Tíminn - 04.03.1966, Blaðsíða 5

FÖSTKDAGUR 4. marz 1966
Útgefandi: FRAMSÓKNARFLOKKURtNN
Framkvæmdastióri: Kristján Benediktsson. Ritstjórar: Þórarinn
Þórarinsson (áb). Andrés Kristjánsson, Jón Helgason og Indriði
G. Þorsteinsson. Fulltrúi ritstjómar: Tótnas Karlsson. Aug-
lýsingastj.: Steingrfmor Gíslason. Ritstj.skrifstofur i Eddu-
húsinu, simar 18300—18305. Skrifstofur, Bankastræll 7. Af-
greiðslusfmi 12323. Auglýsingasimi 19523. Aðrar skrifstofur,
simi 18300. Áskriftargjald kr. 95.00 á mán. innanlands — í
lansasölu kr. 5.00 eint — Prentsmiðjan EDDA hf.
Sigrí fagnað
Fyrir FramsóknarfLokldnn er sérstök ástæða til að
fagna þeirri yfirlýsingu stjómarinnar, aS hún muni
skipa nefnd allra flokka til að undirbúa löggjöf um al-
mennan lífeyrissjóð.
Þaö eru nú rétt 9 ár síðan að þessu máli var fyrst
hreyft á Alþingi. Sex þingmenn Framsóknarflokksins
Ólaftrr Jóhannesson, Björgvin Jónsson, Halldór E. Sig-
urðsson, Sveinbjöm Högnason, Sigurvin Einarsson og
Ágúst Þorvaldsson, fluttu vorið 1957 svohljóðandi til-
lögu til þingsályktunar:
„Alþingi ályktar að skora á ríkisstjómina að láta at-
huga, hvort tiltækilegt sé að stofna lífejrrissjóð fyrir
sjómenn, verkamenn, bændur, útvegsmenn og aðra þá,
sem ekki njóta lífeyristrygginga hjá sérstökum lífeyris-
sjóðum”.
Tillaga þessi var samþykkt 31. maí 1957. Þann 20.
desember 1958 skipaði þáverandi félagsmálaráðherra,
Hannibal Valdimarsson, fimm manna nefnd til að fram-
kvæma athugun þá, sem tillagan fjallaði um. í nefnd-
iimi áttu sæti Hjálmar Vilhjálmsson, sem var formaður
hennar, Guðmundur J. Guðmundsson, Gunnar J. Möller,
Ólafur Jóhannesson og Sverrir Þorbjörnsson. Nefndin
skilaði sérstöku áliti til ríkisstjómarinnar í nóvember
1960. Niðurstaða nefridarinnar var á þá lund, að hún
lagði til, að sett jrrði löggjöf um almennan lífeyrissjóð,
sem allir landsmenn ættu kost á að tryggja sig hjá.
Þrátt fyrir þessa jákvæðu niðurstöðu nefndarinnar
gerði ríkisstjómin ekkert í málinu. Þegar þrjú ár vora
hðin síðan ríkisstjórnin fékk nefndarálitið og auðséð
var, að hún myndi ekkert aðhafast, lögðu átta Framsókn-
armenn fram svohljóðandi tillögu í Sameinuðu þingi í
ársbyrjun 1964:
„Alþingi ályktar að kjósa fimm manna nefnd í Sam-
einuðu þingi með hlutfallskosningu til þess að semja
fmmvarp til laga um almennan lífeyrissióð, sem allir
eigi kost á að tryggja sig hjá’’.
Flutningsmenn þessarar tillögu vom þeir Ólafur Jó-
hannesson, Halldór E. Sigurðsson, Sigurvin Einarsson,
Jón Skaftason, Þórarinn Þórarinsson, Heigi Bergs, Ás-
geir Bjarnason og Ágúst Þorvaldsson.
Tillögunm var vísað til fjárveitingarnefndar. Þar var
samþykkt, að hún yrði afgreidd í eftirfarandi formi:
„Alþingi ályktar að fela ríkisstjórninni að láta kanna
til hlítar, hvort ekki sé tímabært að setja löggjöf um al-
mennan lífeyrissjóð, sem allir landsmenn, sem em ekki
nú þegar aðilar að lífeyrissjóðum, geti átt aðgang að”.
Halldór E. Sigurðsson mælti fyrir þessari tillögu af
hálfu fjárveitingarnefndar, og var tillagan samþykkt á
Alþingi 13. maí 1964.
Það var í framhaldi af þessari ályktun Alþingis, að
þann 8. júní 1964 fól þáverandi félagsmálaráðherra
Haraldi Guðmundssyni, fyrrv. sendiherra, að semja á-
litsgerð um efni það, sem tillagan fjallar um
Álitsgerð Haralds var lögð fyrir Alþingi síðastl. mið-
vikudag og fylgdi henni áðurgreind yfirlýsing ríkisstjórn-
arinnar.
Það starf hefði vel mátt hefja haustið 1960. eða
strax eftir að fyrir lá álit þeirrar nefndar, sem þá fjall-
aði um málið. Viljinn var hins vegar ekki fvrir hendi hjá
þeim sem réðu. Það tekur oft tíma að afla nmbótamálum
fylgis. Hér hefur það tekið níu ár. Framsóknarmenn
fagna því, að sú barátta, sem þeir hófu varðandi þetta
mál fyrir níu árum, hefur nú borið árangur.
