Vísir - 25.11.1970, Blaðsíða 2

Filipus hætt kominn
Filipus drottningarmaður í Eng
landi ávarpaði í síðustu viku
læknasamkomu eina, en læknarn-
ir voru saman komnir til að ræða
hvemig hægt væri að hindra
slys af ýmsu tagi. Filipus krydd-
aði ræðu sínu með sögu af sjálf-
um sér, eins og góðra ræðumanna
er siöur: Einu sinni munaði ekki
nema hársbreidd að þungur hlut
ur dytti í höfuð mér. Ég var á
gangi við stóran stiga, þegar ör-
yggishjálmur datt af höföi ein-
hvers uppi á 4. hæð. Síðan hef ég
aldrei sett upp öryggishjálm!
Drottningin ber
Utanríkisráðuneyti Ástralíu
hefur sent afsökunarbeiðni til
Bretlands, vegna þess að nektar-
mynd birtist af Bretadrottningu i
víðlesnu, áströlsku vikublaði. —
Myndin var auðvitað máluð, og
sýndi hún drottninguna með
ekkert utan á sér annað
en kórónu og veldissprota. Lá
hún auk þess á sófa og las í
skrýtlubök.
Málarinn setn myndina gerði,
Roland Pleterski, gagðj. aðspurð-
ur: „Ég vildi ekki móðga neinn.
Og það er föst reg'la hjá mér að
mála einvörðungu fólk sem mér
geðjast að.“
Orðlaus
Paul Anderson, 3ja ára frá
Sutfon Coildfield, Englandi fór
inn í baðherbergið heima hjá sér
um daginn og ætlaði að bursta
tennur sínar. Hann tók hins veg
ar upp ranga túpu og smuröi
tennur sínar með lími. Límið verk
aði strax, og hann gat ekki kall
að á móður sína til hjálpar. —
Paul settist því á baðherbergis-
góifið og beið. Mömmu hans, Bar
böru fannst eftir nokkra stund
grunsámlegt, hve þögult barnið
var, og kom á vettvang. — Hún
flýtti sér strax með hann á sjúkra
hús og þar hreinsuðu hjúkrunar-
konur munn bamsins.
13 ÁRA BARN
LOKAÐ INNI
ÆYILANGT
— hafði varla út fyrir dyr komið eðo stigið /
fæturna frá fæðingu
Susan Wiley, 13 ára, er ekki
enn talandi. Hún er alls ekki ein-
fær um að klæða, sig og hefur
aldrei lært að ganga, eða svo seg
ir lögreglan í bænum Arcadia,
sem er í Bandaríkjunum. Þar hef
ur stúlkubamið átt heima með
foreldrum sinum, fimmtugri móð
ur, Irene og sjötugum föður,
Clark Wiley. Þau Wiley-hjónin
hafa nú veriö dregin fyrir rétt,
en stúlkan litla er komin á bama
spítala. Læknar segja að bamið
hafi alla tíð verið alið á ung-
barnamat, s.s. pablumgumsi alls
konar, hunangi og „kannski eggi
stöku sinnum“, eins og einn lækn
anna komst að orði.
Og eftir því, sem þeir er rann-
sakað hafa málið, bæði heima hjá
Wiley-fólkinu, og svo með því að
spyrja nágrannana spjörunum úr,
þá var baminu öll þessi 13 ár hald
ið innan veggja, það bælt niður
og látið vera eitt tímunum sam-
an í rúminu. Þaö fékk aldrei
nein leikföng^.v; «fyrsta leik-
fangið sem hún fékk var háls-
fésti, sem ein íi’júkruriarkonan á
spítalanum gaf henni", segir lög
reglan, sem hefur fengið mikinn
áhuga á þessu máli, því Susan
litla var alin upp í þokkalegu
miðstéttarhverfi, nágrannar henn
ar, eða forddra hennar vissu
mætavel um barnið og fannst
skrýtið að það skyldi aldrei fá
að fara út í sóiina, hvað þá að
það væri sett í skóla. Segir lög-1
reglan, að það sé næsta öhugnan
legt hvað afskiptaleysi fólks,
hvers um annars hagi, sé yfir-
gengilegt — það sé hægt að gera
næstum hvað sem er við nefið á
nágrannanum án þess að hann
aðhafist hið minnsta.
