Vísir - 13.08.1969, Side 12

12
V I S I R . Miðvikudagur 13. ágúst.
B 82)20 a
rafvélaverkstædi
s.meisteds
skeifan 5
Tökum okkur:
Viögerðir á rafkerfi
'íínamóum os
störfrum.
19 Mótormælingar.
<9 Mótorstillingar
19 Ríikaþéttum raf-
kerfið
',->rahlutir á ataðnum
vera þeim Parker og McCariiiy
fram úr hófi mikils virði og að Mc
Carthy heföi reynt aö brenna hann
með eldspýtum. E» honum hafði
ekki veriö leyft að hringja. Ein
hver hafði boöizt til aö hringja fyr
ir hann, hann mundi að hann haföi
hrópað og brotizt um og honum
haföi verið fenginn sími, og svo
hafði hann masaö án afláts nokkurt
andartak, sagt, aö P»ker væri frá
Lewisham og hr. Hide væri komm
únisti. Loks hafði einhver tekið
talnemann úr hendi hans. Kannski
haföi hann misst meðvitund á nýj
an leik. Hann minntist þess aö
minnsta kosti ekki að hafa verið
háttaöur ofan í rúm.
Dyrnar opnuöust. Frú Casey kom
inn með kaffið, ströng á svipinn og
með vætublettina í svuntunni. Á
eftir henni kom Sheridan lögreglu-
foringi, augnatillit hans var gersam
lega hlutlaust, og það vissi Foley,
að spáði ekki neinu góöu.
Tíunth kafli.
jOurker undirforingi íór á eftir
Sheridan lögregluforingja. Þeg-
ar Foley brosti til hans, kinkaði
hann kolli, grafalvarlegur. Staður
hans var í skugganum af lögreglu-
foringjanum. Hann haföi augun op-
in, en tók því aðeins tii máls, aö á
hann væri yrt. Hann vék tii hliöar,
svo stúlka nokkur, sem bar þvotta-
skál í höndum, kæmist fram hjá
honum en á eftir henni kom maður,
gráhæröur. Nefið á hinum eina og
rétta Casey var ósköp hversdags-
legt, eilítiö bogiö aö vísu, en ekki
á neinn hátt þannig, að það vekti
sérstaka athygli.
„Dr. FoIey“, sagöi herra Casey
lágum og viðkunnanlegum rómi.
„Þetta er hræöilegt, dr. Foley, í
tsannleika sagt, hræðilegt. Ég bið
;yður að líta svo á, að þér eigið
hér heima...“
„Ég verð að játa, að ég hafði
ekki gert ráð fyrir slíkum' atburð-
um", svaraði Foley.
Herra Casey færði sig frá rekkj-
unni, hélt sig á bak við hm, og það
leyndi sér ekki aö hann braut heil-
ann árangurslaust um, hvað væri
eiginlega þarna á feröinni. Stúlkan
haföi sett vatnsskálina á borðið,
hjá blómavasanum, og var tekin
til við aö losa sáraumbúöirnar af
höföi hans. Augu hennar voru stór
og blá, nefiö örlitiö bogið .Hún
virtist komin um þrítugt.
Foley lá grafkyrr á meðan hún
þvoði á honum enniö með votri
baömull. I-Iann fann lykt af sótt-
hreinsunarefni.
„Þér megið ekki hafa neinar á-
hyggjur", mælti herra Casey ein-
hvers staðar á bak við þau hin, og
röddin var svo lág, að það var meö
naumindum, að Foley heyröi til
hans. Kannski var hann ekkí orðinn
frískur af inflúensunm.
„Hanlon læknir sagði, að þpr
yrðuð fljótur að ná yöur“, mælti
Casey enn.
„Hanlon er heimilislæknir okk-
ar“, sagði frú Casey. „Mjög góður
læknir. Það var hann, sem skoðaði
yður og gerði að meiðslunum. —
Drekkiö þetta nú, á meðan þaö er
heitt“.
„Og dóttir min er lærð hjúkrunar
kona og Ijósmóðir", sagði Casey
lögfræðingur.
Foley. „Strax þegar þér eruö oröinn
nægilega hress til þess.“
„Ég hlakka til þess, svaraði Fol-
ey. „Og þakka yöur fyrir allt“.
„Kyrr, geriö svo vel“, mælti
stúlkan.
ekki gott að sjá, hvort þaö var
Sean, sem stóö fyrir innan barinn,
því aö hann sneri höfðinu frá ljós-
myndavélinni, eins og einhver hefði
kallaö á hann. Það sást utrm á vang
ann á þeim sköllótta. Það leit út
fyrir, aö hann héldi á ölglasi.
