Alþýðublaðið - 02.10.1975, Blaðsíða 4

sim' 81866 - eða sendið greinar á ritstjórn Alþýðublaðsins, Síðumúla 11, Reykjavík
salerninu
Hrós fyrir lipra þjónustu á
Ánægður öldurhúsagestur sendi
Horninu fáeinar linur:
Þetta Horn hjá ykkur Alþýðu-
blaðsmönnum er mesta nöldur-
skjóða og til að falla ekki i sama
brunninn, vildi ég koma með eitt
bréf af hinu taginu.
Ég brá mér i Klúbbinn um
siðustu helgi og skemmti mér satt
að segja alveg stórvel. Þetta er
...og kaktus
fyrir afleitt
salerni
E.B. hafði samband við Hornið:
Við, kunningi minn og ég,
fórum i Stjörnubió um helgina.
Það er svo sem ekki i frásögur
færandi að menn fari i bió, enda
önnur saga.
Við vorum komnir nokkuð fyrir
sýningartima og keyptum okkur
miða. Meðan við biðum þess að
sýning hæfist, fórum við inná
matstofu þar rétt hjá og fengum
okkur kaffisopa okkur til
hressingar.
Annar okkar þurfti að bregða
sér á klósett og mikið rétt, þarna
á þessari matstofu er jú klósett,
en drottinn minn, þvilik aðkoma.
Þarna voru veggir grútskitugir
uppi loft, klósettsetan öll útmigin
og gólfið rennandi blautt út um
allt.
Er ekki timi til kominn, að heil-
brigðisyfirvöld geri einhverjar
kröfur til þessara matstaða.
Maður gæti hugsað sér að þessar
kröfur um hreinlæti, ættu ekki að
vera veigaminni, en hafðar eru
þegar vinveitingahús eru annars
vegar. Þar eru þó heimtuð stór og
glæsileg klósett, flisalögð hátt og
lágt, með hlandskálum og til-
heyrandi. En þó er hægt að benda
á marga vinveitingastaði, þar
sem engum manni dettur i hug að
láta sjá sig til annars en að
orðinn ansi viðkunnanlegur
staður, jafnvel einn sá besti i
bænum.
Eitt vakti sérstaka athygli
mina er ég þurfti að bregða mér
á salerni á annari hæð. Þar er
fyrir salernisvörður, alveg
sérstakt prúðmenni og framúr-
skarandi lipur.
Ég var með glas i hendi, er ég
kom inná salernið og var i hálf-
drekka áfengi, allavega ekki til
að snæða mat.
A fyrrgreindri matstofu er
aðeins eitt klósett á herrasalerni,
tveir vaskar og búið mál.
Eitt viljum við félagar taka
fram. Við komum ekki til með að
versla meira við þessa matstofu,
ekki fyrr en þeir hafa uppá eitt-
hvað betra að bjóða i salernis-
málum.
Þökk fyrir birtinguna.
E.B.
Hefur það ekki
lengur forgang?
Sigurður Péhringdi i Hornið og
var mikið niðri fyrir:
Aldrei þessu vant, var ég kom-
inn nógu snemma heim i gær til
að ná kvöldfréttunum i útvarpinu,
og þótti mér það harla gott.
Fréttaaukinn að þessu sinni var
að mestu helgaður okkar ágæta
utanrikisráðherra og ræðu hans á
Allsherjarþingi SÞ i gærkvöldi
(mánud. innsk. Hornið).
Auðvitað beið ég spenntur eftir
að heyra úrdrátt úr ræðu Einars,
þvi ég hafði lesið i blöðunum, að
hann mundi fjalla um útfærslu
landhelginnar i 200 milur.
Að visu minntist utanrikisráð-
herra á útfærsluna, en mér fannst
einhvernveginn eins og útfærslan
væri eitthvert aukamál hjá hon-
um. Hann byrjaði á allskonar út-
úrdúrum, um vigbúnaðarkapp-
hlaup þjóða, kjarnorkuvopn og
innanrikisástand annarra þjóða.
Er utanrikisráðherra hafði
hjalað um þetta dágóða stund, þá
loksins, i restina, minntist hann á
höfuðmálið, útfærslu islenskrar
landhelgi i 200 milur. Á hverju
byrja menn ræður sinar, ef ekki
þeim málum, sem þeir vilja
leggja þyngsta og mesta áherslu
á?
Hjartanlega hefði mér verið
sama, um hvað annað ráðherrann
ræddi, bara ef hann hefði byrjað á
landhelgismálinu og helgað þvi
lengstan tima i ræðu sinni.
