Vísir - 24.04.1971, Blaðsíða 5

Bæn og handleiósla
„Þá erum við komin að því stóra atriöi, sem aiiir trúaðir
tilbiðjendur vænta. Það er bænheyrsla Drottins. Hún getur
ofí verið dulræn gagnvart mannlegri skynsemi. En ailir,
sem í trú ástunda bænir, fá þá bænheyrslu að eignast betra
lif. — Ég fyrirverð mig ekki þótt ég votti þaö, að ég hefi —
frá móðurskauti — daglega ástundað bænir og hlotið mikla
bænheyrslu frá Drottni. Ég vil tilnefna, þvi til stuðnings,
aðeins eitt tilfelli: Haustið 1914 fór ég seint í september úr
Norðurlandi suður yfir fjöM, um Kjalveg. Fókk ég öhagstætt
veöur og færö og eftir 5 dægra ferð, án þes að hafa sofið
nofekuð, komst ég að 'kvöldi dags í Gránunes við Hvítár-
vatn. Fél þá á mikiö hríðarveður og sást efekert. Ég varð
því að binda samán hestana og ganga um hjá þeim. Mig
langaði tSl að kasta mér ofan í snjóinn og sofna. En átti
það á hættu að vatona ekki aftur, þvá að löiuvert frost
var á. í þessum mifelu erfiðleikum gat ég ekkert gert nema
að biðja Guð að hjálpa mér. Ég fékk greinilega bænheyrslu.
Allt í einu varð ég eins og afþreyttur og fann glögglega
að einhver stóð rétt hjá mér. Gekk ég svo þama aftur og
fram hjá hestunum, alveg rólegur í 8—9 klukkutíma. Fann
ekfei til svefns eða þreytu og alltaf gekk þessi ósýnilegi
við Miðina á mér, alla nóttina Svo birti af degi, skánaði
veðrið og ég hélt ferðinni áfram. Við þurfum að biðja Guð
um trú, meiri trú. Ef við eignumst hana, kemur bænaþörf
og ástundun bæna, af sjálfu sér. „Án trúar er ómögulegt
Guði að þóknast,“ segir í hinni helgu bók“.
Ofanritað er úr bréfi, sem Velvakandi Mbl birti nýlega
frá Jóni H. Þorbergssyni á Laxamýri. Þetta atvik í Gránunesi
rifjar upp fyrir okukr áminningu Hallgríms:
Bænin má aldrei bresta þig
búin er freisting ýmisleg ,
þá líf og sál er lúð og þjáð
lykill er hún að Drottins náð.
Ennfremur DavíössáJimur 23: Jafnvel þó ég fari um dimm-
an dal óttast ég ekkert illt þvi að þú ert bjá mér.
Upprisa og upprisutrú
Eredikanir prestanna næstu
szmnndagana eftir páska ein-
kennast oft af páskaboðskapn-
mt og npprisutrúnni. Það gerir
Hka hugvekja Kirlqusíðunnar að
þessu sinni Hún er eftir sókn-
arprestinn á Eskrfiröi, sr. Kol-
bein Þorleifsson. Hann esr Ár-
nesingur að ætt og uppruna en
fæddur í Reykjavík 18. júlí 1936,
Iauk stúdentsprófl frá MR vorið
£959, feennaraprófi 1961 og
kandidatsprófi í guðfræði 1967.
Hann var vígður til Eskifjarðar
pcestafeaBs 12. öóv. 1967 og hef-
ur gegnt því embætti siðan. —
Haustið 1970 dvaldi sr. Kol-
beinn í Kaupmannahöfn með
styek frá Alþingi til að læra
graenlenzku við Hafnarháskóla.
Emnig kynnti hann sér trúboðs-
sögu Grænlands, einkum starf
sr. Egils Þórhállasonar, sem var
prestur og trúboði á Grænlandi
1765—’75 og „hafði þá orðið
svo vei ágengt að hann hafði
þrefaldað söfnuð sinn.“
Hafa gteinar eftir sr. Kolbein
int þetta efni undanfarið birzt
í Lesbók Morgunblaðsins. Sr.
