Tíminn - 07.05.1966, Blaðsíða 11

rÖSTUDACUR 6. naí 13C0
TÍMINN
VERÐIR LAGANNA
drægir lengur. Þeir sátu á þilfarinu fyrir allra augum,
hreinsuðu, smurðu og hlóðu byssurnar.
Skipverjar mölduðu í móinn en var skipað að þegja ef
þeir vxldu ekki hafa verra af. Hótuninni til áréttingar var
miðað á þá tveim hlöðnum handvélbyssum og svipurinn á
þeim sem á vopnunum héldu gaf til kynna að þeim væri
sönn ánægja að hleypa af. Sex klukkutímum síðar ráku
vopnaðir menn skiphöfnina niður í klefa og læstu hana
inni.
Eftir að sjóræningjarnir höfðu náð hollenzka skipinu á
sitt vald, var áhöfnin á vélbátnum leyst úr prísundinni og
mönnum skipað að sinna sínum störfum. Þeir horfðu á Kan-
ann stjórna umskipuninni á nokkru af sígarettufarminum
og telja kassana vandlega. Þegar skipin sigldu 'af stað,
Esmé í kjölfar Combinatie, fleygði hann í sjóinn tómum
umbúðakössum og böndunum utan af þeim. — Hér má ekk-
ert verða eftir sem tengt getur Esmé hinum dallinum ef
honum skyldi verða sökkt, sagði hann hinn kátasti.
Bæði skipin tóku stefnu á Marseille, og þar kom létt-
bátur frá landi á nætur þeli og flutti Kanann burt með sér.
Þegar hann kom aftur skipaði hann að haldið skyldi til stað-
ar út af Ajaccio, og þar lágu skipin í sólarhring. Kútter
kom frá landi og vísaði skipunum veg inn á þrönga vík,
þar sem fimm menn fóru af Esmé og fimm Frakkar komu
í staðinn.
Tvær nætur tók að skipa sígarettunum í land og flytja
þær burt á vörubílum, og að því loknu var Combinatie
beint á haf út með stýrið sett fast en engan mann á stjórn-
palli, þvi skipverjar sátu enn innilokaðir undir þiljum.
Jafnframt fóru fimm sjóræningjar frá borði á Esmé, en Kan-
inn lét sigla með sig undir Sardiníu, þar sem smábátur kom
eftir honum. Erckmann skipstjóri stefndi til Spánar og tók
höfn í Gandia til að fá gert við bilanir. Meðan legið var
þar tóku brezku skipverjamir að lýsa yfir sinni skoðun.
Þeir héldu því fram að enginn vissi hverjir ræningjamir
væru, svo grunur hlyti að falla á þá sem skráðir voru á
skipið, þótt þeir hefðu engan ábata haft af sjóráninu. Þessu
héldu þeir svo fast fram að skipstjórinn ákvað að snúa
TOM TULLETT
aftur til Tangier, svo þeim gæfist tækifæri til að hreinsa
sig af sök og fá vernd yfirvaldanna. Samvistirnar við ræn-
ingjana um borð í Esmé höfðu sannfært skipverja um að
þeir svifust einskis og hlytu að eiga volduga verndara í Tangi
er .
Enginn vafi er á að þar höfðu þeir á réttu að standa.
Tangier hafði lengi verið miðstöð smygls sem rekið var
undir yfirskini milliríkjaverzlunar. Á stríðsárunum hreiðr-
uðu njósnarar og liðhlaupar þar um sig, og margir úr þeim
hópi auðguðust á sígaettusmygli til Ítalíu og Frakklands
þegar tímar liðu. Borgin var alþjóðasvæði án eigin mynt-
ar og skattheimtu, og miklar sögur gengu sífellt um að
helztu glæpahringar heims hyggðust gera hana að bæki-
stöð sinni. Einkum voru tilnefndir Mafíuforingjar eins og
Frank Costello og Lucky Luciano.
