Vísir - 13.09.1973, Blaðsíða 2

2
Visir. Fimmtudagur 1-3» september 1973
visiftsm:
Hver er afstaða
yðar gagnvart
Votmúla-
kaupunum?
Guðjón Sigfússon trésmiöur: —
Það vantar alltaf land hér á Sel-
fossi, en ég held, að Votmúlaland-
ið sé frekar óhentugt. En það eru
sennilega möguleikar á skiptum á
öðrum löndum, sem eru nær
kaupstaðnum. Miðað við verð á
jörðum hér i nágrenninu er þetta
verö á Votmúla ekkert svo óskap-
legt.
ililmar Þór Sigurösson, nemi:
—Þetta er alltof dýrt land, og
hreppurinn hefur ekki efni á
þessu. Þar aö auki er landið lélegt
og langtutar, skipulagsnæstu ára.
Ég held kaupin hafi verið gerö i
fljótfærni.
Friðrik Gunnarsson nemandi: —
Það er vitleysa að vera að kaupa
þetta land. Ég er á móti þvi, þvi
þetta er alls ekki gott land.
Brynjólfur Björnsson bilst jóri hjá
MBF: — Ég er óánægður yt'ir
kaupunum. Ég veit ekki ennþá út
áf hverju verið er að kaupa land-
ið. Við höfum ekkert að gera við
þetta land í nánustu framtið.
Regina G uðm undsdóttir, af-
greiðslukona: — Ég er á móti
kaupunum. Þau eru alls ekki hag-
kvæm fyrir hreppinn. Og ég hef
ekki trú á þvi að þetta reynist
neitt hagkvæmt i framtioinni.
Ólöf Bjarnadóttir, nemandi: —
Ég er á móti. Þetta er allt of dýr
jörð miðað við jarðaverð hér i
nágrenninu. Það hefði mátt iáta
það nægja aö kaupa nyrzta hluta
jarðarinnar, þann sem er næstur
kauptúninu.
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
Hringið í símo 86611
6 milli kl. 13-15
Ætla Vogabúar að taka
lögin í eigin hendur?
Gunnar Guðmundsson, Lang-
holtsvegi 150, hringdi:
„Við hér i Vogahverfi höfum
um tima enga löggæzlu haft
hérna i hverfinu hjá okkur, eins
og tvö dæmi, sem ég skal tiltaka
upp á það, sýna.
A mánudagskvöld var hér bar-
inn maður, sem varð fyrir árás
unglinga. Afgreiðslumaður
BORGFIRÐINGURINN
HEITIR....
Ég verð a,ö biðja skógræktar-
stjóra velvirðingar á þvi að hafa
ætlað honum að svara algjörum
ómerking á opinberum vettvangi
um „einkamál Skógræktar rikis-
ins”. Ég hefi litið svo á, að það
væri málefniö en ekki maöurinn,
sem skipti máli, en sitt sýnist
hverjum.
Gamall Borgfiröingur.
Sæmundur Jóhannesson.
SYKURSYKI OG
ÁFENGISNAUTN
ílafnarfiröi 7.9. 1973.
Þætti ykkur nokkuð athugavert
við það, lesendur góðir, ef sú hefð
hefði skapazt hér á landi að setja
blinda menn þannig i sveit, að
þeim væri nærri ókleift að komast
hjá bráðu berklasmiti? Eða er
þeim nóg að aðlaga sig aðeins
öðru vandamálinu? Sé þeim það
nóg, hvaða afstöðu takið þið þá til
þeirrar hefðar, sem rikjandi er
hér að gera sykursjúkum mönn-
um nær ókleift að komast hjá
áfengissýki?
Þannig er málið vaxið, að vin-
veitingahúsin hér á Reykjavikur-
svæðinu selja ekki sykurlausa
gosdrykki, nema sódavatn. Fáir
drekka óblandað sódavatn sér til
ánægju, en þeim gæti dottið i hug
að reyna að blanda eða i bezta
falli verða sér úti um eina flösku
af súru rauðvini (það selst ekki i
giösum i menningarlandinu okk-
ar).
