Vísir - 25.11.1970, Blaðsíða 9

9
V1SIR . Miðvikudagur 25. nóvemoer 1970.
AM

— Helzt vildi ég ekk-
ert vinna, ég er svo latur.
— Aldrei tekizt að yrkja
í vinnutímanum.
— Veit ekki nema nokk-
uð sé undir því komið, að
menn treysti sér til að
gefa það, sem þeir hafa
fram að færa.
— Bein fréttamennska
ekki eins slæm í nábýli
við skáldskap og persónu
legar greinasmíðar.
— Ég held að hrein fréttamennska sé ekki eins slæm í ná-
býli við skáldskap eins og persónuleg greinasmíð, segir
Baidur Óskarsson, fréttamaður á Ríkisútvarpinu og ljóðskáld.
— En nú fyrir jólin kemur út eftir hann ný ljóðabók: „Á
krossgötum“.
ínrvemig fer Maðamennskan,
1 eða fréttamennskan með
skáldskapnum?
— Ég held að hrein og bein
fréttamennska sé ekki eins slæm
í náibýli við skáidskap eins og
persónuleg greinasmíði.
Annars verð ég að játa það að
ég er ákafiega latur. Ég vildi
helzt ekkert vinna.
— Og stundar samt fuMt starf
ásamt með aukastörfum. Er það
ekki hinn klassíski íslenzki dugn
aður?
— Ég held að ég sé ekki safn
ari. — Smiðir kenninganna
ganga oft í berhögg við boðskap
inn.
— Áttir þú þess ekki kost að
fara til Maliorka í sumar?
— Ég hef einu sinni komið
til þess ágæta lands, fýrir mörg
um árum, skrapp þangað smá-
tíma, þegar ég dvaldist ár á
Spáni. Ég er hreeddur um að ég
heföi sturlazt þar við lengri
dvöl.
Mér finnst sjálfsagt að fólk fái
að fara að vild sinni og komast
yfir það sem veitir því ánægju.
Hitt er kannski lakara, ef það
misskilur sjálft sig og lætur
ljúga sér til um hvað það van-
hagar um.
— Auglýsingar — mötun?
— Mér dettur í hug mynd
eftir máiarann okkar, Ferró, er
þurfti að breyta eftimafninu
sínu og heitir nú Erró. Þessi
mynd hét „tilfinningavéil“. Hún
sýndi hvar verur stóðu í löngum
röðum og biðu þess að komast
að vélinni ti! að snerta hana og
fylia sig af tilfinningum. Margir
1
— spjallað við Baldur Óskarsson um Ijóðagerð
„ÆTTI ég að tiltaka undir
hverju þetta er komið, yrði
það líklega tíðarfarið. — Ef
veðrið væri alltaf eins og það
er núna, þyrftum við ekki yf-
ir neinu að kvarta. — Og þá
væru menn kannski fljótari
að skrifa bækur.“
Og ef dæma má af Iíkum,
virðist tíðin hafa verið harla
góð hjá rithöfundum og skáld
um þetta árið, þar sem þeir
senda frá sér margar bækur.
Og ekki var heldur yfir tíð-
inni að kvarta yfir kaffiboll-
anum á Hótel Esju, þar sem
blaðamaður Vísis hitti Bald-
ur Oskarsson og spjallaði lít-
illega við hann um nýja Ijóða
bók, á meðan Edmund Rose
oa félagar léku nokkur lög í
kaffitímamun.
J^rossgötur? Nafnið segir
kannski eitthvað um þinn
status sem skáld, eða finnst
þér verða miklar formbreytingar
á þinni ljóðagerð frá þvf þú send
ir frá þér sfðustu bókina ’66?
— Á ytra borði hefur orðið
einhver breyting, en kannski
ekki mjög mikil.
— Þess gætir kannski i ijóð-
um þínum, hve myndlistin á mik
ið upp á pallborðið hjá þér. Gæt
iróu hugsaö þér að mála það,
sem þú segir í ljóöunum, á
léreft?
— Ég held ég myndi reyna
það. Ég hef ekki trú á því að
svokölluö list sé sundurgreind
i skýrt afmarkaðar greinar. —
Þetta er allt hvað öðru háð og
væntanlega sprottið af einni rót,
þótt enginn viti í raun og veru
hver hún er. Að minnsta kosti
treysti ég mér ekki til að segja
hvaöan ljóðið kemur, ekki held
ur hvað það er, né hvert það
fer Maður veit það eitt að lesar
anum kann aö takast að kalla
þaö fram í hugann með hjálp
starfanna og þó er það engan
veginn ábyggilegt.
