Tíminn - 21.05.1966, Qupperneq 10

10
LAUGARDAGUR 21. mai 1966
TÍMINN
MINNING
. • " -!-"T-“-ÍV í"'':áaá
Björg Hannesdóttir
og
Skarphéðinn Bjarnason
Gúmmívinnustofan h.f.
Skiphoiti 35 ~ Símar 31055 og 30688
Sigrún Sigurðardóttir
Alviðru
f dag verður til moldar borin
merkiskonan Sigrún Sigurðardótt-
ir í Alvirðu. Hún var dóttir þeirra
ágætu Tannastaðahjóna, Sigurðar
Sigtrrðssonar og Guðrúnar Magnús-
dóttur frá Engey.
Ættartölu Sigrúnar mun ég
ekki rekja hér, því að það hefur
Þórður bróðir hennar, ættfræðing-
ur og hóndi á Tannastöðum gert
rækilega.
Fómfýsi og verklund var Sig
rúnu í blóð borin samfara hugul-
semi, verkhyggni og frábærri
starfsorku, sem entist henni fram
undir hið síðasta. Þurfti hún
snemma á þessum eiginleikum að
halda bæði úti og inni.
Eitt sinn, er hiún var 16 ára,
kom móðir hennar með fataefni
og bað hana að sauma jakka.
Guðrún. móðir Sigrúnar, vat með
afbrigðum hagsýn kona og mikil
húsmóðir og hefði hún vissulega
ekki fengið dóttur sinni fataefn-
ið í hendur, ef hún hefði ekki
vitað, að slíkt var öruggt. — Sig-
rún fór þá út í fjárhús, tók hurð
af hjörum, lagði á laup og sneið
þar jakkann. Saumaði hun síðan
jakkann i höndunum og þótti það
falleg flík. — Það var fyrst fjórum
árum síðar, sem saumavél kom á
heimilið. Slík hjálpartæki voru þá
óvíða til, en breiddust óðfluga út.
Ungu stúlkurnar, sem vöndust
því að sauma hvert nálspor í hönd
unum, urðu svo vel saumhagar,
að unun var að sjá handbragðið
alla þeirra ævi, og bar handbragð
Sigrúnar þess glöggt merki alla
tíð, auk þess sem hún var óvenju
sjónhög.
Þegar Sigrún var 29 ára, gerð-
ist bún húsmóðir í Alviðru hjá
Árna Jónssyni. Eignuðust þau
eina dóttur, Margréti, og son, er
dó í fæðingu. í Alviðru var henn-
ar mikla lífsstarf um 65 ára skeið.
Oft var vinnudagurinn langur
og margt heimilisfólkið, auk gesta,
þar sem bærinn er í þjóðbraut,
en aldrei heyrðist æðruorð. Aldrei
var hugsað um ávinning eða laun.
Alltaf var það hún, sem fyrst gekk
úr rúmi, þegar þess þurfti með
vegna gesta, og það var æði oft.
Dýravinur var Sigrún og natin
við allar skepnur. Einnig unni hún
hvers konar gróðri.
Skemmtilegt var að eiga orða-
skipti við Sigrúnu, og báru þá
jafnan athuganir hennar og til-
svör vitni um glöggskyggni og
greind, og hafa þeir eiginleikar
lengi átt sér heimaland hjá Al-
viðru- og Tannastaðafólki.
Gaman hafði Sigrún af sögum
og öðrum fróðleik, eins og títt er
um þá, er alizt hafa upp á menn
ingarheimilum, þó að oftast væru
litlar stundir til þeirra iðkana.
Það má með sanni segja, að
aldrei slyppi Sigrúnu verk úr
hendi og var hún jafnan glöð í
starfi. Alltaf var það henni eigin-
legra að ganga sjálf í verkin en
ýta öðrum, enda var hún meðal
fórnfúsustu kvenna, sem ég hefi
þekkt.
Heimilsrækni Sigrúnar var með
afbrigðum, svo að hún fékkst varla
til að yfirgefa heimilið nokkra
stund. Var hún bæði stjórnsöm og
hagsýn húsmóðir og lagaði alla
tíð góðan og heilnæman mat.
Mesta hamingju Sigrúnar, auk
trúaröryggis, var það að eignast
dóttur til að annast. Þessi góða
og trygglynda dóttir varð svo
hennar stoð og stytta, nótt sem
dag, þegar kraftarnir og lifsork-
an dvínuðu. Umhyggjusamari dót
ur er varla hægt að hugsa sér,
enda voru þær mæðgur, Margrét
og Sigrún, alla tíð mjög samrýmd-
ar. Einnig var Magnús, maður
Margrétar, mjög nærgætinn við
tengdamóður sína. Mátu þau hvort
annað að verðleikum.
Allt líf þessarar þróttmiklu og
góðu konu var tengt umhyggju og
fórnarlund.
Slíkir eiga góða heimvon.
Mætti það vera huggun ástvin-
um hennar, og öllum hennar
mörgu vinum, sem nutu umhyggju
hennar og trygglyndis.
