Alþýðublaðið - 23.12.1977, Síða 3

mSh Föstudagur 23. desember 1977
JÓLABLAÐ 3
komu til baka, var hún meö
sokkana á hælunum og ég hjálp-
aöi til viö aö láta hana gubba, —
hún sýndist svo mögur og glær
og limirnir svo hlægilega mjóir,
háriö var þunnt, einsog hún væri
aö veröa sköllótt og eyrun dá-
litiö útstæö. Enginn skyldi hafa
trúaö aö til væru jafnlitil
brjóstahöld og þau, sem Bergur
kuölaöi niöuri vasa sinn...
Skyndilegur glampi, sem
kemur útúr herbergi uppiá lofti,
vekur mig uppúr kyrrö þessara
hugsana. Fyrst dettur mér i hug
eldur, siöan skammhlaup I raf-
magni. Ég flýti mér upp stig-
ann og lýk varlega upp dyrum,
sem hallast aö stöfum, Hún
haföi þá sagt satt, — þaö er
Bergur! Og ég sem hélt aö ég
væri hér einn. Hann liggur
þarna á legubekknum og tekur
ljósmyndir af sjálfum sér. Hann
/ er allsber og rautt háriö fellur
um heröarnar, — umleiöog ég
býö gott kvöld, riöur nýtt skot af
og vel næröur likaminn baöast
mjallhvitri birtu. Eitt stundar-
leiftur greini ég hann einsog
opinberun i ljósinu, útvalinn eöa
hólpinn.
— Ég er módel, segir hann,
umleiöog hann uppgötvar nekt
sina og snarast i nærbuxurnar,
— þú eyöilagöir fyrir mér mynd,
þú stendur yfir mér á henni,
einsog svartur djöfull i gættinni.
— baö spuröi eftir þér stúlka,
— hér úti, segi ég.
Bergur starir á mig og gapir
ofurlitiö. — Dama, — nú,
bauöstu henni ekki inn?
— Ég veit ekki til aö neinn
megi vera aö þvælast hér eftir
lokun, Beggi minn.
— Ekki einusinni módelin
min....? Beggi leikur vandlæt-
arann dæmalaust vel og ég
kemst i vanda, og byrja i fáti aö
tina hina ýmsu parta ryksug-
unnar útúr skáp.
— Ekki einusinni módelin
min....! Hann gapir og sækir
vinflösku ofani ruslakörfuna.
— Þaö er bannaö að koma
hingað meö fólk eftir lokun, segi
ég og finn bezt sjálfur hve
einskisnýtt þetta svar er.
— Jæja. Svipurinn á Bergi
færist i eðlilegt horf, hann verö-
ur mildur i framan og þaö er
bros i augunum. Hann réttir
flöskuna til min, I þessu demp-
aöa ljósi...
— Ég kinka kolli. Þetta er
merki um aö nú sé allt i
lagi, ég mun þegja og ekki
láta vita af óvinsælu kendi-
rii i búöinni eftir lokun.
Annars gengur mér ekki
annaö til meö aö þegja, en aö
foröast stimabrak við Berg...
þú ert nú hálfgeröur aumingi,
Beggi minn, hugsa ég og tek til-
neyddur sopa af þessu hráa
vlni, — bara tilaö halda friðinn.
— Annars er þetta I lagi, —
hún fær ekki auglýsinguna, þú
hefur séö aö hún er farin aö fá
rass, já, heilt djöfuls rassgat, —
engin blúdjeanstýpa. Bergur
hlær. Ég hlæ lika og tek annan
sopa, afþviaö hann ætlast til
þess. — En þaö má enn mynda
hana i síBum kjól..Viö Bergur
hlægjum báöir og ég held aö
allt sé gleymt. Ég er umþaöbil
aö taka þriðja sopann, þegar
Bergur tekur kipp og hrifsar af
mér flöskuna: — Hversvegna
hleyptiröu henni ekki inn?
Mér svelgist á, þótt ég hafi
ekki náö neinum sopa. Ég haföi
veriö aö hugsa um rassinn á
Grétu, ég haföi ekki tekiö eftir
neinu athugaveröu viö hann,
Gréta var falleg... Ha, ségi ég.
— Ha? hvaö! Bergur er aftur
oröinn iskyggilegur. — Já, þvi i
helviti hleyptiröu henni ekki
inn? Og svo áttu ekki aö drekka,
ef þú ekki villt vin. Hann stend-
ur upp og er sigrihrósandi. — Til
dæmis núna, þú vildir ekki, þú
drakkst, afþvlað þú ert hrædd-
ur viö mig.
— Ég segi ekki orö, en hamast
viö aö setja saman ryksuguna.
— Ekki skriöa, strákurinn
minn, heyri ég hann halda
áfram. — Ég þoli ekki skriö-
ara....
— Hann ætlar sér greinilega
upp gegn þér, segi ég viö sjálfan
mig, — ég finn þaö, hann snýr
vörn i sókn og svo allur kamar-
inn á eftir, ógnanaflóðiö. Ég
heyri hólkana glamra i höndun-
um á mér, meöan ég reyni aö
tengja þá saman. Þaö væri
alvarlegt mál, ef Bergur færi aö
rægja mig viö eigendurna....
