Vísir - 13.06.1970, Blaðsíða 9

Viðl£ . Laugardagur 13. júní 1970.
9
Vilborg Júlíusdóttir: Nei. Mig
dauðlangar til að fara á hljóm-
leikana, en hef bara ekki efni á
þvá.
GuSrún Þorsteinsdótt'r: Ég verð
farin heim í Strandasýslu og
byrjuð að vinna þar, daginn,
sem hljómleikamir veröa.
Sigrún Guðmundsdöttir:
Já, já við erum ákveðnar í aö
fara á hljómleikana, en erum
bára ekkj búnar að kaupa miða
Hvað segirðu, er uppselt? Ja, þá
verðum við bara að ná okkur
í miða á svörtum — hvað sem
það nú kann aö kosta.
Benedikt Torfason, hljóðfæra-
leikari: Mér hafði nú ekki tek-
izt að snapa saman fyrir miða
áður en það seldist upp, svo að
maður veröur bara að svindla
sér inn bakdyramegin, dulbúinn
sem rafvirkj eða eitthvað svo-
leiðis.
Jón Þórisson, leiktjaldamálari:
Já. ég hef fengið miða. Nokkrir
félaga minna fóm í biðröðiná
í fyrrinótt og keyptu þá miða
fyrir mig i leiðinnL
Hingað til Islands komu þau
frá heimili sínu í Fiorida í
Bandaríkjunum og er ferðinni
heitið héðan áfram til
Sviss. Þaðan eru þau bæði
ættuð og ætla að heimsækja
ættingja og vinj og að sjálf-
sögðu njóta vel hins heilnæma
og rómaða fjallalofts þeirra
Svisslendinga.
Þrátt fyrir háan aldur er ekki
að sjá nein eMimörk á brúð-
hjónunum okkar, enda segir víst
ennþá yngri. Það voru því engin
„gamalmenni“. sem tóku á móti
Vísismönnum á Loftleiðahótel-
inu, heldur sólbrún og hraustleg
hjónakorn, ljómandi af ham-
ingju, enda nýgift. Hún í fyrsta
sinn. Hann í annað sinn.
„Hvemig þetta hafj atvikazt?"
hváir herra Jegge við spumingu
blaðamannsins, og nú líta þau
hvort á annað og brósa heil
ósköp.
„Þetta hjónaband er byggt á
segja, að við höfum flanað út i
þetta. Enda komin á þann aldur
að við ættum jú, að kunna fót-
um okkar forráð. Auk þess var
þetta hjónaband síðasta ósk kon
unnar minnar, áður en hún lézt.
Og herra Jegge heldur áfram
að segja blaðamanninum, sem
þegar er kominn með eilítið sam
vizkubit vegna forvitni sinnar
og hnýsn; í einkamál þessara
brúðhjóna — frá aðdraganda
brúðkaupsins.
Hann segir okkur frá þvi,
hvemig það atvikaðist, að Nickl
es kom fyrst inn á heimili hans
í Piorida árið 1939,
,,Konan mín heitin var rúm-
Kggjandi vegna veikinda og þar
sem við áttum engin böm þurft
ttm við á heimilisaðstoð að
halda, sem bæði gæíi hjúkrað
henní og hugsað um heimilið og
mig. Fijótlega eftir að Nickles
kom fór okkur hjónunum að
þykja mjög vænt um hana, og
litum brátt á hana sem „stóru
dóttur okkar" og eina af fjöl-
skyldunni. Þegar konan mín svo
dó nú fyrir skömmu var það
hennar siðasta ósk, að við Nickl
es yrðum saman það sem eftir
væri ævinnar. Er hún hafðj feng
ið það loforð kvaðst hún geta
dáið róieg.“
„Hvað, þú ætlar þó ekki að
skrifa þetta allt saman í blaðið
þitt“, sagði hr. Jegge allt í einu,
er hann tók eftir þvf, að blaða
maðurinn páraði niður allt, hvað
af tók. En hann bætti við áður
en blaðamanni gafst ráðrúm til
að svara: „Það er annars allt
f lagi, eða er það ekki elskan?"
Og brosandi kinkaði Nickles
kolli.
