Tíminn - 04.03.1966, Blaðsíða 7

FOSTUDAGUR 4. marz 1966
TÍMINN
MINNING
Eyjólfsson
bifreiðarstjóri
Fæddur 30. marz 1919.
Dáinn 25. febr. 1966.
Enn hefur dauðinn höggvið
skarð í raðir okkar bifreiðarstjóra.
Og þrátt fyrir þau sannindi að
fæðast og deyj-a sé lífsins saga,
erum við harmi lostin hverju sinni
er hann ber að dyrum þeirra er
næst okkur standa. Og mikill sjón-
arsviptir er það ástvinum er menn
í blóma lífsins eru brott kvaddir.
Á slíkum stundum finnum við
mest til smæðar okkar og hversu
lítils megnug við erum.
Svo var um mig er ég fékk þá
harmafregn að vinur minn og
starfsfélagi, Páll Eyjólfsson væri
dáinn. Hvernig gat þetta verið
satt, hann sem var í starfi nokkr-
um klukkutímum áður. Nei, um
slíkt er ekki spurt er stundin er
komin. Við erum aðeins á það
minnt enn einu sinni að hvert okk-
ar fótmál getur verið hið síðasta.
Páll Eyjólfsson var fæddur að
Melum í Fljótsdal Norður-Múla-
sýslu. Eftirlifandi foreldrar hans
eru Eyjólfur Þorsteinsson bóndi
og kona hans Ásgerður Pálsdótt-
ir, bæði á áttræðis aldri og búsett
á Melum.
Var Páll elztur níu systkina, en
eftir lifa sex systur. Páll var tví-
kvæntur. Frá fyrra hjónabandi
átti. hann tvö börn, Eyjólf og
Mörtu.
Seinni kona var Sigríður Ein-
arsdóttir frá Fjallseli í Fellum.
Þau eignuðust þrjár dætur. Krist-
rúnu, Ásgerði og Einhildi Ingi-
björgu.
Páll fiuttist ungur úr föðurhús-
um tæplega tvftugur, eða árið 1938.
Leið hans lá eins og margra ung-
menna, til höfuðborgarinnar.
Þar hóf hann sitt ævistarf, sem
bifreiðarstjóri. Fyrstu tvö árin ók
hann vörubifreið en 1940 hóf hann
að aka leigubifreið á Litlu Bíla-
stöðinni en síðar á Hreyfli.
Það var snemma árs 1948 er ég
hóf akstur á Litlu Bílastöðinni að
ég fyrst sá Palla Eyjólfs, eins og
hann daglega var kallaður. Vakti
hann strax athygli mína fyrir prúð
mannlega framkomu og hversu
rökfastur hann var í skoðunum,
enda var hann mjög vel gefinn.
Páll var seintekinn og dulur að
eðlisfari en á honum sannaðist eins
og svo mörgum góðum dreng, að
sá er vinur er i raun reynist.
Hann naut mikils traust meðal
starfsfélaga sinna á Hreyfli og átti
sæti i stjórn þess félags er hann
lézt.
Ég vil enda þessar fáu línur
með því að þakka þér Palli minn
fyrir allar ánægjulegu samveru-
stundirnar er við starfsfélagar þín-
ir höfum átt með þér.
Konu hans og börnum votta ég
innilega samúð við hið sviplega
fráfall hans og ég veit að þó mik-
ill harmur sé að þeim kveðinn, þá
styrkir minningin um góðan dreng
og ástríkan heimilisföður.
Grímur Runólfsson.
„Hve örstutt er bilið milli blíðu
og éls, og brugðizt getur lánið frá
morgni til kvelds."
Þetta erindi kom mér í hug, er
ég frétti lát vinar míns Páls Eyj-
ólfssonar, er gengið hafði að starfi
að degi en var látinn að kveldi.