— Sennilega hefuröu aldrei
fengiö’aö, segir Bergur og lýtur
niðuraö eyranu á mér og segir
dálitiö á ensku, sem ég þykist
skilja aö sé viöbjóöur. Skyndi-
lega man ég aö Bergur er aö
lesa undir próf á stjórnunar-
námskeiöinu og kveiki strax, —
þetta er lestrarhroki. Á nám-
skeiöinu, helvitiö þetta, lærir
sverleika. Vöövarnir hnyklast á
loðnum fótunum.
Ég stend kyr. Þaö er lamið i
frekjulegri sifellu á dyrnar
niöri. Alltieinu er hann kominn
aö baki mér og tekur báöum
höndum utanum úlfnliöina á
mér. Hólkurinn fellur og losnar i
tvennt meö glamri.
— Ætlarö’aö brúka vold, segi
ég og reyni aö slita mig lausan.
Þaö er bariö og bariö, ég finn
hann spenna hörö lærin utanum
mig og á sama andartaki kast-
ast ég undan mjaömahnykk
fram til dyranna.
þau munu stumra yfir mér, full
iörunar yfir ódæöi, frömdu i
stundarbrjálæöi, mikiö skyldu
þau fá aö iðrast þess...
— Viö leituöum og leituöum og
ef ekki heföi snjóaö og viö elt
sporin, heföum viö aldrei fundiö
þig, segir Bergur og hallar sér
brosandi útum gluggann á rúg-
brauöinu. — Viö tókum bara bil-
inn, vorum alveg dauöhrædd
um þig, viö Gréta. Þú tekur
þessu þó ekki nema sem grini?
Bergur skellihlær snöggt.
Ég tvistig, ég er búinn aö
fara aö starta havaríi, segir
Bergur, — hvort eigi aö klaga,
eöa eitthvaö I þá áttina? — Þaö
er aö heyra sem honum þyki
gamanið fariö aö kárna.
— Ég veit aö karlarnir eru
ekkert hrifnir aö heyra misjafn-
ar sögur af fólkinu, sem vinnur
hjá þeim, — sist byggöar á mis-
skilningi.
— Tjú, tjú, hjú, hjú, hjú....
ég flauta bara, alveg ósveigjan-
legur.
— Ekki fer ég að segja neitt til
þin, aö minnsta kosti, segir
Bergur.

Einfalt samkomulag
hann aö hóta fólkinu og skora á
menn ab tala viö sig á ensku. Ég
hef lært aö stilla skapiö og læzt
hlægja, þegar hólkarnir
glamra. — Þú ert alltaf sami
strákurinn i þér, segi ég og hlæ
létt, tilaö reisa ekki úfa með
mér og manni, sem betra er aö
hafa meö sér. Já, á námskeiöinu
læröi hann aö belgja sig
framani menn.... nei, ekkert
nú sem heitir, Bergur, segi ég I
hljóöi, þú getur sagt mér svona,
— en til er skóli lifsins, — I hann
ganga þeir, sem verða aö vinna
meö höndunum og bjarga sér og
er ekki siöur mikilvægur, vinur
minn... nú ferðu bráöum aö leka
útaf, þvi brennivin og töflur er
öruggt meðal á alla menn um
siöir, einnig þá sem eru miklir
af námskeiöum og blunda þú nú
barn mitt og veistu Bergur, aö
ég gætj reitt upp skaftiö á ryk-
sugunni og maskmölvaö á þér
hausinn meö námskeiöinu i og
án þess aö þú yrðir svo mikiö
sem var viö þaö, góði minn.!
— Þaö er verið aö ber ja, segir
Bergur alltieinu og stekkur upp.
Einhver er kominn niöri og nú
aö aðaldyrunum. Þung högg
heyrast barin á gler.
— Faröu niöur og opnaöu fyrir
henni! segir hann og það er eng-
inn leikaraskapur i svipnum. Ég
kreppi takiö um hólkinn, — hann
hlýtur aö taka eftir hve ég skelf.
— Ég minni á, Beggi minn, aö
þaö er bannaö aö koma meö
fólk..
— Faröu, eða ég trutta þér
niöur stigann og ryksugunni á
eftir, segir hann og réttir úr sér I
geigvænlegri ábúö sinni og
— Þér veröur kálaö, ef þú
ferö, kallar hann á eftir mér,
þegar ég er kominn niöurí miöj-
an stigann. — Ég þarf aö nota
þig!
