Vísir - 14.08.1970, Blaðsíða 13

VÍSIR . Föstudagur 14. ágúst 1970.
13
HANDBÓK HÚSMÆÐRANNA
VlSIR I' VIKULOKIN
fylgir aðeins tii fastra áskrifenda.
Vönduð mappa getur fylgt á
kostoaðarverði.
VÍSIR í VIKULOKIN
frá byrjun er orðinn rúmlega 1300 króna
virði, 300 síðna litprentuð bók
í fallegri möppu.
VÍSIR í VIKULOKIN
er afgreiddur án endurgjalds frá byrjun
til nýrra áskrifenda.
(nokkur tölublöð eru þegar uppgengin)
VISIR Í VIKULOKIN
r
►
<.
»
í
Harrn ha'fði orðið óttaslegmn í
fyrstu og reynt að hraða för sinni
. og varast að líta á þær, reif sig
lausan í skyndi í hvert skipti
sem einhver þeirra náði taki um
handlegg hans. Þegar hann kom
svo í götu, þar sem allt var með
> eðlilegu móti, nam hann staðar
og kastaði mæðinni, fúrðaði sig á
því að hann hafði ákafan hjart-
- slátt.
Dag nokkurn heima í Vilna,
þegar hann var átta eða níu ára,
’ höfðu foreldrar hans sent hánn
til að kaupa eitthvað í verzlun,
sem var aillangt frá heimilinu.
Það var seint um dag, hann hafði
heyrt gengið hröðum skrefum á
eftir sér og marraði í snjónum.
En hann hafði ekki þorað að líta
aftur fyrir sitt litla líf, verið sann
færður um að honum vaeri veitt
eftirför, líkast til einhver, sem
ætlaði að myrða hann, og hann
. hafði tekið til fótanna og hlaup
ið allt hvað aif tók, og fótatak-
ið fyrir aftan hann varð hraðara
að sama skapi.
Hann hafði haldið sprettinum í
1 fimm mínútur að minnsta kosti,
þangað til kom í vel lýsta götu,
þar hafði hann numið staðar,
sveittur og móður hjá ökumanni,
sem sat dottandi á sleða sínum.
Þá hafði hann haft ákafan
hjartslátt eins og í Liége, þegar
hann fór um götu vændiskvenn-
anna. En hann hafði ekki séð
neinn á eftir sér, og ekki heyrt
fótatakið aftur, þaö hafði senni
lega þorfið £ aðra átt, án þess
hann Veitti því athygli.
Og hann hafði beitt sjálfan sig
valdi og haldið heim aftur um
kveödið sðmu lesð, og begar heim
kom hafði hann ekki minnzt orði
á þaö sem fyrir hann hafði borið.
í Liége, þar sem húsin stóðu
þéfct báðum megin við götuna,
hafði hann hins vegar haft hem
il á ótta sinum, og enda þótt fæt
umir titruðu undir honum, hafði
hann neytt sjálfan sig til að snúa
við og ganga sömu leið til baka,
hægt og rólega. Hann mundi enn
greinilega, að tveim árum liðn-
um, ömurlegan tón í píanói sem
lagði út um opnar dyr á einu af
húsunum, og ferllega kvensnift,
sem náð hafði taki á handlegg
hans, en hann hafði hrundið frá
sér.
Enn einu sinni var hann stadd
ur við enda götunnar, og enn
hafði hann snúið til baka.
Hann hafði gert það upp við
sig, að í kvöld hlyti það að ger-
ast, og einungis beðið þess að
hann yrði rólegur og hefði full-
komið vald á sjálfum sér. Og nú,
þegar hann gekk eftir götunni i
þriðja skiptið, var hann þess um
kominn að virða kvenfólkið fyrir
sér, andlitið og vöxtinn; í einum
glugganum tók hann eftir stúlku,
sem sat við sauma og leit upp tíl
hans frá vinnunni og brosti eggj
andi, þegar hann hélt fram hjá
húsinu.
Hún var dökkhærð, yngri en
þær hinar, sem hann sá, gat varla
veriö nema um tvítugt og dapur-
legar uppgjafansvipurinn minnti á
dóttur frú Lange, þegar hún sat
við sauma og virtist hvorki heyra
né sjá hvað fram fór i kringum
hana.
Hann gekk nokkum spöl og
sneri svo við, en það vom fleiri
en hann á slangri í götunni, og
þegar hann kóm aftur á móts við
húsið, vora dymar lokaðar og
tjöld dregin fyrir glugga.
Þá gekk hann nokkurn spöl
enn. Stórvaxinn, ljóshærður kven
maður sem lét hallast upp við
dyrastaf með prjónana sína,
sagði eitthvað við hann lágri
röddu. Hann fór inn með henni
án þess að virða hana frekar fvrir
sér, hún lokaði dyranum, tók
brekániö ofan af rúminu og dró
tjöld fyrir glugga.