Eg kynntist Páli fyrst vorið
1942 er við unnum saman smá
tíma þá vorum við báðir tengdir
sveitinni, en vorum hér í Reykja-
vík í atvinnuieit og hann að
koma frá námi í Eiðaskóla. Síðan
lágu leiðir okkar saman, er ég
hóf akstur á Litlu Bílastöðinni vor
ið 1949. Þá ók Páll bíl fyrir Þor-
stein Þorsteinsson, stöðvarstjóra,
sem tók mikla tryggð við Pál og
reyndist honum mjög vel og var
Páli sannkölluð hjálparhella alla
tíð með sinni alkunnu hjálpsemi
og góðvild og veit ég, að Páll
myndi vilja þakka það sérstaklega
að leiðarlokum.
Við Páll höfum unnið saman
í tæp 16 ár á Bifreiðastöðinni
Hreyfli og eftir þau kynni hef ég
góðar minningar um glaðlyndan
og góðan dreng og félaga, sem
tilbúinn var að leggja hverju góðu
máli lið.
Páll var mjög félagslyndur mað-
ur, fór aldrei dult með sínar skoð-
anir og var mikill samvinnumað-
ur og hélt vel á þeim málstað.
Hann var hlédrægur og vildi
aldrei hafa forustu í félagsmálum
en góður liðsmaður var hann þeg-
ar á þurfti að halda, sáttfús og
samvinnulipur. En þrátt fyrir hans
hlédrægni komst hann ekki undan
að gegna trúnaðarstörfum. Hann
var um tíma varastjórnrmaður í
stjórn Alþýðusambands íslands
og í stjórn Hreyfils, þegar hann
andaðist og sýnir það vel vinsæld-
ir Páls meðal félaga hans, þar
sem margar skoðanir ríkja.
Við félagar Páls eigum margar
góðar minningar þar sem hann
hafði gaman af að gleðjast í góðum
félagsskap, hann tók mikinn þátt
í skákfélagi Hreyfils og var þar
góður liðsmaður og lagði öllu
skemmtana- og tómstunda-
starfi gott lið meðal félaganna.
Páll var mjög farsæll í sínu starfi,
aldrei mun hafa hent hann slys
eða óhöpp í þau rúm tuttugu ár,
sem hann ók leigubíl og margir
voru þeir, sem vildu ferðast með
honum og njóta tilsagnar hans í
sínum ferðalögum.
Kæri Páll. Hafðu þökk fyrir sam
fylgdina. Við félagar þinir vilj-
um votta konu þinni og börnum
þínum öllum okkar innilegustu
samúð. Konan þín, Sigríður, og
litlu telpurnar þínar, sem mest
hafa misst við fráfall þitt. Megi
minningin um góðan heimilisföð
ur verða huggun í raunum þeirra.
Öldruðum foreldrum þínum aust-
ur í Fljótsdal, systrum þínum og
vandamönnum og vinum öllum
færum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Þórður Elíasson.
Við andlát Páls Eyjólfssonar
bifreiðarstjóra langar migl til
þess að færa þessum prúða og hug-
þekka dreng þakkir mínar fyrir
góða viðkynningu og ánægjulegt
samstarf að félagsmálum. Páll var
hlédrægur maður og lítt um að
láta á sér bera. en komst þó ekki
hjá því að taka að sér ýmis störf
fyrir stéttarbræður sína. Hann var
vinsæll maður og vellátinn félagi
og það er mikil eftirsjá að þessum
geðþekka dreng.
Ég færi fjölskyldu hans og ætt-
ingjum mínar innilegustu samúð
arkveðjur.
Óðinn Rögnvaldsson.
