Vísir - 15.08.1970, Síða 9

VÍSIR . Laugardagur 15. ágúst 1970.
9
visusmH
— Finnst yður, að samkomu •
húsin eigi að setja gestum •
sínum ákveðnar reglur varð- •
andi klæðaburð?
Steinar Viktorsson, nemi og
hljómlistarmaður. — „Nei, alls
ekki. Ef einhvern langar til að
skemmta sér á balli 1 sund-
skýlu, á það að vera hans mál,
en ekki dyravarðanna."
' I'• f
Páll Sigurðsson, framreiðslu-
maður: — „Það er nú ekici hægt
að ætlast til bess, að gestir
allra staðanna klæðist hvítri
skyrtu og bindi.“
Stefán Þórsson, háskólanemi:
— „Það er sjálfsagt, að halda
þeirri reglu, að hleypa einungis
snyrtilegu fólki inn á skemmti-
staöina, en það er ekki þar með
sagt, að eina leiöin til þess, sé
að ríghalda í hálsbindin."
Guðmundur Björnsson, við-
skiptafræðingur: — „Þvi er nú
til að svara, að sumir staðir
leggja mikið upp úr því, að
draga til sín ffnt fólk, en aðrir
staðir, annarslags fólk ....“
I
h ■
Manfreð Jóhannesson: — „Mér
finnst sú regla fáránleg, að
hievpa aðeins mönnum með
bindi inn á skemmtistaðina
Því bað er hægt að vera snyrti
tega til íara, þó arf pað sé ekki
endiléga með i förinni.“
Bindislaus færðu
ekki inn að fara!
Og berfætt má ekki konan vera og helzt
ekki i klofháum stigvélum
Margir kannast sjálfsagt við
söguna um útlendinginn, sem
ætlaði inn aö skemmta sér á
Hótel Borg hér á árunum, en
var snúið frá af dyraveröinum
og bent á, að þarna fengju ekki
þeir menn inngöngu, sem ekki
væru með hálstau. Hann labb-
aði sig þá í hvarf, dró reim-
arnar úr skónum, hnýtti þær
um hálsinn og gerði svo aftur
tilraun til inngöngu. Þá var
hann boðinn velkominn.
Þessar sögur þykja íslending-
um skemmtilegar og aðrar á-
líka, eins og um manninn, sem
var visað af barnum vegna
bindisleysis og bent á að leigja
sér hálsbindi hjá verðinum á
snyrtiherberginu. Svo þegar bar
þjónninn veitti honum eftirtekt
aftur við barinn og þá með
snyrtilegasta hálshnýti, lauk
hann miklu lofsoröi á umskipt-
in, en skildi minna í flissi
hinna bargestanna, þar til hann
leit fram fyrir bardiskinn og sá
að gesturinn hafði í háðungar-
skyni skilið buxurnar eftir
frammi.
Sennilega þykja okkur þessar
sögur - svona fyndnar vegna
þess að íslenzkir karlmenn hafa
rótgróinn ímugust á ollum sund
urgerðarmönnum i klæðnaði.
„Að koma til dyranna eins og
menn eru klæddir" og eins hitt
„að dæma ekki'menn eftir ytra
útliti þeirra eða klæðnaði" hef-
ur mörgum verið rækilega inn-
rætt. Og svo lrrgt ^"nga sum-
ir menn til þess að forðatt aö
kallast „tildurrófur“, að orðiö
„snyrtimenni" nálgast þaö að
vera móðgunaryrði í þeirra eyr
um. Að láta sér mjög annt um
útlit sitt er ekkert sérlega karl
mannlegt og glæsilega klæddur
karlmaður mætir yfirleitt tor-
tryggni kynbræðra sinna við
fyrstu sín.
Og sögur, sem sýna að brugð
izt er af snarræði við miklum
vanda, og eins hitt, að snúið er
á þann, sem er að gera sér
rellu út af kiæðaburði manna
— það þykja okkur skemmtileg-
ar sögur. Svona hégómi, huh!
