Vísir - 13.06.1970, Blaðsíða 7

7
KIRK.JÍVBÍ O G
í frelsarans
nafni
m-
’-'&l1'

Austan við Tjörnina stendur hið gamla- og góðkunna guðs-
hús Reykjavíkur — Fríkirkjan. Með sinn léttbyggða, til him-
ins bendandi turn, setur hún mikinn og þekkilegan svip á
umhverfi sitt.
Séra Þorsteinn Björnsson, fríkirkjuprestur skrifar hugvekju
Kirkjusíðunnar í dag. Hún fjallar m. a um hið kristilega sjðn-
armið á skiptingu lífsgæðanna.
Prestastefnan
1970
Jesú
vaó, sem þér biöjiö föður-
inn um — Það mun hann
veifa yður í mínu nafni.“
Þannig hljóðar eitt af fyrir-
heitum Dmttins vors Jesú
Krists. — Flestir munu vita að
bænin út af fyrir sig er ekki trú
arathöfn, er til varð með komu
kristindómsins. Þeim sem eitt*
hvað faafa lesið í Gamla testa-
mentinu er Ijóst að þar er að
finna einhverjar heitustu og lotn
ingarfyllstu bænir, sem til eru
í nokkuiri trúarbók. Bæn til
Guðs er trúaratlhöfn, sem sam-
eiginleg er öllum meiriháttar trú
arbrögðum. Og alkunnug er t.d.
og rómuð af mörgum kristnum,
er til þekkja, bænrækni Múham
eðstrúarmanna. Eftir trúarbók
þeirra skal hver, sem er sann
ur fylgjandi spámannsins, hafa
fimm bænastundir á sóiarhring
og það mun haldið enn í dag.
En nú er það svo, að þó að
Guð sé tilbeðinn er það engan
veginn sama £ hvaða anda það
er gert. Það er ekki út af fyrir
sig bænheyrslan sem skiptir öllu
máli. Fásinna væri að halda því
fram, að engir séu bænheyrðir
nema kristnir menn. Áreiðan-
lega eru Múhameðstrúarmenn
sannfærðir um, að Allah hafi oft
og mörgum sinnum bænheyrt
þá, miskunnað þeim og líknaö
eins og Gyðingar eru vissir um
hjálp og fulltingi Jahve og vér
kristni menn um náðarsamlega
handieiðslu vors aigóða himn-
eska föður.
En ef vér lítum nú á gang sög
unnar og útbreiðslu kristn-
innar og baráttu hennar við hin
margvíslegu trúarbrögð heims,
sem tíðum allt saman er kallað
villutrú, hjáguðadýrkun, jafnvel
guðleysi, þá er það mín persónu
legá sannfæring, að höfuöorsök
þess hve sá róður hefur reynzt
þungur fyrir kristindóminn —
iiggi í því að ekki hafi það verið
notað neitt til hiítar í þeim við
skiptum — hve hann er alveg
einstæður að eðl; — að hann er
fyrst og síðast kærleiksboðskap
ur, en ekki trúarlegt iærdóms-
eða hugmyndakerfi eins og önn-
ur trúarbrögð heimsins eru. Af
þessu leiðir það að atferli við
útbreiðslu hans hefur oift verið
í andstöðu við lögmál kærleik-
ans. Það þarf engan að undra
þótt guðleg biessun hafi ekki
fylgt þeim framkvæmdum, sem
gerðar eru með Biblíuna í ann-
arri hendi, en byssuna eða sverð
iö í hinni. Bænakvak fyrir þeim
gerðum finnur engan hljóm-
grunn í föðurhúsunum himn-
esku.
Oröin: I Jesú nafni og einnig
oröin: Fyrir Jesú Krist Drottin
vom eru óyfirstíganlegur vegg
ur fyrir sérhverja bæn, sem ekki
er af kærleika beðin fyrir öðr-
um og af syndavitund og sárri
þrá hjartans eftir líkn og náð
fyrír mann sjálfan. Grunntónn
bæ,nar í Jesú nafni verður því
ævinlega að vera sá, að kærleiks
vilji Guðs fái framgang í lífi vor
sjálfra og annarra. Verði þinn
viiji svo á jörðu sem á himni.
Þessi bæn er þungamiðja Faðir
vors, Þá má ekk; heidur þökkin
gieymast. Mun hún raunar af
sjálfu sér stíga fram þegar sann
arleg er beðið i nafni Krists
og anda. Oftastnær mun harín
hafa beðizt fyrir í einrúmi. Þó
ekki alltaf. Þessa byrjun á bæn
og þökk heyrðu lærisveinar
hans: Ég vegsama þig faðir,
herra himins og jarðar.
Á þessu ári eigum við Islands
börn Guði mikið að þakka. Og
við skulum biðja þess, aö hann
láti sitt heilaga ráð og anda
ieiða oss öll svo að allt gengi
megj til sannrar gsefu verða. —
Þess skuium vér biðja í nafni
Drottins vors Jesú Krists. Á
öllum tímum hinnar ytri vel-
gengni ber ekk; sízt að minnast
þess, að öllum lífsins gæðum
eiga kristnir menn að skipta
með sér af gagnkvæmri um-
hyggju, hver fyrir öðrum og í
sönnum anda bróðurþels og kær
leika. I postullegu oröj segir:
Berið hver annars byrðar og upp
fyliið þannig lögmál Krists. Og
ef þær byrðar, sem lífið iegg-
ur á menn eru bornar jafnt af
ölium, svo sem kristin kenning
berlega segir að sé kristins
manns skylda, — er það þá
ekki jafnaugljóst og sjálfsagt
mál að við eigum öll að njóta
jaffnt þeirra gæða lífsins, sem
skaparinn gefur okkur I hendur
og feiur okkur umráð yfir á jarð
neskri vegferð? í frjáisu samfé-
lagi kristinna manna hefur þessi
skipting reynzt ærið vandasöm.
