Vísir - 13.11.1973, Blaðsíða 2

2
Vísir. Þriðjudagur 13. nóvember 1973.
risinsm:
Lcntuð þér i erfiöleikum vegna
færðarinnar um helgina?
Guðrún Jónsdóttir, húsmóðir: —
Nei, alls engum. Ég fór að visu
niður i bæ á sunnudaginn, og þaö
gekk hægar en venjulega, en að
ööru leyti olli það engum erfið-
leikum. Bfllinn, sem ég var i,
komst þetta, en ég sá marga
aðra, sem sátu fastir.
Gunnar Simunarson
lagermaður: — Eg var staddur á
Kjalarnesi, sem er venjulega um
20 minútna akstur i bæinn, en
núna um helgina tók sá akstur
klukkutima. Á leiðinni sá ég
nokkra bila, sem fóru út af
veginum. En billinn, sem ég var
I, komst áfram án erfiðleika,
enda á snjóhjólbörðum með
nöglum.
Björn Björgvinsson, bankaslarfs-
maður: — Nei, það gerði ég ekki.
Ég fór ekkert um helgina, ákvað
að fara ekkert vegna lærðar-
innar. Svo er ég ekkert vanur að
fara mikið um helgar.
G u ð m u n d u r Þc n g i 1 s s o n
byggingameistari: — Já, ég lenti
i talsverðum erfiðleikum vegna
annarra bila, sem töfðu mig á
þeirri leið, sem ég var að fara. Ég
þurfti að aka Breiðholtið, og þar
voru margir fastir eða komust
ekkert áfram vegna slæms
dekkjaútbúnaðar. Þessa ferð um
Breiðholtið var ég þrjá og hálfan
tima að fara.
Magnús lllynsson, hrein-
gerningamaður: Nei, ekki varð
ég fyrir erfiðleikum, en ófærðin
gerði það að verkum, að gestir,
sem voru heima hjá mér i Garða-
hreppnum, komust ekki fyrr en
seint um kvöldið. Það var svo
geysileg ófærð á Arnarnes-
hálsinum.
Gyða óladóttir, fóstrunemi: —
Nei, þvi ég þurfti ekkert að fara
um helgina, og fór þvi ekkert.
Sömu sögu var að segja um annað
heimilisfólk hjá mér, enginn
hreyfði sig um þessa helgi.
Uss, það má ekki segja
Historia um eitt sorglegt lögbann
á töluöu orði, sem verður ekki
meötekið nema meö tveim af
fimm skiiningavitum manneskj-
unnar: heyrn og sjón.
SVO bar viö þann 22. júli þ.á., að
Vilmundur Gylfason hafði við-
talsþátt i hljóðvarpinu við Sverri
Kristjánsson sagnfræðing. Þátt-
urinn fjallaði um kynni min af
Árna Pálssyni sagnfræðingi og
prófessor. Ég fékk fljótlega
fregnir af þvi, að flestum áheyr-
endum hafði likgð þátturinn vel
og haft gaman af — þetta sagt
samkvæmt ummælum
margra kunningja minna og
okkar Arna beggja, svo og ann-
arra, er voru mér bláókunnugir.
Að sjálfsögðu eru þessar niður-
stöður ekki grundvallaðar af
rannsóknaraðferðum Gallups eða
annarrar viðlika könnunar. En ég
verð þess brátt áskynja, að
tviburadætur Arna Pálssonar
tóku ummælum minum um föður
þeirra með mikilli þykkju og
töldu mig hafa svivirt minningu
hans og veitt áverka æru hans.
Nokkru eftir flutning þáttarins
var mér tjáð, aö dætur hans,
Dagmar og Karen, hefðu komið
upp i Hikisútvarp ásamt fleira
fólki og krafizt þess að fá að
hlusta á upptökuspóluna. Var
mér sagt, að sjö manns hefðu
komið þessara erinda. Þar var i
flokki lögfræðingur einn og
Kristján Albertsson fagur-
fræðingur, en nöfn annarra kann
ég ekki upp að telja. Að lokinni
áheyrslu hélt fólkið sina leið, en
að öðru leyti gerðist ekkert i
þessu, útvarpsmáli svo mér væri
kunnugt.
Úr þvi sem komið var málinu,
var auðvitað enginn kostur á að
bregða á mig hnappheldulög-
banns, vegna þess að töluð orð
veröa ekki aftur tekin. Það er
eins og Kinverjar hinir fornu
sögðu: ekkert fis er’léttara en
ótalað orð,, en heil milljón hrossa
megna ekki að færa talað orð úr
stað.
