Alþýðublaðið - 16.03.1976, Blaðsíða 12

2 Þriðjudagur 16. marz 1976
Iþýóu-
blaoió
Baldur Guðbrandsson,
fiskimatsmaður - minning
SYRTIR ENN f ALINN
Fúl spyrða.
Þegar vísindamenn okkar í hafrannsóknum og fiskifræði gáfu út hina svo
nef ndu svörtu skýrslu á liðnu hausti, má segja, aðöllum landslýð, að kalla, hnykkti
ónotalega við.
Að minnsta kosti tveir menn meðal landsmanna, auk vísindamannanna, þurftu
þó ekki að láta koma sér á óvart, innihaid þessarar þráttnef ndu skýrslu.
Baldur Guöbrandsson var
fæddur i Ólafsvik 9.12. 1898. For-
eldrar hans voru merkishjónin
Jóhanna Valentinusdóttir og Guö-
brandur Sigurösson, hreppsstjóri
i Bifröst i ólafsvik. Foreldrar
hans bjuggu allan sinn biiskap i
ólafsvik, lengst i Bifröst, sem
stendur ofarlega i þorpinu og er
þaðan viösýnt Ut yfir Breiöafjörö-
inn.
Baldur ólst upp hjá foreldrum
sinum og voru þau sex systkinin
og var Baldur næst elztur, en Vil
bergur var elztur, en hann lézi i
sjóslysi 5. april 1918, er Kristófer
Sigurðsson frá Kaldalæk, fórst i
fiskiróðri með allri áhöfn 9
manns. Baldur fór snemma á sjó-
inn. Guðbrandur, faðir hans, átti
tvo árabáta, sem hann gerði út.
Vetrarbátinn Rauðseying, sem
Kristján S. Jónsson hélt til miða
margar vertiðir og Hegra, sem
varhaustbátur og gerður Ut haust
og vor. Á honum hóf Baldur sina
formennsku. Um haustið 1927
keypti Baldur nýsmiðaðan tríllu
bát, Glað, með MagnUsi Jóns
syni ofl. og var formaður á honum
1928 og 1929. Var á vertið i Vest-
mannaeyjum veturinn 1930, en
keypti þá trillubátinn Sóleyju,
með Guðbrandi Vigfússyni ofl. og
var formaður á Sóleyju á meðan
trillubátaútgerðin stóð hér i
Ólafsvik og franaðist jafnan
ágætlega.
Fyrir utan almenna verka
mannavinnu, sem hann stundaði
hér i þorpinu, var einkum tvennt,
sem hann lagði gjörva hönd á, en
það voru smiðar og fiskmat.
Baldur var lagtækur, og þótt hann
hefði ekki lært trésmiðaiðn, vann
hann við smiðar i mörg ár og
byggði meðal annars hús sitt,
Hvamm, hér i Ólafsvik.
Þá gerðist hann snemma fiski-
matsmaður og vann sem slikur
fram á siðustu ár. Guðbrandur,
faðir hans, var fiskimatsmaður
hér iengi, en hjá honum mun
Baldur hafa numið þetta starf og
byrjað hjá honum. Baldur vann
öll sin störf að mikilli alúð og
samvizkusemi. Enda maður
heiðarlegur, sem ekki vildi vamm
sitt vita i neinu.
Baidur giftist 22.11. 1930, eftir-
lifandi konu sinni Þórunni
Þórðardóttur frá Borgarholti i
Miklaholtshreppi, ágætri konu.
Þau hjón eignuðust eina dóttur,
önnu hjúkrunarkonu, gift
Steinari Magnússyni, búsett i
Reykjavik. Þau ólu upp fóstur-
börn. Jóhann Jónsson, sem nú er
kaupmaður héri Ólafsvik, frá 2ja
ára aldri og dótturdóttur sina
Hjördisi, frá fæðingu.
Þau hjón hafa búið allan sinn
búskap i Hvammi hér i Ólafsvik.
Nú eru aðeins tvö þeirra
Bifrastarsystkina á lifi. Guðrún
lézt i bifreiðaslysi i Reykjavik
1938, ógift stúlka, i blóma llfsins,
en Oddný, búsett i Keflavik, dó
fyrir allmörgum árum.
Eftir eru þá Torfhildur gift
Matta 0. Ásbjörnssyni i Keflavik
og Skarphéðinn giftur Laufeyju
Þórðardóttur frá Borgarholti,
systur Þórunnar, konu Baldurs.
Það hefur vakið athygli mina oj
annarra, hve samrýmdir þeir
hafa verið bræðurnir, Skarp-
héðinn og Baldur. Saman hafa
þeir gengið til og frá vinnu ára-
tugum saman og jafnan hafa þeir
hjálpaztaðá margalúnd. A'þann
félagsskap hefur aldrei fallið
skuggi.
Það er lika heiðrikja og birta
yfir minningunni um Baldur Guð-
brandsson i Hvammi i ólafsvik.