Allavega er mér kunnugt um,
að góðum fréttamönnum þykir
sæma að fjalla fyrst um aðal-
gerðum vandræðum með,
hvernig ég ætti að athafna mig,
þvi venjulega veitir ekki af
báðum höndum við þessar
athafnir. Þá kom þessi einstaki
vörður salernisins og bauðst til að
geyma fyrir mig glasið meðan ég
kláraði mig af.
Þetta finnst mér hróss vert, þvi
ég hef orðið fyrir þvi, að vera
rekinn út af salerni á öðrum
punkta hvers máls, en taka svo
aukaatriði á eftir, er hinu hefur
verið komið til skila. Minnsta
kosti sér maður þetta gert i blöð-
unum uppá hvern dag. Betur má
ef duga skal, Einar.
Hvað um
útvarpið?
Einn málglaöur sendi okkur
þessar linur um þáttinn hans
Helga J. Halldórssonar, Daglegt
mál:
Ég hlusta yfirleitt alltaf á þátt-
inn hans Helga J. H.,DagIegt mál.
Þetta er bæði fróðiegur og
skemmtilegur þáttur og oft komið
með dæmi úr daglega lifinu
mönnum til fróðleiks og leiðbein-
ingar.
Þó er eitt, sem ég vildi benda
stjórnanda þáttarins á, að sjálf-
sögðu i fullri vinsemd. Hvers
vegna er málfari og orðalagi
þeirra sem fram koma i útvarp-
inu, ekki gerð meiri skil i þessum
ágæta þætti? Þetta er þó sá fjöl-
miðill, sem nær allir landsmenn
hlusta á 16-17 tima á hverjum
sólarhring.
Oft hefur farið hrollur um mig
við að heyra sumar málvillur og
orðabrengl, sem koma út úr
þessum fjölmiðli. Einhverntima
hefur sjálfsagt komið fyrir, að
tekin hafi verið til meðferðar ein-
hver fyrirbæri úr útvarpi, þó farið
hafi framhjá mér.
Sem sagt, Helgi. Littu þér nær,
maður er orðinn hundleiður á
þessari klassisku setningu: 1 dag-
blaði einu stóð nýlega!
Orð í belg
um átt-
hagafjötrana
Vilhelm.nemandi utan af landi,
hafði samband við Hornið:
Aðeins nokkur orð um fyrir-
brigði er kallast flugvallaskattur.
Mér er spurn. Hvaða tilgangi á
þessi svokallaði flugvallaskattur
stöðum, vegna þess að ég hef
komið þar inn með glas.
En hvað skal gera, þegar
maður hefur ekkert borð til ráð-
stöfunar? Auk þess er mjög
algengt að stolið sé glösum af
borðum fólks, ef það skilur þau
eftir, og fæstir hafa efni á
þvi, sopinn kostar jú sitt. Meira af
svona lipurmennum á salernin!
að þjóna hér innanlands? Er hann
settur á til þess að klekkja á fólki
sem þarf að ferðast mikið innan-
lands, til dæmis námsfólki?
Þó að þessi skattur sé i sjálfu
sér ekki há upphæð, þá er það nú
svo, að flesta námsmenn munar
um þessa aura. Við höfum ekki
nema fjóra mánuði á ári til að
vinna okkur inn peninga, sem
eiga að duga okkur til uppihalds
fyrir átta mánuði og vel það, svo
að viö verðum að velta hverri
krónu fyrir okkur.
Mér finnst alveg sjálfsagt að
setja þennan skatt á þá, sem ferð-
ast til útlanda, enda er það i flest-
um tilvikum fólk, er fer sér til
skemmtunar og upplyftingar, þó
eitthvað sé um ferðir náms-
manna.
Það ætti einhver góður maður,
sem eitthvað á undir sér í kerfinu,
að láta þetta mál til sin taka.
,,Þá var
mér öllum
lokið” ■
G.S. hringdi i Hornið og vildi
koma eftirfarandi á framfæri:
Ég settist fyrir framan sjón-
varpið á laugardagskvöldið og
hugðist njóta dagskrárinnar.
Þetta var nú svo sem allt gott og
blessað, þar til ég kom að þætti
Steinunnar Bjarnadóttur, þá var
mér öllum lokið. Þessi ágæta
Steinka stuð söng þarna ein-
hverja gamla margtuggna slag-
ara og kryddaði þá svo með
eindæma leiðinlegri og lélegri
sviðsframkomu.
