Alþýðublaðið - 04.11.1975, Blaðsíða 8

HPRNID sími 81866 - eða sendið greinar á ritstjórn Alþýðublaðsins, Siðumúla 11, Reykjavík
Brridge
ÞAÐ VANTAR SKEMMTISTAÐ FYRIR
16-18 ÁRA ALDURSFLOKKINN
Nýhættur að reykja.hafði sam-
band við Hornið:
Tilefni þess, að ég vil láta frá
mér heyra i ykkar ágæta Horni,
er að ungt fólk er alltaf að kvarta
Niðursoðin
óvissa
Lesandi hafði samband við
Hornið:
Ég hef átt i bölvuðu basli að
undanförnu. Þannig er mál með
vexti, að ég kaupi yfirleitt mat-
vöru i sömu verzluninni og hefur
alltaf likað vel og ekki við verzl-
unina aö sakast á neinn hátt.
En nú hefur það komið fyrir,
nokkrar helgar i röð, að þegar ég
hef opnað dósir (1/2 dósir), sem
merktar eru sem blandað græn-
meti, hafa þær innihaldið grænar
baunir, mér til mikillar furðu.
Þetta hefur komiö sér illa fyrir
okkur, þvi við notum blandað
grænmeti mikið i salöt og einnig
með mat.
Nú er þetta svo sem ekkert
hættulegt, en engu að siður er
þetta mjög hvimleitt og vildi ég
eindregið mælast til þess, við for-
ráðamenn ORA, að þeir byrji að
— Hvað sagöirðu að hann
Júlli hefði kallað þig?
—Hann sagði aö ég væri
lakoniskur.
—Nú, og hvað þýðir það eigin-
lega?
—Það hef ég ekki hugmynd
um, en ég gaf honum samt á
kjaftinn, svona til vonar og
vara.
yfir þvi aö hafa ekki skemmtistað*
við sitt hæfi, þ.e. skemmtistað
fyrir aldurshópinn 16—18 ára.
Þetta er vissulega alveg rétt,
slikur staður fyrirfinnst ekki hér,
nema Þórskaffi, en það er nú eins
nota rétta miða á réttar.dósir og _
það sem fyrst.
Hinir
gleymdu ut-
angarðsmenn
Göngugötuunnandi hringdi til
okkar i Hornið og hafði eftirfar-
andi fram að færa:
Mig langar að þakka Alþýðu-
blaðinu greinaflokkinn undir heit-
inu: Vitahringur. Þarna var
sannarlega fjallað um málefni
sem verið hefur i algerri
gleymsku hjá fjölmiðlum.
Annað er það, að þessir svoköll-
uðu útigangsmenn borgarinnar,
eða með öðrum orðum rónar, eru
svo til horfnir úr okkar ágætu
göngugötu og er það vel. Ekki
það að mér sé illa við þessa menn,
ég vorkenni þeim jafnmikið og
hver annar. En annað er, að þetta
Kaupið bílmerki
Landverndar
Hreint É
f^Siand I
fagurt I
lond I
LAWDVERND
Til sölu hjá ESSO og SHELL
bensínafgreidslum og skrifstofu
Landverndar Skólavörðustig 25
og það er.
Þvi vildi ég gera það að tillögu
minni, að ungt fólk hætti að
reykja, safni saman peningunum
og leggi i púkk og setji siðan upp
sinn eigin skemmtistað, sem yrði
er ekki staður fyrir menn sem eru
likt á vegi staddir og þeir.
Sem betur fer virðist þessi
greinaflokkur hafa hreyft heldur
betur við opinberum aðilum og
finnst mér greinilegasti vottur
þess vera það, að þeir sjást mjög
sjaldan i miðborginni uppá sið-
kastið.
En betur má ef duga skal. Ég
vil hvetja ykkur Alþýðublaðs-
menn til að halda þessu máli vak-
andi og koma þvi i örugga höfn.
Eru leiklistarnem-
ar settir hjá?
Leiklistarnemi vildi koma á
framfæri einni spurningu:
Mörgum finnst sjálfsagt nóg
komið af skrifum og mótmælum i
sambandi við námslánin og allt
það að undanförnu, samt get ég
ekki á mér setið og vil varpa fram
einni spurningu i þennan bakka-
fulla læk:
Hvers vegna loka opinberir að-
ilar fyrir námslán til leiklistar-
nema? Halda þeir að við iifum á
loftinu frekar en aðrir? Á þessi
námsgrein að vera forréttinda-
greinþeirra, sem eiga efnaða for-
eldra að sér?
Það er nelnilega þannig, að
skólinn hjá okkur stendur yfirleitt
frá klukkan 8—9 á morgnana og
til sex og sjö á kvöldin. Hvenær
eigum við þá að vinna okkur inn
peninga til að sjá okkur farborða?
Við leiklistarnemar höfum sótt
um námslán, ár eftir ár, en alltaf
fengið dræmar undirtektir og loð-
in svör og allsenga fyrirgreiðslu.
Þessum spurningum vil ég að
einhver ábyrgur aðili svari og það
strax.
stjórnað af unga fólkinu sjálfu og
yrði þá vonandi gert það sem þvi
likar, ef svo væri að farið.
