Vísir - 15.01.1974, Blaðsíða 2

2
rimsm:
Hversu oft farið þér að jafnaði til
hárskera?
Guðmundur Sveinsson, skrif-
stofumaður: — Mjög sjaldan nú-
orðið, enda er vöxturinn farinn að
hægja á sér svona á seinni árum.
Samt kæri ég mig ekki um, að
hárið verði sftt, og fer þvi við og
við til rakara.
Þórhallur Jónsson: — Svona ann-
an hvern mánuð og læt þá snyrta
hárið. En oftast hefur maður sig
ekki af stað fyrr en farið er að
suða i manni heima. En það er
ágætt að láta skera hárið nokkuð
oft, þvi þá ber ekki eins mikið á
sliti.
Bogi Jónsson, verkamaöur: —
Það er misjafnt, en oftast með um
2 til 3ja mánaða millibili. En auð-
vitaö ætti maður að drifa sig oftar
til rakara. Svo þarf lika að láta
snyrta skeggið.
Sveinlaugur Kristjánsson, endur-
skoðunarnemi: — Yfirleitt með
um tveggja og hálfs mánaðar
frésti. Ég hef nokkuð fasta reglu á
þessu. Að undanförnu hef ég allt-
af farið til sama rakara.
Karl Helgason, starfsmaður á
Bæjarsimanum: — Venjulega
einu sinni i mánuði. Ég myndi
ekki kunna við sjálfan mig, ef
hárið fengi að vaxa mikið lengur
umfram það.
Þorsteinn ólafsson, afgreiðslu-
maður: — Það er nokkuð mis-
jafnt, en þegar ég er i bænum, fer
ég mánaðarlega. Ég fer ekki allt-
af til sama rakarans, og mér
finnst þeir vera nokkuð misjafnir.
Visir. Þriðjudagur 15. janúar 1974.
Frímerki með
útlendu sniði
„Þann 22. desember siðast-
liðinn var ég undirrituð stödd að
skemmtistaðnum Lækjarteigi 2
ásamt nokkrum kunningjum. Þá
bar að borði þvi, sem við sátum
við, Gústaf Agnarsson, lyftinga-
kappa. • — — —— —-
Hann spurði hvort ég stundaði
einhverjar iþróttir. Ég sagði nei,
en sagðist vera að hugsa um að
fara i handbolta eftir áramót.
Hann sagði: ,,AUt i lagi, viltu
skrifa undir þetta hjá mér?”
Hvað er þetta? spyr ég. Hann
segir, að hann sé að safna undir-
skriftum hjá iþróttafólki til þess
að mótmæla skrifum hjá vissum
aðilum, sem væru að niða
lyftingar sem iþróttagrein niður.
Ég endurtók að ég væri ekki
byrjuð á neinum iþróttum, en
hann sagði það ekki skipta neinu
máli — svo ég skrifa undir eins og
fávis kona.
Þar sem ég i raun og veru hafði
enga hugmynd um, hvað ég var
að skrifa undir og þar sem ég var
ekki einn af 100 beztu iþrótta-
mönnum landsins, biðst ég hér
með afsökunar á að hafa skrifað
undir þetta niðrit.”
Virðingarfyllst,
Iris Lilja Blandon
Frimerkjasafnari skrifar:
,,Ég vil með þessu bréfi lýsa
vonbrigðum minum með stefnu
þeirra, sem sjá um útgáfu á fri-
merkjum hér á landi. Maður
kemst ekki hjá þvi að veita eftir-
tekt, hvað islenzku frimerkin eru
farin að likjast i útliti erlendum
frimerkjum. Sem nærtækt dæmi
mætti nefna, að hætt er að hafa
kr. hjá verðgildi merkjanna. Það
er sami hátturinn og sjá má á
erlendum frimerkjum.
Gott dæmi um þetta eru fri-
merkin, sem gefin voru út i tilefni
100 ára afmælis islenzka fri-
merkisins.
Að lokum vil ég svo láta i ljós
þá von mina, að þjóðhátiðar-
merkin verði islenzku fri-
merkjunum ekki til skammar.”
„VISSI EKKI,
HVAÐ ÉG
SKRIFAÐI
UNDIR"
Leyfíst bankastjórum allt?
Kyrirspurn til hr. bankamálaráð-
herra Lúðviks Jósefssonar:
Af gefnu tilefni leyfi ég mér að
spyrja:
Er bankastjóra rikisbankanna
heimilt að kaupa eða sjá um kaup
á vixlum, samþykktum af hluta-
félagi, sem hann sjálfur er skráð-
ur i stjórn hjá, ásamt konu sinni
og fleirum?
Leyfist honum að útvega hluta-
félagi sinu rekstursfé á þann
hátt?