Timinn leið — þrir mánuðir og
hálfur mánuður betur, og ekkert
bar til tiðinda. Mér bárust engar
fregnir af þvi, að meiðyrðamál
væri á döfinni. En þá kvisaðist
það út, að Pétur Pétursson út-
varpsþulur og Þrándur Thorodd-
sen kvikmyndatökumaður væru
að vinna að sjónvarpsþætti með
minni aðstoð og fjallaði hann um
sjálfan mig. Hann bar nafn af
kunnum þætti fjölmiðilsins
Maður er nefndur. 1 þetta skipti
Sverrir Kristjánsson. En þessi
þáttur var með töluvert öðru sniði
en samnefndir þættir aðrir. Hann
var m.a. nokkru lengri en fyrri
þættir þessarar tegundar — sjötiu
minútur — þegar búið var að
hefla hann og snyrta. 1 annan stað
var hið talaða orð á skjánum
skreytt fjölda mynda af mönnum
og stöðum. Pétur Pétursson hafði
smiðaðumgjörð þáttarins og vildi
gera hann að stórstikluðu yfirliti,
ekki eingöngu um sjálfan mig,
heldur engu siður um samtíð
mina og samtiðarmenn, sem að
einhverju leyti höfðu jaðrað lífs-
braut mina. Mér leizt mjög vel á
þessa hugmynd Péturs. Eftir aö
minnsta kosti þriggja vikna nær
látlausa vinnu, erfiði og hlaup við
að afla myndaheimilda og margs
annars fleira, svo ekki sé nefnd
hin kritiska og vandvirka mynda-
taka Þrándar Thoroddsen,var
verkinu lokið og sjónvarpsþátt-
urinn auglýstur i blöðum og út-
varpi. Hann skyldi fluttur kl.
hálfniu að kvöldi föstudagsins
annars nóvember. Og þá laust
eldingunni ofan i þreytta kollana
á okkur þremenningunum. Rétt
fyrir kl. fimm á föstudag bárust
mér þau tiðindi, að þátturinn um
mig og förunauta mina á ævi-
skeiðinu hefði verið felldur niður.
Það fylgdi fréttinni, að dætur
Arna Pálssonar hefðu krafizt lög-
banns á þáttinn. Eg vissi ekkert
um forsendu lögbannsins. Pétur
Pétursson hafði nokkru áður sagt
tveimur börnum Árna, að Sverrir
Kristjánsson mundi tala i sjón-
varpsþætti og minnast litillega á
Arna Pálsson. Þetta var sjálfsögð
kurteisi.
Herra Jón Emils, fulltrúi yfir-
borgarfógeta, virðist hafa tekið
kröfu dætranna ljúfmannlega,
svo sem hans var vovtbgvfsa, en
gat þess að þær yröu að greiöa
depositum vegna kröfunnar, og
munu báðir aðilar hafa komiö sér
saman um að meta minningu
Arna Pálssonar og æru á þrjátiu
þúsund kr. Þegar ég spurði þetta
fannst mér sjálfum það heldur fá-
tækleg upphæð til tryggingar
minum gamla látna vini og vel-
gjörðarmanni. Enda kom það i
ljós stuttu siðar, að fógetaemb-
ættinu þótti Árni heitinn Pálsson
hafa verið vanmetinn að peninga-
gildi. Fulltrúinn i embættinu
hafði sem sagt gert smávegis
skyssu. Vonandi fær sú skyssa að
hyljast miskunnsömu dufti
gleymskunnar.
Þegar manngjöldin höfðu verið
greidd, héldu dætur Arna ásamt
meðreiðarsveininum frá fógeta-
raunalega saga þessa lögbanns,
sem vakið hefur furðu viða um
land og gremju ekki fárra.