Kolbeinn er ókvæntur.
Enn á ný hafa geislar páska-
sólarinnar skinið yfir hin-a opnu
gröf.
Enn á ný hefur boðskapurinn
hljómað um kristinn heim: Krist
ur er upprisinn.
Enn eru menn settir andspæn
is þessum boðskap og spurðir:
Trúir þú?
Og enn eru svörin við þessari
spurningu tvenns konar:
„Ég trúi“ eða: „Ég efast“.
Þetta er spurning, sem krist
in trú hefur frá upphafi staðið
og fallið meö. Þetta er próf-
steinninn: Er sú fullyrðing rétt,
að Kristur sé upprisinn?
Við vitum svör hinna fyrstu
kristnu manna. Að athuguðu
máli voru þeir ekki 'i neinum
vafa. Kristur var upprisinn. 1
Nýja testamentinu fullyrða
guðspjallamenn og postular að
upprisa Krists sé staðreynd,
raunveruieiki. Þetta er kjarna-
atriðið í boðskap þeirra.
Og þeir fullyrða aftur og aft
ur: Ef Kristur er ekki upprisinn
þá er trú okkar fánýt.
Sú staðreynd btesir við okk
ur, að Nýija testamentið er til
oröið vegna upprisutrúar frum
safnaðarins. Allur fróðleikur
Nyja testamentisins um sögu
fyrstu aldar fyrir botnj Mið-
jarðarhafs, allt mannvitið sem
birtist á síðum þess. allur boð
skápur þess um núfcíð og fram-
tíð. r:7:1* ‘ '*ir
Þetta allt er aðeins rammi
utan um upprisu Jesú Krists.
Hún var hið djúpa innihald
boðskapar frumkirkjunnar —
Aldrei hefði kristm kirkja orð
ið tii, hefði þessi máttuga stað
reynd okki orðið ljós fyrir læri
sveinunum.
Hugsum ofekur þá miklu undr
un sem gripið hefur lærisvein-
ana, þegar þeir áttuðu sig á því,
-sem gerzt hafði. Aldrei’ hafði
nokfcuð slíkt átt sér stað áðuf.
Kristur var upprisinn. Nú opnuð
ust alit í einu fyrir lærisvein
unum nýjar viddir. Þeim varð
allt í einu eins og mönnum sem
lokaðir hafa verið inni í dimmri
dýflissu, en eru leiddir undir
bert loft, frjálsir menn. Allt í
einu urðu hin venjulegu tak-
mörk mannanna, fæðing og
dauöi, upphaf að nýju ósegjan-
lega dýrlegu takmarki. Og enn
stærri víiddir opnuðust þeim sið
ar. Þetta var ekki bundið við
ákveðna einstaklinga eða þjóð
ir. Þessi boöskapur tilheyrði
heiminum öllum. Allir áttu að
heyra hann til þess að þeir
mættu trúa. Takmörk þjóða,
tungumála, litarháttar voru ekki
lengur trúnni til fyrirstöðu. Við
lesum í Postulasögunni upptaln
ingu á þjóðum sem áttu fulltrúa
sina í Jerúsalem er Pétur flutti
mál sitt á hvítasunnudag. Þar
voru menn bæði hvítir og brún
ir og blakkir. Við lesum síðar
um hirðmann Eþiópíudrottning-
ar sem tók trú og var skírður.
Kristin trú spurði á þeim árum
ekki um þjóðleg takmörk, því
að það var allt annað sem skipti
mestu máli þ.e.: Kristur var upp
risinn og þetta fagnaðarerindi
hlaut að berast til endimarka
jarðarinnar.