Hitt er svo dálítið skrýtið, að
þegar við höfum dubbað okkur
upp í tækifærisfötin og komnir
á fínan stað, þá gjótum við
homauga til þeirra, sem slæðzt
hafa þannig klæddir í hópinn,
að þeir geta varla kallazt sam-
kvæmishæfir. Andrúmsloftið
spillist og upp hefst pískurum,
„að flest sé nú farið að líða
fólki, og að voga sér að mæta
sumt af þessum skrúða þeirra.
eins og útilegumaður, sé ó-
smekklegt" o. s. frv.
Hégómamál? — O, nei. Ekki
aldeilis. Þetta er í augum veit-
ingamanna, kaupsýsluatriði.
Þegar vakið er máls á þessu við
þá benda þeir á, að fólkið geri
þær kröfur til skemmtistaða,
að þeir séu FÍNIR. Og það er
sko ekki „fínn staður“, þar sem
helmingur gestanna er á galla-
buxum, eins og inni í sjoppum.
„Hafið þið þá enn þá sömu
hefðbundnu regluna um háls-
tau?“ spurði ég hinn góðkunna
veitingamann, Pétur Daníelsson
á Borginni.
„Já, það höfum við“, sagði
Pétur, „og fylgjum henni
strangt eftir — að minnsta
kosti á vetuma — . . . og þó er
nú kannski gerö á þessu ein-
staka undantekning með þessar
nýju skyrtur, sem eru í háls-
inn svipaðar rúllukragapeysum.
Tízkan leyfir vist þetta í sam-
kvæmisklæðnaði — þótt það sé
ekki endilega hefðbundinn
kvöldklæðnaður, eins og smok-
ing, og þótt jakki og buxur séu
ekki í sama lit.
— Annars er orðið erfitt um
vik að fylgja þessu eftir. Einkan
lega á . sumrin, þegar hópar
gesta koma úr ferðalagi utan
af landi, og vilja sársvangir
setjast strax að matarborðinu,
án þess að gefa sér tíma tíl
þess að skipta um föt. Hins veg
ar tek ég eftir því, að fólk, sem
kannski i eitt skipti hef-
ur setzt að máltíð í ferðafötum,
eða allavega ekki tækifæris-
klætt, forðast að láta slikt
henda aftur, því aö fólki líður
ekki vet, ef það stingur mjög í
stúf við alla aðra“.
En Hótel Borg er ekki eini
veitingastaðurinn, þar sem kröf
ur eru gerðar til „samkvæmis-
hæfni" gestanna, hvað klæða-
burð snertir. Hótel Loftleiöir.
Hótel Saga, Sigtún, Röðull.
Þórscafé. Þjóðleikhúskjallarinn
. . . eru vandir að virðingu
sinni í vali gesta — frá sjónar-
miði klæðnaðar.
„Jú, við höfum þær reglur.
aö menn verði að hafa háls-
hnýti. .. eða þá í nýju skvrtun-
um. sem tízkan telur sam-
kvæmishæfar, þótt ekki sé hægt
að hafa við þær bindi,“ sagði
Emil Guðmundsson hjá Hótel
Loftleiðum. „Og af kvenfólkinu
krefjumst viö þess aðeins, að
þær séu þokkalegar til fara, þvi
að það er út á nokkuð hálan ís
að fara, að fetta fingur út í
Kventízkan er svo fjölbreytt."
Þaö er þessi breytileiki tízk-
unnar, sem getur gert venjuleg
an dyravörð hjá finu húsi, grá
hærðan eftir hálfs árs starf. Það
er ekki áreynslulaust fylgt eftir
reglum um klæðnað gesta, þeg-
ar fatnaður, sem í síðustu viku
var ekki sýndur nema á grímu-
dansleikjum, er oröinn í dag
viðurkenndur samkvæmisgalli.