Þau hjónakomin sögðu blaða
manni, að ekk; hefðu þau ferð-
azt neitt sérstaklega mikið .um
ævina. Farið einstöku sinnum til
Sviss í vetrarleyfum og ferðazt
svo innan Bandaríkjanna, og til
íslands höfðu þau aldrei fyrr
komið. Að sjálfsögðu leggur
blaðamaður hina sígildu spum-
ingu erlenda ferðamannsins, fyr
ir brúðhjónin. „Hvernig okkur
finnist á Islandi? Okkur líkar
svo vel, að við framlengdum
dvöl okkar tvisvar. Það er ótrú
lega margt að sjá héma og þið
hafið upp á svo margt að bjóða
sem hvergi býðst annars staðar.
Tært og ómengað loft. Víðáttu
og dásamlega og hrikalega nátt
úrufegurð. Heillandi andstæður
líkt og ískaldan jökul og sjóð-
andi hver. Já, það getið svo
sannarlega átt framtíð fyrir ykk
ur sem ferðamannaland.“
„Blaðamaður er samt ekki
jafnviss og herra Jegge um
framtíð íslands sem ferðamanna
lands og segir honum frá
reynsluleysi okkar f þessum efn
um Skort á hótelum og þjálf-
uðu starfsfólki.
„Þetta eru smámunir einir.
Mér sýnist til dæmis á bygging
um ykkar að þið eigiö mjög
færa menn á því sviði. Ég hef
vit á þessu. Ég er sjálfur bygg
ingaverkfræðingur og hef byggt
óteljandi hús viöa í Bandaríkjun
um og þótt ég teljist víst enginn
skussi, efast ég stórlega um. að
ég yrði gjáldgengur hér hjá
ykkur“, segir herra Jegge og
hlær við. „Þið íslendingar virð-
ist svo óendanlega kröfuharðir."
Og þar með kveðjfim við brúð
hjónin og óskum þeim ánægju
legrar ferðar til fjallaloftsins og
só'lar þeirra Svisslendinga, og
vonum að þau láti verða af
þeirri áætlun sinni að heim-
sækja okkur aftur næsta sum-
ar, „ef við lifum það“. eins og
þau sjálf sögðu. —MV—
íisssra:
Hefur þú náð þér í miða
á hljómleika Led Zeppe-
lin?
Spjallað v/ð óvenjuleg brúðhjón, er hér
dvöldust á brúðkaupsferð sinni — Þau
geta liklega samanlagt státað af hæsta
brúðhjónaaldri, sem um getur
„AÐ MENN verði ungir í annað sinn“ er gamalt
orðatiltæki, sem við heyrum stundum. Líkt og fleiri
slík virðist það hafa nokkuð til síns máls og síður
en svo orðin tóm. Að minnsta kosti eru blaðamenn
Vísis í litlum vafa eftir að hafa hitt brúðhjónin
óvenjulegu, er hér dvöldu á brúðkaupsferð sinni. *
Þau heita Nickles og Emil G. Jegge og samkvæmt
ferðamannapassanum er brúðurinn 79 ára, en brúð-
guminn hefur tug yfir sína heittelskuðu og er 89
ára. Samanlagt geta þau líklega státað af hæsta
brúðhjónaaldri sem um getur
„Þetta hjónaband er byggt á áratuga vináttu og kunnings-
skap“, segir herra Jegge, sem við sjáum hér ásamt konu sinni
Nickles.
„ÞIÐ ÍSLENDINGAR VIRÐiZT SVO
ÓENDANLEGA KRÖFUHARÐir
einhvers staðar að ástin geri áratuga vináttu og kunnings-
gamla menn unga og þá ungu skap. Það er því ekki hægt að

Herra Jegge og konu hans fannst við íslendingar hafa upp á
margt að bjóða fyrir ferðamenn: Tært og hreint andrúmsloft,
víðáttu og andstæður líkt og gjósandi hveri og jökla. Meðal
þess, sem þau sáu hér á ferð sinni, var Strokkur í Haukadal,
er við sjáum hér á myndinni, aldeilis í essinu sínu. Hann er
næsti nágranni Geysis þess fræga og hefur nú tekið við hlut-
verki hans við að skemmra ferðamönnum með hressilegum
gosströkum.
9