Vísir - 17.03.1970, Blaðsíða 13

j yÍftS!®R . ÞriBjHdagur 17. marz 1970.
13
i
i
i
1
„Nýja síddin*' kemur
Eramleiðendum í vanda
Mest af mini — einnig hjá is-
lenzkum framleiöendum.
— sitja uppi með stuttu tizkuna — kvenfólkið
vill „maxi" en karlmennirnir „mini"
jyjeir en helmingur þýzkra
karlmanna veðjar ekki á
hana, 66 prósent Englendinga
eru á móti henni og 94 prósent
Frakka vilja ekkj sjá hana á
konum sínum. Samt verður ekki
viö neitt ráðið sú „síða kemur“
eins og stendur i þýzku vefn-
aðarvörublaði, „maxi-tizkunni
verður ekki haldið til baka.“
Fyrír skömmu birtist grein í
þýzka blaðinu Spiegel, sem er
einkar fróðleg að því leyti, að
hún sýnir það stríð, sem oft
er háö að baki sakleysislegum
breytingum á tízkunni. >að eiga
margir hagsmuna að gæta í sam
bandi við tízkufatnað og í þetta
sinn virðast margir hafa misst
af lestinni þar sem maxi-tízkan
er. íslenzkir framleiðendur eru
langt frá undanskildir, við sáum
dæmi þess á vorfatakaupstefn-
unni, þar sem sumartízkan var
„mini“ að mestu leyti. En íhalds
semi íslenzks kvenfólks í klæða
burði kemur eflaust framleið-
endunum til hjálpar.
Erlendis er því öðru vísi far-
ið. Þær, sem eru leiðandi í tízk
unni, hafa þegar snúizt öndverð-
ar gegn vilja karlmannanna —
og með því uppátæki sínu kom-
ið tízkuframleiðendum í tölu-
verð vandræði.
Það sem fæstir tízkukaup-
menn og framleiðendur vildu
sjá fyrir í ársbyrjun er nú orð
ið að veruleika. Fleiri og fleiri
táningar sópa snjóinn á götun-
um með síðum kápum og ganga
búð úr búð í leit að einhverju
síðu með blómamunstri fyrir
sumarið.
„Slys“ kallaði franska blaðið
„France-Soir“ þessa skyndilegu
breytingu yfir í maxi-tízku,
vegna þess að tízkufötin, sem
hafa verið pöntuð fyrir sumariö
munu eiga litlu láni að fagna.
Vor- og sumartízkan, sem er
smámsaman að koma í verzlanir
erlendis, var pöntuð og fram-
leidd að mestu haustið 1969 —
90% hennar eru stutt föt.
Viðskiptavinirnir bíða hins
vegar óvissir átekta eftir að
hafa fengið „línuna" frá vorsýn
ingunum í París, í lok janúar,
þar sem síðu tízkunni var hald
ið fram. Og verzlanirnar óttast
að sitja uppi með lager af mini
fötum. I Bandaríkjunum, Eng-
landi, Frakklandi og Vestur-
Þýzkalandi reyna þær að af-
panta pantanir sínar eða grát-
bæna framleiðendur um það að
síkka fötin um nokkra senti-
metra. Önnur föt senda þær ein
faldlega til baka.
Maxi- og midi-tízkan kemur
upprunalega £rá Englandi alveg
eins og pínupilsin. Pínupilsa-
þreyttum táningastúlkum fannst
miklu skemmtilegra fyrir löngu
að safna saman gömlum síðum
fötum frá fatamörkuðum og of-
an af háalofti. Einnig höfðu hin
alþjóðlegu samtök fataframleið
enda í fjöldaframleiðslu boðað
uppgang síöu tízkunnar á undan
hátízkuhúsunum, en árangurs-
laust, verzlanirnar vildu stuttu
tízkuna. Þannig hefur boðskap-
ur hátízkuhúsanna um síðu tízk
una næstum sömu meiningu og
já hins stranga föður við pill-
unni, eftir að dóttirin hefur tek
ið hana inn árum saman.