ú segist. vera búinn aö vera
með þessa bók 1 smíðum í
þrjú ár. Hefðirðu lokið henni
fyrr, ef þú hefðir ekki gert ann
að én ýrkja þennan tíma?
— Satt að segja er ég efins í
því. Þaö má hafa um þetta sömu
órð og um brennivínið: „Maður
dettur i þaö.“ — og þá vll það
hafa sitt fram.
— Margir telja það eitt mesta
böl. í okkar menningu, hversu
listir eru hér mikil fristunda-
vinna?
— Ég held að það sé gert of
mikið úr því. Auðvitað er þetta
vandamál. Ég hygg að þarna sé
samt vandinn enn meiri hjá
skáldsagnahöfundum, en ljóða-
smiðum.
— Nú hlýtur kröfuharka ljóð
skálda aö vera afskaplega hóf-
stillt. Enginn skrifar metsölu-
bók í ljóöum eða hvað
— Ef hægt er að gera ein-
hverjar kröfur, þá held ég að
það verði að klaga ljóðið sjálft.
Sú peningalega umbun, sem ljóð
skáld fær, er og hlýtur að vera
Iítil.
— Tekst þér þá að yrkja á
kostnað ríkisins. Það er að segja
þar sem þú vinnur á fréttastofu
rfkisútvarpsins?
— Það fer kannski eftir því.
hvernig á það er litið. Ég hef
aldrei komizt upp á lag með
að yrkja í vinnutfmanum. Ég hef
hins ve°ar stöku sinnum fundið
mér frí til þess.
voru illa komnir, einkum þeir,
sem fremstir stóöu í rööinni
og lengi höfðu beðið, bersýni-
lega innantómir og langsoltnir.
Þeir sem nöfðu snert vélina
voru aftur á móti mjög státnir.
TTvemig er hægt að rétta hlut
ljóðs’kálda hér á landi, efna
hagslega að segja
— Það er ekki hægt um vik.
Það hafur nú verið svo gegnum
tíðiná að ein listgrein hefur ein
hvern veginn verið eftirlæti pen
ingamanna. í dag virðist mynd-
listin vera það. ÁÖur var það
tónlistin og enn fyrr var það
skáldskapurinn — þegar skáldin
þáðu ríkuieg kvæðalaun af
höfðingjum.
— Það verður kannski seint
auðvelt fyrir fiáraflamenn að
skreyta sig með keyptum ljóð-
um?
— Þama kemur þaö auðvit-
að til að mynd er hægt aö eiga
út af fyrir sig, en ljóð og lag
stendur öllum til boða.
— Þyrfti kannski að veita
meira úr almennum sjóðum ti1
þessara hluta?
— Ég veit það ekki. Mér
finnst það afleit kenning, að
sfcáld yrki betur ef þau svelta.
Þó veit ég ekki nema nokkuð
sé undir því komið, að menn
treysti sér til að gefa það, sem
þeir hafa fram að faera. —JH
vísmim-
— Eruð þið farin að
hugsa til jólanna?
Tryggvi Gíslason, pípulagninga-
meistari: „Hvað heldurðu mað-
ur? — Jú, fyrir iöngu. Upp úr
áramótunum síóustu hugsaði
maður til þess, hvernig andar
þessa árs ættu að ná saman.“
Ólafur Guðmundsson, 11 ára
blaðasöludrengur: „Já, ég er aö
selja Vísi til þess að safna fyrir
jóiágjöfum."
Guðlaugur Gfslason, innheimtu-
maður: „Aðeins jú. Það hefur
itMsfn ’áhrif lá’.mann,. þegar þau ;f
nálgast — og maður byrjar þó
að skima í kringum sig.“
Sigríður Ólafsdóttir, kennara-
nemi: „Já, svo sannarlega. —
Ég er byrjuð að kaupa efni í
jólaskraut, og svo eru það jóla
prófin hjá okkur, sem fara senn
í hönd.“
María Einarsdóttir, kennara-
nemi: „Nei. Ekki nema hvaö
jólapröfin minna mann með
naifninu á hátíðina, þótt þau
komi manni ekki í það sama
skap.“
Pálmi Ingólfsson, tækninemi:
„Jú, aöeins. — Ekki þó til jöla-
gjafanna, því að skólamaður út
býtir ekki slfku um hvippinn og
hvappinn. En hins vegar til jðla
frísins, já.“