„Hann Páll Eyjólfsson er dá-
inn.“ Þegar einn af samstarfs-
mönnum hans sagði þetta við mig
fyrir nokkrum dögum, átti ég
mjög bágt með að trúa því að
þetta gæti verið satt. Hann hafði
komið til okkar á skrifstofu Fram-
sóknarflokksins daginn áður, eins
og hann gerði svo oft. Hann talaði
um það í þetta skiptið, að hann
hafi undanfarna daga verið slæm-
ur í öðrum handlegg. Það var ekki
venja Páls að tala mikið um sjálf-
an sig við aðra. Það kann því að
vera, að hann hafi haft eitthvert
hugboð um, að hér væri á ferð-
inni meiri hætta en í fljótu bragði
virtist vera. En engu okkar mun
þá hafa dottið það í hug. að þetta
væri í síðasta skiptið, sem við
fengjum að sjá Pál Eyjólfsson á
meðal okkar í Tjarnargötu 26. —
Hann, sem svo lengi hafði verið
fastagestur hjá okkur og auk þess
starfað á skrifstofunni um lengri
og skemmri tíma fyrir hverjar
kosningar um langt árabil og ver-
ið okkur öllum, sem með honum
unnu, svo kær.
Við Páll vorum líka oft búnir
að ræða það samstarf sem við
höfðum ráðgert í vor. Við hlökk-
uðum báðir til þess og vonuðum
að það gæti orðið einhvers virði
til framgangs sameiginlegum hug-
sjónum- og áhugamálum. Við sökn
um þess öll hér á skrifstofunni,
að mega nú ekki eiga von á því
að fá að starfa með Páli eins og
fyrirhugað var. En það þýðir ekki
að deila við dómarann mikla.
Hann hefur kallað hann frá okk-
ur til æðra starfs. Við, sem þekkt-
um Pál bezt vifcum, að hann ætl-
azt ekki til þess, að vonleysi og
kvíði fylgi brottför sinni úr þess
um heimi. Til þess var hann of
mikið karlmenni og raunsæismað-
ur.
Þegar ég hóf starf hjá Fram-
sóknarflokknum fyrir 19 árum síð
an var Páll Eyjólfsson einn af
Framhald á bls. 12.
Ingibjörg Kristjánsdóttir Eldjárn
frá Tjörn
Hún verður í dag jarðsungin
heima hjá sér, — á Tjörn í Svarf
aðardal. Þar var bún fædd og
uppalin og enginn staður á jarð
ríki var henni kærari. En hún
lézt á sjúkrahúsinu á Akureyri
22. febrúar á 82. aldursári, fædd
9.8. 1884.
Foreldrar Ingibjargar voru síð
ustu prestshjónin á Tjörn. þau
Kristján Eldjárn Þórarinsson
prófasts í Vatnsfirði Kristjánsson
ar prests að Völlum Þorsteinsson
ar, og Petrína Soffía Hjörleifs-
dóttir prests á Skinnastað, Tjörn
og Völlum Guttormssonar, og eru
þetta alkunnir ættleggir.
Ingibjörg ólst upp í glöðum og
góðum hópi systkina og frænda
á fjölmennu menningarheimili,
þar sem unga fólkið, síkátt og sí-
starfandi, setti svip á lífið og til-
veruna. Og þar var hún ávallt
bezta barnið, skipti aldrei skapi,
vildi öllum vel og var jafnan
önnum kafin við að bera friðar-
og sáttarorð milli ærslaseggja, og
öllum kær. Frá þeim dýrðardög
um er margs að minnast, þegar líf
ið var dásamlegt í leik og starfi
og ný frelsis- og fagnaðaröld
blasti við og skáldin ortu ættjarð
arljóð, sem allir sungu. Þá var
yndislegt að vera ungur.
