Vísir - 22.02.1975, Side 2

2
Vísir. Laugardagur 22. febrúar 1975.
vjsBsm--
Hver er
uppáhaldsfœðan
þín? y
Erlendur Hjaltasun, nemi: —
Kjúklingur og franskar.
Gunnar Hrafnsson, nemi: —
Pylsa meö sinnepi, tómat, steikt-
um lauk og hráum, remólaöi og
rauökáli.
Stefán Stefánsson, nemi: — Kjöt-
súpa meö blóðmör.
Halldór Haraldsson, nemi: —
Franskbrauð með smjöri og eitt
lýsisglas.
Þorbergur Leifsson, nemi: — Góö
svinasteik meö sósu og tilheyr-
andi.
Ólafur K. Ólafsson, nemi: —
Haröfiskur og hákarl með sterkri
mjólk.
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
Ósammálo um mynd nr. 79
— Hermann Bridde gerir athugasemd
við umsögn listagagnrýnanda Vísis
um sýningu Jakobs Hafsteins
„Gæsir á beit”. Mynd númer 79 á sýningu Jakobs Hafsteins. Þeir
Hermann Bridde og Aöalsteinn Ingólfsson, myndlistargagnrýnandi
VIsis, eru ekki á eitt sáttir um ágæti þessarar myndar.
Hermann Bridde skrifar:
„Aðalsteinn Ingólfsson dreg-
ur fram málverk nUmer 79 á
málverkasýningu Jakobs Haf-
steins sem nU stendur yfir að
Kjarvalsstöðum i Reykjavík og
notar hana sem sýnishorn i
myndlistargagnrýni sinni i Visi
fimmtudaginn 20. febr. 1975.
Fjölda slagorða skortir ekki
og grundvallarþekkingu Aðal-
steins á þvi hvernig hlutir eiga
að liggja i rUmi og hvernig
lit-tóninn leggur yfir andrUms-
loftið. Aðalsteinn heldur áfram
og hneykslast yfir þvi að him-
inninn skuli vera blár hjá
Jakobi og vatnið detti Ut Ur
myndunum og bætir siðan við aö
skerandi ósamræmi spanni yfir
allan flötinn þegar bUið er að
koma fyrir „standard” Urklipp-
um af fuglum á striga I stað lif-
andi fugla. Annað eins oröabull
lætur næmur listagagnrýnandi
ekki sjást eftir sig á prenti.
Aðalsteinn Ingólfsson segir
blákalt i grein sinni: Þetta er
nokkuð sem nokkrir mánuðir I
myndlistarskóla gætu lagfært.
Með þessum orðum rifur Aðal-
steinn upp með rótum að lista-
maður geti nokkur maður kall-
azt, hafi hann ekki stundað nám
i myndlistarskóla.
Aðalsteinn virðist ekki hafa
heyrt að til væru listamenn af
guðs náð, sem almenningur dá-
ir.
Nei, kæri listagagnrýnandi
VIsis, á undanförnum árum
hafa margar málverkalistsýn-
ingar verið á markaðnum og
engin ein hefur haft þann jöfnuð
að ekki hafi mátt greina mis-
munandi listgæði á sýningar-
gripunum — og jafnvel eru til
málverk eftir stórmeistarann
Jóhannes Kjarval sem ekki selj-
ast, „Pourque pas”?
Tökum nú fyrir listaverkið
númer 79 á sýningu Jakobs
Hafsteins og skoðum verkið
nánar.
Skema málverksins er tekið
úr minnstu mögulegri fjarlægð
við hina styggu heiðagæs sem er
25 til 30 metrar. Þar sem um-
rætt málverk er málað I svotil
„normalitet” stærð, ber lista-
gagnrýnanda að leggja mat sitt
á verkið úr álika fjarlægð.
Þá sýnir málverkið þér I
fyrsta lagi: Að það er málað um
haust „haustlitir sefsins bera
það með sér”.
I öðru lagi: Fuglinn sem næst-
ur þér er á verkinu er karlfugl
og einnig sá sem stendur á varð-
bergi og gefur þér auga.
1 þriðja lagi: Hinir fuglarnir á
myndinni eru kvenfuglar og
listaverkið sýnir að hópurinn er
nýkominn á beitilandið þvi
varðfuglinn snýr hnakka i þann
fugl sem rétt er ókominn.
I fjórða lagi: Blæbrigði fjall-
anna, þar sem jökullinn i bak-
sýn fellir ishettuna saman við
bláma himinsins i heiðrikjunni,
gefur myndinni listrænt mark
svo og þeim er málaði myndina.
I fimmta lagi: Það verður að
teljast sérstakt við þetta lista-
verk að árbakkinn, sem sést I
fjarlægð, gefur manni hugmynd
um beljandi jökulfljótið sem
brýzt undan jöklinum, og þar
skilur á milli hreyfanleika fugl-
anna og hinna jarðbundnu efna.
Hér duga ekki nokkrir mán-
uðir i myndlistarskóla, Aðal-
steinn. Hér er „inspirasjón” á
ferðinni sem listagagnrýnanda
ber að virða.
Skipulagsmál og list
Þið sem ræðið um listir eigið
ekki að draga inn i greinar ykk-
ar dægurþras um listamennina
sjálfa, hvorki stjórnmál né
þjóðfélagslega stöðu þeirra.
Ykkar starf er að ræða um
listaverkin sjálf og taka þau til
umræðu, sem þið teljið bezt, en
ekki ræða um sýningar eins og
þær koma fyrir i heilu lagi, þvi
að sérhver listasýning saman-
stendur af mismunandi háum
listgæðum og skiptir þá ekki
hvaða listamaður á i hlut.
