á
GOLGATAHÆÐINNI OG FLÚIÐ TIL KASMÍR
Undir hellu mikilli i grafhýsi i miðju Srinagar, hvilir spámaður. Hann hét
Jus Asaf, og nú heldur sagnfræðingur þvi fram að það sé Jesús, sem sam-
kvæmt kristnum heimildum var krossfestur og grafinn i Jerúsalem, og reis
upp á þriðja degi. Og nú hafa verið fundnar sterkar likur fyrir þvi að Krist-
ur hafi verið á Indlandi, og er ekkert i ritningunum, sem afsannar það.
hentur Nikodemusi ráðsfull-
trúa, sem fylgdi Essenum á
laun. Brotamennirnir voru þá
báðir á lffi, og voru beinbrotnir
til bana á venjulegan hátt — en
bein Krists voru ekki brotin.
Nikódemus hafði, ásamt öðr-
um ráðsfulltrúa, Josef frá Ari-
tmatiá, áður fengið leyfi til þess
hjá Pilatusi landstjóra, aö jarð-
setja Jesús i einkagrafhýsi. En
þegar Nikódemus sá að blóð og
vatn rann úr siöusárinu — slikt
gerist ekki, ef um lik dáins
manns er að ræða — meðhöndl-
aði hann Jesús með jurtum og
græðismyrslum, þar inni i graf-
hýsinu. Tveim dögum siðar
mútuðu ráðsfulltrúarnir grafar-
vörðunum og komu Jesús undan
og úr landi.
begar þær, Maria móðir
Jesú og Maria frá Magdölum,
bar að gröfinni skömmu siðar,
sáu þær þar tvo menn i hvitum
munkakuflum. bau klæði báru
Essenar, og hvort sem konurnar
hafa i rauninni talið að um engla
væri að ræða, eða þeim hefur
verið sagt hið sanna verður að
sjálfsögðu ekki vitað.
Hitt er aftur á móti vist, að
Jesús flýði ekki þá þegar,
heldur kom hann hvað eftir ann-
að saman við lærisveina sina,
uns hann blessaði þá hinsta
sinni á Oliufjallinu. Hann hvarf
þeim, á meðan þeir lutu höfði
sinu i lotningu — og þeir álitu,
að hann hefði horfið til himins.
Að sjálfsögðu komst eitthvert
kvisá i Jerúsalem, og Rómverj-
ar hófu þegar leit og eftirför
undir stjórn Sáls, þess er siðar
nefndist Páll. bað er ekki ólik-
legt að Jesús hafi beðið hans i
Damaskus, og haft svo sterk
áhrif á hann, að hann snerist til
fylgis við Krist og hreyfingu
Essenanna. Og þá var honum
leiðin til flótta hindrunarlaus.
betta er ekki i fyrsta sinni, að
menn freista að rannsaka
krossfest'ngu Jesús og allt i
sambandi við hana. Læknar
hafa reynt að ákveða hve mikið
blóð hann muni hafa misst,
meðan hann hékk á krossinum.
Breskursérfræöingur i svæfing-
um og endurlifgun, dr. J.G.
Bourne við St. Thomas sjúkra-
húsið i Lundúnum, álitur, að
Jesús hafi verið i skyndauöa-
ásigkomulagi, þegar hann var
tekinn niður af krossinum, og að
hann hafi veriö vakinn til lifsins
aftur inni i grafhvelfingunni.
Arfsögnin um krossdauða
Jesús hefur hins vegar náð svo
djúpri rótfestu i trú fjöldans, að
það hefur verið talin villutrú að
efast um sannleiksgildi hennar.
Aliti menn hins vegar, að Krist-
ur hafi lifað af krossfestinguna,
þá er flótti hans til Indlands
sennilegur og skiljanlegur.
