Vísir - 21.10.1972, Blaðsíða 6

6
Vlsir Laugardagur 21. október 1972
vísm
Útgefandi: Reykjaprent hf.
Framkvæmdastjóri: Sveinn R. Eyjólfsson
Ritstjóri: Jónas Kristjánsson
Fréttastjóri: Jón Bifgir Pétursson
RRstjórnarfulltrúi: Valdimar H. Jóhannesson
Auglýsingastjóri: Skúli G. Jóhannesson
Auglýsingar: Hverfisgötu 32. Simar 11660 86611
Afgreiðsla: Hverfisgötu 32. Simi 86611
Ritstjórn: Slðumúla 14. Simi 86611 (7 linur)
Askriftargjald kr. 225 á mánuði innanlands
i lausasölu kr. 15.00 eintakið.
Blaðaprent hf.
Skattalagabreyfingar
Fjármálaráðherra hefur nú viðurkennt, að sögn
Timans, að breytingarnar á skattalögunum, sem
gerðar voru á siðasta þingi, hafi verið kák. Hann
kallaði þær að sönnu bráðabirgðabreytingar. En þá
verður mörgum á að spyrja: Hvers vegna lá svona
mikið á? Af hverju þurfti að flana svona að þessu
eins og gert var og láta svo lagabreytingarnar
verka aftur fyrir sig, þannig að lagt væri eftir þeim
á tekjur ársins 1971?
Ráðherrann hefur svar við þvi. Hann segir að
ógerlegt hafi verið að una við þau skattalög, sem
viðreisnarstjórnin lét eftir sig, kerfið hafi verið svo
úrelt og flókið, að ekki hafi mátt draga stundinni
lengur að gera á þvi bráðabirgðabreytingar, t.d.
hafi verið nauðsynlegt að fella niður nefskattana og
að létta af sveitar- og bæjarfélögunum ýmsum út-
gjöldum, sem eðlilegt sé að rikið annist.
Þarna er talað eins og nýju skattalögin hafi orðið
sveitar- og bæjarfélögum til mikillar blessunar og
hagsbóta. Skyldu forráðamenn margra sveita og
bæja vilja fallast á það? Þeir yrðu varla margir,
enda hafa æði margar raddir heyrzt hvaðanæva að
af landinu um hið gagnstæða. Tekjustofnar
sveitar- og bæjarfélaga voru stórlega skertir með
lagabreytingunni, og þá ekki sizt höfuðborgarinnar
sem lögunum var lika fyrst og fremst ætlað að bitna
á. En i öllum flumbruganginum var þess ekki gætt,
að lögin hlutu að koma illa við fleiri, eða þá að svo
mikið hefur þótt við liggja, að koma borgarsjóði
Reykjavikur á kné, að hinum væri fórnandi fyrir
það.
Nú eru blöð rikisstjórnarinnar farin að tala um
að endurskoðun skattalaganna sé gifurlega um-
fangsmikið og vandasamt verk, og nú eru þau lika
farin að tala um nauðsyn þess, að endurskoða lögin
um tekjustofna sveitarfélaganna, sem stjórnarlið-
inu þóttu ágæt, þegar það var búið að hespa þeim i
gegnum siðasta þing. Enn er ekkert vitað hver af-
drif nýs frumvarps um þetta efni verða i þinginu,
hvort það dagar þar uppi eða einhver ný lög verða
soðin upp úr þvi. Kannski verða búin til sérlög fyrir
Reykjavik!
Rikisstjórninni er nú orðið löngu ljóst, að breyt-
ingar hennar á skattalögunum hafa sætt mjög
mikilli gagnrýni og reiði meðal alls þorra gjald-
enda i landinu. Stjórnin telur sér þvi ekki annað
fært en að gera aftur einhverjar breytingar. Hitt er
svo annað mál, hvort þær verða til bóta þegar til
kemur eða aðeins bætt gráu ofan á svart.
Timinn er farinn að játa, að skattpiningin sé
orðin óhófleg. Blaðið sagði t.d sunnud. 8 þ.m.:
,,Kauphækkanir koma að takmörkuðu gagni, ef um
helmingur þeirra fer i skatta”. Brögð eru að þá
barnið finnur. Það hefði mátt bæta við: og holskefla
óðaverðbólgunnar ris hærra og hærra með hverjum
deginum, sem liður. En getur nokkurra breytinga
til bóta verið að vænta af rikisstjórn eins og þeirri,
sem nú er við völd á íslandi?

