Vísir - 14.08.1969, Blaðsíða 12

12
V 1» i « . . mimtudagur 14. ágúst.
B 82120 B
ráfvélaverkstærfi
s.melstetfs
skeifan 5
Tökum okkur:
Viöfterðir á rafkerfi
línamómn og
stört rum.
H Mótormœlingar.
«1 Mótorstillingar
9 Rakaþéttum raf-
kerfið
'rarah1utir á ataðnum
IIIIIIIIIIIII8IIIII
BÍLAR 0
Rambler American 1966
Iiambler American 1968
Rambler Classic 1963
Rambler Classic 1965
Rambler Ambassador
i 1966
| Plymouth Fury 1 1966
Plymouth Belevedere
1966
Chevy H 1965
i Chevy II 1.966 |
Vcrzlið þar sem örvcdið
cr mest og kjörin 1 bczt.
IfíU Rambler-
umboóið 1 nCTCOflM ur
LUMobUN Hringbraul 121 -• HF. 10600
lllllllllllllllllll
SKOT - NAGLAR

Btfreiðaverkstæði
nu'
Ljósastillingar
SKEIFAN 5
SÍMI 34362
,,1’aö á þá emi að nota mig sera
tálbeitu!“ spurði hann.
Lögregiuforinginn virti Foley fyr
ír sér, áöur en hann svaraði. l>að
var eins og hann vlldi gægjast inn
í skaphöfn þessa feita, bandaríska
orlofsferðalangs, sem ósjálfrátt
haföi oröiö leiksoppur ... hverra?
Kommúnista? Alþjóðlegs njósna-
hrings? Stórveldatogstreitu? Ekki
var Irland neitt stórveldi, sem Ieit-
aöist við að komast aö kjarnorku-
vopnaleyndarmálum. Eöa var þarna
að verki einhver vellríkur vitfirr-
ingur, sem keypti þorpara til of-
beldisverka á saklausum mönnum,
sér ti! sjúklegrar nautnar? Sitthvaö
haföi við borið á írlandi áöur, en
þetta undarlega mál virtist ekki
eiga sér neitt fordæmi. Ef hann
tæki Parker fastan — hverju væri
hann þá nær? Það var vænlegra
til fróðleiks, aö Párker léki lausum
hala enda þótt það væri um leið
talsverö áhætta. Lakast, að hann
haföi ekki einu sinni litiö Parker
augum og hafði þvi ekki hugmynd
um hvers konar náungi það var,
sem hann átti í höggi við. Lundúna
búi, aö öllum likindum, ekki irskur.
1-Iaföi heimskan, en fiflsterkan fant
sér til aöstoðar, leigubófa, og senni
lega mætti veiöa eitthvað upp úr
hontnn, ef til hans næðist og það
væri þá ekki um seinan. Um seinan
—- hvers vegna?
Lögregluforinginn bölvaði i
hljöði. Hann gat heyrt tifið i úr-
inu sinu. Myndin af Parker i Sham
rock-barnum haföi verið simsend
til Dyflinar og Scotland Yard. —
ITingaö til hafði Ieit í skrám lög-
reglunnar á þessum stöðum engan
árangur borið. Þeir ættu að nota
rafeindaheila til flýtisauka, eins og
í Bandaríkjunum, hugsaði Sheridan
Sheridan lögregluforingi haföi
ekkert við að styðjast i viðureign-
inni við Parker nema hugboð sitt
og þennan feita Bandaríkjamann.
Eftir hina ósennilegu árás á þann
bandariska að Erin gistihúsinu
hafði Sheridan þótzt sjá fram á,
að það væri undarlegt mál og erf-
itt á uppsiglingu, og fyrir það hafði j
hann snúið sér til yfirmanna sinna I
i Dyfiini. Deildarstjorinn i dóms-
málaráöuneytinu var farinn með
konu sinni yfir til Frakklands, og
var það í fyrsta skiptið sem hann
hafði tekið sér orlof á tiu ára starfs
ferli. Yfirforingi írsku lögreglunn-
ar haföi áhyggjur af þvi einu, að
blöðin næðu sambandi við Banda
rikjamanninn. Þegar Sheridan til-
kynnti honum þar næst það, sem
gerzt haföi í kastalanuni, hafði
hann enn meiri áhuga á aö blöðin
kæmust ekki á snoöir um neitt. —
Þau myndu aöeins hafa gert sér
mat úr þeirri frétt, að bandariskur
ferðalangur hefði þannig tvivegis
verið beittur likamlegu ofbeldi,
fyrsta sólarhringinn sem hann
dvaldist á írlandi. En þar með virt
ist áhuga þeirra í Dyflini lokið, —
það var eins og hann takmarkaðist
við það eitt að halda öllu leyndu.
1 rauninni gátu þeir ekki heldur
aðhafzt neitt aö svo stöddu, hvorki
þeir né aðrir. Ekki annað en beðið.
„Mig langar til að vita ,hvort ég
eigi enn að vera tálbeita?" heyrði
hann Foley spyrja.
„Þér talið eins og þér farið með
hlutverk í harmlcik" varð Sheri
dan að orði.
„Frá mínu sjónarmiói er það
harmleikur“, sagði Foley. „Hverju
svariö þér um beituna?"
„Undir yöur sjálfum komið“.
„Mér...?“
„Ég skal vera yöur hreinskilinn.
Þér hafið að minnsta kosti öll
bold til að vera tálbeita. Annars er
það undir yöur komið."