Allavega er ég sjálfur nýhættur
að reykja og væri alveg tilbúinn
að slá i púkkið. Eruð þið með?
Aukahljóð
til óþæginda
Biógestursendi Horninu nokkr-
ar linur:
Mig langaði aðeins að koma á
framfæri kvörtun til forráða-
manna Austurbæjarbiós. Við
hjónin skruppum i þetta ágæta
bió eina helgina, fyrir stuttu, nán-
ar sagt, á laugardagskvöldi.
Þetta var á sýningu klukkan
niu. Allt var með eðlilegum hætti,
þar til eftir hlé, klukkan rúmlega
tiu. Þá brá svo við, að varla
heyrðust tal, eða tónar myndar-
innar fyrir hávaða i hljómsveit,
sem spilaði á fullu uppi Silfur-
tunglinu.
Sjálfsagt hefur það átt einhvern
þátt i þvi, hversu greinilega
heyrðist i hljómsveitinni þarna
inni bióið, að frekar fátt var á
þessari sýningu. Okkur hjónunum
fannst sjálfsagt að koma þessari
kvörtun á framfæri, þvi sjálfsagt
hefur fleiri sýningargestum verið
eins illa við þessi aukahljóð og
okkur.
Einhversstaðar las ég, að nú
ætti að taka fasta vinveitingaleyf-
ið af forráðamönnum Silfur-
tunglsins, en þeir hinir sömu, ætli
sér að reka staðinn áfram, en ein-
göngu undir einkasamkvæmi. Ég
álit, að þar með sé áfram hætta á
þvi, að hljómsveitir er þarna
spili, valdi biógestum ónæði og er
það miður.
Að lokum vil ég skora á for-
ráðamenn Austurbæjarbiós, að
gera bragarbót á þessu hljóðein-
angrunarvandamáli og það fyrr
en seinna, svo fólk þurfi ekki að
veigra sér við að fara á sýningar
þessa kvikmyndahúss á laugar-
dagskvöldum.
Bath-Coup
Þetta er gamalt bragð frá þvi
Whist var almenningsspil og
enn er unnt að læra nokkyð af
fyrir bridgespiiara. Bragðið er i
þvi fólgið, að ef vörnin spilar út
kóngi, en sagnhafi á ás — gosa
og smáspil, er kóngurinn gefinn
i von um, að drottningu sé spilað
næst. Hér er dæmi um Bath-
coup, þar sem spilari lendir i
sérstæðum vanda af þessu tagi.
^ A 8 7 6 3 2
V 8 2
♦ 854
♦ 4 2
♦ --- 4 D 5 4
¥KD 10 9 6 ¥543
♦ K D 10 7 * 9 6 3
*KD108 4 9 7 6 5*'
♦ K G 10 9
V A G 7
♦ Á G 2
+ AG3
Sagnir gengu
Vestur Norður Austur Suður
1 hjarta pass pass dobl
2tiglar 2
spaðar pass 3grönd
dobl pass pass pass
Vest-
ur spilaði út hjartakóng og fékk
þann slag, sama gilti um bæði
tigul- og laufakónga. Suður
varðist allra frétta og Austur
fleygði ekki af sér neinu uppörv-
andi. Vestur neyddist nú til að
spila út enn og i þetta sinn
hjartatiu, sem sagnhafi tók á
gosa. Þegar hér var komið sá
sagnhafi, að hann yrði að gefa
einnig slag á spaðadrottningu,
til að tryggja sér fimm slagi á
spaða, sem hann og gerði. Einu
gilti nú hvar Austur kom út.
Sagnhafi fékk alltaf fimm
spaðaslagi, ás og gosa i hjarta
og tigulás og laufaás. Eina leið-
in til að vinna spilið.
Áskriftarsíminn er
14900
alþýdul
aflið
FRAMHALDSSAGAN E
Systir Inge skýrði með nokkrum orðum, hvernig bezt
væri hægt að komast til Teresu-heimilisins og sagði um
leið, að þetta væri heimili fyrir einstæðar mæður og dr
Holl væri læknir heimilisins.
Þó að upplýsingarnar væru fáar, rataði hann.
Gertrud opnaði. Seinna fékk hann að vita, hvað þetta
heimili hafði mikið að segja fyrir hana.
— Eruð þér frú Stiller? spurði hann.
— Nei, svaraði hún og brosti breitt. — Frú Stiller er
þarna inni. Eruð þér nýi læknirinn?
Hann kinkaði kolli. Honum leizt strax vei á Gertrud og
eins Emmy, sem hann hitti seinna.
Alis staðar heyrðist hjal eða grátur. Emmy visaði hon-
um inn i viðkunnanlega ibúð, en þar lá ung kona á sófa.
— Dr. meiser, kynnti hann sig. — Ég átti að lita á yður.
Hún leit efins á hann. — Nýr?
— Splunkunýr. Kom i dag, svaraði hann. — Leyfið mér
að lita á fótinn á yður.
Hún tók teppið af sér. Hún var greinilega jafnfámælt og
hann.
