Vísir - 01.08.1972, Blaðsíða 2

2
Visir Þriöjudagur 1. ágúst 1972
rimsm--
Haldið þér að sumarið
sé loksins komið eftir
alla rigninguna ySem á
undan er gengin?
Björg AlladóUir.nemandi: Ja, ég
ætla að minnsta kosti að vona að
það fari að hætta að rigna.
Niels Svcinsson. bila-.
viðgerðarm.: Ég er nú bara
voða hræddur um að það sé búið.
Ég á von á meiri rigningu, held að
einn sólardagur sé bara skin á
milli skúra.
lílvar Iljarlarson, vélvirki: Já,
það held ég. Þó finnst mér ein-
hvern veginn að það eigi eftir að
rigna annað slagið. En alla vega
er það góðs viti að l'á einn
sólskinsdag.
Mikacl Fransson, auglýsinga-
teiknari: Það vona ég. Eg hef jú
heyrt það eftir gömlu fólki að ef'
hundadagar byrjuðu með
rigningu, þá rigndi fram á höfuð-
dag. Með þessum degi opnar þó
fyrir sól, og það gefur manni
góðar vonir um að nú birti eitt-
hvað til.
Gunnlaugur Jónsson, starfsm.
v/bilamáln.: Já,ég vona það. Hef
minnsta kósti trú á að sólin haldi
áfram að skina.
Elin Dóra Sverrisdóttir,
nemandi: Veit það ekki. Nei, ætli
það haldi ekki áfram að rigna.
Á HLAUPUM UM HELGINA
Vinnuhælið
á Litla-Hrauni
Ég held það hafi verið á
fim m ludaginn var, sem þessi
setuing hirtist hér i hlaðinu: „Þá
cru dæmin góð er það gerist, að
þeir, sem afplánað hafa refsingu
sina á Litla-llrauni, gerast rit-
höfundar.” Þetta finnst mér vond
setning og þó ég sé allra manna
verst að mér i guðsorði, þá hef ég
cinhvern tima heyrt: „dæiniö
ekki, til þess að þér verðið ekki
dæmdir”. Annars er það fjarri
mér að ætla að hlanda mér i
þvottamál á Litla-IIrauni enda
innanhússmál og eins og segir i
ágætri bók, þá á ekki að drepa
l'lugur i annarra manna húsum.
En ofangreind setning hér i
hlaöinu varð til þess að stinga á
persónulegu kýli. fig hafði gleymt
að heimsækja vini mina á hælinu
l'yrir austan og þess vcgna lagði
ég á dróg mina á sunnudaginn og
þcysti austur fyrir Kjall.
Á Kambabrúninni var mann-
fjöldi og útsýnið dýrðlegt. Alls
staðar Jónasar i kappkeyrslu og
ég slepp með skrekkinn undir
Ingólfsfjallinu. Vegurinn frá Sel-
fossi niður á Bakka engu Iikur oa
rykkófið eins og versta sandfok
austur á Fjöllum.
Mikil breyting til bóta hefur
orðið á hælinu fyrir austan siðan
nýja byggingin var tekin i notkun
og allur bragur betri, og það lá
viö ég gleymdi rimlunum fyrir
gluggunum meðan ég sat á spjalli
við vini mina.
Oftast hef ég verið dapur og
niðurdreginn, þegar ég hef horfið
heim frá vinnuhælinu á Litla-
Hrauni eftir að hafa hlustað á
kvartanir og harmatölur innan-
hússmanna en nú svifu einhverjir
betri andar yfir vötnunum þarna
austur frá, ég veit ekki hvers
vegna og reyni ekki að gera þvi
skóna, en vinir minir tveir, sem
ég talaði við voru hressir og kátir
og eiginlega léku við hvern sinn
fingur. Kannski var það sólin úti,
kannski betri aðbúnaður, kannski
vonin i brjóstum þeirra, kannski
aukin trú þeirra á utanhússmenn,
kannski máfurinn, sem flögraði
fyrir utan gluggann, ég veit það
ekki en hitt veit ég, að það var
glaður og ánægður maður, sem
steig upp i rauðan Fiat og dólaði i
rólegheitum heim á leið um sex-
leytið á sunnudaginn var.
norðlenzkan gáfumannasvip og
lék rulluna óaðfinnanlega. Að
lokinni senunni gekk fram fyrir-
liöi sjónvarpsmanna, hneigði sig
fyrir listamanninum og sagði á
bjagaðri ensku: „Thank you very
much Mr. Gligoric.
Hin sagan er um hann Sigga
Sig. hjá útvarpinu, sem hann
segir með nokkru stolti og hæfi-
Sigurður
lega miklum drýgindum. Það var
einn einvigisdaginn, að i Höllina
kom danskur túristi. Ég held
þetta hafi verið ósköp venjulegur
óbreyttur Dani og þegar hann er
að ganga inn i salinn er honum
iitið upp i bakkabúðina og sér þar
greindarlegan mann með kross-
lagðar hendur á brjósti og gler-
augu, og Daninn snýr sér að dyra-
verðinum og spyr'. Er það rétt
sem mér sýnist að Bent Larsen sé
kominn hingað? Nei , nei, segir
dyravörðurinn, þetta er okkar
Gunnar Nu Hansen. „Ja, netop er
det hr. Sigurdson.’' segír
Danskurinn um leið og hann
hverfur inn i salinn.