Þegar hann kvaddi hana stund
arkomi síðar og hún kvaddi hann
í myrkrinu bætti hún við;
„Hafðu ekki neinar áhyggjur.
18
Þetta er efcki annað en þaö, sem
dagl.ega gerist.“
Þrem dögum síðar var honum
það ljóst að hann hafði smitazt.
Til þess að losna viö aö greiöa
lækni, og í stað þess að spyrja
einhvem læknaskólanema, sem
eflaust hefði getað hjálpað hon-
um, las hann sér til í bókum i
háskólasafninu hvað viö ætti og
stundað sig sjálfur.
Jafnvel nú var hann ekki fylli
lega viss um að hann væri laus
við sjúkdóminn, Hann hafði ekki
haft nein afskipti af konum eft
ir þetta. Hafði ekki fundið hjá
sér neina löngun i þá átt.
Grauturinn var farinn að
sjóða í pottinum. Rauðar glæð-
umar féllu úr eldholinu nið-
ur á ristina. Súgurinn hvein í
reykháfnum og frú Lange fór nið
ur í kjallarann eftir kolum handa
ungfrú Lólu.
Þetta var grámóskulegur dag-
ur. Daginn áður hafði svellþekja
legið á götunni eins og dökkur
gljái. Stan setti á sig skóhlífar,
gömul kona hafði dottið á göt-
una og tveir menn hjálpað henni
á fætur og leitt hana á brott.
Hann hafði ekki talað viö
Michel, eins og frú Lange bað
hann. Þegar Rúmeninn bjó sig
undir að fara út um kvöldið, leit
hún á Elie eins og hún vildi
segja:
„Gríptu nú tækifærið.“
Hann hreyfði sig ekki. Andlit
hans var sviplaust.
„Þér ættuð ekki að fara út i
þetta veður, monsjör Michel. Yð
ur kelur til bana.“
„Ég ætla að fá mér í glas með
nokkrum kunningjum mínum, og
kem svo strax alftur.“
Hann hafði komið með frakka
með sér frá Rúmeníu, með lamb-
skinnskraga, og þar sem einungis
gamlir menn gengu f slíkum flílt-
um þama í borginni, vakti það
dálítið einkennilega athygli á hon-
um. En það var eins og þessi flík
gerði hann enn yngri; kuldinn
gerði hörundið þurrara og færði
roða í vangana.
„Það mætti hver kona prísa sig
sæla, sem hefði slík augnhár,“
varð frú Lange að orði, þegar
hann var farinn og hafði lokað
dyrunum á eftir sér.
Elie dvaldist niðri hjá konun-
um tveim það sem eftir var
kvöldsins. Louise hafði breitt eitt-
hvert klæði á borðið, lagt brúnan.
pappír ofan á það, hafði títu-
prjóna á milli varanna; klippti
svo efnið gætilega með stórum
skærum.
Frú Lange sat þar skammt frá
með pott við fætur sér, sfcrældi
kartöflur og setti þær sfðan
hverja af annarri ofan i kalt vatn-
ið í pottinum en lét skrælínginn
safnast fyrir á svuntuna, á miíli
hnjánna.
Elie sagði ekki neitt, enda kom
það mjög sjaldan. fyrir að hann ,
ætti tal við þær. Hann var önn-
um kafinn við skriftir sfnar, en
þess á milli virti hann þær fyrir
sér eins og hann vildi sjá í gegn
um þær.
„Sennilega verður þetta jafn
kaldur vetur og 1916.“
Það var frú Lange, sem talaði,
en ætlaðist ekki til að sér yrði
svarað. Það var endrum og eins
að hún sagði eitthvað, stundum
ekki nema hálfa setningu, og það
var henni nóg.
„Það var veturinn, sem við Jið-,
um mestan fæðuskort,“ mælti
hún enn. „Ég man að ég varð að
ganga tólf mílur til að verða mér
úti um kartöflur á bóndabæ, og.
fara í felur I hvert skipti, sem ég
sá hermenn nálgast á eftirlitsferð.
Það var veturinn, sem maðurinn
minn sálugi féll í Belgíu."
Monsjör Lange hafði verið yfir-
liðþjálfi í hernum. Ekki alltengt
frá Iágu he’-’ ■ '-nar, þar sem
hann hafði þia.nað nýliða á sfn-
um tíma. Það var mynd af hon-
um f gullnum ramma á veggnum,
f einkennisbúningi og með heið-
ursmerki.
Hefði ekki veriö fyrir Michel,
þá hefði Iffið gengið sinn vana-
gang þetta kvöld, og Elie unað vel
hag sínum. Fni Lange skildi hann
ekki og hélt að hann væri afbrýði
samur gagnvart þeim rúmenska.,
Ljósmyndimar, sem hún taldi
svo mikilvægt atriði, voru enn
eitt merki um skilningsskort henn
ar. Elie var það Ijóst, eins og hon-
um hafði strax orðið Ijóst, að það
var kominn maður á heimilið, sem