ökiinn var þrútinn en óbrotinn. Samt undraðist læknir-
inn það, að hún skyldi ekki stynja, þegar hann skoðaði
hana. Hann bar varlega smyrsl á öklann og batt um hann.
Hann fann, að hún virti hann gaumgæfilega fyrir sér.
— Þér neyðist til að halda kyrru fyrir i tvo daga, sagði
hann.
— Ég get það ekki, svaraði hún. — Ég get ekki látið
Emmy og Gertrud um allt. Við erum með tólf kornabörn
hérna.
— Gætið þér þeirra? spurði hann.
— Til þess er ég.
— En mæðurnar?
— Þær eru i vinnu.
— Ég veit afar litið um þetta heimili. Dr. Berg átti eigin-
lega að koma hingað. Hvernig stendur á þvi, að dr. Holl
skuii annast læknisþjónustuna hér?
— Þetta er góðgerðarstofnun, sagði hún. — Góðviljuð
eldri kona, sem var barnlaus, stofnaði það. Hér eiga verð-
andi og einstæðar mæður að fá húsaskjól, ef þær eru
heimilislausar. Hér hefur verið sama starfsfólkið frá tim-
um Teresu van Deycks. Bæði Emmy, Gertud og Wilhelm.
Ég hef aðeins verið i hálfan mánuð og þá gerðist þetta!
— Þér getið gengið eftir nokkra daga, sagði hann.
Aumkunarverður grátur heyrðist inn um dyrnar. Hún
settist upp.
— Ég verð að hugsa um Jens, sagði hún. — Hann er
kvefaður og mamma hans er i vinnunni.
Hún ætlaði að risa á fætur en hann neyddi hana til að
leggjast.
— Ég skal lita á hann, bauð hann.
— En þér eruð skurðlæknir! sagði hún hæðnislega.
— Það er ekki þar með sagt, að.ég hafi ekki hundsvit á
börnum, svaraði hann. — Hvar er Jens?
Hún benti á dyrnar að næsta herbergi. — Þarna. Hann
sefur inni hjá mér.
Hann fór inn i svefnherbergið, sem var jafnviðkunnan-
legt og stofan. Þar lá barn i hvitri vöggu.
— Hann er ekki nema fjögurra mánaða, sagði Christa
Stiller. — Berið hann inn til min. Hann bar vögguna að sóf-
anum. Drengurinn þagnaði um leið og hún tók hann.
Hún horfði á dr. Meiser meðan hann hreinsaði slimið úr
nefi barnsins.
— Eigið þér barn? spurði hún hugsandi.
— Nei, ég á sex ára frænda. En þér.
— Ég missti barnið mitt, hvislaði hún.
Hún hafði ósjálfrátt dregið að sér höndina og barnið fór
aftur að gráta.
— Rólegur, Jens, hvislaði hún. — Ég er hjá þér.
Hann róaðist aftur, þegar hún strauk honum um kollinn.
— Þér sjáið, að það er þörf fyrir mig hér, læknir. Ég get
ekki farið að fyrirmælum yðar. Það gengur áreiðanlega
vel. Smyrslin hafa strax bætt úr.
Hún er viljasterk, hugsaði hann, þegar hún stóð á fætur
og stóð við hlið hans. Hún var mjög hávaxin og grönn, en
samt náði hún honum bara upp að höku.
■—Þarna sjáið þér bara, sagði hún. —Þakka hjálpina.
—Ég lit á yður á morgun. Góðan bata... þú lika Jens.
Emmy beið frammi. —Viljið þér ekki te, læknir? sagði
hún. —Við erum vön að bjóða eitthvað, þegar einhver
kemur frá Berling-spitalanum.
AÐSTOÐAR-
LÆKNIRINN
Hann neitaði ekki. Hann fékk köku — heimabakaða.
—Hún tekur allt svo alvarlega, sagði Emmy. — Hún var
örvingluð. Hún var svo fegin að fá stöðuna. Er það slæmt?
—Nei, hún verður góð eftir nokkra daga, ef hún fer vel
með sig.
—Við Gertrud skulum sjá um það. En hún vill gera allt
sjálf. Þér skulið ekkert minnast á barnið hennar, þegar
þér komið hingað. Ég segi þetta bara, ef þér skylduð ekki
vita það, læknir.
—Ég veit ekki neitt um það. Hvað með barnið hennar?
—Maðurinn hennar myrti það. Hann henti þvi út úr
rúminu, þvi að það grét og hann vildi sofa. Hún skildi, en
ekki lifnaði barnið við.
—Þetta er hræðilegt, tautaði hann.
—Þér megið ekki halda, að ég sé slefberi, en ég er alltaf
hrædd um hana, þegar einhver kemur. Hún verður aldrei
hamingjusöm aftur, en hún er góð. Við megum þakka
fyrir, að hún tók við af Heidi.
Hann hafði staðið upp. —Þakka fyrir mig, frú....? Ég
veit ekki einu sinni, hvað þér heitið.
Alþýðublaðið Þriðjudagur 4. nóvember 1975
Eftir Katrin Kastell — Einkaréttur: Bastei Verlag.