Foley treysti sér ekki til að
svara. Ekki á annan hátt en að það
yrði bein móðgun. Undir mér kom
ið, bugsaði hann. Lúbarinn og mar
inn skrokkur hans varö allur aum
ari og sárari viö þá tilhugsun, aö
kannski ætti hann eftir að verða lú-
barinn og marinn á nýjan leik.
Hann afréö aö gleyma ekki þessu
um holdafarið. Honum hraus hugur
við dirfsku irsku lögreglunnar í
orði.
„I-Ivað um MacCarthy?" spurði
hann.
„Horfinn’’, svaraði lögregluforing
inn.
Horfinn. Fyrir hugskotssjónum
sfnum sá Foley hvar hann nálgað
ist með harökreppta hnefana. Horf
inn. Skynsamari en hann Ieit út fyr
ir aö vera, hugsaði Foley. Það var
hiö gáfulegasta eins og málum var
háttað — aö hverfa.
Hann svaraöi orðum lögreglufor
ingjans. „Ég segi nei. Ég hef fengið
meira en nóg af að vera tálbeita.
Ég fer heim.“
Lögregluforinginn virtist ekki
verða neitt hissa á j>vi. Foley varð
litið til varðstjórans. Það var eins
og hann stæði vörð, teinréttur með
hendur á baki. ,
„Ég get ekki heldur séð, að hvaða
gagni ég gæti orðið“, mælti Foley
enn eins og hann vildi afsaka á-
kvörðun sína. „Ég hef sagt þeim
ullt, sem ég veit, þeir hafa ekki
rrtíiihsta* áliuéa'a 'mér lengur,' þvl
að ég geri ekki ráð fyrir að þeir
hafi beinlinis áhuga á að berja mig
sér til skemmtunar. Þeir hafa ekk-
ert frekara viö mig að tala.“
Hann beið þess, að einhver tæki
undir við hann. Kýr heyrðust
baula úti á markaðstorginu. „Auk
þess er ég í orlofsferð, fyrst og
fremst", sagði hann enn, en sann
færingarlaust.
Lögregluforinginn gerði ekki
minnstu tilraun til aö telja honum
i hughvarf. „Það er ólíklegt að þeir
geti verið vissir um, að þér hafiö
sagt þeim allt“, sagði hann.
„Enginn gæti verið fáfróðari en
ég“, sagði Foley.
„Ef til viill er ég það“, varð
Sheridan lögregluforingja að orði.
„Þér tæptuð á ýmsu í símanum í
nótt leið. Nú verðfr þér að segja
mér allt, nákvæmlega allt sem fyrir
yður kom frá því við skildum 1
gær.“
Foley lauk úr boöanum. Því næst
sagði hann lögregluforingjanum
frá gervi — Casey hinum nefprúða.
Frá komunni til Castleferry, frá
þeim Parker og McCarthy og að-
feröum þeirra til að afla upplýs-
inga. Aðferð sinni til nndankomu
lýsti hann í fáum oröum og ekki
nákvæmlega, herbrella hans með
rúmstæðið var jafnvel enn furðn-
legri og ótrúlegri í frá'sögn en fram
kvæmd. Aftur á mótj tíundaöi hann
nákvæmlega allt það, sem Parker
hafði sagt, sem reyndar var hvorki
margt né merkilegt. Ekki gat hann
munað með vissu, hvort Parker
hefði vióurkennt að hann væri
kommúnisti eða ektd. Foiey fannst
sjálfum, að það væri mikilvægt
atriði, en Sheridan lögregluforingi
virtist ekki láta sig það miklu
skipta. Bruke varðstjöri skrifaöi
stöðugt i vasabók sína. Simahring
ing heyrðíst niðri i htisinu. Foiey
þagnaði við.
„Ha iið áfram“, sagöi lögreglufo-r
inginn.
Foiey minntist enn á það, að
Parker hefði sagt, að McCarthy
væri öllum hnútum kunnur í írsk
um fangelsum, eða eitthvað því
likt. Sagði ekthvað á þá leið, að
lögreglan ætti að geta hagnýtt sér
það, það væri auðveldara að hafa
upp á honum fyrir bragðið.
„Hcyrirðu hvað ég segi? Einn, tveár^-
H
Fjórir farþegar er of mikiö fyrir heita
loftiö i loftbelgnuin og hann sjgor nlönr
á við til jarðar.
„Slcpptu Greystoke. Annars fær konan
þin á baukínn.“
EDDIE CONSTANTINE
06 fíVAD si ? osrm&t
OS NETOP FME HÆNDE/Ef
OEN GAMLF- /DtOT HAR lO
tKKE 6J0fTT N066J, SOM
, Vt KttN BB066 MOD S
** HAM
HVDJtJOtl 0SE fi£/J6EBDfí\
HÆBEN ? DETEK 8ILU6EK
ATKKfBE EOLK.DEi
KOMPROWJTtftE
PfiÆSLDCNT
DOMENES
SENOBITá HAR RET, 6ENERAL
EiRHMDEZ - ÍM HVISKEKAMr
PA6NE 60/t MINDKE S103 UO-
: Efto Htíms Kwœz
„Ég var ekki að tala um herinn eftir
kosningar. Það er á kjördegi, sem ég þarf
á honum að halda“.
„Af hverju að ausa peningum i herínn?
Það er ódýrara, aö kaupa fólk, sem flett
getur ofan af Domenes forseta.“
„Þessi gamli heimskingi hefur ckkert
gert, sem við getum notað gegn honum.“
„Og hvað þá? Þáð gefur okkur einmitt
frjálsar hendur.“
„Ungfrúin hefur á réttu að standa, Fem
andez hershöfðingi, slúðursagnaherferð
gerir minni hávaða út á viö en fallbyssur
hersms.“