Við hjónin þökkum Baldri löng
og ánægjuleg kynni, og vottum
konu hans og fjölskyldu allri
samúð dikar.
Ottó Árnason
Margsannað er, að vlsinda-
mennirnir höfðu siendurtekið
sent fyrrverandi og núverandi
sjávarútvegsráðherrum alvar-
leg varnaðarorð um þverrandi
fiskstofna á Islandsmiðum.
Jafnframt er upplýst, að
vísindamennirnir létu ekki við
það eitt sitja, en lögðu fram
álitsgerðir um, hvernig við
skyldi bregðast.
Eflaust koma til ráðuneyt-
anna margháttaðar skýrslur,
sem eru misjafnlega igrund-
aðar. Þetta geta landsmenn,
m.a. ráðið af öllum þeim
nefndagrúa, sem si og æ er unga-
út og auðvitað er ætlað að láta
eitthvað eftir sig sjást, enda
fáar beinlinis til skrauts.
En enginn skyldi halda, að hér
væru á ferð nein „seglskip”,
sem ráðherrarnir þyrftu ekki að
tala við framar geðþótta!
Það er vitað og viðurkennt, að
ekki aðeins hérlendis, heldur
einnig erlendis, að fiskifræð-
ingar okkar eru I röð færustu
visindamanna, sem nú eru uppi,
i sinum fræðum. Sök þessarar
ráðherraspyrðu er þvi litt
umdeilanleg, að kasa álits-
gerðir þeirrá niðri i ráðuneytis-
skúffum og láta sem vind um
eyru þjóta. Einhverntima hefði
landsmönnum þótt hæfa, að
senda aðra eins „skreið” á vit
halanegra i svörtu Afriku!
Óskhyggja/ eða...
Vonin um, að visindamenn-
irnir hefðu ef til vill málað
ástandið með dekkri litum en
eðlilegt var, mun hafa bærzt
ýmsum i brjóstum. Það er vist
mannlegt, að vera tregur til að
viðurkenna óþægilegan sann-
leika.
Hér við bætist, að svarta
skýrslan varð lýðum ljós á þeim
tima, að mögulegt var að
álykta, að hún væri framlag i
deilumál okkar við Breta. En
það mátti þó vera augljóst, að
eftir að brezku fiskifræðing-
arnir höfðu farið höndum um
skýrsluna og játað sig sam-
þykka henni i svo til öllum
meginatriðum, var ekki liklegt
að hér væri um hreint áróðurs-
plagg að ræða.
Það bar heldur ekki svo mikið
á milli, um hvað óhætt væri að
taka, að ósekju, af islands-
miðum — 30—35 þús. tonn, sem
Bretarnir álitu, framar en
islenzku visindamennirnir.
Furðuleg viðbrögð
ráðherra!
Þarflaust er, að minna á, að
sjávarútvegsráðherra brá sér
undir feld stundarkorn, og reis
þaðan upp með þá hugmynd, að
vist gæti hann gert betur en
báðir hópar visindamannanna!
Hann hefur nú aldrei skort
brjóstvitið, hvað sem um hitt er
að segja! Þannig heyrðist fljót-
lega syngja i tálknum hans, að
vist mundi óhætt að fiska árlega
hér um 50 þúsund tonnum meira
en islenzku visindamennirnir
höfðu talið fært. Og til þess að
hafa einhvern „bróður að baki”
var skipuð nefnd, til að vera
ráðgefandi (?) i þvi efni. Þessi
nefnd hefur nú gefið út álits-
gerð, sem — haldið ykkur nú
fast — hefur komizt að sömu
niðurstöðu og ráðherrann!
Þá er nú ekki að sökum að
spyrja, eða hvað halda aðrir
eiginlega að þeir séu?
öllum má vera fullkomin ráð-
gáta, hvernig vikur við um þetta
puð ráðherrans. Þegar þess er
gætt, að einhver styrkasta stoð
undir útfærslu okkar á fisk-
veiðalögsögunni, er einmitt
hættan á gjöreyðingu miðanna
umhverfis landið, lætur ráð-
herrann sig ekki muna um, að
snúast móti okkar hagsmunum,
þvert ofan i ráð okkar færustu
manna.
Einhverntima hefðu nú
þvilik vinnubrögð verið kölluð,
að vinna sér til fullkomins
óhelgis.
Alþjóða Hafrannsóknarráðið
hefur nú komizt að sömu niður-
stöðu og visindamenn okkar.
Sjálfsagt dettur engum i hug, að
það sé vegna einhverrar
samúðar með okkur. Þar eru
bara dregnar ályktanir rétti-
lega af visindalegum for-
sendum. Af þvi leiðir svo vitan-
lega, að gerðir ráðherrans og
hinnar ráðherralegu nefndar
muni dregnar af annarskonar
forsendum, sem hér er ekki þörf
að gefa nafn — það tekur þvi
ekki.