Thank you Mr. Gligoric
Það er eins með skákeinvigiö
og brennivlnstúr, þegar fellur
niður skák sækir að manni heil
hersing timburmanna og hvergi
afrétlara að fá en lil að vera viss
um að ekki renni viman af mér
með öllu. þá læt ég hér fara á flot
tvær anekdótur, sem báðar eru
tengdar einviginu.
Það var i siðustu viku eða
kannski hinni vikunni, að bóndinn
á Hafrafelli við Múlaveg örlygur
Sigurðsson, listmálari með
meiru, var á heilsubótargöngu i
Laugardalnum. Sem örlygur
nálgast Höllina þyrpast að honum
sjónvarpsmenn og byrja að kvik-
mynda hann i krók og kring og
listmálarinn veit ekki hvaðan á
sig stendur veðrið..
En eins og allir vita, sem örlyg
þekkja, þá er tvennt i fari hans
óbrigðult, hann verður aldrei orð-
laus og hann bregzt nákvæmlega
rétt við óvæntum uppákomum.
Hann sem sagt sneri sér i hringi,
brosti, veifaði höndum, setti upp
Hinn ástsœli
Ástgeirsson?
Lesalidi skrifar:
„Miðaldra fólki er enn í fersku
minni þær árásir sem Jónas Jóns-
son ráðherra varð fyrir á þvi
herrans ári 1930 þegar islenzka
þjóðin hló „vitlausa lækninn á
Kleppi” i hel. Var það þá álit
margra að langur timi myndi liða
þar til jafn „stór bomba” yrði sett
til höfuðs islenzkum stjórnmála-
manni.
En nú hafa þau undur gerzt að
nýju, að ráðizt er til atlögu gegn
ástsælasta stjórnmálamanni
ofanverðar 20. aldar, Gunnlaugi
Ástgeirssyni, eilifum stýrimanni
Framboðsflokksins (þar til annað
verður ákveðið) og honum borið á
brýn að vera höfundur lélegra út-
varpsþátta. Stórbombufabrikant-
inn segir að'Þjóðþrif séu „hvorki
fugl né fiskur”, en sem kunnugt
er hefur þvi aldrei verið haldið
fram. Það er litil bót i máli þótt
dregið sé nokkuð i land siðar i
greininni („allt fráfarmiðasölum
niður i toppfigúrur”) og starfs-
grein Gunnlaugs sett efst i virð-
ingarstigann. En eins og alþjóð
veit rekur Gunnlaugur nokkurs
konar ferðaskrifstofu inn á
alþingi okkar Islendinga og hefur
borizt mjög vel á , þvi að þar sitja
að jafnaði 60 manns á hans veg-
um.
Gunnlaugur virðist vera maður
sem lætur litið yfir sér og státar
ekki af miklu og þeim mun nið-
ingslegri er árás þessa manns,
sem næst ætlar að' halda fyrir
eyrun. Út frá sjónarmiði sál-
sýkisfræðinnar er það sjúklegt
þvi að mun hentugra er að
slökkva á útvarpinu og þvi eru
orð mannsins að engu hafandi.
Skv. stöðu minni sem isl. rikis-
borgari er ég knúður til and-
mæla.”
„Hreinasti
viðbjóður"
„Það er ekki rétt sem kom
fram i frétt i Visi um daginn,
þegarskýrtvarfrá pipuhreinsara
i gosflösku, að þetta sé eitthvert
einsdæmi. Ég get til dæmis sagt
frá þvi að þegar ég hellti úr
pilsnerflösku i glas fyrir stuttu
við matborðið, þá kom i ljós að i
flöskunni var bæði sigarettu-
stubbur og kúla úr silkipappir. Ég
hringdi til ölgerðarinnar og sagði
frá þessu en þeir kipptu sér ekki
mikið upp við þessi tiðindi. Sögðu
aðeins að svona lagað gæti alltaf
komið fyrir og buðu mér aðra
flösku i staðinn.
Það hlýtur að læðast að manni
sá grunur að eftiriiti i þessum
verksmiðjum sé meira en litið
ábótavant þvi auðvitað á svona
nokkuð ekki að geta komið fyrir.
Þetta er hreinasti viðbjóður.”
Valtýr Guðmundsson.
Ja hérna, Sigurður!
Fyrirspurn til Skákfréttastofu út-
varpsins:
„Væri ekki heppilegast að láta
Friðrik Ólafsson einan um að lýsa
einviginu?”
Örn Snorrason.
HRINGIÐ í
síma86611
KL13-15