Vísir - 04.08.1973, Blaðsíða 10

Umsjon:
Steinar Berg
Vlsir. Laugardagur 4. ágúst 1973.
Einrí af beztu og
sérstœðustu
söngvurum heims
Fyrir neðan
allar hellur
Þaö hafa löngum fariö af þvf
sögur, að úti I Vestmannaeyjum
væri starfandi hljómsveit, sem
gæfi beztu rokk-hljómsveitum
meginlandsins ekkert eftir. En
þetta voru bara sögur. Þaö
sannaðist, þegar Logar neydd-
ust til aö koma yfir sundiö
vegna gossins fyrr á þessu ári.
Þeir léku þá nokkrum sinnum I
Reykjavik og margur fóru til að
sjá þessa sögufrægu hljómsveit.
Víst komu þeir á óvart, en ekki
vegna gæðanna, heidur vegna
þess að þeir sönnuöu áþreifan-
lega, aö þeir voru bara vcnjuleg
Naniana/How Do You Do —
hljómsveit, sem haföi Iftiö aö
gera f hina höröu samkeppni.
sem cr rikjandi á Reykjavikur-
svæðinu.
Nú eru þeir búnir aö gefa út
plötu, blessaðir. Þó ég hafi ekki
búizt viö miklu frá þeim, þá er
þetta fyrir neöan allar hellur.
Sennilega hef ég eftir allt of-
metiö þá. Bæöi lögin eru eftir
Gylfa Ægisson. Annaö þeirra
„Minning um mann” er sæmi-
legt allir — geta sungiö — meö
lag, en hitt „Sonur minn”er þaö
ömurlegasta, sem nokkur is-
lenzk popp-hljómsveit hefur
gert i áraraöir. Þaö, sem i
fyrsta lagi gerir þessa plötu
svona lélega, er upptakan. Ef
hlustaö er á plötuna i góöum
hljómtækjum, kemur út hljóm-
buröur, sem minnir i einu og
öllu á batterisgræjur af ódýr-
ustu gerö. Ég skil ekkert i þvi,
hvernig þeim datt i hug aö
senda þetta svona frá sér, þvi aö
„Minning um mann” heföi get-
aö veriö boölegt islenzkum
markaöi, ef lagiö heföi veriö
unniö af meiri alúð og ef ekki
kæmi þessi upptaka til. Og þú
Amundi, ég hélt, að þú værir aö
stuðla að framför í Islenzkri
popp-tónlist, eins og t.d. með út-
gáfu plötu Jóhanns G. Jóhanns-
sonar.
Nei, Logar hefðu betur falið
sig i Eyjum, meöan gosið stóö
yfir og sleppt þessari plötu, þvi
nú hafa þeir tapaö orðstirnum,
en það er meira en Einar riki
tapaöi. Trúlega hugsa einhverj-
ir, af hverju er upptökumaðurin
ekki skammaöur. Nú, þeir sem
að plötunni stóöu, máttu vel
vita, aö hverju þeir gengu,
þegar þeir létu taka plötuna upp
i Klúbbnum á hin mjög svo
ófullkomnu upptökutæki Péturs
Steingrimssonar. Og þegar út-
koman lá ljós fyrir, heföu þeir
átt aö hætta viö allt saman eöa
reyna aftur. Svona vinnubrögð
borga sig aldrei.
Kœr endurminning
Carpenters: Now &
Then.
Þetta er skemmtileg plata og
sennilega það bezta, sem þau
systkinin hafa gert. Þaö er hliö
2., sem gerir plötuna ólika ööru,
sem þau hafa gert. Sú hliö hefst
á hinu gullfallega „Yesterday
Once More”, en textinn i þvi
lagi fjallar um hina gömlu góðu
daga þegar músíkin var
eingöngu ætluö til yndisauka, en
engar „pælingar” þurfti fcla- ö
skilja það sem fram fór. A eftir
„Yesterday Once More” kemur
syrpa meö nokkrum þessara
gömlu góöu laga.
Carpenters meöhöndla þessi
lög af mikilli snilld og tilraun
þeirra til að endurvekja þessi
gömlu lög, heppnast fullkom-
lega. Þetta hlýtur þvi að vera
öllumþeim, sem voru upp á sitt
bezta fyrir 10-12 árum kær-
komin endurminning. En ekki
bara þeim. einnig ættu þeir sem
muna ekki svo langt aftur aö
hafa gaman af, þvi allt er þetta
sett upp i formi útvarpsþáttar
og svo eru þessi gömlu lög alls
ekki oröin eins rykfallin og ein-
hverjir gætu freistast til að'
halda.
Um hliö 1. er minna aö segja,
þar er aö visu aö finna ágætis
lög, en þau standast ekki
samanburö við þaö sem er aö
finna á hinni hliöinni. Já, þaö er
svo sannarlega rétt sem þau
systkinin segja „Every
Sha-'la - la: la/Every
Wo-o-wo-o/Still Shines.