Fimm ár samfleytt áður en þessi atburður gerðist hafði
helzti atvinnuvegurinn verið verzlun með tollsviknar síga-
rettur. Þær kostuðu þrjátíu og fimm dollara hver kassi
í Tangier, en á norðurströnd Miðjarðarhafsins mátti selja
þær fyrir tvöfalt það verð. Smyglararnir notuðu aflóga her-
skip og áttu mót við viðskiptavini sína skammt utan við
landhelgislínu Spánar, Frakklands og Ítalíu. Þar var síga-
rettunum umskipað og þær fluttar í land.
Marcel Sicot ákvað að safna á einn stað og skeyta saman
allri vitneskju sem fengizt hafði, og brátt tókst að bera
kennsl á nokkra ræningjanna. Einna fyrst þekktist Kaninn,
því lítill vafi gat Ieikið á að hann væri Sydney Farney,
sem var löngu frægur fyrir smygl á nælonsokkum. Fyrsta
handtakan í málinu átti sér stað í Marseille, þar náðist
einn Frakkinn sem Farney hafði ráðið sér til aðstoðar.
Þrem dögum síðar voru þrír sjónræningjar í viðbót hand-
samaðir í Tangier, en hvergi bólaði enn á Farney. Aftur
á móti fékkst vísbending um dvalarstað annars Bandaríkja-
manns úr bófaflokknum, James nokkurs, Bailey. Hann fannst
í' Madrid, og þar handtóku tveir leynilögreglumenn hann
23. nóvember.
Eftirgrennslun lögreglunnar í Marseille leiddi í ljós að
kaupandi að sígarettunum var Antonio Planche, öðru nafni
Antonio Pasqualini, Korsíkumaður ættaður frá Ajaccio. Hann
virtist hafa fylgzt með uppskipun sígarettufarmsins og var
DANSAÐ A DRAUMUM
HERMINA BLACK
16
ar glampaði eins og hunang í sól-
skininu.
Enn einu sinni þrengdi stór-
legi yndisleiki stúlkunnar upp
á Jill. Hinir læknarnir voru auð-
sjáanlega ekki jafn veikir fyrir
þessari ljómandi, ungu fegurð og
hr. Carrington virtist vera.
Vere fjarlægði sjálfur gipsið
sem fótur Söndru var hulinn í frá
hnénu og niður. Þögn hans með-
an á verkinu stóð hafði einhvern
vegin áhrif á hin ■og herbergið
var undarlega hljótt, þannig að
hvert hljóð virtist helmingi hærra
en venjulega.
Þetta var ekki í fyrsta skipti,
sem Jill fannst það undarlega hugg
andi, að geta fundið til gremju
gagnvart hr. Carrington, þannig
að bún gat næstum talið sjálfri
sér trú um að henni væri illa við
hann. Og samt, þegar hún stóð
þarna tilhúin að verða við hverri
ósk hans, eins og góðri hjúkrun
arkonu sæmir, gat hún ekki hætt
að hugsa um þennan háa, vel
vaxna mann sem beygði sig yfir
rúmið, um dökkt, grannt, frítt and
litið og fremur kuldalegan munn
inn, sem hún á móti vilja sínum
mundi, að gat mýkzt ótrúlega,
þannig að hann virtist ekki til-
heyra sama manninum.
Það var ekki fyrr en allt gips-
ið hafði verið tekið utan af fæti
Söndru, að það slaknaði dálítið
á andliti skurðlæknisins.
— Gott! sagði hann og leit á
hina mennina. — Um leið og við
höfum losað okkur við afgangana
getum við séð þetta betur.
Jill var þegar farin að fjarlægja
afgangana og þegar hún bar körf-
una með þeim í burtu, brosti Vere
til sjúklings síns í fyrsta skipti
þann morgun.
— Hann er miklu léttari núna,
ekki satt? spurði hann.
— Sem stendur finnst mér
helzt að ég hafi misst fótinn al-
gerlega, sagði Sandra mæðulega.
