Alþýðublaðið - 23.12.1977, Blaðsíða 10

Alþýðublaðið - 23.12.1977, Blaðsíða 10
10 JÓLABLAÐ Föstudagur 23. desember 1977 SBSlé1 I. „Vinir mlnir, hóf biskupinn máls og lyfti sefandi hendi til aö lægja tuldriö. „Vinri minir”, endurtók hann, „viö erum hér saman komin i alvarlegum erinda- gjörBum.” Augu safnaBarstjórnarmanna hvildu nú á honum. Hann stóö viö feráturnar. Grannvaxinn, hvithæröur öldungur. BeygBur af áhyggjum. „Vinir minir”, sagöi hann enn, ,,ég kveö ykkur saman hér I dag, þvi ég finn mér lagöar á heröar skyldur, þungbærari en svo aö þær veröi ræktar án þátt- töku ykkar. Ekki er þess þörf aö rekja fyrir ykkur sögu kristinnar kirkju. Þiö þekkiö hvernig hún reis úr örbirgö, til þess aö veröa leiðarljós meginhluta hins siö- menntaöa heims. Þiö vitiö aö á hverjum degi fara tugþúsundir þjóna hins alvalda Guös út á götur mannlifsins til sjúkra og þurfandi. I fátækrahverfum og I fangelsum vinna þeir aö út- breiöslu orös Hans og hjálpræö- is, þvi Hann hefur boöiö þeim aö gera þaö. Þeir eru aö full- komna sköpunarverk Hans. Um aldaraöir hefur kirkjan veriö styrkasta stoö Hfs ykkar. Þiö hafiö notiö þjónustu hennar. Þiö hafiö notiö stuönings hennar og ekkert ykkar hefur getaö lif- aö lifi sinuán hennar. Hún hefur eflst meö unnum trúnaöi ein- staklinga og þjóöa. Hún hefur komiö til bjargar þegar þjóö- skipulag hefur riölast. Lægt öld- urnar þegar öfgaöfl hafa æst til Halldór Valdi- marsson veröur þar aö veröa breyting á. Ef veraldleg mynd Guös, þaö andlit hans sem aö mönnunum snýr, fylgir ekki breytingum samfélags mannanna, þá snúa þeir baki viö Guöi sinum og glatast. Þvi veröur aö leita nýrra leiöa. Viö höfum lengi beöiö endur- komu Krists. Viö höfum lyft hjörtum okkar i bæn til Guös, aö hann sendi okkur son sinn aö nýju. Hins vegar höfum viö ekk- ert aöhafst til aö greiöa endur- komu Krists götu. Þaö er vegna þess að við höfum ekki skilið orö Guös. Okkur hefur ekki veriö ljóst inntak spásagnar- innar. Guö mun ekki senda okkur son sinn aö nýju. Hann hefur lagt okkur sjálfum á heröar þá skyldu aö llfga hann. Finna hann og skapa. Jesús Krist- ur var eingetinn sonur Guös og i þeim sannindum birtist okkur leiösögn. Meö þvi aö sá sona Guös er næstur gengur til pislavættis krossins sé af manni getinn, mun maöurinn risa til Guös sins. Hinn eingetni og hreini sem yngri eru og byggja eiga framtiöina. Þeirra hugir og þeirra hjörtu eru akurinn sem sáöskal i.Viöhineldri trúum nú þegar og vitum aö kirkja okkar felur ekki aöeins von okkar til eilifs lifs, heldur er einnig horn- steinn þess lifs er viö viljum lifa á jöröinni. Viö getum þvi dregiö okkur i hlé og lotiö frumkvæöi þeirra semekki trúa. Þeir veröa að læra að trúa, ef framtiðin á að bera i skauti sér áframhald- andi von. Viö vitum aö trúleysi ungra manna og kvenna hefur þegar getiö af sér óróa og of- beldi. Viö sjáum hvert stefnir með vaxandi gengi öfgahreyf- inga. Ef kirkjan nær ekki til þeirra sem' við eiga aö taka, feliurhún og þá missum viö vigi okkar. Þá veröur framtiöin myrk. Bræöur berjast og allt þaö sem viö höfum byggt, til farsælda I þessum heim og öðr- um, mun hrynja. Siömenntaöar þjóöir munu þá lenda undir járnhæl kúgunarafla. Allt þetta vitum viö, ef viö viljum vita. Þvi veröum viö nú aö hverfa bak viö tjöldin. Eftirláta ungu kynslóöinni sviöiö, meöan hún finnur sér leiö inn fyrir veggi kristinnar kirkju. Sá Drottinn, sem visar þeim veginn, temur þeim kristilegan skilning og veitir eldmóö þeirra i rétta far- vegi, hann veröur aö spretta upp meöal þeirra. Ef til vill hefur okkur einnig birst vilji Guös i þeim efnum. Hann stýrir öllu hér I heimi og þá jafnframt háttum og tisku ungra manna. Slikt er i dag ekki ósvipaö þvi er geröist fyrir tvö þúsund árum, þar sem Drottinn reis upp. Ef til vill hefur okkur yfirsést boöskapur i þessu. Ef einum skyldi gjalda