Alþýðublaðið - 23.12.1977, Blaðsíða 11

Alþýðublaðið - 23.12.1977, Blaðsíða 11
blaÍM Föstudagur 23. desember 1977 jólablaðII Hann haföi litiö upp úr bókinni, þegar hún gekk fram, og komst ekki niöur i þráöinn aftur. Hann hugleiddi aö kveikja á útvarp- inu, en hætti viö i sömu hugsun. Liklega ekkert nema jólakveöj- ur. Hann horföi á fluguna I gluggakistunni og fannst andóf hennar mun merkilegra. Þau höföu aldrei gifst, aldrei þurft aö réttlæta sig og raunar aldrei talaö um hjónaband. Þaö var ekki fyrr en siöustu mánuöi sem honum haföi flogiö þetta i hug. Fannst þaö ef til vill ekki óvitlaust aö halda upp á f jörutiu ára sambúö — næsta vor — meö þvi aö minnast á þaö. Auövitaö gat ekki af þvi oröiö, en hann gæti minnst á þaö. Hann hugleiddi hvort dauöinn væri ef til vill einnig réttlæting. Hvort hann væri upplifun. Hún haföi kveikt á jólatrénu strax um hádegi. Undir þvi voru engir bögglar. Aöeins bómull og glit. Þau höföu ekki gefiö jóla- gjafir I átján ár. Cohen söng: ,,to be his one, to be his only bride”. Hún kom inn meö teiö hans og lagöi bakkann á gluggakistuna. Flugan settist á brauösneiöina, en hraktist þaöan þegar hún færöi bollann og diskinn yfir á boröiö. Hún settist ekki aftur i stólinn sinn, heldur fór aö taka saman prjónana. Þau myndu boröa snemma i kvöld. Hún var enn gronn og bein. Ofurlitiö stórskorin og ýtti frá sér meö framsettum mjöömum þegar hún gekk um. Fas hennar einkenndist oftast af kæru- leysislegu öryggi. Háriö var bundiö i hnút. Munnurinn stór og nefiö breiöur, ögrandi fjall- garöur. Augun oftast gulgrá, en skiptu litum ört og mikiö. Hún gekk frá prjónadótinu i fataskápnum og þótt hann fylgdi henni ekki eftir vissi hann aö þaö færi hægra megin á hill- una yfir henginu. Þeim megin sem fötin hennar héngu. Hann dró góöa fótinn upp undir boröiö. Þaö glamraöi i bollanum þegar hann kippti hendinni undan sænginni, en hún virtist ekki taka eftir þvi. Þegar hún fór fram var hitasnerpan úr teinu. Hann sötraöi þaö og þurrkaöi á eftir sykurleöjuna úr bollanum meö siöasta brauöbitanum. Hann langaöi aö gefa henni ilmvatn. Gegn um regniö grillti i ljós hinum megin viö götuna. Dauft ljós i glugga á bláum vegg. Stundum efaöist hann um guö- leysi sitt. Hann horföi á veggteppiö og óskaöi þess aö hún gæti haft stofu. Þegar þau voru búin aö boröa lét hún loga áfram á kertunum. Hún tróö i pipuna hans og visi- • fingurinn minnti hann á fugl i ■búri. Þegar hún hallaöi sér yfir kertisloga'nn mýktust andíits-. drættir hennar og hann Tann til skömmustu vegna óstyrks sins. Honum gekk illa aö ná dampi á pípuna, sem var of þétt troöin. Hún haföi alltaf veriö óræö og flókin. Þegar fyrstu nóttina hafði hann séð hana i mörgum hlutverkum. Þaö var þegar hann sættist viö sjálfan sig. Herbergiö hennar var rautt. Veggirnir, fataskápurinn gluggatjöldin, rúmteppiö, stóll- inn, allt rautt. Þó var þar allt I jafnvægi, einnig hann. Hann sat á rúminu hennar og reykti. Hún sat i stólnum 1 siöum, röndóttum náttkjól, meö fæturna dregna undir sig. Sherryglas i annarri hendi, sigarettu i hinni. Lengst af var hún reisnarleg og stolt. Virti fyrir sér þessa einkaveröld gegn um reykjarhulu. Svo trygg og örugg I fastri lifsmynd, að hann fann til öfundar. Þótt áfengisviman væri rok- in úr honum fann hann ekki til feimni. Hann horföi, hlustaði og dáðist að. Var lausara um mál sjálfum en vanda bar til. Fann til sterkra hvata gagnvart henni, en óhlutbundinna. Stundum fór hún langt fram fyrir hann. Teymdi hann og krafðist þess aö hann fylgdi meö, útskýnngaiaust. Svo var hún vis til aö bæla sig. Dragast saman og veröa hrædd eitt augnablik. Þaö var þegar hún skildi ekki eitthvaö. Alltaf rétti hún þó viö og varö aftur gyöja. Þegar dagurinn lasddist svo aö þeim sátu þau enn og könnuöu hvort annað. Hann var I jafn- vægi og fannst veröldin geta beöið. Hann haföi fundið löngun til aö koma hugrenningum sin- um i orö, en ekki gert þaö. Þá vissi hann ekki hvorum megin I baráttunni