Mig langar aðeins til að benda
forráðamönnum Sjónvarps á það,
að ef þeir endilega þurfa að koma
með þætti, með misheppnuðu is-
lensku listafólki, sem droppar hér
upp eftir áralanga búsetu erlend-
is, að heppilegast væri að rúlla
þessum filmum i gegn hjá Sjón-
varpinu á fimmtudögum.
Brídge
.5*.* *
5( • #■
Dýr fórn
Hversu oft stöndum við ekki
frammi fyrir þvi að hugleiða
fórn i bridge. Og auðvitað vilj-
um við ekki fórna, nema við höf-
um von um að græða á þvi, þeg-
ar vinningar beggja borða
leggjast saman. En stundum
getur skotist þó skýrir séu. Lit-
um á spil dagsins.
Báðir á hættu. Austur gefur.
A A 7 6 5
V 6 4
4 D 9 7
* K D G 3
*K 3 2 ^------
VAK 10 987 yDG3
♦ Á 2 4KG8643
*64 * A 7 5 2
4 D G 10 9 8 4
V 52
* 10 5
* 10 9 8
Sagnirnar gengu:
Norður Austur Suður Vestur
ltigull Pass lhj.
Dobl 2 hj. 2 sp 4 grönd
Pass 5 tigl. Pass 6hj.
Pass Pass 6 sp Dobl
Allir pass
Þrátt fyrir það að Blackvood
sögn Vesturs með lélegt tvispil i
lit sé ekki talin hyggileg, náðu
Austur-Vestur ágætri slemmu
sögn i hjartanu, sem Suður
ákvað að fórna fyrir með sex
spöðum. Liklegt var, að Suður-
Norður yrðu 5 niður, sem var þá
aðeins 30 lægra en slemma, sem
ynnist á hinu borðinu. Þetta
varð Vestur að betrumbæta.
Hann tók fyrsta slaginn á
hjartakóng, spilaði næst út
tigulás og öðrum tigli, þegar
Austur gaf áttuna i. Austur tók á
tigulgosann,tók á hjartadrottn-
ingu og spilaði þriðja tiglinum,
sem Suður trompaði með
drottningu og Vestur fleygði af
sér láglaufi i stað þess að yfir-
trompa. Nú hefði Suður auðveld-
lega getað náð spaðakóngnum
af Vestri. En bæði hann og sjálf-
sagt ég og þú lika, hefðum á-
lyktað, að kóngurinn lægi i
Austri. Suður spilaði nú spaða-
gosa og þegar Vestur lét tvistinn
i, vonaði Suður, að kóngurinn
lægi blankur i Austri og stakk
upp ásnum! Of seint skynjaði
hann gildruna og Vestur tók
næsta spaðaslag á kóng, spilaði
laufi á ás Austurs og fékk lauf til
baka, sem hann tók á smá-
trompið sitt. Sex niður, 1700 til
A-V. Hefði Vestur yfirtrompað,
gat N-S aldrei misst nema 5
slagi niður.
FRAMHALDSSAGAN-—
— Komið þið. Við höfum beðið eftir ykkur. Ég ætla að
kynna ykkur fyrir öllum viöstöddum, og svo getum við
strax farið að borða. Ég er alveg glorsoltin. Hvað um
ykkur?
Auk þeirra voru þrir gestir, svo og frændi Amaliu og
frænka. Justina þekkti Nobres fjölskylduna, sem var
skyld fólki Amaliu, en hin þekkti hún ekki. Ótrúlegt að
maður gæti búið svona nálægt fólki án þess að kynnast þvi.
En orsökin var sjálfsagt sú ósk Renötu aö vilja geta búið
sem út af fyrir sig.
Meðal gestanna voru miðaldra hjón, Hernandez og
ungur maður, vinur Amaliu, sem var kynntur sem Vasco
Domingos. Honum var greinilega boðið þar sem karlmenn
voru i augljósum minnihluta, en þar sem hann hellti sér
yfir Justinu svo að segja frá byrjun, þá hafði Amalia
Andrew út af fyrir sig.