Það er ekki ástæða til að eyða
alltof mörgum orðum að þessu
svokallaða lögbanni. Við skulum
rétt taka saman niðurstöður þess,
sem að framan er talið móral
sögunnar eins og gamli Holberg
heföi sagt: það er hægt að stöðva
flutning á auglýstu efni i Rikisút-
varpinu með lögbanni, þótt krefj-
endur þess hafi enga hugmynd
um inntak þeirra orða, sem sögð
verða. Fulltrúi fógetaembættisins
úrskurðar að setja þáttinn i bann
án þess að hafa vitundar hug-
mynd um hvað hann er að úr-
skurða efnislega, án þess að gera
sér þess nokkra grein, hvaðhann
er aö lögbanna.Báöir aðilar — lög-
bannskrefjendur og fógetaemb-
embættinu upp í Sjónvarp og lög-
banni lýst á þáttinn um Sverri
Kristjánsson. Dætrunum var þá
boðið að hlýða á og horfa á þau at-
riði þáttarins, er fjölluðu um
Arna Pálsson, sem kemur raunar
aðeins við sögu i örfáar min. af
sjötiu minútna efni. En dæturnar
höfnuðu þessu hæversklega,
kannski var þeim það ekki lá-
andi: það hlýtur að vera of-
raun siðlátum konum að hlusta á
Sverri Kristjánsson, gamlan
syndara að fornu og nýju, fara
orðum um föður þeirra. Og herra
Jón Emils taldi sér ekki heldur
skylt né sá ástæðu til að hlusta á
þennan hluta þáttarins, sem hann
hafði rétt áður sett i bann og um
leiö lögbannaö allan þáttinn I
heild. Þetta er i stuttu máli hin
ættiö — eru eins og ferðalangar,
sem hafa villzt i niðaþoku og hafa
sér nú ekki annað úrræði en berja
broddstafnum út i mökkvann.
Mig tekur þetta mjög sárt, sér-
staklega vegna dætra þess
manns, sem ég mat meir og þótti
vænna um en nokkurn annan,
sem var mér ekki nákominn að
skyldleika. Og mér er það mikið
hryggðarefni að verða þessa
stundina að horfa framan i hina
islenzku gyðju réttvisinnar —
gyðjuna með bindið fyrir augun-
um — hina himinbornu frú, sem
heitir á latnesku máli Justitia.
Eg skrifa þetta greinarkorn
staddur á spitala réttri viku eftir
að þátturinn okkar þremenning-
anna var lýstur i bann og komíð
UÐS ÞJÓN
DM n tne TrtR 1 O OO ii rtwn AMA
Já, allir, sem lifa vilja guöræki-
lega i samfélagi viö Krist Jesúm
munu ofsóttir veröa.
Föstudaginn 9/11 las ég i Visi
furðulega ádeilu um Einar Gisla-
son, forstöðumann Hvitasunnu-
safnaðarins. Grein þessa skrifaði
Þorsteinn Thorarensen. Þor-
steinn segir i þessari grein sinni,
að mönnum eins og Einari Gisla-
syni ætti ekki oftar að hleypa i út-
varp. Það vill svo til að ég þekki
Einar Gislason og ég er einn af
þeim, sem hann hefur hjálpað
meö sinum mikla kærleika og
frábærri þekkingu á Heilagri
ritningu. Greinarhöfundur
minnist á Nýja-testamentið, sem
stórkostlegt og dásamlegt sann-
leiksrit, um leið og hann vill bola
þeim manni burt úr fjölmiðlum,
sem heldur þvi orði á lofti, sem
þar er ritað og lifir eftir þvi. Mig
langar til að leiðrétta þann mis-
skilning, sem kemur fram hjá
Þorsteini, að hinn mikli Meistari
hafi sagt: hvað er sannleikur, en
það var ekki Kristur heldur
Pilatus Jóh. 18,38. Þau eru mörg
olnbogabörn þjóöarinnar, sem i
gegnum prédikun og starf Einars
hafa orðið hamingjusamir og nýt-
ir þjóðfélagsþegnar og færi betur,
ef við ættum fleiri slika. Ég hef
aldrei heyrt talaö um, að Dar-
winskenningin hafi hjálpað fólki
eða veitt þvi þá trú og frið, sem
sönn Bibliukenning veitir, enda
hefur Darwinskenningin aldrei
verið sönnuð og verður aldrei.
Sannanir Bibliunnar koma aftur á
móti æ betur i ljós og þurfum við
ekki annað en líta til ísraelsþjóð-
arinnar ti) aö sjá það. Ef stjórn-
endur útvarps og annarra fjöl-
miðla I tækju svona þekkingar-
laust þvaður til greina, eins og
fram kom i umtalaðri ádeilu,
mundu margar þyrstar sálir fara
á mis við þann tæra boðskap, sem
leiðir til lifsinsog ljóssins. Einnig
það, að ráðizt skuli svona á boð-
skap Bibliunnar og þjón Guðs
sannar lika Ritninguna.
Með þökk fyrir birtinguna.