Er hann sjálfur ábyrgur, ef
vanskil verða, eða ber bankinn
ábyrgð á þess konar verknaði
hans I starfi?
Er það samkvæmt embættis-
heiti hans við bankann að loka
augunum, þegar hann sér vixla,
sem bankinn kaupir samþykkta
af fyrirtæki hans með pr.pr.
stimpli fyrirtækisins, en undir-
ritaðan af prókuúrulausum
manni?
Ber ekki stjórnendum hluta-
félaga skylda til að vita, hver hef-
ur skrásetta prókúru fyrirtækis-
ins?
Ber ekki bönkum að rannsaka,
hvort prókúruheimild sé fyrir
hendi á vanskilavixlum, sem þeir
láta innheimta?
Ber innheimtumönnum bank-
anna ekki skylda til að rannsaka,
hvort vixlar þeir, sem bankar af-
henda þeim til innheimtu, séu
samþykktir með skrásettri
prókúruheimild?
Ber bankastjórum rikisbank-
anna ekki skylda til að svara
áríðandi embættisbréfum til
bankans?
Getur bankastjóri sagt, að hann
svari aðeins þeim bréfum, sem
hann vilji svara?
Ber það vott um virðingu fyrir
bankanum að kvitta fyrir mót-
töku bréfsins á afritið, en svara
þvi ekki?
Ber yfirstjórn bankans (banka-
ráð) ekki skylda til að svara bréf-
um til bankaráðs?
Virðingarfyllst,
Þórhallur Þorgeirsson.
P.S.
Kærur viðkomandi þessu máli
hef ég lagt inn til Sakadóms.
Virðingarfyllst,
Þórhallur Þorgeirsson.
Flóttinn fró Afríku
Það eru tæp 120 ár siðan Livingstone fann Viktoriufossana i ferð sinni
yfir miðhluta Afriku, algjörlega ókunn lönd með villimönnum og villi-
dýrum, mannætum og ókunnum ógnum, sem enginn gat sagt fyrir. A
dögum Viktoriu Bretadrottningar var nýlendustefnan i hámarki, ókunn
lönd i Afriku voru könnuð, náttúruauöæfi fundust, námur og plantekrur
voru fundnar og ræktaöar af framtakssömum félögum og einstakling-
um. Heilar borgir spruttu upp I miðjum frumskógunum eða þúsund km
frá sjó, vegir og járnbrautir voru lagðar. Fólkið lagði hart að sér og
hafði það gott, miðað við evrópskan mælikvarða.
Striðið
Siðari heimsstyrjöldin breytti öllu. Bretaveldi hrundi eins og spilaborg,
þegnar landsins eða fyrrverandi nýlendu stóðu skyndilega einir eftir,
sviptir vernd laga og réttar. Afkomendur mannæta og villimanna voru
aftur við völd. Þetta viröist kannski eðlilegt, en spor hvitu landnem-
anna verða aldrei afmáð I Afriku. Inn i skýjakljúfa og einbýlishús hvita
fólksins hafa flutt svertingjar af ættflokki forsetans eða svertingja-
kóngsins. Almenningur — svertingjarnir búa ennþá i moldar- og strá-
kofum sinum, verr settir en áöur.
öfund og offjölgun
Nú geta sumir svertingjar jafnvel séð sjónvarp og horft á undur heims-
ins og dásemdir, sem þeir munu aldrei njóta. öfundin út i hvita mann-
inn og minnimáttarkennd hvetja svertingjana til að hrella þær hvitu
eftirlegukindur, sem enn finnast i þeim svörtu löndum, sem hvita fólkið
byggði upp, þar sem áöur var óræktað,urð og kjarr, pöddur og pestir.
Trúboðar og meðul þeirra hvitu og fleiri aökomusiðir röskuðu jafnvægi
lifsins i Ariku. Svertingjum fjölgaði svo ört, að viöa er algjör hungurs-
neyð, þvimnd og afkomuvenjur svertingja fylgdust ekki að. 1 Rhodesiu
eru hvitir og svartir bændur hlið við hliö. Þeir fá sömu fræðslu i sömu
skólum, hvíti bóndinn er ánægður, ef hann fær 30 poka af maís af ekru,
þegar sá svarti er ánægður meö einn poka. Mismunurinn er galdrar i
hans augum. 1 augum hvita bóndans er það leti og kæruleysi og fast-
'heldni á forna siöi, sem veldur uppskerumismuninum.
Hungursneyðin
I Eþiopiu er gott dæmi um þetta. Það var enginn skortur á læknum og
trúboðum frá fjölda landa, mannfjöldinn tifaldaðist á 80 árum eins og
víöar i Afriku, en uppskeran brást, ofbeit og frumstæð akuryrkja fæddi
ekki fólkiö. Prestar og læknar þeirra hvitu linuðu þjáningar eins svert-
ingja sem hundraðfaldaði kyn sitt á einum mannsaldri, fyrir bragðið
liða milljónir svertingja, hundruö þúsunda eru taldar hafa soltið I hel.