,,..og þeir hvöttu okkur
til oð veiða innan 12
mílnanna meðan þœr
voru.."
Brezkir lesendur hliðhollir
íslendingum í bréfum í ensku blöðunum
t
Pað má varla á milli sjá, hvorir
skrifa meira um „þorskastriðið”
i brezku dagblöðunum, frétta-
menn og blaðamenn, eða les-
cndur þeirra.
Ef flett er brezkum dagblöðum
undanfarinna vikna, rekst maður
á mikið magn lesendabréfa, sem
lúta að „þorskastriðinu”, eða
cinkum þó greinaskrifum og
fréttaflutning af landhelgisdeil-
unni.
Langum stærri hluti þessara
bréfa eru Islendingum vinsam-
leg, og skýtur það nokkuð skökku
við þá skoðun, sem hér er
almennt rikjandi, — að yfirleitt sé
okkar máli hallað á siðum
brezkra dagblaða. En það er
hinsvegar i samræmi við þær
spurnir, sem menn höfðu af þvi i
upphafi landhelgisdeilunnar, að
þorri almennings i Bretlandi væri
okkur fremur velviljaður i
málinu.
En ef efni þessara bréfa er
athugað nánar, kemur i ljós, að
mat okkar á fréttaflutningi
brezku blaðanna er kannski ekki
svo f jarri sanni. Að minnsta kosti
eru mörg þessara lesendabréf
skrifuð til að andmæla rang-
færzlum, rangtúlkun eða hreinum
staðleysum, sem slæðzt hafa inn i
brezku blöðin, — annað hvort i
annarra lesenda bréfum, eða i
viðtölum við fulltrúa togara-
eigenda eða þá i fréttaskrifum
blaðamanna.
En við skulum lita á nokkur
þeirra og sjá:
J.F. Leigh Sarney,
Church Road,
Richmond Surrye,
skrifar í Daily Mail:
„Er ekki timi til kominn, að hið
svonefnda „þorskastrið” við
lsland verði skoðað málefnalega.
Suður-Amerikulönd og Vestur-
Afrikuriki hafa þó fyrir löngu
dregið fiskveiðitakmörk, sem ná
allt frá 80 milur til 200 milur á haf
út, án þess að nokkur erlend riki
hafi sýnt þvi hina minnstu
andstöðu.
Og samt hafa flest þessi riki
margs konar tekjur af öðrum út-
flutningi, eins og kjöti, kaffi,
kókó, gúmmi, timbri, o.s.frv. A
hinn bóginn er fiskútflutningur
eina gjaldeyrisöflun fslands.
Þetta er svo óréttlátt”.
Time Evans,
toga rasjómaöur frá
Aberdeen skrifar í Morning
Star:
„Ég votta Morning Star og
höfundi greinarinnar „Don’t be
codded by the fish monopolies”
aðdáun mina fyrir að vera eina
blað þessa lands, sem sýnt hefur
hina sönnu hlið þorskastriðsins.
Eins og venja er hjá öllum
stóriðjuaðilum, þá er það þeirra
eigin augnabliksgróði, sem þeir
setja öllu öðru ofar. Og jafnvel
meðan 12 milna fiskveiðilögsagan
var, þá hvöttu þeir (útgerðar-
félögin) togarana til þess að veiða
þar fyrir innan, hvenær sem tæki-
færi byðist.
Á jóladag 1970 bárust okkur
upplýsingar um, að varðskipið
lægi i Reykjavikurhöfn. Innfyrir
linu fóru nokkrir Aberdeen- og
Hulltogarar, en til þess eins að
vera staðnir að verki, og einn
Aberdeentogarinn var færður til
hafnar af óþekktu varðskipi.
Bretland hefur sjálft fengið að
kenna á ofveiði, og ákveðinn hluti
Orkneyja hefur lagzt i eyði af
þeim sökum.
íslendingar hafa nánast engan
annan útflutning en fisk, og við
„friðelskendur” erum að reyna
að ræna þá lifsviðurværi þeirra.
Fjölmiðlar, dyggilega studdir
af togaraeigendum, hafa unnið að
þvi að sá hatri meðal brezkra
fiskimanna, i garð Islendinga
þegar reiði okkar ætti frekar að
snúast með þeim. .
Ég skora á sjómenn frá
Aberdeen og annars staðar, að
taka upp málstað tslendinga en
ekki gróðahyggjumanna, og neita
að dýfa neti i sjó innan 50 miln-
anna”.