Og ekki leið á löngu þar til
þeir í ljósi upprisunnar uppgötv
uðu það, að af þessari stað-
reynd upprisunnar hlaut að
leiða nýja sköpun. Þessi nýja
sköpun gat ekki verið bundin
efninu Hún var andleg. Og sem
slíkrj gat maðurinn hlotið hlut
deild í henni. Maðurinn, sem áð
ur var fjötraöur af syndinni og
afleiðingum hennar, dauðanum
varð nú frelsaður úr hlekkjum
sinum vegna hins upprisna. sem
veitti honum hlutdeild í sinni
nýju sköpun. Og við. sem erum
sknrðir, eigum okkar hlutdeiid
í henni. Sem slikir erum viö
kristnir, sem slíkir lifum viö
i samfélagi heilagra og sem slík
' ir eigufn við að veita öðrum
fjær og nær hiutdeild i þvi fagn
aðarerindi, sem'okkur hefur ver
ið boðað.
Þetta fagnaðarerindi stendur
okkur eins nálægt og þeim, sem
það heyrðu fyrst. Hver páskatíð
á að rifja þessa atburði upp fyr
ir okkur að nýju. Og að nýju
vekur frásögnin okkur sömu
undrun blandna ótta og hrifn-
ingu. Því að enn ’i dag er Krist-
ur upprisinn. Og enn í dag gef-
ur hann okkur hlut í sinnj nýju
sköpun.
Hví ættum við þá ekki að
segja öðrum frá?
Því að heimurinn er í sjálfum
sér ekki ný sköpun, heldur sú
gamla. En við, sem erum kall-
aðir af hinum upprisna, við er-
um boðberar hinnar nýju sköp-
unar til okkar eigin heims. Við
erum súrdeigið, sem á að um-
skapa heiminn,
Við vitum mætavel, aö verk
og gáfur okkar mannanna eru
ekki einhlítar til aö vera heim-
inum til góðs. í þingsölum, sjón
varpi og hljóðvarpi heyrum við
dómsorðin hljóma yfir guðlausri
tækni mannsinns. Sagt er að
maðúrin'n nálgist Sína eigin út-
rýmingu meö Óhðflegri mis-
beitingu sinni á lögmálum tækn
innar gagnvart jafnvægj nátt-
úrunnar.
Hví skyldum viö þá ekki, sem
eigum þau forréttindi að vera
lærisveinar hins upprisna flytja
þessari veröld, sem hvílir undir
hinum þunga dómi sinna eigin
barna, flytja fagnaðarerindj hinn
ar nýju sköpunar áleiðis til
þeirra, sem heyra vilja, ef það
mætti verða ti] að afstýra hin-
um örlagaþrungna dómi, sem
virðist hvíla í skauti framti'ðar-
innar.
Látum þaö því heyrast um
heim allan í dag og alla daga
sungið af líf; og sál og innsta
hjartans grunni:
Kristur er upprisinn.
Látum þetfca því verða boð-
skap okkar og erindi á þessum
páskatíma:
Kristur er upprisinn!
RaSsuðuvír
BRITISH OXYGEN
Þ. ÞORGRÍMSSON & CO
SUÐURLANDSBIiALT 6 SÍMI 38640
Búðareyrarkirkja. Hólmar í Reyðarfirði.
í hirni forita HólmaprestakaiH
við Reyðarfjörö eystra ern tvær
kirkjur, hvomg þeirra þó á
Hölmum, hinum gamla prests
setri. Þar er nú hvorki prestur
né kirkja. Sú var þó tíðin, að
það var eftirsótt prestssetur
enda jörðín langhfst metna jörð
á landinu eða 307,4 hundruð. Þá
fengust þar allt upp í 270 pund
af dún. Matthías Joehumsson
sótti bæðj um Hólma og Odda
árið 1879. Þá sagði Nelleniann
Islandsráðherra í spaugi að bézt
mundi að „leggja skáldið í dún“
og veita honum Hóhnana. En
Mattliías kaus Oddann og íór
þangað. Kirfejur í Hólmapresta
kalli eru nú á Eskifirði og Reyð
arfirði (Búðareyri). Sú kirkja er
hið snotrasta hús. Hún var
byggö 1910.
Sr. Kolbeinn Þorleifsson, Eskifirði
\