Þetta er þó opinbert leyndarmál sem svertingjakeisarinn hefur leynt
furðulengi, erlendir ferðamenn og blaöamenn fljúga framhjá þessum
landsvæðum og gjafir frá velgerðarstofnunum eru sagðar hverfa, I stað
þess að bjarga nauðstöddum.
Hrun Bretaveldis
Fyrir áratug voru um 50 þús. hvitir menn I Kenya og 200 þús. Indverjar.
Um 10 millj. svertingjar. Þessi fámenni hópur hvitra manna og Ind-
verja gerðu landiö að einu mesta akuryrkjulandi heimsins, sama má
segja um flest önnur brezk landsvæði i Afriku. Svertingjar þjóðnýttu
búgarðana og ætluðu að verða rfkir og voldugir. Það fór á annan veg.
Þeir nenntu ekki og kunnu ekki að vinna og brátt fannst þeim betra að
sækja ameriskt gjafakorn. Eins er það i Tanzaniu. Þar lifa 25 brezkar
fjölskyldur ennþá á búgörðum sinum, sem þær ruddu úr óræktinni, eftir
strið, er þær fluttust til Tanzaniu. Forseti landsins skoðaöi landnámið
og sagði þeim, að þær yrðu aðfara. Þar mættu hvitir ekkert eiga.þeim
yröi borgað fyrir eigur sinar. Þar i landi mega hvftir menn ekki taka
meira með sér en sem svarar HALFUM Fólksvangi, i skiptum fyrir
tugi þúsunda nautgripa og húsakost og ræktað land.
Á nærbuxunum
1 Zambiu, fyrrum N-Rhodesia, var maður, sem hafði búið þar 116ár, og
félagi hans, hvitur maður fæddur þar, sem björguðust til S -Afriku á
nærbuxunum. Þeir voru svo dónalegir að tilkynna innbrot hjá sér og
var haldið i „svartasteini” án dóms og laga i 6 mánuði, þar til þeir
smygluðu skilaboðum til Bretlands, sem gat fengið þá lausa. Allar eig-
ur þeirra gufuðu upp, 2 vörubflar, hjólhýsi og pjönkur, jafnvel var þeim
meinað að taka sparifé sitt úr Zambiubanka. Mannréttindanefndir
Sameinuðu þjóðanna eru ekki áhugasamar um svona mál. Né heldur
þótt hundruð þúsunda Indverja séu hraktar á sama hátt úr þessum
löndum, eða héilu svertingjaþjóðunum sé nær útrýmt af valdaflokki
svörtu forsetanna.
Loforð, loforð
Við lýðveldistökuna eru svertingjaleiðtogarnir bjartsýnir og Bretar
lika. Ný stjórnarskrá, þar sem öllum er heitið jafnrétti, kannske eru 10
svertingjaþjóðir innan sama lands, auk Asiu- og Evrópubúa. Eftir
nokkrar stjórnarbyltingar eru loforöin gleymd. Landið lifir á styrkjum
frá löndum hvitra manna, eignaréttur og lög gleymd, en einn hópur
svertingja af einum ættflokki ræður. Það vantar ekki ræðuhöld
svertingja hjá SÞ og útskýringar, hve S-Afrika og Portúgalir séu vond-
ir og vitlausir,að hlaupa ekki frá löndum sinum og eignum. Á meðan
eru milljón svartra verkamanna frá svörtu löndunum, sem þykjast
heppnir að geta fengiö atvinnu i S-Afriku og fætt fjölskyldurnar í
heimalöndunum. Ian Smith i Rhodesiu segir að svertingjar séu að
ganga i gegnum bernskubrek og hljóti að þroskast.
Mannfórnir
Eitt af nýju svertingjarikjunum er konungsrikið Swaziland. Höfuð-
borgin er litið þorp, á stærð við Akureyri. Þar i „borg” eru vist 5
fimm hæða byggingar frá nýlendutimanum. I landinu er kóngur, sem
hefur að sögn 100 drottningar. Þrátt fyrir öflugt kristniboð eru landsbú-
ar trúir fornum öndum og galdratrú. Nú á kóngurinn i basli, þvi einn
bróðir drottninganna varð vis að hafa drepið mann tilfórna i helgiat-
höfnum þeirra, nú þarf að velja, hengja manninn - - - eöa ekki. Sagt er,
að ferðamenn megi vara sig i Afriku vegna galdramanna, sem noti þá
til mannfórna.
Viggó Oddsson.