Þessi síðbúna ákvörðun há-
tízkuhúsanna varð til þess að
ljós rann upp fyrir öllum við-
skiptamannaskaranum. Yfir-
stjóm „Galerie Lafayette" éins
af stærstu vöruhúsum í París
er hafði pantað föt samkvæmt
stuttu tízkunni — heimtaði
þrem dögum seinna, að öll föt
in yrðu síkkuð. Frú Pompidou
franska forsetafrúin hleypti
skrekk í verjendur stuttu tízk-
unnar í Bandarikjunum, í Banda
ríkjaferð sinni um daginn. í
ferðalaginu var hún eingöngu í
hálfsiðum og síðum fötum og
rétt' áöur en hún lagði af stað
í ferðalagið lét hún sikka eina
kápuna um 20 cm.
„Ég ætla að visu ekki að ferð
ast um eins og tízkusýningar-
stúlka“, sagði forsetafrúin, sem
hátízkuhúsin höfðu búið klæðn
aði fyrir ferðalagið, „en franski
tízkuiðnaðurinn er mikilvægur
og það er eðlilegt að ég sé full
trúi hans.“
Boðskapur Mary Quant og
Corréges virðist vera gleymdur,
en stuttú tízkufötunum þeirra
var fagnað sem fylgifiski nú-
tímakvenréttinda.
Iðnaðurinn og verzlanakeðj-
urnar vilja láta litlu stúlkuna i
stuttu pilsunum lifa enn eitt
sumarið. Franskt verzlanasam-
band hélt skyndifund fyrir
skömmu meö 13 fulltrú-
um frá ýmsum Evrópulöndum
en á fundinum var komizt að
þeirrj niðurstöðu, að það yrði að
sannfæra konumar um það, að
þær gætu enn keypt sér föt sam
kvæmt stuttu tízkunni. Fleiri
verzlanasamtök hafa tekið i
sama streng en bætt því við,
að í haust erði neytendahópur
inn að venja sig við nýju sídd-
ina.
■
- f
Fleiri og fleiri táningar sópa
snjóinn á götunum með siðu
kápunum og eru íslenzkar ungl-
ingsstúlkur engin undantekning.
49
„Segðu Hassan að drepa hana,
ef hún veldur einhverjum vand-
ræðum," sagði hann við Sadok.
Sadok kinkaði kolli, laut að
Hassan, mælti eitthvað við hann
hratt og í hálfum hljóðum, um
leið og hann smeygði skeftinu á
Iöngum hnífi í hægri hönd
hans.
Þeir Douglas og Sadok gengu
svo til hinna, Sadok tók við því,
sem honum var ætlað að bera, ,
en Douglas skipti liðinu í tvo j
hópa, kvaddi Kostas Manou og |
Sadok til fylgdar við sig og gekk ;
sjálfur fyrstur, Leech kom nokkr í
um skrefum á eftir og þeir Boud- j
esh, Kafkarides og Assine með
honum.
Þegar Sadok kom með sprengi- !
efnið í poka á bakinu, gaf Dougl-
as Leech merki, og svo var hald-
ið af stað út í sandbylinn.
12. kafli.
Þeir þrömmuðu áfram i hriöar-
myrkrinu, vörðu vitin fyrir sand- j
inum eftir megni, gengu álútir og
hölluðu undir flatt fyrir vindátt-
inni. Það var myrkara en um
nótt, og vegna þess að þeir höfðu
storminn á vinstri hlið, varð
Douglas stöðugt að ráðfæra sig
við sjálflýsandi áttavitann á
úlnlið sér, svo að þá bæri ekki
af leið. Það tók þá hálftíma að
komast fyrstu fimm eða sex
hundruð metrana. Þá tók Ko$tas
Manou forystuna/ við því búinn
aö klippa á girðinguna, þegar þeir
kæmu að henni Douglas gekk um
faðmslengd á eftir honum, og
hann sá þann gríska staðnæm-
ast allt i einu og rétta út hönd-
ina. Douglas nam þegar staðar og
gaf hinum, sem á eftir fóru,
merki um að stanza. Þá sá hann
Kostas Manou lúta fram og at-
huga sandinn til beggja handa,
að því búnu leit hann um öxl og
benti Douglas að koma nær.