Og þótt það virðist máski undar
legt — jafnvel fullkomin öfug
mæii við fyrstu sýn, þá er engu
líkara en þessj vandamál mann
iegs samfélags um skiptingu
Iffsgæðanna þau minnk; ekki,
heldur beinlínis vaxi og aukist
að sama skapi og magn lífsgæð-
anna verður meira og fjölbreytt
ara. Þetta minnir okkur á þaö,
sem Páil postulj skrifar sínum
fátæku en hjáipsömu vmum í
söfnuöinum í Filippiborg þar
sem hann segist hafa lært þann
ieyndardóm bæði að líða skort
og að hafa alisnægtir. Það er
erfitt að líða skort. Það vita all
ir sem reynt hafa. En sagan
kennir okkur það líka að það er
ekkert auðvelt að hafa alls-
nægtir. ’ Til aö njóta þeirra
sér til sannrar lífsgæfu þarf
mikinn þroska, sanna hófsemi
og rétt mat á gildj þeirra hluta
sem maðurinn á kost á að
njóta. Þennan hæfileika, þessa
hæfni trl að njóta lífsgæðanna á
réttan hátt, kallar Páll leyndar-
dóm. Mundi það ólíklega til get-
ið, að sá leyndardómur sé sam
band hans við frelsara sinn og
drottin? Frelsunarmáttur hins
upprisna drottins var það áhrifa
vald, sem gegnsýrði iíf Páis og
gerðj hann óháðan ytri aðstæð
um og lauk upp fyrir honum
þeim leyndardómj að kunna
bæði að liða skort, einnig að
hafa allsnægtir.
Þannig er þetta nú í dag. Hið
kristiiega siónarmið til allra ver
áldargæða það eitt leysir vanda
málin um skiptingu þeirra. það
eitt gerir manninn hæfan til að
njóta þeirra. Það gerir mann-
inn þakklátan og auðmjúkan
gagnvart höfundi lífsins, sem
iætur sínar „ástgjafir drjúpa
sem dögg til vor niður".
Biðium hann að efia með okk
ur ölium bað huaarfar kærleika
og fórnfúsrar elsku, sem við
þurfum að vera gædd til þess að
giafir lífsins verði öllum lands-
ins hörnum til varanlegrar bless
unar.
Eins og venjulega á ári hverju
mún Synodus verða haldin síð-
ari hluta júnímánaðar. Að þessu
sinni heifst prestastefnan með
guðsþjónustu í Dómkirkjunni
23. júni kl. 10.30 — Sr. Pétur
Sigurgeirsson vígslubiskup mun
predika. — Síðan verður presta
stefnan sett f safnaðarsal Hall-
grfmskirkju kl. 2 með bænar-
gjörð og ávarpi biskups.
Aðalmál prestastefnunnar að
þessu sinni verður: Kristin
fræðsla í skólum. Framsögu-
menn verða fjórir og síðan verð-
ur málið rætt frá ýmsum bliðum
í umræðuhópum ,,Er mál þetta
sérstaklega tímabært nú vegna
þess að fræösiumálin eruíendur
skoðun", segir herra biskupinn
er hann boöar til prestastefn-
unnar í síðasta heftj Kirkjurits-
ins.
Frjómagn íslenzkrar
menningar
EN um fram allt þurfti hann, þ. e. sveitapresturinn, að
vera góður kennari, því aö fermingarundirbúningurinn
var eitt af mikilvægustu störfum hans, og oftast nær
var hann eini kennarinn í sinni sveit, eða a. m. k. sá
bezti. Og í þessu kennarastarfi prestsins bjó meira frjó-
magn fyrir íslenzka menningu, eins og högum öllum
var háttað, en séö verður í fljótu bragði. Því aö þar kom
ekki einungis til hans eigin tilsögn undir fermingu,
heldur varð presturinn, með því að annast og standa i
j fyrir landsins einu skólaskyldu nokkurs konar vöröur ;
J og könnuður þess, hvar gáfur leyndust með ungu fólki
j um fram það, sem venjulegt var. Ótaldir eru þeir nytja-
j menn i sögu vorri, sem hófust við það, að presturinn
I tók eftir gáfum þeirra, hvatti þá til frekari mennta,
benti foreldrum á skyldu þeirra og hljóp oft sjálfur
undir baggann ef þörf var. Með þessum hætti endur-
nýjaði prestastéttin sig mannsaldur af mannsaldri af
þeim efniviði, sem beztur var til með þjóðinni, safnaði
I liði úr hópi mestu mannsefnanna, reri á beztu miðin
i til fanga, því að lang flestir þeirra, er til mennta voru
settir af alþýðunni, áttu þess eins kost að verða prestar.
Hinir, sem lengra gátu farið og sótt nám til Hafnar,
voru frekar af heldra fólki og efnameira, þó að hins j
væru dæmi, að unglingurinn, sem sveitapresturinn fann,
bryti sér braut út fyrir umhverfiö.
(Magnús Jónsson: Faðir minn) j
LEIGAN
Vinnuvélar til leigu
Litlar Steypuhrœrivélar
Múrhamrar m. borum og fleygum
Rafknúnir Steinborar
Vatnsdœlur (rafmagn, benzín )
Jarðvegsþjöppur Rafsuðutœki
Vibratorar
Stauraborar
Slípirokkar
Hitablásarar
HDFDATUNI U.
SÍMI 232tQO