— Ja, hérna, hr. Carrington,
þér hafið þó ekki óvart skorið
hann af? spurði Flaconby læknir,
laglegur, gráhærður maður með
viðkunnalega, en stundum dálít-
ið væmna framkomu og þann
vana að koma með fyndnar at-
hugasemdir. Hann var miklu
eldri en Vere og aldursmunurinn
ásamt þeirri staðreynd, að hann
hafði þekkt Vete í stóra kennslu-
sjúkrahúsinu gerðu honum kleift
að koma með fyndnar athugasemd
ir á kostnað unga mannsins.
— Ungfrú St. Just mun brátt
komast að raun um það, sagði
Vere. Fimar hendur hans voru þeg
ar teknar til starfa. — Gjörið svo
vel að reyna að beygja hnéð, það
er auðvitað dálítið stirt.
— En — ég held að ég geti
það ekki — æ! hún rak upp sárs-
aukavein, en annað bros hr. Carr-
ington þennan morgun sýndi að
hann var ánægður.
— Mér þykir það leitt, sagði
han. — Það verður ekki auðvelt
fyrst í stað, en þér verðið að
læra að gera þetta heilmikið.
Svona. komið nú. Og þegar sjúkl-
ingurinn sagði að hann meiddi
hana. svaraði hann: — Mér þykir
það leitt, en ég verð að sjá hvern-
ig það er. Það er ekki til mikils
að taka gipsið af ef þér hagið
yður eins og það sé ennþá á Þrátt
fyrir höstugleikann i rödd hans,
voru hendur hans reglulega var
færnar þegar hann rannsakaði og
hreyfði liminn. sem einu sinni var
gagnslaus. Síðan: — Ég held það
væri ráðlegt að taka eina mynd
enn að lokum til að fullvissa okk-
ur um, að , ekkert sé að. Hann
leit á geislalækninn. — Getið bér
gert það núna. Pearson?
Hreyfanlegt tæki var þegar í
herberginu og það leið ekki á
löngu unz myndirnar höfðu ver-
ið teknar.
— Þetta er eiginlega ekki nauð-
synlegt, en þér munuð sennilega
verða vissari á eftir, sagði Vere
við sjúklinginn. — Þér eruð þreytt
ar núna og það bezta sem við
getum gert, er að stinga yður
aftur í bólið. Á morgun getið þér
byrjað að læra að ganga aftur.
Augu Söndru stækkuðu þegar
hún leit upp til hans og i fyrsta
skipti kom roði fram í vanga henn
ar.
— Eigið þér við, sagði hún með
öndina f hálsinum, — að — það
hafi heppnazt — að ég — ég geti
gengið — geti — geti dansað aft-
ur?
— Auðvitað. Það var aldrei
minnsti efi á því, sagði hr. Carr-
ington rólega.
En hve hann var viss um sjálf
an sig! Og en hve hann hafði
góða ástæðu tii þess! Jill fann
hjarta sitt berjast um, hún gleymdi
allri gremju og ánægja og sigur-
hrós svall í barmi hennar Á þess-
ari stundu fannst henni næstum.
að sigur hans væri einnig henn-
ar. Hann var stórkostlegur! En
einu sinni hafði hann tekið áhættu
sem gat alveg eins mistekizt o?
heppnazt það sem hver annar mað
ur hefði bliknað við að reyna.
Síðan spurði rödd Falconbys
læknis. dálftið þurrlegri en venju-
lega: — Haldið þér ekki að ein-
hverjir erfiðleikar kunni að koma
í Ijós síðar. hr. Carrington?
— Ekki nema sjúklingurinn
verði latur — en það er ég eigin
lega ekki hræddur við þótt hún
muni finna til óþæginda fyrst f
stað Hann sendi Söndru enn eitt
af brosum sínum. — Það er kom
ið að vður —■ mínu starfi er lokið
Hún starði upp til hans and-
artak. Síðan létti hún út hójðarj
__ 11
hendurnar með ósjálfráðri hreyf-
ingu.