Hjúkrunarlið það sem annast
litlu stúlkuna, segir að hún horfi
í kringum sig eins og hún sé
að skynja heiminn í fyrsta sinn
núna — „það era greinilega ein
hverjar gáfur á bak viö þessi fall
egu augu hennar", sagði einn
læknanna, „en það ér ósennilegt
að það takist að bjarga því sem
eftir lifir þama inni. Hún hefur
gáfnafar eins árs barns og líkam
legan þroska 8 ára bams.
Nú, þegar meöferð foreldranna
á barni þessu er orðin blaðamál
í Bandaríkjunum, hafa nokkrir
nágrannanna leiðzt til að segja
eitthvað um bam Wiley-hjón-
anna. Frú ein úr næsta húsi seg
ist þess fuilviss að bamið hafi
ekki fengiö að fara út fyrir hús-
ið nema um 4 sinnum í 13 ár...“
einu sinni brá frú Wiley sér inn
og skildi bamið eftir“, sagði hún,
„þá rétti ég stúlkunni litlu hönd
Susan Wiley, 13 ára stúlka með andlegan þroska
1 árs barns og líkamlegan þroska 8 ára barns.
ina og hún greip hana eins og
hana þyrsti í ást og umhyggju.“
Það var félagsráðgjafi einn sem
uppgötvaði hið sérkennilega upp
eldi Wiley'-hjónanna og kæröi þeg
ar í stað.
Tannieysið bjarg-
aði fjárhagnum
Þetta er Robert D. Saling. —
Hann var ósköp venjulegur, illa
launaður sjóliði á bandarísku her
skipi — þar til hann var svo lán
samur að missa hverja einustu
tönn út úr sér, og þá fyrst
uppgötvaðist til hvers þessi mað
ur hefur hæfileika! — Að leika
Skræk skipstjóra, öðru nafni
Stjána bláa.
Og nú ferðast Saling gamli um
milli herstöðva Bandarikjamanna
— hann fer til Berlínar, Fotmósu,
Kóreu og Víetnam og alls staðar
gerir hann feiknalukku með maís
pípustertinn úti í munnvikinu og
skakka sjóliðakollu á kollinum
— og hann gerir fleira en að sýna
sig með pípustertinn — því þaö
þarf jú meira til að koma þjök-
uðum hermönnum til að skelia
upp úr. Hann er orðinn svo lið
ugur í andlitinu, að þeir sem
séð hafa, segja það áreiðanlega
ekki fjarri sanni að kaíla Saling
heimsmeistara í grettum og teygj
um. Guði sé lof að mannskepnan
barði úr mér tanngaröinn! — á
Saling oft að stynja upp, þegar
hann tekur á móti launum fyrir
að koma hermönhum í gott skap.
I
Robert D. Saling.
;r
Athugandi fyrir
Hundavinafélagið
Hundavinafélagið er eitthvaö
að harðna í baráttunni — eða svo
sýnist okkur. Og þess vegna birt
um við mynd af tæki einu sem
Þykir ómissandi hverjum hunda
vini — eða kannski réttara sagt
hundeiganda.
Maðurinn á myndinni fer í
„göngutúr" til að liðka mjó-
hunda sína 3. Hundarnir fara
bara í „gönguvélina", sem kemur
í stað þjálfara-eigenda. Hundarn
ir á myndinni eru veðhlaupahund
ar og veröa að hafa næga æfingu.
Eigandi hundanna, Wescott, seg
ist hafa orðið að ganga og hlaupa
með hundana nokkra km dag-
lega, þar til hann fékk sér þessa
vél, „og það var einhver skyn-
samlegasta fjárfesting sem ég hef
lagt út í“, segir hann og les á-
nægður í bók sinni. Kannski at-
hugandi fyrir Hundavinafélagið
íslenzka að kaupa eina svona
„gönguvél" og leyfa síðan félög
nokkrum fyrirvara og eflaust
um að æfa hunda sína að vild.
Þeir myndu þá panta ^íma með
væri vélin ekki lengi að borga
sig upp.