Landsmenn biða nú i ofvæni.
Ætlar ráðherrann að leggja
stefnuna i fiskveiðimálum út
eftir brjöstviti sinu, eða ætlar
hann, þó seint sé, að stýra eftir
stefnu visindamannanna? Það
er spurning, sem brennur á
vörum margra nú.
Uddur A. Sigurjónsson
JT
c/4stareldur‘
eftir Valerie North.
þarna, þvi hin fagra eiginkona Vane Cordreys var þegar
mjög vinsæl hjá samstarfsmönnum hans.
Tiu minútum siðar batt Vane endi á fjörlegar samræð-
ur með þvi að segja, að það væri lika til nokkuð sem héti
vinna.
— Kannski verð ég seinn i matinn, sagði hann við Phill-
idu. — Við Chambers þurfum að fara til Grasse... hann var
kallaður þangað i gær, og vill gjarna hafa mig með sér til
að líta á sjúklinginn.
— Jæja, ég bið þá ekkert eftir þér, sagði hún. — Au re-
voir, Beverly... þú kemur lika mat til okkar á sunnudag-
inn, er það ekki? Herra Arliss kemur lika, þú veizt það!
— Þvi miður, ég get það ómögulega! svaraði Beverly. —
Ég á helgarfri og ætla að heimsækja vini mina i Nice.
— Það var nú verri sagan!
Phillida gekk i áttina að aðaldyrunum, og Vane elti hana
út I sólskinið.
— Þú vildir ekki koma með til Grasse, Phillida? spurði
hann. — Þú gætir gengið um og skoðað bæinn, og svo gæt-
um við sótt þig eitthvað , þegar við værum búnir að lita á
sjúklinginn.
— Þakka þér fyrir, sagði hún, — en ég held að mig langi
ekki með i dag. Ég þarf aðskrifa fjöldann allan af bréfum.
Ég hef vanrækt það vikum saman.
\ Þau höfðu bæði numið staðar, og skyndilega varð feimn-
isleg þögn.
Hann horfði á hana þar sem hún stóð frammi fyrir hon-
um. Sólin litaði hár hennar bronslitað, og skyndilega
minntist hann stundanna sem þau höfðu átt saman á
sveitasetri föður hennar... stundir, þegar höfuð hennar
hafði hvilt við öxl hans, og hann hafði litið niður og séð
sömu glóandi lokkana og kysst þá.
Ef hún minntist þess, sem hann myndi aldrei gleyma,
hvernig gat hún þá haldið, að ást hans hefði ekki verið
annað en likamleg nautn af snertingu og ástaratlotum....
hvernig gat hún annað en gert sér grein fyrir þvi, að koss-
ar hans höfðu búið yfir þvi, sem hann hafði aldrei gefið
neinni annarri stúlku i heiminum?
Eitt andartak gleymdi hann öllum gluggunum á bak við
þau, garðyrkjumönnunum við vinnu sina i blómabeði rétt
hjá þeim, fólki sem var að skoða spitalann, og þörfin á þvi
að taka hana i fangið og neyða hana til að hlusta á hann og
trúa honum var rétt að þvi komin að yfirbuga hann.
En svo flýtti hann sér að segja:
— Jæja, við sjáumst þá, og svo sneri hann sér við og
gekk aftur inn i aðalbygginguna.
Phillida hélt áfram án þess að lita við, og nam ekki stað-
ar fyrr en hún var komin heim.
Þegar hún kom inn i dagstofuna, tók hún af sér hattinn
og fleygði honum kæruleysislega á stól. Hún gekk að
breiðum gluggabekknum, settist niður, tók sigarettu úr
vindlingahylkinu, kveikti i henni og sat svo og horfði
kvöldum augum á reykinn.
Hvað þýddi svo sem að halda þessu áfram? sagði hún
við sjálfa sig. Það var algerlega tilgangslaust. Og hvað
gagnaði það svo sem að spyrja sjálfa sig að þessu, þegar
hún vissi, að ekki var annaðað gera en halda áfram?
Þvi eitt af þvi, sem hún hafði gert sér grein fyrir á þeim
stutta tima sem hún var búin að vera hér, var það, hvað
það þýddi að vera eiginkona manns i stöðu, sem krafðist
þess að hann ætti flekklaust einkalif.
Það væri ógerlegt að fara frá Vane svona skömmu eftir
brúðkaupið, ógerlegt að valda sliku hneyksli.
Og þess vegna, hugsaði hún beizk, verður þetta að halda
svona áfram.
En hvað allt hefði verið mikið betra, ef Vane hefði gifzt
Beverly Harrington, sem hefði lika getaðtekiðþátt i vinnu
hans með honum.
Skyndilega lannst nenni næstum þvi að hún hataði vinnu
hans. Hvernig gat annað verið, þegar hún hugsaði um að
það var vegna ástar hans á þessari vinnu, sem hann hafði