sitt, keisar- anum.Guöi og alþýöu. Þóttokk- ur viröist kröfugerö ungra manna I dag hættuleg, veröum viö aö taka undir hana, þvi Kristur bauö okkur aö gera svo. Þaö sem hættulegt getur oröiö er hins vegar sá misskilningur ungra manna, aö engum skuli gjalda neitt nema verkamann- inum. Meö þvi aö fá ungdóminn undir merki kristninnar aö nýju, getum viö veitt honum skilning og kennt honum aö miöa orö og athafnir viö kristi- lega raunhyggju. Þá virkjum viö hann til uppbyggingar kristilegs samfélags framtiöar- innar. Ég mun nú senn ljúka máli minu. Hér er meö okkur i dag ungur maöur. Hann var fenginn til okkar svo þiö mættuö sjá og heyra, þvi hann er imynd þess Drottins sem koma veröur. Hann er þekktur meöal æsku- áfram aö altarinu, klifu upp á þaö og hjálpuðust aö viö aö rifa niöur krossinn er þar hékk. Þeir brutu Kristslikneskið af og lögöu krossinn á gólfiö. Hinir tóku piltinn, færöu hann úr fót- unum og báru aö krossinum. Einhvers staðar frá komu nagl- ar og kertastjaki var notaöur sem hamar. Pilturinn kveinkaði sér þegar fyrsti naglinn var rekinn. Missti meövitund skömmu siöar og kom ekki aftur til rænu fyrr en krossinn haföi veriö reistur upp á altariö. Hann sagöi ekkert. Lokaöi aðeins augunum á ný. Siöusáriö var djúpt og blæddi mikið. Enginn mundi hvemig þaö var veitt. Þegarpiturinn gaf upp öndina stóöu stjórnarmenn enn sem bergnumdir. Birtu lagöi frá andlitum þeirra. Gamli biskupinn léthringja til messu og messaöi sjálfur. Hann Tvær litlar jólamyndir átaka. Um tima var hún auöug- asta stofnun hvers þjóölands, traustasti bandamaöur hvers þjóöhöföingja og sá bjargvættur sem leitaö var til þegar óáran gekk yfir. En nú hafa breyting- ar átt sér staö.” Biskupinn saup á vatnsglasi, sem hann haföi á grátunum. Hélt siöan áfram máli sínu. „Siöustu áratugi hefur kirkja vor oröiö fyrir hatrömmum árásum. Kirkja Guös hefur orö- iö aö þola áróöur guöleysingja, sem fært hafa villukenningar sinar fram undir sauöagæru visinda, eöa stjórnmálakenn- inga. Þessar falskenningar hafa grafiö undan kirkju Guös á jörö- inni og nú er svo komiö aö hún dregur fram lif sitt á bónbjörg- um einum saman. Við svo búiö má ekki standa. Nei, viö svo búiö má ekki standa. Vörnum veröur aö koma viö. Þvi er nú leitaö til ykkar. Þiö eruö varnarmúr kristinnarkirkju. Þiö hafiö meö fómfýsi og starfsvilja byggt undir og yfir starf þjóna Guös hér. An ykkar heföi ekkert Guöshús risiö. Þvi er þaö nú aö viö biöjum ykkurenn ásjár. Þiö, sem hafiö byggt, veröiö enn aö bvggja.” Biskupinn gerði aftur hlé á máli sinu, til aö súpa af vatns- glasinu. Þegar hann hóf máls á ný var rómur hans klökkur. „Sá Guö er viö höfum trúaö, vinir minir. Alvitur, algóöur, al- máttugur faöir okkar, Hann er okkur allt. Þó veröum viö nú aö gera okkur ljóst, aö hann er ekki nóg. Hann er hiö óumbreytan- lega, en viö veröum aö muna aö Hann er jafnframt hiö sibreyti- iega. Sjálfur veröur Hann hinn sami til allrar eiliföar, en mynd hans hlýtur aö breytast. Eins og lifsmynd átrúenda hans er breytingum háö, svo veröur veraldleg mynd Guös aö taka stakkaskiptum. Skyldu þessarar ummótunar lagöi Guö á heröar kirkju sinni. Þeirri skyldu hefur ekki veriö sinnt, þvi kirkjunni hafa aldrei veriö veraldleg efni töm. Nú skal birtast aö nýju i mynd hins óhreina, sem getinn er i synd. Þeir veröa eitt og þá um leiö maöurinn meö Guöi sinum. Þá veröur framfylgt þvi boöi, sem látiö var i ljós er hinn eingetni sonur Guös var nefndur mannssonur inn. ” Biskupinn varö enn aö gera hlé á máli sinu. Höfuö hans tin- aöi og hann studdi sig viö grát- urnar. Eftir andartakshvild hélt hann þó áfram. „Viö endurkomu sina veröur Kristur aö bera tákn tima okk- ar. Likt og hann bar tákn tim- anna þegar hann fyrst kom. 1 þvi veröum viö aö lita til þeirra svo, þá ernú timinn til aö skilja og hlýöa þvi sem Guö býður.” Biskupinn