Blessuð sé minning hennar.
S.EÍH.
BILLINN
Rent an Ioeoar
frá Neðra-Vatnsholti
Eintal fslendingsins hefur á
ondangengnum öldum oft leitað
forms í ljóði.
Ferskeytlan varð oft ljúfasta
tjáningarformið, rann oft sem
óvart af vörum, stundum svo ljúf-
lega, að ógleymanleg varð með
öllu hverjum Ijóselskum sem hana
heyrði, oft túlkandi leyndustu
hugsanir höfundar og margar
munu þær hafa til orðið, sem aldr
ei hafi komizt lengra, en að sefa
eigin huga höfundar, aðrar slopp-
ið lausar fyrr eða síðar.
Höfundarnir gátú stundum feng
ið sitt form í huga þess er íærði.
Viðureign við skepnur og einvera
úti í frjálsri náttúrunni í blíðu
og stríðu, var þá oft tíðara yrk-
I isefni en nú. Ein fyrsta stakan
sem ég man eftir að ég lærði var
þessi:
1 Margan Stanga — (hef ég) hund
haft, þó væri að láni,
en fáir auka yndisstund
eins og Litli-Gráni.
Litli-Gráni var reiðhestur Skarp
héðins Bjarnasonar á Neðra Vatns
horni og kunni rétt eins og Héð-
inn glímuna við trippi sem voru
að læra að verða reiðhross, en
þau voru æði mörg sem gengu í
þann skóla hjá Skarphéðni. Þar
kom sér vel hans létta og ljúfa
geð, og því ekki að undra þó hlý
þakkarorð hrytu til samvinnufé-
lagans, enda v-oru hestar og ferða-
lög allsnar þáttur í lífi Héðins
framan af ævinni. Vel man ég
fyrstu árin eftir að Skarphéðinn
tók sjálfur við Vatnshorni og Sig-
urbjörg Hansdóttir kom til bús
með honum. Þar var hlýtt og gott
að koma og kom það ekki til af
því, að við Skarphéðinn vorum
bræðrasynir, því að allir voru þar
vinir og velkomnir, öllum vildu
þau bæði vel gera, enda heyrði
ég engan leggja þeim lasts- eða
kaldyrði og munu þó fáir sleppa
alveg við það. Mér virtist líka æði
gestkvæmt hjá þeim eftir að þau
komu til Hvammstanga, enda sótti
enginn volæðishjal á þann bæ.
Héðinn og Björg eins og þau voru
oft til hlýjuauka kölluð, undu
glöð við sitt, lengi vel lítil efni
og lágan bæ.
Ekki sluppu þau við að bera
sinn kross og urðu að horfa upp
á sín fegurstu blóm visna á fyrstu
vordögum lífs síns, en fórnuðu sér
því meir fyrir það, sem þeim var
veitt að halda, meðan kraftar
leyfðu. Varnarsvar eins Húnvetn
ings var það að: þeir væru jú
góðir af sér og sínu og það ættu
þeir að vera. Það var Héðinn
líka sannarlega, þau voru rik af
því er marga skortir, að una sínu,
þrengja ekki böggum sínum upp á
annarra manna bök, lyfta heldur
untíix með þeim, með fyrirmynd-
inni, hvernig þau báru sitt.
Er aldur færðist yfir þau, þraut
Héðin mjög sjón, en allir vildu
þeim hendi rétta, sagði hann sjálf-
ur, en þó hefði einn maður þar
sérstöðu hinn ungi aðkomni mjólk
urbússtjóri Brynjólfur Sveinbergs
son. Þótt Mjólkurbúið væri byggt
á túni H-éðins og Bjargar og vel
bæri við þau að gera írá þess
hálfu, hefur Brynjólfur farið svo
langt þar fram úr og verið þeirra
höfuð forsjá í öllu, sem aldrei gat
af skyldu komið og engu öðru en
mannkærleika.
Gott frændfólk og vinir þar
heima hafa þar vel stutt að og er-
um við sem fjær stöndum þeim
öllum innilega þakklát.
Öllu þreki má ofbjóða, og er
Skarphéðinn og Sigurbjörg voru
bæði komin á Elliheimilið á
Hvammstanga, fór Guðrún oeirra
alfarin á Kópavogshæli.
Margir heimsóttu þau a Elli-
heimilinu og voru þau sem fyrr
hress í máli og lengst af vel and-
lega heil, enda bæði vel geEin.
Sigurbjörg var fædd 16 okt. •
ber 1882 og er hún var til hvíld-
ar borin 12. febr. s.l., var þessi
heiðurskona rúmlega 84 ára göm
ul. Skarphéðinn var fæddur 2.
ágúst 1885 og verður nú til hvíld-
ar borinn laugardaginn 21. maí.
hátt á öðru ári yfir áttrætt.
Þegar allir samferðamennirnir
þakka samfylgdina af heilum hug,
þá hefur ferðin verið vel lukkuð.
Ingþ I _ Sigurbjörnsson.