Hann hafði áður gefið i skyn, að
hann vildi leita týndra sauða af
húsi tsraels — Matth. 15:24.
bessir týndu sauðir voru þeir
gyðinglegu kynþættir, sem
Assýriumenn seldu sem þræla
til Kashmir, þá fyrir mörg
hundruð árum. I Kashmir eru
enn við lýði gyðingleg örnefni,
áletranir á hebresku á legstein-
um, rústir af musterum Gyð-
inga og mannanöfn af hebresk-
um uppruna.
Sagt er frá þvi i persnesku
sagnfræðiriti frá 1417, að Jesús
hafi lent enn i vandræðum
vegna prédikanastarfs sins
meðal Ibúanna i tyrkneska bæn-
um Nusaybin. Á flóttanum það-
an hafi Thomas, sem margir
bibliuskýrendur telja bróður
hans, — verið i fylgd með hon-
um, svo og Maria móðir hans, er
flýði með honum frá Jerúsalem.
Samkvæmt þessu sagnfræði-
riti, lést Maria'ekki löngu siðar,
og grófu bræður hana i grennd
við Rawalpindi, sem nú er
höfuðborg Pakistan. bar hefur
dr. Hassnain og fundið legstað
með áletruðum steini: ,,Mai
Mari da Astahn” — hvilustaður
móður Mariu....
Jafnvel kristin kirkja véfeng-
ir ekki, aðThomas hafi haldið til
Indlands, þar eð Portúgalir hafa
Framhald á bls. 4
ingum mótmælenda, sem nú eru
uppi, Rudðlf Bultman prófessor,
litur og á allar frásagnir af upp-
risu og himnaför Krists af nokk-
urri gagnrýni.
Indverski sagnfræðingurinn,
sem áður getur, dr. Hassnain,
skýrir hina að þvi er virðist
mótsagnarkenndu frásögn á
þennan hátt: ,,Jesú lifði af
krossfestinguna, og naut
læknisaðstoðar og hjúkrunar
þangað til hann hafði fullkom-
lega náð sér-aftur. Að þvi búnu
flýði hann ofriki Rómverja, um
Persiu og Afghanistan til
Kashmir, en þar höfðu nokkrir
kynþættir Gyðinga búið ailt frá
herleiðingunni i Babýlon. Og
þar lést Jesú, sennilega 115 ára
að aldri...”
Samkvæmt þvi, sem dr.
Hassnain heldur fram, var það
ekki i fyrsta skiptið, sem Jesú
dvaldist i Kashmir. í Buddha-
klaustrinu Hemis Gumpa hátt i
Himalajafjöllum hafa fundist
skrifaðar heimildir, yfir 1500
ára gamlar, þar sem frá þvi er
sagt, að maður að nafni Jesú
lagði leið sina um Kashmir til
Tibet. Eins og er, þá er klaustur
þetta á yfirráðasvæði Kinverja,
en dr. Hassnain vinnur eigi að
siður að þvi, að fá bókfellsrollur
þessar að láni, svo frægustu sér-
fræöingar á þessum sviðum,
megi rannsaka þær.
bað var rússneskur visinda-
maður að nafni Nicholas Notov-
isch, sem sá þessar bókfellsroll-
ur fyrst vestrænna manna, árið
1887. Hann skýrði frá handritun-
um i bók sinni „Hið ókunna lif
snkt. Isas”. „Isa” er arabiska
heitið Jesús. A bókfellsrollum
þessum getur að lesa, að Jesús
hafi halupist að heiman, þegar
hann var 13 ára og fylgst með
úlfaldalest, sem hélt til Persiu
og Indlands.
Og það má vera undarleg
hending, að ekkert skuli minnst
á athafnir Krists i ritningunum
frá þvi hann er tólf ára i muster-
inu, og veldur undrun hinna
skriftlærðu með gáfum sinum
og þekkingu, og þangað til hann
kemur fram sem Messias, þá
hálffertugur, og er að lokum
krossfestur.
Á Indlandi á Jesús að
hafa stundað nám i musterun-
um. bar lærði hann um lækn-
ingamátt jurta, stærðfræði og
Hindúisma. Dvaldist hann á
Indlandi nærri áratug, og ferð-
aðist þar viða, en lenti að lokum
I útistöðum við prestastéttina,
og varð að flýja til Nepal. baðan
sneri hann svo aftur heim til
Palestinu.