Fyrst fannst Justinu þessi mikli áhugi unga mannsins
óþægilegur, þvi hún vildi ekki styggja Amaliu, en eftir þvi
sem á kvöldið leið fannst henni sem þetta væri allt skipu-
lagt frá upphafi. Hún þekkti ekki þessa fullvaxta Amaliu
sem þá sömu og hún lék sér með unglingsstúika, en það fór
ekki á milli mála, að henni fannst eiginmaður Justinu
sérlega spennandi karlmaður. Og hvað með það? sagði
hún við sjálfa sig. Hann varhenni sjálfri ekki neitt. Samt
sveið henni að sjá hann daðra við Amaliu — og þess vegna
var það sem hún endurgalt Vasco Domingos athyglina,
sem hún vissi að hún hefði ekki gert undir öllum venju-
legum kringumstæðum.
Við kvöldverðarborðið sat hún á milli gestgjafans og
Vascos en Andrew sat á móti henni milli Amaliu og frænku
hennar. Samræðurnar fóru að mestu fram á ensku, en
þegar gripið var til portúgölskunnar þýddi Amalia ljúfri
röddu fyrir Andrew það sem sagt var.
Justina borðaði ekki mikið, og meðan á máltiðinni stóð
Alþýðublaðió
komst hún að því, að Vasco bjó i Queranova, sem lá við
ströndina. Hann sagði henni að áhugamál hans væri
köfun, og æðsti draumur hans væri sá að finna eitt af
hinum týndu gullskipum, sem sögð voru liggja á sjávar-
botni undan ströndum landsins.
— Trúir þú þvi virkilega að það sé að finna fjársjóði i
sokknum skipum þarna? spurði Andrew, sem sat hinum
megin við borðið.
— Já, án nokkurs minnsta vafa, svaraði Vasco og leit á
hann. — Þér verðið að minnast þess að spönsku landnem-
arnir i Suður-Ameriku komu með auðlegð sina alla yfir
hafið, gull, silfur og gimsteina. Þeir voru án efa rikustu
landnemar, sem sest hafa að i nokkru landi.
— Og ég gæti best trúað þvi að megnið af verðmætum
þeirra hafi þá lika eyðilagst i-sjónum, svo sem bækur,
skýrslur og þviumlikt, sagði Andrew hugsi.
— Auðvitað, og föt lika. Spönsku dömurnar áttu kjóla
sem voru svo rikulega skreyttir gulli og gimsteinum að
hvert safn hefði dauðöfundað þær.
Justina leit á Vasco. — Kannske gætir þú kennt mér að
kafa?
— Ef þig langar til að læra það, þá skal ég kenna þér að
kafa, svaraði óvænt sá maður, sem hún hafði sagt að væri
eiginmaður hennar. Hún opnaði munninn i undrun.
— En... hvað þekkir þú... til þess? stamaði hún.
Amalia glennti upp augun? — Vissir þú það ekki?
— Nei. Justina leit óstyrk á „Andrew”, sem var hinn
rólegasti yfir öllu saman.
— Hvernig ættir þú svo sem að vita það, svaraði hann.
— Þetta hefur ekki verið tekið til umræðu fyrr en núna.
Justina horfði niður á diskinn og leitaði óstyrkri hendi
eftir vinglasinu. Hvaðátti hann við með þvi að hann kynni
að kafa? Hafði hann nú munað eitthvað meira? Var
minnið að koma smátt og smátt?
Yfir kaffinu eftir matinn var Justina að tala við frú
Nobre, meðan Andrew ræddi við Hernandez hinum megin
i stofunni. En itrekað varð hún þess vör að auglit hans
hvildi á henni, yfir þvera stofuna, og hún gat ekki annað en
velt vöngum yfir þvi hvað hann kynni að vera að hugsa.
Amalia opnaði frönsku dyrnar út á pallinn og stakk upp
á þvi að þau dönsuðu smávegis. Þegar Andrew virtist
ekkert sérlega fikinn i það, náði hún i Vasco, og þau
dönsuðu hægt eftir hljómfallinu frá hljómsveit, sem eitt
sinn hafði veriö mjög fræg. Senhora Nobre leit út á pallinn
og sá hvar frænka hennar var að kenna Vasco flókin dans-
spor. — Ég er svo ánægð yfir þvi að sjá hana glaðlega
aftur. Hún hefur átt svo erfiða daga að undanförnu.
— Ó, svo? Justina leit upp. — Ekki hefur hún sagt mér
neitt um það.
— Nei, það myndi hún ekki gera sjálf. En þetta hendir.
Frænka hennar andvarpaði. — Það var þessi maður, þú
skilur. Virðulegur maður, og Amalia var yfir sig ást-
fangin. Ef þú þekkir hana núna, þá veistu að hún sökkvir ;
Fimmtudagur 2. október 1975