Þegar Douglas var kominn til
hans, benti hann niður í sand-
inn, kannskj sex þumlunga til
hliðar, og Douglas fylgdi bend-
ingu hans með augunum. Hann
kom þegar auga á málmhorn
jarösprengjunnar, sem sandinn
hafði skafið ofan af. Þá benti
Grikkinn enn lengra til vinstri
og því næst til hægri. Þeir voru
staddir í útjaðri jarðsprengju-
beltis, og stormurinn hafði gert
að engu það starf þýzku verk-
fræðinganna að grafa sprengjurn-
ar í sandinn.
Douglas kinkaði kolli til Grikkj
ans og gaf honum merki um að
halda áfram, og Grikkinn gekk
skref fram af ýtrustu varúð, keng
boginn til að sjá fótum sínurn
forráð. Douglas leit um öxl, sá,
að Leech gekk á undan Sadok,
vakti athygli hans á jarðsprengj-
unni og hélt svo á eftij- Grikkj-
anum og Douglas, en Sadok var-
aði þann næsta á eftir við hætt-
unni, og þannig barst viðvörun-
in til allra smám saman.
Þeim miðaðj örhægt ýfir jarð-
sprengjubeltið og^ þegar beir
voru Jtomnir inn fyrir það, ,ýar
girðingin fram undan. ,Þeir nápi'íi
staðar og lögðust niður, en Kost-
as Manou lagði -frá sér byrðrpa
og tók vírklippur úr belti sfnu. -
Hann fór sér hægt að öllu, en
það var auðséð, að þar var sér-
fræðingur að starfi, og hann
komst líka brátt að raun um,
að girðingin var í sambandi við
sprengjugildrur. Douglas fylgdi
honum eftir inn um hliðið. sem
hann klippti, en þar fyrir innan
tók við önnur girðing, síðan hver
af annarri, og hvað eftir annaö
varð Kostas Manou að lyfta
sprengjum með gát til hliðar eða
sveigja fram hjá þeim. Loks voru
þeir þó komnir inn fyrir allar
girðingamar og uppi á sandhæð-
inni fyrir framan þá blasti olíu-
EFTIR ZENO
birgðastöðin við, og sást þó að-
eins móta fyrir henni í gegnum
sandbylinn.
Douglas varð litið upp eftir
hæðinni, ætlaði síðan að líta um
öxl til Leech, en í sömu svifum
kom fyrsta steinoliutunnan velt-
ándi ofan brattann og síðan hver
af annarri á eftir. Þær fóru í loft
köstum vegna stormsins og
Skullu á girðingunni fyrir aftan
leiðangursmenn og nokkuð til
hliöar, og um leið og þær snertu
vírana heyrðust þungir dynkir
úti á jarðsprengjusvæðinu sem
stóð í tengslum við girðinguna.
Douglas hafði fleygt sér niður,
starði út undan sér upp eftir
hæðinni, bjóst við að sjá þá og
þegar einhver viðbrögð þýzku
varðmannanna, sem hlutu að
heyra sprengiuhvellina. Hann
hugsaði sem svo að tunnurnar
hefðu verið úr hlaða, sem eftir
var að fylla olíu, þaö hefði verið
stormurinn, sem kom þeim af
stað, og sennilega myndu varð-
mennirnir komast að sömu niður-
stöðu, en harla ólíklegt þó, að
þeir gættu ekki nánar að því.