Hún stendur viö dyrnar og
hefur búiö til lúöur meö lófunum
viö gleriö. Viö munninn mynd-
ast móðuhringur, sem stækkar
og minnkar, eftir þvi hve hún
kallar hátt. Ég sé allt sem i
þoku, þegar hún geysist fram-
hjá mér innum dyrnar og þaö
suöar i eyrunum á mér. Ég hef
rekist einhversstaöar á og and-
styggileg er tilfinningin, sem
gengur aftur á bakinu á mér,
þetta sem ég fann snerta mig á
hooum.
tJti er kominn snjór, þunn
mjólkurblá föl, sem liggur yfir
steyptri götunni, siöustu kornin
eru aö svifa til jaröar, þegar ég
reika niöur tröppurnar. Ég geri
mér ekki grein fyrir hvort ég fer
upp götuna eöa niður hana,
sjálfsagt hef ég ekki lokað dyr-
unum á eftir mér. Þótt það sé
logn, finnst mér einsog ég sé i
vindi af mörgum áttum. Svalinn
er góöur og ég finn ekki til
neinnar löngunar i hefnd, aðeins
þessarar þungu kvalar, aö hafa
veriö misboöiö svona voðalega.
Allt er stillt og hvitt, gatan,
húsþökin.... Kyrrðin eykur á
kvölina og ég finn hve ég á bágt,
— þaö gætu verið jólin, segi ég
einhversstaöar meðfram I hug-
anum og meina snjóinn og ég
sem er svo mikill einstæö-
ingur....— Komdu bara á eftir
mér og dreptu mig, segi ég upp-
hátt og man eftir hótuninni, —
ég mun liggja i snjónum og
blóöiö mun laga úr mér öllum,
ganga miklu lengra en
ég héit og get ekki nema
undrast hve þaö er langt.
Alltikring er bersvæöi, nema
skemmur hér og þar. —
Ég hlusta ekki á þau, hugsa ég,
— nú á aö gera gott úr öllu, ég
geng bara þegjandi burtu, of
stoltur tilaö sjá þau: umkomu-
laust fólk getur átt sitt stolt lika,
skuluö þiö vita....
Billinn er ræstur og ekur viö
hliöina á mér, jafnhratt og ég
geng. Bergur leikur sér aö ben-
singjöfinni og lætur vélina
kveina i sifellu, — fúrr....
fúrrr... heyrist i vélinni. —
trap.... trap, segir fótatakiö i
frystri fölinni. Ég heyri þau tala
saman og skemmta sér inni i
bflnum, — nýbúin.
—■ Stoppso, segir Bergur allti-
einu og stansar og rykkir I
handbremsuna, — hátt iskur
kveöur viö. — Nú er nóg komiö.
Ég stansa þegjandi, þegar
hann tekur um handlegginn á
mér, ráöinn i aö fara ekki aö
tuskast viö hann. Hann má gera
viö mig hvaö sem hann vill. Ég
hef réttinn min megin, ef máliö
fer fyrir hæstarétt. Ég læt hann
leiöa mig afturmeö bilnum, ég
verö rólegur, — tek engum
gylliboöum.
— Var ekki allt grin, segir
Bergur og er nú alvarlegur i
framan.
Ég sný mér stööugt i aöra átt,
skil hvaö á spýtunni hangir.
Alltieinu dettur mér i hug aö
fara aö flauta, tilað sýna hvaö
ég er iskyggilega rólegur, — tjú,
tjú, tjú, — hjú, hjú, hjú, bara
einhverja lagleysu.
— Ég vil aöeins vita hvort á aö
— Tjú, tjú, hjú, hjú, hjú, — ég
ansa þeim ekki.
— Já, voru þaö ekki einhver
kvenveski, sem hurfu úr keks-
verksmiðjunni og fundust tóm
uppiá þaki á milli bragga, — ha,
eöa hvaö..... eöa hvaö, já!
Tjú... flautiö hættir. Eitt-
hvaö brast og barst burtu. Hér
er ruglingur...... ég haföi
gleymt þessu fyrir lögnu, þetta
var ekki lengur satt, geröist
aldrei, bara myrkur og rugl-
ingsleg minning um óhrein
sárabindi og um kopp og um ýt-
ingar gegnum langan gang, —
en mig langaöi svo aö eignast
stereó útvarp, svo ægilega mik-
iö, þá, sjá inni þaö og eiga þaö,
hafa þaö i litlu hillunni og stilla
þaö hátt, fara úti garöinn og vita
hvort ég heyröi til þess þar lika
og svo öll músikin og truflan-
irnar og fiskiskipin og ég tæki
þátt i poppmessunni og læsi
borgirnar, einsog Madrid, til-
dæmis, á glerinu viö grænu per-
una.
Viö stöndum þegjandi fyrir
aftan bilinn, þaö er ólift I blárri
útblástursbrækjunni. Nú byrjar
Bergur aö flauta, þaö er eitt af
lögunum á nýju plötunni meö
Stuömönnum.
— Ég undirstrika aö ég tek
ekki mark á þessu, segir Bergur
uppúr þurru, — en þú hefur nú
ekki einkarétt á aö breiöa út
misskilning. Augun i honum eru
litlaus og starandi af einhverju
nýlega drukknu eða étnu. Hann
er sollinn og einsog upplitaöur.
Höndin er framrétt og ég tek I
hana, mjög laust.
— Jæja þá, segi ég og passa aö
lita ekki upp.
JL