— Á hann að stöðva þessa, sem
kemur spásserandi inn í klof-
háum leöurstígvélum, leður-
vesti og múnderingu, sem í
fyrra var notuð jöfnum hönd-
um í laxveiðiferöum og útreiða-
túrum, en eru núna eins og
klippt - út úr tízkublaði? Og
skyldi það vera vegna fátækt-
ar, sem aumingja stúlkan við
hliðina á henni er berfætt í
sandölunum? Fengi hann ekki
alla gestina á móti sér, ef
hann færi að auðmýkja vesal-
ings stúlkuna vegna fátæktar
hennar?
„Það er nú allt annað en
gaman — þegar maður er að
reyna ,^ö gera gestum komuna
sem ánægjulegasta — aö særa
þá með því að setja út á föt-
in þeirra,“ sagði Helga Marteins
dóttir, veitingakona á Röðli, þeg
ar ég færði þetta í tal við hana.
„Fólki sámar eðlilega, ef fettir
eru fingur út í slíkt við það,
en það er nú sama, þvi að ein-
hvers staðar verður að draga
takmörkin — annarrra gesta
vegna. — Fyrir mitt leyti
finnst mér það nú ekki smekk
víst kvenfólk, sem sækir dans-
staöi í síðbuxum, en þó læt ég
það nú vera. Hitt fer þó út í
öfgar, þegar menn koma í peys
um, eða stúlkur koma berfætt-
ar. Það gengur of langt.
— Annars erum viö ekki eins
ströng i kröfum okkar héma
svona að sumrinu til, þegar
flestir ganga um léttar klæddir,
• '
en á vetuma slökum við ekki ®.
á.“ o
Það er auðvitað mannlegt, aö Jí ,r,uv
láta sér sáma þaö að vera vís- •,
aö frá, úthýst, talinn óhæfur til «
samkvæmis vegna ósnyrti- •
mennsku í klæönaði. Það gefur o',
varla betri leið til þess að koma *
illindum af stað, en einmitt ®;
þessi aðferð. Þetta getur leitt a:
til . . . og hefur leitt til á- •{
rekstra milli manna, en stundum •?
stafar þaö af því, aö menn eru J?
einsýnir og vilja ekki skilja, að •;,
komi þeir á „fínan stað“ til ■1
þess aö vera innan um „fínt •!
fólk“, þá er það lágmarkskrafa, • /
að þeir séu sjálfir „fínir“. Þó Jf
að það sé ekki nema bara „fín •/
klæddir". Hitt getur líka skeð, ••’
að gestir séu töluvert á undan •{
sinni samtíð í tízkunni — eða •
að minnsta kosti á undan dyra- 5;
vörðunum, en á þeirra dóm- •]
greind reynir mest 1 þessum -
viðskiptum. Mann þekki ég, sem a i
fór á einn fínan stað, klæddur •!
smoking og frúin í síðkjól. Hins •;.
vegar var hann 1 þunnri hvitri J ;
peysu (með rúllukragasniði), •}
sem var óþekkt fyrirbrigði hér •'
lendis, þótt allir glaumgosar er Jj
lendis stássuöu þessu. Honum •/
var vísað frá, en þó ekki mót-
þróalaust af hans hálfu, og svo
sárnaði honum, að hann hefur
ekki enn þá tekið húsið í sátt.
Nú dettur engum dyraverði í
hug, að vísa frá sér manni í
slíkri flík.
„Er veitingamömíum leyfilegt
að setja einhverjar slíkar tak- a;
markanir og kvaðir á herðar •)
gestunum?" hafa menn spurt. •;
Auðvitað er hverjum hfisráö- J;
anda leyfilegt að setja fram um •?
gengnisreglur eftir sínu höföi, a)
ef þær stangast ekki á við vei- Jj
sæmisreglur og lög. •<
Svo að það þýöir ekkert að •;
berja höfðinu við steininn og Ji
heimta að fá að koma til dyr •
anna, eins og menn eru klædd a;
ir. Ekki til inngöngu. Að •;
minnsta kosti ekki hvaöa dyr •;
sem er. —GP S!
• '
•i
>••••• i*.