Vísir - 04.08.1973, Blaðsíða 17

Visir. Laugardagur 4, ágúst 1973.
17
Litli, Ijóti
andarunginn
sem óx upp
„Hún hefur nef sem aðeins fíll gœti
sœtt sig við", hefur verið sagt um
Barbra Streisand, sem líklega
mun taka við hlutverki í kvikmynd
Ingmars Bergman á nœstunni
Að öllum likindum
verður Barbra
Streisand i hlutverki
Hönnu Glavari i Kátu
ekkjunni, sem ráðgert
er að Ingmar Berg-
man kvikmyndi bráð-
lega. Að minnsta kosti
virðast einhverjir
samningar þar um,
vera komnir á
pappirana.
„Ég get litið sagt um
persónuna sjálfa”, sagði
Ingmar Bergman, þegar
sænskt timarit leitaði til hans
og vildi nánari upplýsingar.
„Við höfum ekki hitzt svo
mikið ennþá, og þess vegna vil
ég ekki segja nokkurn
skapaðan hlut um hana að svo
komnu. En ég get þó sagt það,
að sem listamaður, á hún
engan sinn líka ”.
Ingmar Bergman gat þess
lika, að hún væri sérlega
vandlát. Ef henni heppnast
ekki einstök atriði á æfingum
og svo virtist sem erfiðlega
muni ganga að ná þeim, segir
umboðsmaður hennar: Það
munu i mesta lagi 10 persónur
i öllum heiminum taka eftir
þvi, að einhvers staðar má
finna galla”.
„Einmitt þess vegna
verðum við að fullkomna
þetta”, segir Barbra.
Barbra Streisand er af
Gyðingaættum. Hún fæddist
árið 1942 i Brooklyn i New
York. Umhverfið var ekki eins
og bezt hefði verið á kosið og
fjölskyldulifið var bágborið.
Faðir hennar var kennari við
barnaskóla i hverfinu, en lézt
þegar Barbra var aðeins 15
mánaða.
Hún man ekkert eftir honum
þar af leiðandi, en hins vegar
minnist hún móður sinnar vel.
Hún var heima við, lá oftast i
rúminu og syrgði man sinn.
Um tima lifðu þær mægður
aðeins á peningaupphæðum,
sem þeim voru sendar, þar
sem bróðir Barbra barðist i
striðinu.
En dag einn tók striðið enda.
Peningaupphæðirnar hættu að
koma og þá varð móðirin að
fara að vinna. Astandið á
heimilinu lagaðist ögn við það,
en skömmu siðar giftist
móöirin aftur. Stjúpfaðirinn
varð Barbra ekki til mikillar
gleði.
A meðan á þessum erfiðu
árum stóð, voru grannarnir
Barbra hliðhollir. Þeir
önnuðust hana og gáfu henni
að borða þegar móðirin var
við vinnu. En siðar annaðist
móðirin dóttur sina meir. Hún
kenndi henni meðal annars að
vara sig á strákum. Þeir
myndu gera henni eitthvað,
sem væri ljótt.
En eins og Barbra sagði
siðar: ,,,Hún þurfti ekki að
hafa neinar áhyggjur. Ég
vildi helzt vera ein”.
Eftir að hún fullorðnaðist
hefur hún sagt: „Æska min
var andstyggileg. Ég minnist
þess til dæmis að ég fékk
aldrei dúkku eins og aðrar
stúlkur. 1 stað dúkku fann ég
flösku, sem ég fyllti af heitu
vatni og útbjó eins konar höfuð
á flöskuna. Hún varð mér
ákaflega kær og var alltaf volg
eins og hún væri lifandi”.
Þegar hún var 14 ára ók hún
til Broadway og sá Dagbók
önnu Frank. Þá fannst henni
sem hún gæti gert alla hlutina
betur en þeir voru gerðir á
leiksviðinu. Það kvöld ákvað
hún að verða leikkona.
„En ég varð að verða sú
allra bezta. Ég gat ekki aðeins
verið ein af öllum hópnum. Til
þess hef ég allt of stóran
munn”.
Hún hóf vinnu hjá leikhúsi,
— bak við tjöldin, — og hún hóf
nám við leiklistarskóla. Hún
reyndi að breyta sér á ein-
hvern hátt og hana langaði að
skipta um nafn. Hún vildi
heita Angelina Scaragnella.
En hún breytti þó ekki nafni
sinu, en felldi þess I stað a-ið
úr nafni sinu Barbara og
skrifaði sig Barbra.
„Ég hef haldið nafni minu.
Að miklu leyti til þess að sýna
þeim sem áður þekktu mig i
Brooklyn, og héldu að ekkert
yrði úr mér, að svo varð nú
samt”.
Arið 1961 hóf hún að syngja
viö næturklúbb, sem hét Bon
Soir. Þar varð hún fljótt
vinsæl og kannski ekki sizt
vegna furðulegs klæðaburðar
sins. Hún klæddi sig i ýmiss
konar gömul föt sem hún fann.
Sum lyktuðu jafnvel af
möleitri.
Bróðir hennar, Sheldon, sem
sá stundum fyrir þvi að hún
fengi að borða, var i þokka-
legri atvinnu á skrifstofu og
skammaðist sin fyrir systur
sina. Hann bað hana jafnvel
að ganga fyrir aftan sig á al-
mannafæri.
Nú eru timarnir breyttir.
Barbra slær i gegn, hvar sem
hún fer og hlutverk fær hún i
tonnatali. Flestir muna hana
einna bezt sem Fanny Brice i
Funny Girl. 798 sinnum stóð
hún á sviði i London og i
New York og söng og lék i
Funny Girl. Hún lék i kvik-
myndinni og hún hefur sungið
það hlutverk sitt inn á ótal
breiðskifur. Og það eru
heldur engar smá upphæöir,
sem hún vinnur sér inn.
En i litlum banka i Brooklyn
liggja tvö þúsund dollarar.
Það eru peningar, sem hún
vann sér inn á uppvaxtarárum
sinum. „Það finnst mér einu
raunverulegu peningarnir,
sem ég hef unnið mér inn.
Einn daginn þegar ég er orðin
þreytt á öllu saman, tek ég þá
peninga út og læt mig hverfa.
Um aðra peninga kæri ég mig
ekki”.
Barbra segir yfirleitt hluti,
sem fólk á alls ekki von á.
Stundum man hún alls ekki
hvað hún segir og sér þá oft
eftir þvi. Þess vegna á hún að
hafa sagt um blaðamenn, sem
tekið hafa við hana viðtöl og ef
til vill haft eitthvað „ekki
gott” eftir henni: Hvað veit
maður nema að blaða-
manninum hafi verið illt i
maganum, staðið i rifrildi við
konu sina eða haft höfuðverk
þegar hann skrifaði þetta....”
„A sviðinu er ég eitthvað”,
er haft eftir henni. „I einkalifi
minu er ég ekkert. Mér liður þó
bezt að vera ein hjá sjálfri
mér”.
Það er ekki beinlinis hægt að
segja, að hún sé frið. Sumir
hafa lýst henni þannig að hún
hafi ljótt bak, að það sé allt of
langt á milli augna hennar, og
aðhún hafi nef, sem aðeins fill
gæti sætt sig við”.
En þó hefur verið sagt: Hún
var litill ljótur andarungi, sem
óx upp og varð falleg. —EA
Inginar Bergman: „Um persónuna vil ég ekkert segja, til þess hef ég hitt hana of sjaidan. En sem
listamaöur á hún engan sinn líka ”.