Þess vegna langar mig til að
spyrja, hvaðan veitingahúsaeig-
endur hafa þetta almenna bann
við þvi að selja Fresca (þvi miður
er svonefnd sykurlaust Orange
yfirleitt ekki sykurlaust), eða er
það sparnaður á útgjöldum rikis-
ins til heilbrigðismála að hafa
sykursjúklinginn og áfengis-
sjúklinginn i sama búknum?
Virðingarfylist.
Guðrún Bjarnadóttir.
sjoppu einnar hérna i nágrenn-
inu hringdi i lögregluna og bað
hana að bregða við fljótt til
hjálpar manninum. — Nær 45
minútum siðar ók hérna um lög-
reglubifreið, en þeir, sem i henni
voru, létu sig engu skipta öskur
skrilsins og ólæti. Enginn sté
út úr bifreiðinni. — Sá sem ráðizt
var á, hafði sem betur fer komizt
burt af eiginn rammleik.
A sunnudagskvöld var litill
drengur laminn af þessum skril.
Loks eftir mikil neyðaróp kom
lögreglan i hverfið. Einn lög-
regluþjónn sté út úr lögreglubif-
reiðinni, sem fór á hringsól um
hverfið. En litið hafðist hann aö
þessi eini.
Hérna i Vogunum erum við
farnir að halda, að við þurfum að
annast okkar löggæzlu sjálfir.
Það er ekki til lengdar hægt að
þola þessum skril að vera með
ólæti og öskur i húsagörðum okk-
ar og upp við glugga hjá fólki,
grýtandi hús og bfla. Oftast nær
er þetta á timanum frá kl. 20.30 til
kl. 01.00.
Auk þess að grýta hús manna
eru þessir unglingar þeysandi um
á skellinöðrum, svo að undir tek-
ur i húsunum öll kvöld.
Það endar með þvi, að ibúarnir
missa þolinmæðina, láta særa sig
út og „taka til hendinni”.
„ 100
Jónasar
í einum
Nordal"
Helgi Daöason hringdi:
„Mig langar að koma þvi á
framfæri, fyrst þessi Jóhannes
Nordal seðlabankastjóri er svona
einráður, hvort ekki væri rétt að
heiðra hann með þvi að breyta
nafni krónunnar og láta hana
heita i höfuðiö á honum.
Hérna áður var gjaldmiðill
okkar „rikisdalur” og „spesia”.
Hvernig væri þvi að kalla krón-
una „Nordal”, og hafa i honum
100 „Jónasa” Lstaö aura?”
Bílastœðin ekki fyrir
„viðskiptavini" tolls
Halldór hringdi:
„Það vakti nokkra undrun
mina, þegar ég frétti að þessi
nýju bifreiðastæði við Toll-
stöðina væru ekki ætluð fyrir bila
„viðskiptavina” þess embættis.
Það ku vist eiga að hafa þessi
bilastæði fyrir bifreiðir starfs-
manna embættisins, og afganginn
á að leigja út hinum og þessum
aðilum.
Auðvitað blasir það vel við af
þessu, aö þessi stofnun eða
embætti eða hvað við viljum kalla
það, er ekki rekið fyrir þá, sem
þurfa að eiga við það erindi”.
Bílskúrinn — Seðlabankinn og
mennirnir í opinberri stjórnsýslu
Hvenær á ég, einstaklingurinn i
þjóðfélaginu að láta i mér heyra,
hvenær a ég, einstaklingurinn i
þjóðfélaginuað voga mér fram á
ritvöllinn og lýsa skoðunum min-
um? Þessar spurningar leita
stöðugt á, þegar dagblöð eru lesin
eða hlustað á aðra fjölmiðla, þvi
oft er það svo, að ég, einstak-
lingurinn, hef skoðun á málefni
þvi, sem um er fjallað. Það, sem
væntanlega fælir flesta einstak-
linga frá þvi að láta i sér heyra, er
meðvitundin um það, að skoðun
þeirra skipti litlu máli i þeim
mikla fjölda frétta og skoðana,
sem fjölmiðlar koma á framfæri.
Einstaklingurinn i þjóðfélaginu
veit það, að litið tillit mun verða
tekið til þess, sem hann hefur
fram að færa.