TÍMINN
r ■' .... ■'■■■■■ .......... ■
Walter Lippmann ritar um alþjóðamál:
Bandaríkin fá athyglisverö
skilaboö frá London og París
Þau sýna, aiS stefna Rusks er varhugaverð
DE GAULLE
WILSON
MÁNUDAGLNN í viktinni
sem leið birti de Gaulle hers-
höfðingi skýrsln á blaðamanna
fundi og á þriðjudaginn birti
brezka stjómin skýrslu sína
um varnarmálin. I þessum
tveimur skýrslum fáum við vís
bendingu um, hvernig for-
ráðamenn þessara tveggja
helztu bandaþjóða okkar líta
á hlutverk okkar í heiminum.
Að áliti de Gauiles hershöfð
ingja er eftirstríðshlutverk
Bandaríkjamanna sem vernd-
ara Vestur-Evrópu af hendi
leyst með góðum árangri. Hætt
an á stríði við Sovétríkín hef-
ir rénað það mikið, að stjórn
málamenn Evrópu ráða mæta
vel við samskiptin milli Aust
urs og Vesturs, að vísu í skjóli
kjarnorkuhindrunar okkar, en
án forustu okkar, eftirlits eða
yfirráða yfir her Evrópu-
nvanna.
Hf ég geri mér rétta hug-
mynd um afstöðu de Gaulles,
eins og hún er nú orðin, tel
ur hann hina sameiginlegu
hernaðarstofnun óþarfa orðna
og þar af leiðandi hættulega
ft:rir Evrópu. Þar sem Banda
ríkin flækist í síauknum mæli
inn í átök utan Evrópu hljóti
þau að freistast meira og meira
til að grípa til herafla síns í
Evrópu og notfæra sér hæfn
ina þar . Sé þetta sameiginleg
ur herafli og sameiginleg
hæfni dragist Evrópumenn inn
í ófriðarátök, sem þeir ráði
engu um.
SKÝRjSLA brezku ríkisstjórn
arinnar um varnarmálin er til
raun til að samrýma allar skuld
bindingar, sem Bretar eiga
enn að gegna í Evrópu, Afríku
og Asíu, staðreyndum og á-
standi efnahagslífsins heima
fyrir. Ríkisstjórn Wilsons hef
ir komizt að þeirri niðurstöðu,
að greiðslujöfnuður Breta leyfi
ekki að þeir verji til herkostn
aðar meiru en svona um 6
hundraðshlutum þjóðarfram-
leiðslunnar. Þetta svarar til
tveggja milljarða sterlings-
punda á ári, miðað við verð
lag ársins 1964.
Þegar brezka ríkisstjórnin
kemst að þessari niðurstöðu
gerir hún auðvitað ekki ráð
fyrir, að lífskjör almennings
í brezka konungsdæminu verði
skert meira en orðið er vegna
kostnaðar við aukinn herafla.
Þessi ályktun byggist aftur
á annarri ályktun, eða þeirri,
að eins og heimsástandið nú
er, sé ekki einungis unnt að
tryggja öryggi Stóra-Bretlands
sjálfs, þrátt fyrir lækkuð út
gjöld til hernaðar, heldur
og að standa við allar hinar
mörgu skuldbindingar þess
erlendis.
Þær horfur í heimsmálunum,
sem gera þetta kleift, eru
hins vegar í því fólgnar, að
ríkisstjórn Bandaríkjanna virð
ist hafa verið fús til að
taka á sig þær skyldur utan
Evrópu og byrðar, sem brezka
stjórnin telur orðnar sér of-
viða efnalega.
AFLEIÐING alls þessa verð
" ur svo, að við erum skildir
J ------------------- - - -
einir eftir með þá ábyrgð, sem
við höfum tekið á okkar herð
ar víðs vegar um heimskringl
una. Þetta er umbúðalaust inni
hald þess, sem ákveðið hefir
verið og birt í París og Lond
on.
Rusk utanríkisráðherra hefir
túlkað hina mörgu samninga
okkar á þann hátt, að þeir
séu ekki sameiginlegir örygg
issáttmálar, sem verki gagn-
kvæmt, heldur einnig beinar og
einhliða skuldbindingar okk
ar Bandaríkjamanna. Við höf
um nú fengið um það skilaboð
frá París og London, að ef
kenning Rusks utanríkisráð-
herra túlki í raun og sann
leika stefnu Bandaríkjastjórn
ar, verðum við sjálfir að
axla alla kostnaðarbyrði við
að reyna að framkvæma hana.
Kenning Rusks utanríkis-
ráðherra, — eins og hún var
útskýrð við kannanir utan-
ríkisnefndar öldungadeildarinn
ar, — er afskræmd endurtekn
ing á lausbeizlun og óákveðni
Trumans-kenningarinnar og
einskorðunaráráttu Dulles ut
anríkisráðherra.
VALDHÖFUNUM í Paris og
London ber töluvert á milli
um framsetningu og aðferð,
en'.að baki hjá báðum liggur
sama álit á ástandi heimsmál-
anna. Þeir telja, að þolin
mæði og staðfesta hafi borið
tilætlaðan árangur í samskipt
um okkar við Sovétríkin og
muni einnig koma að haldi
gagnvart Rauða-Kína. Hvorug
Kína viðnám á meginlandi
Framhald á bls. 12.