Eins og Joel Carmichael og
Erich From, er dr. Hassnain
þeirrar skoðunar, að i rauninni
beri að lita á Jesús sem upp-
reisnarmann og frelsishetju,
sem barist hafi gegn hernáms-
valdi Rómverja. Hann hafi ver-
iö meðlimur i reglu Essena, en
það var andspyrnuhreyfing,
sem hafði að takmarki að frelsa
Gyðinga undan oki Rómverja,
og endursiðvæðingu þjóðarinn-
ar.
Eftir margra ára þrotlaust
starf hefur visindamönnum nú
tekist að lesa Dauðahafs-hand-
ritin svokölluðu að mestu leyti.
bar er Jesús einnig talinn i hópi
með Essenum.
En hvað þá um þau krafta-
verk, sem Jesús gerði? Dr.
Hassnain telur að i flestum til-
vikum muni þar hafa verið um
eðlilegar athafnir að ræða, en
guðspjallamönnunum hafi svo
siðar verið skýrt frá þeim sem
yfirnáttúrulegum.
begar Jesús sneri heim úr
fyrri Indlandsferð sinni, gekk
hann i hóp með Essenum. Hann
gerðist þá hættulegur Rómverj-
um sem pólitiskur andstæðing-
ur, og þess vegna varð sam-
komulag með þeim og taglhnýt-
ingum þeirra, fariseunum, um
að ryðja honum úr vegi,
Þeir sem lifðu af
krossfestingu,
voru drepnir.
Jesús var krossfestur ásamt
tveim afbrotamönnum, en sú
grimmúðlega aftökuaðferð var
þá algeng. Dóu þeir krossfestu
oft og tiðum ekki fyrr en þeir
höfðu hangið i þrjá til fjóra sól-
arhringa, og þá oftast nær
vegna likamlegrar örmögnun-
ar, þorsta og hungurs. bað var
þó yfirleitt venjan, að taka af-
brotamennina niður af krossin-
um, ef þeir voru með lifsmarki
eftir sólarhringinn, og voru þeir
þá drepnir á þann hátt að bein
þeirra voru brotin.
Jesús var negldur á kross siö-
ari hluta föstudags, nokkrum
stundum áður en sabbathelgin
hófst, en þá mátti enginn hanga
á krossi. Guðpjallamönnunum
ber saman um, að Jesús hafi
fallið i dauðadá einhvern tima
á milli annarrar og sjöttu stund-
ar. Hermaður stakk þá spjóti i
siðu honum og rann blóð og vatn
úr sárinu. Sabbatshelgin nálg-
aðist, og það var talið, að Jesús
væri látinn. Hann var þá tekinn
af krossinum og likami hans af-
Borgin Srinagar stendur við
rætur Himalajafjaila, i 1600 m
hæð yfir sjávarmál, og íbúarnir,
300.000 talsins, kaila borg sina
heilaga. Og þar i borginni er
iika krökkt af musterum, guða-
sögnum og undarlegum mann-
eskjum.
bar má til dæmis nefna Bas-
harat Saleem, sem fer þrisvar
eða fjórum sinnum árlega með
alla fjölskyldu sina um krókótt-
ar götur og stræti borgarinnar,
til þess að þau geti öll kropið á
kné i bæn við gamalt grafhýsi.
bar hvflir einn af forfeðrum
Saleems samkvæmt arfsögn-
inni, og þar krýpur Saleem ber-
fættur og öll fjölskyldan við
helluna yfir gröfinni. betta
er gröf spámanns, sem
uppi var fyrir um 1900 ár-
um, og hann bar nafnið Jus
Asaf — Jesús leiðtogi —
ag Saleem heldur þvi fram,
að það hafi verið sá hinn sami
Jesús, sem kristnir segja að hafi
veriðkrossfesturi Jerúsalem og
sé jarðsettur þar.
bvi fer fjarri, að Basharat
Saleem þessi liti út fyrir að vera
draumóramaður eða haldinn
einhvers konar ofstæki. Hann er
slyngur og heppinn kaupsýslu-
maður, sanntrúaður fylgjandi
spámannsins Múhameðs, og
fram að þessu hefur honum og
öðrum ibúum borgarinnar Srin-
agar, höfuðborgarinnar i ind-
verska fylkinu Kashmir, tekist
að koma i veg fyrir, að ind-
verska stjórnin láti opna gröf-
ina. Hinsti hvilustaður spá-
mannsins er heilagur, og það
væri helgibrot að hreyfa við
honum.