Auðunn Blöndal
DIR KVIÐ
Föstudaginn 9. nóv. rogast Þor-
steinn Thorarensen með mig og
Einar Gislason út I ruslatunnu i
furöulegri grein, sem hann
kallar: Rusl. Tilefni tiltektarinn-
ar á að vera, að dómi Þorsteins,
ofsatrú og dómgreindarleysi
okkar Einars og óverjandi virö-
ingarleysi á akri staðreynda. Ég
Á..Á..Á!
fram á kvöld þegar hlýðnir sjúkl-
ingar eru flestir sofnaðir. En eg
er ekki syfjaður, og mig langar til
að slá á ritvélina mina gamla
dómsmálasögu danska. Það er
sagan af Alberti. Hann var dóms-
málaráðherra Danmerkur eftir
stjórnarfarsskiptin rétt eftir
siðustu aldamót. Minnisstæður
má hann vera okkur vegna þess,
að hann var siðasti danski
tslandsmálaráðherrann. Sterkur
grunur lá á að hann væri bendl-
aður við f járdrátt ekki alllltinn og
reyndist sá grunur réttur siðar. 1
langan tima stundaði hann af
mikilli ástríðu meiðyrðamál og
lögbönn, og urðu hinir hvatvisu
blaðamenn Dana oft fýrir barðinu
á honum. Þegar honum þótti ekki
nóg gert I þessum efnum, tók
hann sig til og setti lögbann á
skirnarnafn sitt. Hann bannaði
dönskum blöðum að prenta eða
nefna orðið Alberti.
Danskur skopteiknari birti þá
mynd I blaði sinu: Hvltvoðungur-
inn liggur i vöggunni himinsæll og
hjalar: a-a-alMóðirin lýtur dauð-
hrædd yfir litla stúfinn sinn og
segir: Uss — uss! Elsku krúttið
mitt litla, þetta máttu ekki segja!
Og nú býð eg öllum landsmönn-
um góða nótt. En áður en eg tek
svefnpilluna, sem hjúkrunarkon-
an sæta hefur sett I litið glas á
náttborðinu minu, svo mig
dreymi vel og taugarnar róist
áður en eg fer að horfast I augu
við islenzku gyðjuna góðu á dóm-
þingi i næstu viku, þá langar mig
til að gefa hollráð öllum þeim,
sem framvegis ætla að tala i
hljóðvarp eða sýna sig á skjánum
isjónvarpinu: Varizt i lengstu lög
að nefna bókstafinn Á — A Ar. þvi
að oft er I holti heyrandi nær.
P.t. Landakotsspitala að kvöldi
föstudagsins 9. nóvember 1973.
Sverrir Kristjánsson.
svara ekki af þvi að mér liði illa i
tunnunni með Einari, hann . iet
ég mikils og ber virðingu fyrir
starfi hans, heldur hinu, að mér
er Þorsteinn kær, hefi alltaf álitið
hann góðan höfund og haft
ánægju af mörgum skrifum hans,
en svona grein sæmir honum
ekki, nið með myndum af fórnar-
lömbunum, heldur ekki dagblað-
inu hans að birta óhroðann, og þvi
vil ég gefa þeim tækifæri til að
biðjast afsökunar.
Svona til að sýna, hvernig
meðhöndla skal sannleikann, þá
vitnar greinarhöfundur i bibliuna
og svo ummæli min i útvarps-
þætti. A ég að trúa þvi, að sagn-
fræðingurinn og rithöfundurinn
Þorsteinn Thorarensen, haldi, að
Kristur hafi sagt orðin: „Hvaðer
sannleikur?”?
A ég að trúa þvi, að rithöfund-
urinn Þorsteinn viti ekki, hvað
gæsalappir utan um orö, sem eftir
öörum eru höfð, merkja? Heldur
hann virkiléga, að honum sé
leyfilegt að tala fyrir munn ann-
arra innan slikra merkja, og
berjast siöan viö þau orð?
Nú skora ég á hann að reynast
sá maður sannleikans, að hann
fletti uppá Jóhannesi 18. kafla
versi 38 og segi okkur siðan I
hverju tilvitnun hans skeikar. Ég
skora lika á hann, að halda niður
i útvarp og fá ummæli min þar og
birta þau við hlið tilvitnunarinn-
ar, sem hann eignar mér.
Þar til Þorsteinn hefir orðið við
þessum tilmælum, verð ég að
álita manninn meir en litið i þoku
staddan. Það er stundum erfitt að
ætla sér á bak þeim fáki, sem
maður ræður ekki við, og fráleit
heimska að ætla sér að riða
honum undir kvið. Sagnfræðifák-
urinn krefst vandaðra taumhalds,
Þorsteinn minn.
Kveðjur
Sig. Haukur Guðjónsson.