Alþýðublaðið - 14.12.1979, Síða 17

JÓLABLAÐ 17
— Mikiö lifandis ósköp getur
hún talaö, hún frú Guöriöur?
— Já, mér þætti sennilegast, aö
hún heföi veriö bólusett meö
grammófón-nál.
Á gripasýningu:
— Heyröu, pabbi, af hverju
gerir maöurinn þetta viö kúna —
hann klipur hana i hnakkann og
klappar henni á vangann.....?
— Hann er vist aö hugsa um aö
kaupa hana.
— t>á veröur þú vist bráöum aö
fá þér nýja vinnukonu!
__•>•?•>
— Jú, þvi hann Jón frændi er
vist aö hugsa um aö kaupa þá sem
viö höfun núna.
„Heyröu strákur”, rumdi i
brúnaþungum blaöakaupanda,
„hvaö er þetta, sem þú ert aö
hrópa:: stórkostleg fölsun, sextiu
hafa gengiö i gildruna? Ég sé
ekkert um þaö I blaöinu”.
„Stórkostleg fölsun!” hrópaöi
strákurinn jafnvel enn hærra en
áöur, — „sextiu og einn hafa
gengiö i gildruna!”
— Ég þarf aö kaupa mynd
handa henni dóttur minni, til aö
hengja yfir hljóöfæriö hennar.
Hvort á ég heldur aö kaupa
•Mozart eöa Beethoven.
— Taktu Beethoven. Hann var
heyrnarlaus.
Pétur litli er á gangi meö
móöur sinni og þau koma aö gam-
alli og mjög hrörlegri kirkju.
— Heyröu mamma, er þetta
Guös hús, spyr Pétur.
_ viö höfum veriö svo heppnir aö
taka fastan skottulækni, sem
kallaöi sig lækni.
_ Hvaö haföi hann gert íllt af
þvl •
__Hann læknaöi veikt fólk.
— Hversvegna kemuröu svona
seint, Lúövik?
— Af því aö viö eigum von á litlum
bróöur heima.
— Hvernig veistu þaö?
— Af þvi aö I fyrra var mamma
veik og þá kom litil systir, en nú
er pabbi veikur.
11
BÆKUR
— Já, góöi minn, svarar móöir-
in.
Pétur lítur viö hugsandi, en loks
segir hann:
— Af hverju flytur hann ekki,
mamma?
SMELLNAR AUGLÝSINGAR
Agætt þurrt timbur til sölu hjá
Arna Helgasyni, sem legiö hefir
upp á lofti og þornaö i allan vet-
ur.
Litlar minnisbækur fyrir
kvenfólk af nafnspjaldastærð til
sölu. A.v. á.
Maöur sem aldrei er heima,
óskar eftir herbergi til aö sofa i
nokkra daga. Menn eru beönir að
snúa sér til Petersen, sem
stendur á hurðinni á messing-
plötu.
Tösku tapaöi stúlka meö miklu
af peningum i, sem liklega hefir
veriö opin neðarlega á Banka-
stræti.
Týnst hefir vasabók af manni
úr gulbrúnu leðri og meö grænu
silkifóöri aö innan.
Þrir hundar eru i óskilum á lög-
reglustööinni. Ef réttir eigendur
gefa sig ekki fram innan viku
veröa þeir tafarlaust skotnir.
þeim, sem hafa hug á aö kynnast
Gunnlaugi Scheving, persónu-
leika hans og erfiöleikum
byrjunaráranna. Einnig þeim
sem gleöjast viö aö eignast nýja
kunningja af bókum, þvi margir
sem koma viö sögu standa ljós-
lifandi i hugskotinu i bókarlok.
Bókin getur oröiö umhugsunar-
efni og ábending, varaö viö
þröngsýni og umburöarleysi,
aukiö viröingu fyrir sjálfstæöi
einstaklingsins (ekki sizt kon-
unnaiO. Svona miklu getur þessi
látlausa bók áorkaö.
Hvaö útlit snertir gengur lát-
leysiðe.t.v.oflangt. Gamanheföi
veriö ef hún væri prýdd fleiri
myndum, t.d. af málverkum, sem
minnst er á. Skýringar um fólk og
hús heföu gjarnan mátt fylgja
meö til aö svala forvitni les-
andans. Þýöing Jóhönnu Þráins-
dóttur virðist ná vel hugblæ
höfundar.
Ég get ekki á mér setiö aö láta
kafla úr bókinni fylgja hér meö aö
lokum, sem sýnir hversu hlutir,
sem okkur finnast ofur eölilegir,
geta virst undarlegir i augum út-
lendinga: *
„Einn dag i svartasta skamm-
deginu var ég alein heima. Þá
heyrði ég skyndilega einhver
undarleg hljóö. Ég lagöi viö eyrun
og varö hálf órlóleg. Þetta var
rödd Guöfinns og ég heyröi aö
hann sat á eldhúsgólfinu. Hann
var vanur aö setjast flötum
beinum á eldhúsgólfiö þegar hann
langaöi til að slaka á, þaö höföum
viö séö þegar viö áttum erindi til
þeirra.
Þetta hljómaöi eins og óendan-
leg röö af stuttum versum og
endaöi hvert þeirra á löngum
tóni. Nokkrar setningar voru
endurteknar i hverju versi. Ég
hélthannværikannske veikur, aö
hann langaöi til aö syngja en gæti
þaö ekki. Ég haföi aldrei áöur
heyrt neitt þessu lik t. Ég lagöi hiö
einfalda stef mér á minniö. Rödd
Guöfinns var þögnuö þegar Gunn-
laugur kom heim ai ég sagöi
honum frá þessu undarlega atviki
og söng laglinuna fyrir hann.
— ó. þetta eru rimur, sagöi
Gunnlaugur og var skemmt yfir
þvi, aö ég skyldi halda aö maöur-
inn væri veikur.”
tslandsleiöangur Stanleys 1789.
352 bis.
örn og örlygur, Reykjavik 1979.
Arin okkar .Gunnlaugs, eftir
Grete Linck Grönbech, Jóhanna
Þráinsdóttir þýddi. 199 bls.
Almenna Bókafélagiö 1979.
Magdalena Schram
Opal hjf. Skipholti 29.