En nú hefur frægur indversk-
ur fornminjafræðingur, dr. F.H.
Hassnain, lagt mikið kapp á að
fá þvi framgengt, að gröfin
verði opnuð, enda þótt það gæti
komið af stað trúarbragðastyrj-
öld þarna i fylkinu.
— Ef til vill get ég fengið þar
endanlega sönnun þess, að það
sé Jesús, sem þar er grafinn,
segir Hassnain.
Og þar sem dr. Hassnain er
viðurkenndur visindamaður,
verður ekki hjá þvi komist að
taka orð hans alvarlega, jafnvel
þótt þau kunni að hneyksla þær
900 milljónir manna i heimin-
um, sem játa kristna trú, og
byggja trú sina á krossdauða
frelsarans. betta er að visu ekki
i fyrsta skiptið, sem sú arfsögn
er véfengd — þaö er ekki nema
nokkur ár siðan, að japönskum
borgarstjóra tókst að fá fjölda
pilagrima til að leggja leið sina
til borgar sinnar, fyrir þá full-
yrðingu, að hann hefði fundið
minjar um dvöl Krists þar. Og
það er staðreynd, að smiða
mætti margar þrisigldar skonn-
ortur úr öllum þeim viðarflis -
um, sem varðveittar eru eins og
helgidómur i kaþólskum kirkj-
um viðs vegar um heim, þar eð
þær eru taldar úr krossi Krists.
Aftur á móti finnast sagn-
fræðilegar likur fyrir þvi, að
Jesú kunni aðhafa fariö til Srin
agar. Við getum til dæmis flett
upp i Lúkasar guðspjalli, 24.
kapitula, 4. og 5. versi, þar sem
segir frá þvi, er konurnar gengu
út að gröf Krists á þriðja degi,
og komu þá að henni tömri. bar
stóðu tveir menn, og þeir
spurðu: „bvi leitið þér hins lif-
anda á meðal hinna dauðu?”
Voru þessir menn þar með að
tilkynna, að Jesú hefði lifað af
krossfestinguna ?
begar lengra kemur i sama
kafla, segir frá þvi, er Jesús
stóð skyndilega á meðal iæri-
sveina sinna, og þeir urðu
skelfdir og hugðu, að hann væri
andi eða vofa. En hann sagði við
þá: „Litið á hendur minar og
fætur, að það er ég sjálfur.
breifið á mér og litið á, þvi að
andi hefur ekki hold og bein,
eins og þér sjáið mig hafa”. Sið-
an snæddi hann fisk og hunangs-
safa með lærisveinum sinum.
Vildi Jesú þar með sanna, að
hann væri ekki látinn, heldur lif-
andi á sama hátt og lærisveinar
hans?
bað er i sjálfu sér harla
merkilegt, að svo andkristnar
setningar skuli hafa fengið að
standa óareittar i öllum hinum
mörgu endurskoðuðu og „leið-
réttu” bibliuafritum og þýðing-
um. Einn af fremstu guðfræð-
Indverskur sagnfr. og
fornminjafræðingur, dr.
Hassnaln, telur Krist hafa
verið pólitískan upp
reisnarmann, sem lifað
hafiaf krossfestinguna og #§
hafi verið hjálpað til að
flýja. Margir vestrænir
sagnfræóingar eru honum |B
sammála um ýmiss
mikilvæg atriði.
o
o
Fimmtudagur 27. september
Fimmtudagur 27. september