Og minningarnar um Ingibjörgu
Kristjánsdóttur eru allar á einn
veg. Hún var ætíð hinn góði
engill í hópnum, í starfi og leik,
jafnan hinn greindi og góði fé-
lagi, sem hugsaði fyrst og fremst
um aðra, setti þá gjarnan sjálfa
sig hjá, fremur en að aðrir nytu
sín ekki. Hefi ég ekki þekkt betra
hugarfar. Hygg ég að æði margir
muni taka undir þau orð, sem
hafa kynnst henni að einhverju
ráði. Og þeir voru um eitt skeið
margir, Því að þær systur, Sess-
elja og Ingibjörg, höfðu um tíma
á hendi stjórn matreiðslu í
heimvist Menntaskólans á Akureyri
og síðar um árabil greiðasölu í
bænum. Átti þar margur góðu
að mæta, sem kunnugt er og
margviðurkennt. Voru þær jafn
an sem einn maður, elskaðar og
virtar af öllum sem kynntust
þeim, Sesselja hin skörulega og
úrræðagóða kona, til forystu fall
in, en Ingibjörg við hlið hennar
fasprúð og hljóðlát, fórnfús, hlé-
dræg og sívinnandi. Því starfið var
henni unaður frá æskudögum, er
hún vann heima á búi foreldra
sinna, og síðar bróður síns endr
um og eins. En sumrin á Tjörn
og sumarstörfin þar, sveitin og
fólkið, bóndinn og ríki hans, stóð
henni hjarta næst, innilega sann-
færð um það. að hverri mann
veru mundi hollast að eiga í sveit
um uppvöxt sinn við gróður-
mögn jarðar og dýralif, og að
þar myndu reynast sterkastar ræt
ur íslenzkrar tungu og menning
ar. Því var hún sveitarinnar barn
í hug og hjarta alla ævi, þótt
dveldi langdvölum í kaupstað,
sem sr. Matthías nefndi með
réttu „Eyjafjarðar höfuðból".
Það var jafnan betra en ekki
að eiga Ingibjörgu að fyrir þá,
sem á einhvern hátt lentu utan-
garðs, þóttu athugaverðir og
hlutu ómilda dóma. Hún var þar
jafnan ótrúlega fundvís á máls-
bætur. komst sjaldan í vandræði
af þeim sökum enda skorti hana
ekki greind og rökvísi þegar út í
þá sálma var komið að taka svari
þeirra, sem hnjóðað var í. Það
fór líka ósjaldan svo, að menn
uppgáfust á slíku tali um ná-
ungann þegar Ingibjörg var
nærstödd, því að henni tókst
oftast að setja þá út af laginu,
svo að umtalið datt niður.
En um hina var óþarft að þegja
sem hjálpar þörfnuðust. Þeir
áttu samúð Ingibjargar og á þá
vildi hún hlusta. Ekki svo að
skilja að hún gæti þar miklu
áorkað um hjálp, sem við auga
blasti af áþreifanlegum verðmæt-
um. En hún gat með hægðinni
kannski bent á eitt og annað, sem
kynni að gleðja og bæta og gera
hlutina bærilegri, svo að líta
mætti. með guðshjálp, bjartari
augum á ástand og horfur og
með því kveikja von og efla
kjark. Þetta kom eins og af
sjálfu sér. Og er það ekki
einmitt þessi hjálp, sem margir
þarfnast fyrst og fremst og flest
ir ættu að geta látið í té? Um það
eru nú skrifaðar heilar bækur
En guði-innblásnar sálir þurftu
þeirra ekki með. Þetta var skráð
í hjörtu þeirra, öðrum til heilla og
blessunar.
Þannig var Ingibjörg Kr. Eldjárn,
fágæt kona að mannkostum, þótt
ekki færi mikið fyrir henni um
dagana, og ógleymanleg öllum
sem höfðu af henni náin kynnL
Þeir munu allir sakna hennar.
En að sjálfsögðu er nú tómlegast
á heimili þeirra systra. Þar er
mikið skarð fyrir skildi, og munu
allir skilja sem til þekkja, jafn
samrýndar og þær voru.
En nú var Ingibjörgu orðin
þörf á vistaskiptum, og mun
Sesselja skilja það manna bezt,
aldurinn hár og heilsan þrot-
in, líkamanum þæg hvíldin í
mjúkri mold garðsins heima á
Tjörn, og andanum þegar búinn
fögnuður í dýrðarrflci útvaldra,
þar sem hann átti ætt og óðal.
Þess vegna hörmum við ekki
hlutskipti hennar, heldur fögnum
því. En við kveðjum hana með
söknuði og hjartans þökk og
biðjum henni eilífðrar blessunar.
Og systMnum hennar og öðr-
um vandamönnum sendi ég ástúð
arkveðjur.
Snorri Sigf ússon.