hann stóö. Hann haföi enda gert rétt, þvi nóttin bar engan skaöa og lifiö ekki heldur. Svo þurfti hún aö fara til vinnu. Hann sofnaði meöan hún bar fram diskana. Vaknaöi viö skerandi sársauka i brjóstinu, • leit upp, en sortnaöi fyrir aug- um. Þegar aftur rofaöi til synti herbergiö i rauöri móöu. Hann | lokaöi laugunum. Þaö var ekki fyrr en hann fann kaldan krefjandi hnút I náranum, aö hann áttaöi sig. Hann fann til undrunar. Sársaukinn haföi hjaðnaö nokk- uö og hann fann ekki fyrir þyngslunum i lömuðu hl nni. En hann sá og heyröi. Skyndilega var hann g skelfingu. Gat skynjun veiio bundin likamanum áfram? Myndi hann sjá þar til honum væru veittar nábjargirnar? Heyra áfram eftir þaö. Heyra þegar kistulokiö væri skrúfaö á og þegar moldin skylli á þvi? Hvar var hún? Hún varö aö koma. Hann reyndi aö kalla. Hann fann kuldann breiðast um lik- ama sinn og verkurinn ágeröist aö nýju. Herbergiö fjarlægöist og hann hrapaði hægt frá þvi. Drottinn minn, hvaö honum var kalt. Drottinn? Guö var ekki til og þá ekki Drottinn. Hver var hún þá þessi vofa, sem grúföi sig yfirhann? „Striö er friður, frelsi þrældómur, fá- fræöi styrkur”, sagöi hún. Þeir byggöu vald sitt á sama grunni, Guö og Stóri bróöir. Skipti þaö máli? Hvaö gætu þeir gert? Honum létti og hann langaöi til aö hlæja aö hugsunum sinum. Hann var eins og barn sem spyr hvernig hægt sé aö búa til guö og svarar sér sjálft. Eyöileggur Hfsmynd á einu veikleikaandar- taki. Hann varö aö finna lifsvilja. Tregöu. Draga þetta þar til hún kæmi. Þaö þurfti aö snúa plöt- unni viö. Hann þurfti aö biöjast afsökunar og var hræddur viö að fara fram dimman ganginn. Hún var hjá honum rétt áöur. Aö troöa I pipuna hans. Haföi hann sagt eitthvað og sært hana? Eitthvaö um pipuna sem var oft fast troöin. Eöa um bollann sem ekki var hrært I? Nei, hann mundi ekki til þess. Hann haföi ekkert sagt. Hann var ekki hræddur viö dauöann. Hann þurfti ekki aö biðjast afsökunar. Þaö var eitt- hvaö sem hann þurfti að segja. Þarna kom hún. Af hverju sleppti hún bakkan- um? Var þetta ekki hún? Hún var komin i gamlan, stuttan kjól. Hann sá teiö slett- ast um hana meðan bakkinn sveif hægt til gólfs. Bollinn fór i boga frá henni og brotnaöi hljóölaust. Hún var hrædd. Eins og hún skildi ekki eitthvaö. Hún bar barn á handleggnum. Ungabarn. Barnið sem þau höföu ekki eignast. Honum létti viö að sjá barnið. Hún kom alveg að rúminu. Eins nálægt og hún komst. Hann hrapaði áfram. Hún teygöi handlegginn yfir og tók um fingur hans. Hún var köld. Kuidinn var aö fylla hann. Sársaukinn lika. Hann reyndi aö tala. Varö aö segja eitthvaö. En þegar þaö tókst var hann hrapaöur of langt til aö hún heyrði. Hann fann vonbrigöin ná tök- um á sér. Andartak horföi hann á tárvott andlit sem hann kom ekki fyrir sig. Svo var ekkert eftir nema undrunin. Dauðinn var köld kynhvöt. Um leið og Alþýðubankinn sendir lesendum blaðsins jólakveðju vill hann minna á markmið sitt sem er að ef la menningarlega og félagslega starfsemi verkalýðs- hreyfingarinnar og treysta atvinnuöryggi verkafólks. Gleðileg jól. At Alþýðubankinn hf. Laugaveg 31 sími 28 700 SA« V ... V > r WS X (?) lcHb f£\\ (?) t ^ *•> v ' > 't' r' t f j .V c .C Kr$ : (?) I .C ^y<t < \ ( (I) í .V í .v ía c r ws# c fcv^ c (?) \ c > '*• r: \ c (?): ^ < ?'\r$ c (?) í ^A« C ■> r' \ Wv-i C (?) \ C ?Arí c c // / f (|) | y yí < / /' . /1111 .V (?) i ' Óskam 11 saiwvircrcafólki |\ f airc larcð allt (|) | og öörairc íl | Iarcðsircörcrcairc i| Öíeöilegra jóla, (?) ; ÓPS Ji | oö friðap. \r& c ^ ^ SAMBAND ISLENZKRA SAMVINNUFÉLAGA 4 (?) ) >"■■<- > ?>\r<* Í (?) j WW : >;•.< 3 >'•'<■ ) ?>\r<$ l (?) ) $A<< -v v v ) >V rr ) ?'\r<* l (?) j vyj ) 'r'\r<$ l (?) \ f>\r^ $ (?) | (?) / ) ; >'*• fz > m ' 'S V w (?) ) (?) } ww 1(1) ) ) V/'X f (?) I ^A« 1 >i'*V > '*' r' -(*) •» j 1 w » w w w w » w » w w w w w w w w w 1 yí o o /'■> yjv* /'-n «a« /'■—> ^ %Af<&- ?Af<£ 'sÁfSi ^Af^ /Af^

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.