„Þekkiö þér hann?“ spuröi lög-
regluforinginn.
„Parker...“ svaraði Fbley og a*-
henti lögregluforingjanum myndína
aftur.
„Ég skildi mann eftir viö barinn,
þegar ég fór. Hann haföi beðiö þar
um fimm mínútur, þegar Parker
kom inn. Áöur haföi einhver veriö
þar á undan okkur báðum. Ég
býst ekki við, að þér hafið neina
hugmynd um, hver það hafi getað
veriö?“
„Ég leyfi mér ekki neinar tilgátur
framar".
„Sennilega hafa einhverjar upp-
lýsingar verið faldar í þessinn bók-
stöfum, sem þeir hafa verið að
leita að“.
„Örsmæðar-filma?" spurði Foley.
„Barþjónninn gat enga aðstoð
veitt. Enginn hafði spurt hann eftir
myndinni að mér og Parker tmdan-
skildum. Hann saknaði hennar ekki
fyrr en ég kom“.
„Hvar er Parker nú?
„Plarm dvaldist um nóttina að
Erin gistihúsinu. Siðasta hálftím-
ann hefur hann verið á leið til
Kerry. Það er maður frá obkur
sem veitir honum eftrrför“.
„Erum við ekki i Kerry?“
„Það liggur við. Ekki alveg ...“
„Ég býst eldd við, að þið getið
handtekið hann?“
„Okkur skortir sannanir enn“.
„Ég beld nsfi samt að það væri
reynaotwfi...“
„Ég kýs frernur svor en leiðbein-
ingar“, varð Bgnegfeformgjanum
að orði.
Fotey bar höndSjKL að höfili söt
Ffún kunni að bmda nm meRSslí,
stúlkan. Það gat ekfei farið betor
um koHitm á honnm inm í umböð-
umim. Svo teygði hami sig efiSr
kaffiboUanum. Reyndi að verjast
þvi að teggja hator á lögwglufor-
ingjann.
Foley yppti brúnum. Hann sá
Casey standa úti við dyrnar hjá
Burke varðstjóra, og af svip hans
virtist mega ráöa, að hann kysi
helzt aö laumast út svo lítið bæri á.
Hvort honum gekk stolt til, þegar
hann vakti þannig athygli á lær-
dömi dótturinnar, eöa hann geröi
það til að sjúklingurinn yrði rólegri
og öruggari í umsjá hennar, var
ekki að vita. Casey lögfræðingur
opnaði munninn og virtist ætla aö
segja eitthvað meira, en þá hóstaði
Sheridan lögregluforingi. Og þegar
hann haföi hóstað, ræskti hann sig.
Hann sagði ekki neitt, en staröi
stöðugt út um giuggann. Burke
varðstjóri hafði ekki augun af gólf-
inu.
Casey lögfræðingur tók skref aft
ur á bak, út að dyrunum. „Við
veröum svo aö tala betur saman
um Castleferry", sagði hann við
Röddin var lág og þýö eins og
föðurins. Fimum og þjálfuðum
fingrum Iagði hún nýjar sáraum-
búðir um höfuð sjúklingsins. Foley
lá hreyfingarlaus. Þegar hxm hafði
gengiö frá umbúöúnum tók hún
þvottaskálina. Svart hárið var xmd-
ið í snyrtilegan hnút í hnakkanum.
„Þakka yöur fyrir", sagði Foley.
„Liggið svo kyrr fyrk“, sagöi
hún.
Foreldrarnir og dóttirm hörfu af
sjónarsviðinú. Sheridan tók sér sæti
á rekkjustokknum til fóta. Dró app
Úr vasa ’sípum ijósmynd og rétti
Foley, og áöur en Fóleý sá hana,
vissi hann, að það var ekki myndin
áf Jny.’ Þégát' háníii • áthugaöi mynd-
ina, sá hann sköllöttan maaa,
sem hallaðist fram á barborö. Flann
þekkti bæöi manninn og barinn.
Bak við barinn sá í þil, skreytt
mörgum andlitsmyndum. Það var
EDDIE CONSTANTINE
„Það var hann, sem hn
Demenes forseti.““
„Mjög Iéttúðlega hróp
Stjómmálalif ið í Centn
IiaittuIegL
gi btMllT fiuá „Eins lengi og við getum borgað, Fern
ímdez hershöfðingi. Og þegar búið er að
mlg á heninnP** fcteypa Domenes af stóli er fjármálaráð-
]|g|Íg90an yðar Hta.g