Gœti orðið stórt nafn aftur
Spencer Davis Group:
Gluggo
Hin gamla Spencer Davis
Group var vissulega ein bezta
rokk hljómsveit sins tima, og
margt, sem þeir gerðu þá,
stendur enn þá með þvi bezta,
sem gert hefur veriö I rokk-
músikinni. Munið þið bara eftir
lögum eins og I’m a Man,
Gimme Some Lovin og Keep on
Running”. Já, þeir voru góðir,
en þvi miður lagði hljómsveitin
upp laupana, þegar Stevie Win-
wood hætti, enda var hann sá,
sem allt snerist um.
En nú, mörgum árum seinna,
er komin ný Spencer Davis
Group og þar eru tveir af upp-
haflegum meðlimum hljóm-
sveitarinnar Peter York og
Spencer Davis sjálfur, og auk
þriggja nýrra manna. „Gluggo”
fyrsta plata hljómsveitarinnar
er ágætis tilraun og sýnir að
Spencer Davis Group gæti vel
oröið stórt nafn aftur. Tónlistin
er alls ekki langt frá þeirri tón-
list, sem fyrri útgáfa hljóm-
sveitarinnar spilaði. Nú er bara
að biöa og sjá hvort hljómsveit-
in getur staðið við þau loforð
sem hún gefur á þessari plötu og
sent frá sér fleiri lög eins og
„Catch You on the Reebob”,
sem er tvimælalaust bezta lag
plötunnar. Ef svo er, þá ætti
framtiðin að blasa björt við
Spencer Davis s Group.
Van Morrison: Hard
Nose The Highway
Þarna er á fcröinni frábær
plata, eins og viö er aö búast
þegar Van Morrison á i hlut. Já,
það er skritiö, aö hann skuli ekki
vera frægari hér en raun ber
vitni. t Bandarikjunum er ný
Van Morrison plata, bókuö
gullplata. Jæja, hvaö um þaö,
þiö sem ekki hafiö heyrt um Van
Morrison, hérna er ykkar tæki-
færi.
„Hard Nose The Highway” er
skref fram á við hjá Van
Morrison. Það er söngur hans,
sem heiilar mig mest, en hann
er tvimælalaust einn af beztu og
sérstæðustu söngvurum þessa
heims. Lagasmiöar hans eru
einnig frábærar. Sérstaklega
eru textar hans margir gerðir af
miklu innsæi. Platan hefur að
geyma marga góöa hluti en
fyrir mér eru hápunktar hennar
„Autum Song” og „The Great
Deception”. En þar eru tveim
ólikum viöfangefnum gerð
skemmtileg skil.
Einkum er ég hrifin af mynd-
inni sem hann dregur upp i „The
Great Deception”, þar sem
hann sýnir nokkra misbresti
þessa hverfula heims. „Did you
ever hear about the rock and
roll singers/Got three or four
Cadillacs/Saying power to the
people, dance to the mus-
íc/Want you to pat him on the
back”. En þess ber að geta að
Van Morrison er ein af þeim fáu
rokkstjörnum sem tekizt hefur
að halda sig viö jörðina þrátt
fyrir frægöina.
Ég vil taka þaö fram, aö þó aö
mér finnist tvö ofannefnd lög
bezt núna, þá gæti þaö átt eftir
að breytast þvi allt annaö efni
plötunnar gefur þessum lögum
litiö og sennilega ekkert eftir er
timar liða.
Að lokum vona ég, að „Hard
Nose The Highway” veröi fleir-
um ánægjuefni en bara að-
dáendum Van Morrison, þvi
hann hefur margt að segja meö
músik sinni, bæði tónum og
textum.
Góður, en
einhœfur
John Denver: Farwell
Andromeda.
John Denver er alls ekki neinn
nýgræðingur i músikheiminum.
Hann er búinn að vera lengi á
ferli, en fyrst núna er hann að
vinna sér álit meöal almenn-
ings, sem söngvari og laga-
smiður. Þetta er önnur plata
hans, eftir að hann varö virki-
lega frægur. En það varð hann
fyrr á þessu ári þegar lagið
„Rocky Mountain High” og LP
plata með sama nafni ruku upp
vinsældarlista vestanhafs.
„Farwell Andromeda” kemur
engum á óvart, sem hlustað
hefur á LP plötuna „Rocky
Mountain High”, þvi að báðar
plöturnar eru gerðar eftir sömu
formúlu. Fallegar melódiur,
sem Denver syngur hárri röddu,
og hljóðfæraleikur, sem að
mestu byggist á kassagitarleik
hans gjálfs. „Farwell Andro-
meda” er samt betri og heil-
steyptari plata en sú sem á und-
an var.
John Denver er góður, en
helzt til einhæfur fyrir minn
smekk. En fyrir þá sem gaman
hafa af „soft” músik og eiga
ekkert með John Denver, er
þetta tilvalin plata. Þvi eins og
ég sagði, þá er hann góður á
sinu sviði. En ég vona bara að
það svið verði breiðara þegar
næsta plata hans kemur út.