Þeir, sem ættu að lita til skoð-
ana einstaklingsins, ráðamenn-
irnir — mennirnir i opinberu
stjórnsýslunni — hafa annað að
gera en að vera á. höttum eftir
skoðunum einstaklinga.
Hins vegar eru dæmin fyrir þvi,
að séu nógu margir einstaklingar
um skoðun, og veiti þeir henni
fylgi sitt i ræðu og riti, má hafa
áhrif á mennina i opinberu stjórn-
sýslunni, þannig, að þeir fara þá
beinlinis að orðum einstakling-
anna, sem komið hafa skoðunum
sinum á framfæri. Ýmsir einstak-
lingar hafa ritað og rætt um bil-
skúrsbyggingu nokkra i Gnitanesi
og fyrirhugaða byggingu Seðla-
bankans á Arnarhóli. Með þess-
um orðum vill undirritaður lýsa
stuðningi sinum við þá gagnrýni,
sem fram hefur komið á skipu-
lagsyfirvöld i Reykjavik og ráða-
menn Seðlabankans.
Skipulags- og byggingaryfir-
völd i Reykjavik hafa gert sig sek
I þvi að fara i manngreinarálit,
þegar fjallað er um umsóknir um
byggingarleyfi. Þessi yfirvöld
vila ekki fyrir sér:
að setja jarðýtur og vélskóflur
upp að húsum reykviskra borg-
ara og hóta að moka þeim i burt,
að breyta gatnaskipan frá aðal-
skipulagi, ef það er sérstökum
mönnum i hag,
að hefja framkvæmdir við gatna-
gerð, án þess að tilskilin staðfest-
ing samkv. skipulagslögum sé
fyrir hendi.
Mennirnir, sem vinna með
þessum hætti, eru ráðnir til verka
af kjörnum fulltrúum Reykvik-
inga. Staðsetning bankahúss á
Arnarhóli og bilskúrsins i Gnita-
nesi eru átakanleg dæmi um það,
hversu vanhæfir mennirnir eru til
sinna starfa. Dæmin eru fleiri,
sem almenningi eru ekki kunn-
gerð og þöguð eru i hel.
Af umræðum um staðsetningu
bankahússins á Arnarhóli má
ráða það, að bankastofnun þessi
virðist lifa sinu „privatlifi” I is-
lenzku þjóðfélagi. Bankastjórar
bankans koma þannig fram gagn-
vart rikisstjórn og þeim aðila,
sem á að vera henni ráðgefandi
um efnahagsmál, að ætla má, að
bankastjórarnir séu einráðir um
það, hversu miklum fjármunum
Seðlabankinn sóar i óhóf og iburð.
Þetta er hörmulegt, einkum með
tilliti til þess, að bankastjórar
Seðlabankans hafa ekki verið
kjörnir af islenzku þjóðinni til að
Björn Baldursson
annast um fjármál rikisins, þótt
þeir hafi verið ráðnir bankastjór-
ar. Ætla má, að með hinni
skeytingarlausu framkomu sinni
nú hafi þeir áunnið sér óvirðingu
þjóðarinnar, og ég leyfi mér að
efast um, að þjóðin vilji styðja þá
til bankastjórastarfa, yrði það
lagt undir þjóðaratkvæði.
Ég hef bankastjóra Seðlabank-
ans grunaða um það, að þeir ætli
sér að ná Islandsmetinu i iburði
og óhófi með byggingu hins nýja
húss. Til dæmis að taka i þessu
efni er sú staðreynd, að erlent
verktakafyrirtæki, sem fékk
verklýsingu á einum þætti bygg-
ingarinnar, kvaðst ekki vilja
bjóða i verkið, þvi að fyrirtækið
tæki ekki þátt i svona vitleysu.
Ég leyfi mér að skora á alla
Reykvikinga að standa gegn þvi,
að hús Seðlabankans risi nokkurn
tima á Arnarhóli.
Ég leyfi mér að skora á alla Is-
lendinga, að þeir mótmæli þvi,
hvernig bankastjórar Seðlabank-
ans ætla að fara með fé almenn-
ings, þegar rikissjóði veitir ekki
af hverri krónu til þarfari mál-
efna en byggingar enn eins
bankahúss.
Björn Baldursson.