riðaöi af þreytu og þungur andadráttur hans lét hátt i eyrum. „t sköpunarverkí Guös er ekkert hendingu háö. Þvl hlýtur aö felast markmiö i samsvörun þeirri er finna má meö kröfum ungra manna i dag og oröum Krists fyrir tvö þúsund árum. Frelsarinn bauö aö gjalda skyldi keisaranum sitt, Guöi sitt. 1 dag er einn af helstu kröf- um ungra manna aö alþýöunni veröi einnig goldiö sitt. Þetta var einnig krafa Krists, þvi i oröum hans fólst aö hverjum og fólks fyrir baráttusöngva og hugsjónaeld. Hans eldur brenn- ur engu daufar en sá er logaöi Drottni I brjósti. Eftir aö hafa hlýtt á söngva þessa manns- sonar, munið þiö skilja hverja samleiö ungdómurinn á meö Drottni. Ég veit þiö skipiö ykk- ur þá I fylkingu og vinniö aö þvi aö virkja æskuna, i staö þess aö berjast viö hana. Ég biö aöeins eins. Hefjum leitina aö Kristni endurkomnum meöal okkar. Finnum hann, svo hann megi risa upp meöal ungs fólks þessa lands. Mörkum hér staö þungamiöju kristindóms framtiöarinnar. Vöggu nýrrar dögunar. Þá hefur okkur farn- ast vel i þjónustu Guös.” Fáein andartök stóö biskup- inn þögull og horföi á stjórnar- menn. Þegar hann yfirgaf þá varö meöhjálparinn aö styöja hann fram i skrúöshúsiö. Stjórnarmenn sátu kyrrir og horföu á dyrnar. Hver hugsaöi sitt. Athygli þeirra beindist aftur aö grátunum þegar ungur maöur, siöhæröur og skeggjaö- ur, gekk aö þeim. Hann bar git- ar i hönd og bauö af sér góöan þokka. Hann tyllti sér á gráturnar, sló nokkra hljóma og stillti hljóöfæriö. Siöan söng hann. Stjórnin fylgdist vandlega meö hverri hreyfingu hans og hverjum svipbrigðum. Hann söng tvó af þekktustu sögnvum sinum og% byrjaöi á hinum þriöja. Þá var eihs og hann geröi sér grein fyrir þvi aö eng- inn hlustaði. Söngur hans hljóðnaði. Hann stóö upp. Hélt gitarnum þétt aö sér og horföi spyrjandi á mennina ellefu. Eftir á geröi enginn sér grein fyrir þvi hver stóö fyrstur á fæt- ur. Enginn nema gamli biskup- inn, sem aldrei skýröi frá þeirri vitneskju sinni. Llkt og hópur af steinlikneskjum heföi skyndi- lega fengiö lif, stóöu stjórnar- menn hægt upp af sætum sinum og þokuöu sér aö grátunum. Þegar þeir höföu umkringt piltinn varö atburöarásin hraöari. Tveir þeirra héldu vegsamaði Guð og þakkaði það teikn að siöusár hins fyrra Drottins, skyldi koma fram á hinum nýja Drottni, án atbeina manna. Hann gladdist er hann sá sömu þöglu tilbeiðsluna á andlitum þeirra fáu sem hring- ingin haföi kallaö til kirkjunnar. Brátt yröu þeir fleiri. Vissulega var ný dögun runnin upp. Aö messu lokinni gekk gamli biskupinn léttum skrefum fram kirkjugólfiö. Hann stóö teinrétt- ur og glaölegur á kirkjutröpp- unum og átti fáein orö handa hverjum kirkjugesti, þegar hann kvaddi. Siöar var litiö á þaö sem fyrsta kraftaverk Drottins endurkomins. II. Herbergiö var skuggsýnt. Tjöldin voru dregin frá glugg- anum og fyrir utan baröi regniö leifar klakabrynjunnar á trénu. Ef til vill var hún alveg farin. Fyrr um daginn haföi fölleit dagskfma náð inn að rúmgafl- inum. Nú barst dauf birta frá leslampanum aö glugganum. A fóninum raulaði Cohen lag um Jean d’Arc. Raunaleg rödd hans fyllti herbergiö værö, sem vóg á móti skreyttu jólatrénu á kommóðunni. Eymslin I mjóhryggnum ertu hann, en hann stillti sig um aö kalla. Hann virti fyrir sér hand- legginn ofan á sænginni, þungan og dofinn. Sundur- glenntir fingurnir voru honum ekki til ama lengur. Þeir voru aöeins tákn. Eins og venjulega haföi hún lagt frá sér prjónana þegar klukkan hjá speglinum sló þrjú. Sláttur hennar barst daufur úr eldhúsinu. Þangaö haföi hún fært hana aö beiöni hans, en samt var hún alltaf klukkan hjá speglinum. Jafn ógnvekjandi. Spegillinn var andstæöan. 1 hon- um sá hann fram á gang og gat fylgt henni eftir alveg aö eld- húsdyrunum. Hún var frammi aö hita te.

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.