S. ó'Garvaigh
The Haven, Stradisháll,
skrifar í Bury Free Press:
„Af biturri reynslu hefur mér
lærzt að treysta ekki um of þvi,
sem mér er sagt — og einkanlega
ekki, ef það er áróður, ismeygi-
lega fram borinn.
Þvi skrifaði ég Islenzka sendi-
ráðinu i London og bað þá um að
láta mér i té þeirra hlið á
„þorskastyrjöldinni siðari”. Þeir
hafa sent afar athyglisverða
lesningu.
Ég vil þvi ráðleggja öllum, sem
hug hafa á þvi að kynna sér málið
frá báðum. hliðum, að fara að
minu dæmi.
Heimilisfang islenzka sendi-
ráðsins er....”
Og sum þessara lesendabréfa
eru frá mönnum sem við
könnumst vel við, eins og sir
Andrew Gilchrist, sem hér var
sendiherra i þroskastriðinu fyrra,
en hann skrifar i Daily
Telegraph:
„Eftir að hafa varið þrem af
beztu árum ævi minnar i þras um
islenzk fiskveiðitakmörk, er mér
þvert um geð, að láta Saltoun
lávarð draga mig inn i það mál
aftur — jafnvel þótt aðeins væri
um að ræða að veita upplýsingar
um ákveðnar staðreyndir.
En ég vil þó aðeins benda á, að
hver sá, sem byggir hugmyndir
sinar á þeirri brengluðu hugdettu,
að „the Minch” (fiskgrunnslóð út
af Skotlandi) sé i dag „fiskeyði-
mörk”versvolangtútiað aka, að
það er langt utan við landhelgi
þess trúanlega.
Sannleikurinn er sá, að „the
Minch” er full af fiski, og hefur
staðið vel af sér 10 ára ákafa sókn
fiskiskipa. Miðin eru Skotlandi
mjög verðmæt.
En hve lengi mundi „the
Minch” standa af sér harða sókn
mikils flota hinna stærri úthafs-
skipa frá Hull og Grimsby, ef
þeim yrði öllum snúið þangað? —
Það er spurningin, sem Saltoun
lávarður ætti að spyrja sjálfan
sig að”.
Rúmsins vegna komast ekki
fleiri fyrir að sinni en við munum
leitast við að birta fleiri á næst-
unni, og þá um leið eitthvað af
þeim, sem ekki eru endilega hlið-
holl málstað íslendinga — þótt
þau séu reyndar ótrúlega mikið
færri.
PRIMADONNULEIKUR í
í Þjóðviljanum i siðustu viku
var sú spurning lögð fyrir nokkra
einstaklinga, þar af fólk, sem til-
licyrir hverjum liinna fimm
stjórnmálaflokka, hvað það teldi
rikisstjórnina liafa bezt gert á
valdaferii sinum. Svörin voru
samhljóða: útfærsfa land-
helginnar.
Þegar svo samdóma álit er
kveðið upp af ólikum aðilum,
mætti ætia, að málið allt hefði
orðið stjórnarflokkunum til póli-
tisks framdráttar á innlendum
vettvangi.
llaunin er þó önnur
Enda þótt nú sé i seinni tið m jög
slegið á þá strengi, að ekki megi
rjúfa þjóðareiningu með opin-
berum deilum um vinnubrögðin i
landhelgismálinu, skal hinu ekki
gleymt, að á siðasta þingi fyrir
kosningarnar 1971, voru það
þáverandi stjórnarandstæðingar,
sem stofnuðu til ágreinings og
settu fram kröfuna um útfærslu i
50 milur 1. sept. 1972. Þá var
kappið svo mikið að gera
útfærsluna að kosningamáli, að i
engu var tekið tillit til tillagna eða
ábendinga stjórnarinnar. Engu
varðaði samhugur og þjóðar-
eining. Allt kapp var lagt á, að
gefa i skyn, að viðreisnar-
flokkarnir sætu á svikráðum við
þjóðina, og minnstu . amingavið-
ræður komu ekki til greina — slikt
framferði væri landráð.
Þó svo hafi farið, að samningar
eða samningaviðræður séu nú
ekki lengur ámælisverðar og
mjög hafi brugðið frá þvi sem þá
var fullyrt, þá er hitt ugglaust
rétt, að afdráttarlaus afstaða nú-
verandi stjórnarflokka i
kosningabaráttunni hafði mikil
áhrif á kosningaúrslitin. Eftir á
að hyggja, er vel hægt að viður- •