Ég fylli þann hóp almennings
sem telur að sýning Jakobs Haf-
steins sé velkomin i Kjarvals-
staði.
Það ber að virða stjórnsemi
borgarráðs Reykjavikurborgar
fyrir að taka rétt á málum Kjar-
valsstaða eins og hún hefur nú
gert”.
HEILALAUSA MOÐIRIN
— með hjartað í höndunum
H.E. hringdi:
„Börnin vilja sjá heila og ráö-
ast á móður sina og taka úr
henni heila hennar. Hún heldur
lifi, en liggur ósjálfbjarga i blóði
sinu, þegar maður hennar
kemur heim. Honum tekst að
tjasla höfuðkúpu hennar saman
og koma konunni á fætur. Henni
liður ekki rétt vel og fer til lækn-
is. Hann sér að hjarta hennar
hefur stækkað of mikiö og
tekur það úr henni. Og vesalings
konan labbar af stað með hjart-
að undir hendinni heim á leið.
Úff, úff og aftur úff! Þessi
óþverralestur var á dagskrá út-
varpsins á fimmtudagskvöld.
Þetta reyndist vera saga eftir
Svövu Jakobsdóttur, sem hafði
verið áður á dagskrá útvarpsins
26. janúar siðastliðinn.
A kannski að fara að flytja
þessa sögu einu sinni i mánuði,
oktettinumTeika Kvinten
moll eftir Borodin.
21.35 ,,Saga handa börnum" eítlr
Svövu Jakobsdóttur Höfundur
les (áftur iltv. 26. f.m.).
L 22.00 Fréttir
B2.15 Vefturfregnir Lestur
Passlusálma (22).
122.25 „Innt
eða hvað veldur þvi, að hún er
endurtekin svona fljótt aftur?
Má ég biðja útvarpsráð að
hlifa okkur við annarri endur-
tekningu þessa óþverra.”
„GÆTUM VIÐ FYLGT ÞEIRRA FORDÆMI"
Arelius Nielsson skrifar:
„I Danmörku, Þýzkalandi og
Sviss — og raunar miklu fleiri
löndum, vinna samtök á vegum
kirkjunnar að hjálparstarfsemi
fyrir drykkjusjúka — i svipuð-
um tilgangi og lýst var hér um
daginn á vegum B.K.S.
Þessi samtök nefnast Blái
krossinn. Þau aðstoða drykkju-
fólk á ýmsa vegu, allt frá viötöl-
um, heimsóknum og leið-
beiningum til endurhæfingar og
afturhvarfs.
I Danmörku eru nú þegar
nokkur hæli, þar sem allslausir
fá athvarf og uppeldi um tima,
meðan reynt er að útvega þeim
vinnu og þjóðfélagslegt öryggi
ásamt sjálfstrausti og trú á lifið
— trú á Guð.
Það eru bráðum hundrað ár
siðan svissneskur prestur, Louis
L. Rochat, hóf þessa starfsemi
og stofnaði samtökin Bláa kross-
inn 21. ág. 1877. Hann var ungur
og byrjandi i prestsstarfi sinu i
Sviss.
Fyrsta útfararathöfnin, sem
hann hafði i embætti sinu, varö
honum ævilángt ógleymanleg.
En það var yfir drykkjusjúkl-
ingi, sem fannst látinn i rekkju
sinni. En næstu vikur endurtók
sig margt svipað. Sumir höföu
fyrirfarið sér, aðrir látizt á vo-
veiflegan hátt i voöalegum
kringumstæðum.
Hann varð djúpt snortinn af
þessum örlögum sóknarbarna
sinna og allri þeirri eymd og
neyð, sem sigldi i kjölfarið —
einkum þeim fjölda munaða-
leysingja, sem hann kynntist
eftir hverja slika jarðarför og
var oft dauðinn vis, eftir hungur
og hrakninga.
Samt fékk hann fátt fólk til
liðs við sig. Og þvi varð hann að
vinna mest að þessu einn sam-
an, þótt aðrir sem töldust i sam-
tökunum frá upphafi legðu til
nokkra fjármuni.
Oft var hann að þvi kominn að
leggja árar I bát og telja allt sitt
erfiði til einskis. En hann hélt
áfram i 25 ár, en var þá
ákveðinn að hætta þessari
viðleitni, sem hann taldi til
einskis, likt og að ausa upp út-
hafið með skel.
En á samkomu, sem haldin
var kirkjunni hans I Basel og
helguð var 25 ára afmæli Bláa
krossins, rétti fyrrverandi
drykkjusjúklingur prestinum
þykka bók að gjöf. A hverri
blaðsiðu hennar vair nafn eins
vesalings, sem bj»gazt hafði
frá ofdrykkju fyrtt viöleitni
prest'sins. Þótt &ki vær^
margir á ári skiptki þeir
mörgum hundruðíim
hugsið yður svo alla \Sini o,
vini þessara man
þessi gamli maður viSisr. R
at.Sá hópur, sem þannig he
myndazt þessi 25 ám eignazt
nýjar vonir — nýjan |(ögnuð
nýtt lif, mundi ekki rúiHast hér i
kirkjunni yðar, þótt'
Þess vegna þökku
biðjum: gefizt a
Vinnið áfram að þ;
efnum i anda han:
„Ég er upprisan
vorum vissulega ve'
en erum nú lifnaðir
Sr. Rochat faðmaoi oiaun
að sér. Og frá þeirri
hefur Blái krossinn
arstarf fyrir hina
allra, farið sigurför um heim-