— Ó! þakka yður fyrir — þakka
yður fjrrir! Ég trúi þvf varla Sf
það er satt, þá eruð þér raun-
verulega galdramaður —
— Það er ekkert dularfullt við
það. Hann snerti og losaði grcnnu
hendurnar, en Jill tók eftir dökk-
um roða undir húð hans. — í rúm-
ið aftur. Síðan lyfti hann henni
eins léttilega og hún hefði verið
barn og bar hana aftur f rúmið.
Meðan Jill var að knma henni
þægilega fyrir sneri hann sér að
hinum læknunum sem stóðu við
gluggann. Þeir ræddust við f hálf-
um hljóðum stutta stund. síðan
yfirgaf Pearson læknir herberaiff
og eftir að hafa stanzað og ósk-
að Söndru til hamingju bjó eldri
læknirinn sig undir að fylgja hon-
um.
Hann stanzaði við dyrnar og
leit til baka.
— Það getur verið að hr. Carr-
ington sé hógvær f þetta sinn og
neiti því að vera galdramaður. en
ég voga mér að segja að þér eruð
heppin með skurðlækni, saeði
hann dálítið hastur við Söndru.
— Ég óska yður aftur til ham-
ingju — ykkur báðum.
Þetta var reyndar mjög mikið
hrós af munni roskins manns. sem
hafði ekki komizt upp á tindinn,
til yngri manns. sem hafði klifið
tindinn á svo stórkostlegan hátt.
Þar sem JiII þekkti mannlegt eðli,
gat hún ekki annað en virt hrós
„Falconbys gamla“ —einkum þar
sem sögusagnir höfðu sagt. að
hann hefði verið vantrúaður á sig-
ur Carrington i þetta skipti.
— Þökk fyrir Vere leit á klukk
una og andlit hans var sem óráð-
in gáta. — Ég verð að flýta mér,
sagði hann. — Ég hefði átt að
vera farinn fyrir tíu mínútum!
Sjáið um að sjúklingurinn hvfli
sig f dag, Systir — ég mun ekki
koma hingað aftur fyrr e n á
fimmtudag Á meðan á hún að
fara í nudd tvisvar á dag. Látið
fótinn ekki verða stirðan. en revn
ið ekki að láta hana ganga fyrr
en ég skipa svo fyrir
— Allt í lagi, herra. Jill opn-
aði dyrnar fyrir hann og áður
en hann fór út kinkaði hann ko!li
brosandi til Söndru, en kinkaði
Guðfón Stvrkírsson,
hæstaréttarlöamaður.
Hafnarstræti 22,
sími 18-3-54.
ÚTVARPIÐ
Laugardagur 7 mat
7.00 Morgunúvarp 12.00 iládeg
isútvarp 13.00 Óskalög <iúkl-
inga Kristfn Anna Þórarinsdótt
fir kvnnir
lögin 14.30
í vikulok-
in þáttur undir stjóm lónasar
Jónassonar 1600 Á nótum æsk
unnar Jón Þór Hannesson -ig
Pétur Steingrimsson kvnna léit
lög 16.30 Veðurfregnir hetia
vil ég heyra Gunnlaugur Þorð
arson dr iuris vpiur sér alióm
plötur 17 36 Tómstundanattiir
barna og unglinza lón Páis«on
flytur 18 00 Sönevar i lettum
tón- Comedian Harmi.ni^ts
syngja lagasvmu eftir lane Fm
man og aðra I8 4R Tilkvnning
ar 10.20 Veðurfregnir 10 30
Fréttir 20.00 ítölsk binðlög:
Licia Albanese svneur ‘JO 20
20.20 „Hvi orióta menn mvnd
ir“ smásaga eftir Karel ('am'k
Karl Guðmundsson les 20 45
Franska tónskáldið Auber Hild
ur Kalman sti 2130 Leikrit:
„Sá á kvölina sem á rölina *
Leikstiórl- Láms Pálsson 22.
00 Fréttir og veðurfregpir 22.
15 Danslög 24.00 Dagskrárlok.