Vísir - 26.02.1972, Blaðsíða 9

Vísir. Laugardagur 26. febrúar 1972.
9
TWA þotan á Kefla vikurflugvelli. Fremst á myndinni er fraktin úrvélinnisem skilinvar eftirhér — efumtímasprengjuheföiveriöaö ræða.
„Það er sprengja í flugvélinni"
— Risaþota frá TWA varð að lenda á Kefiavikurvelli vegna hótunar — Ekkert fannst þrátt fyrir mikla leit
„Það er sprengja i einni vélinni
ykkar”. Eitthvað á þá leið var
sagt i sima i London i gær við
starfsmenn Trans World Airlines-
flugfélagsins, sem þá átti 4 flug-
vélar, allt risaþotur af gerðinni
Boeing 747, á ýmsum stöðum yfir
Atlantshafinu. Ein þeirra lenti kl.
liðlega 16.30 i gær á Keflavíkur-
flugvelli.
„Við fengum tilkynninguna
gegnum flugstjórn i Reykjavik um
4-leytið i gær”, sagði Bogi Þor-
steinsson, yfirflugumferðarstjóri
á Keflavikurflugvelli, er við
ræddum við hann i gær. „Við
höfum föst fyrirmæli um hvað
gera skal i ýmsum tilvikum þessu
likum og gerðum allt, sem af
okkur er ætlazt. En vissulega leið
okkur ekkert of vel meðan á þessu
stóð”.
Theodore Lapadalis, griskætt-
aður flugstjóri, þrautreyndur i
fluginu, sneri vél sinni þegar til
Keflavikurflugvallar, er til-
kynning kom frá aðalstöðvum
TWA i London, en þaðan kom
vélin og hafði áætlun til Los
Angeles. Innanborðs voru 57
farþegar og 14 manna áhöfn. Tók
hann þegar ákvörðun um lend-
ingu á Keflavikurflugvelli, næsta
flugvelli sem komizt varð til.
Vélin, sem tekur 350 farþega, var
mjög létt, hafði aðeins að geyma 2
tonn af ýmiskonar varningi auk
farþeganna.
Þegar flugvélin var komin i
5000 feta hæð, skýrði hann far-
þegum frá sprengjutil-
kynningunni og bað þá að vera ró-
lega. Hér væri liklega um gabb
eitt að ræða.
A flugvellinum voru slökkvi-
liðsbilar, sjúkrabilar, lögreglu-
menn, bilar sprengjusérfræðinga
varnarliðsins ásamt Loftleiða-
starfsmönnum, reiðubúnir. Vélin
lenti á flugbraut 12, og von bráðar
var búið að koma „júmbó-tröpp-
um” Loftleiða að flugvélinni, en
farþegar gengu út i langferðabila,.
sem hafðir voru i næsta nágrenni,
og gekk allt fyrir sig af öryggi og
rósemi. ötta var vart að sjá á
nokkrum manni, flestir virtust
álita, að um gabb eitt væri að
ræða, sem og kom á daginn.
Farþegar héldu siðan til i fri-
Farþegar með „Jumbó” á leiðút i vélina aö aflokinni sprengjuleit.—Dvölin á tslandi stutt og kuidaieg.
höfninni, fengu veitingar og
verzluðu i frihafnarbúðinni.
Sprengjusérfræðingar hersins
einir fóru i vélina, sem var dregin
gætilega að stað, sem venjulega
er kallaður Hot Cargo Area, en
þar eru stundum geymdar flug-
vélar, sem fljúga með sprengiefni
milli landa, t.d. fyrir oliufélögin,
þegar slökkva þarf oliuelda með
sprengingum.
Leit bandarisku sér-
fræðinganna bar ekki árangur, en
mikilli gæzlu var haldið á svæðinu
af hálfu flugvallarlögreglunnar,
og slökkviliðið var til taks i 200
metra fjarlægð með bila sina.
Flugvélin átti svo að halda af stað
til Los Angeles i gærkvöldi. Þegar
blaðið fór i prentun var fólkið enn
i flugstöðinni, en Loftleiðir búnar
að gefa upp áætlaðan brottfarar-
tima kl. 23.15.
Og hvað skyldi gabb eins og
þetta kosta? Þegar Flugfélagið
lenti i svipuöu á dögunum, var
reiknað með 300 þúsund. 'króna
beinum fjárútlátum auk annars,
Loftleiðir hafa upplifað svipað og
kostnaðurinn svipaður eða öllu
meiri. En risaþota er talin þurfa
mun meira fé til að greiða
kostnaðarliðina, — margir álita
að það fari hátt i milljón, — eða
meira.
Einu sinni áður hafa starfs-
menn á Keflavikurflugvelli lent i
svipuðu máli. Það var fyrir 8
árum, þegar tvær Lufthansavélar
lentu hér vegna hótunar. — JBP
„ÞAÐ ER
ÞÁ SATT!"
— ég hélt svonalagað gerðist bara i bió
og í dagblaðafréttum
„Ég held allir hafi verið rólegir
um borð i þotunni — enda var
okkur ekki tiikynnt að óttazt væri
um aö sprengja væri f vélinni,
fyrr en 10 mfútum áður en við
lentum”, sagði hr. Bartiing, iög-
fræðingur frá Los Angeles, sem
var með Júmbó-þotu TWA í gær,
„ég sjálfur var alveg rólegur, og
ég held að hinir hafi verið það lfka
— eða hafi a.m.k. byrgt allan ótta
innra með sér”, sagði hann og
brosti.
„Nei - ég hef aldrei lent i svona-
löguðu áður, hélt það gerðist yfir-
leitt ekki nema i biómyndum og
dagblaðafréttum - en það er þá
satt! Furðufuglar virðast sannar-
lega geta skemmt sér
margvislega. Og sama er mér,
verst að ég tefst vegna
þessa!” „Hæ, þú blaðamaður!”
kallaði vörpulegur maður með
tösku i hendi, er ég sneri mér frá
Bartling, „veiztu að þetta e'r. i
annað sinn sem ég kem til
Islands?”
Nei, blaöamaðurinn hafði ekki
áður orðið þess heiðurs að-
njótandi að hitta hinn vörpulega,
háværa hr.?
„Ég kom hér i fyrrasumar,-
dásamlegt land sem þú býrð i,
góði. Og ég ætla vissulega að
koma hingað aftur i sumar... og
gaman petta með sprengjuna!”
Og svo hló sá vörpulegi voðalega
og stökk af stað með viskiflösku i
plastpoka, áður en blaða-
maðurinn gæti spurt hann að heiti
og jafnframt spurt hvað þeir
hétu, landarnir, sem hann bað
fyrir kærar kveðjur til! Laglegt
blaðaviðtal það.
Farþegarnir með TWA-ferð
þessari virtust afskaplega rólegir
yfirleitt. Konurnar settu upp
filmstjörnubros eins og Britt
Ekland, þegar ljósmyndarinn
smellti af, og karlkynið var
ámóta hughraust i suðvestan
trekknum úti á flugbraut.
—GG
Bartling, lögfræöingur: „Nei, nei,
það varð enginn skeikaöur”.