Vísir - 05.06.1975, Blaðsíða 2

2
Vísir. Fimmtudagur 5. júnl 1975
risnism:
Þola launþegar langt
verkfall?
Lúðvik Jónsson, verkam. hjá
Eimskip: Það er dálitið misjafnt.
Ég hugsa að fjöldi fólks þoli ekki
langt verkfall. Ég vinn t.d. núna
aðeins 8 tíma, en mikil vinna hef-
ur verið undanfarin ár, þar af
leiðandi eru háir skattar, sem
þarf að borga.
Sigurður Oddsson, fyrrverandi
verkam. og sjómaður Sandgerói:
Ja, ég er hræddur um ekki. Ég er
nú orðinn 73 ára og lifi á ellilaun-
um. Þau eru ekki mikil. Erfitt
held ég að sé að lifa á verka-
mannslaur.um i dag.
Ólafur Eliasson, netagerðar-
maður: Jú, þeir þola langt verk-
fall. Fólk hefur haft það svo gott
undanfarin ár.
Halldór Guðmundsson, báta-
sjómaður: Ég efast um það. Yfir-
leitt er fólk svo blankt.
Þrándur Baldursson, bátasjó-
maður: Alls ekki. Það fer þá allt á
hausinn, rikið, heimilin, út-
gerðarmennirnir og allir. Mér lizt
ekkert á þetta.
Tómas Jóhannesson, vigtar-
maður: Ég get ekki meint það.
Dýrtiðin er búin að vera svo lengi
ogallt orðið svo djöfullegt að eng-
inn getur verið atvinnulaus i 1-2
daga, hvað þá lengur.
,Styrktarfélag aldroðra'?!!
Kona, sem ekki vill láta nafns
sins getið, hringdi:
„Visir birtir i dag, miðviku-
dag, viðtal við Rannveigu Þór-
ólfsdóttur, sem er yfirhjúkrun-
arkona yfir heimahjúkrun.
1 viðtalinu lýsir Rannveig þvi
neyðarástandi, sem rikjandi er,
hvað snertir vistun aldraðra á
elliheimilum. Og hún segir
réttilega, að þörf sé á einhverri
stofnun, sem gæti hýst gamal-
menni, sem annars væru á
einkaheimilum, þó að ekki væri
nema til að hvila aðstandendur
hinna öldruðu stund og stund.
Rannveig nefndi dæmi um
manneskju, sem er með gamal-
menni i heimili og hefur af þeim
sökum ekki komizt i sumarfri
nema tvisvar á niu árum. í eitt
skiptið i viku, i annað skiptið i
tvær vikur.
Svona er ástandið mjög viða
og þar á meðal á minu heimili.
Ég er með tengdamóður mina
aldraða á heimilinu og frá henni
má helzt ekki vikja lengi i senn.
Það er ekki fyrir venjulegt
heimili að annast hana lengur,
en ekki fær hún inni á sjúkra-
húsi eða elliheimili.
Það er fyllilega orðið tima-
bært að einhverjir, sem eiga við
sama vanda að etja og ég, taki
sig til og stofni félag, sem gæti
með sameiginlegu átaki fjöld-
ans leyst vandann. Sjálf treysti
ég mér ekki til að vera frum-
kvöðullinn að stofnun svona
samtaka. Tel mig ekki nógu
félagsvana manneskju til þess,
en það veit sá sem allt veit, að
ég mun ekki liggja á liði minu ef
svona félag kemst á laggirnar.”
Ragnar hringdi:
,,Ég er að visu kominn vel yfir
fertugt, en verð að viðurkenna,
að eitt af þvi, sem ég saknaði
mest að sjá ekki i sjónvarpinu á
siðasta vetri, var sérstakur
unglingaþáttur. Þáttur, þar sem
ungt fólk kæmi fram og
skemmti okkur sjónvarpsáhorf-
endum með tali og tónum.
Einhvern tima var i sjónvarp-
inu þáttur af þessu tagi. Ég man
ekki lengur, hvað hann hét, en
man að honum var lengi stjórn-
að af Stefáni Halldórssyni.
Stefán blandaði prýðilega
saman skemmtiefni og viðtölum
við ungt fólk og myndum úr lifi
unga fólksins á vinnustöðum og
annars staðar. Þetta voru mjög
fróðlegir þættir og til þess falln-
ir að brúa hið margumrædda
kynslóðabil.
Siðan fóru þessir þættir að
þróast æ meira út i hreina og
klára skemmtiþætti og gengu
sér loks til húðar eftir að stjórn-
endurna þraut hugmyndir (Þá
var Stefán löngu hættur afskipt-
um af þessum þáttum).
Ég veit, að ég mæli fyrir
munn mjög . margra, þegar
ég mælist til þess, að sjónvarpið
fari á stúfana og leiti að ungum
mönnpm eða konum, sem gætu
stýrt góðum þætti á næsta vetri,
þar sem farin væri sama leið i
efnisvali og uppbyggingu þátt-
arins og var á meðan Stefán
stýrði þættinum. Það er
áreiðanlega mikill fjöldi hæfur
til slikrar stjórnunar.
Dýrt? Var einhver að tala um,
að kostnaðurinn þyrfti að
standa i veginum fyrir gerð
svona þáttar? Þvi er ég ekki
sammála. Það er áreiðanlega
ekkert dýrara að fá ungt fólk til
að mæta i sjónvarpssal til að
ræða um daginn og veginn
heldurent.d. þessa gamlingja,
sem kynntir eru i þættinum
„Maður er nefndur”.
AÐ GLIMA VIÐ TOMATSOSU
G.Ó. skrifar:
„Ég vil fá að gera tómatsósu
að umræðuefni hér á lesenda-
siðunni, en á þeirri sósu hef ég
mikið dálæti.
Að undanförnu hafa fleiri og
fleiri matsölustaðir tekið upp á
þeim fjára að bjóða matargest-
um sinum tómatsósu i örlitlum
pakkningum. Hálfgerðum túp-
um er kannski rétta lýsingin. I
hverri túpu er tæpast meiri sósa
en það, að það mundi rétt nægja
með einni pylsu, en þegar mað-
ur þarf að nota tómatsósu úr
svona túpum með hamborgar-
anum sinum, nægja ekki minna
en þrjár slikar.
Þeir, sem komizt hafa i kynni
við þessar tómatsósutúpur eru
áreiðanlega allir sammála mér
um það, að notkun þeirra fylgi
mikill sóðaskapur og mikil leið-
indi. Það þarf tæpast að taka
það fram, að þessi nýjung er
innflutt. Það kostar gjaldeyri,
sem betur væri varið til annarra
og þarflegri hluta. íslenzka
tómatsósan, sem manni hefur
hingað til verið boðin á matsölu-
stöðunum, er lika miklu betri að
minu mati.
Ég vil hvetja þá veitinga-
menn, sem hafa þessar túpur á
boðstólum, að skipta sem allra
fyrst yfir i gamla lagið á ný.
Og eitt að lokum i þessu sam-
bandi: Það að láta viðskipta-
vinina borga fyrir tómatsósuna
er ósmekkleg nýjung, sem
veldur óánægju. Ég hef að visu
aðeins orðið var við þessa sölu-
mennsku á einum stað. Það var
á grillstaðnum Nautinu i Kefla-
vik, þar sem fyrrnefndar tómat-
sósutúpur voru seldar á hvorki
meira né minna en tiu krónur
stykkið.
Og ég, sem hafði þvert á móti
hugsað mér að biðja um afslátt
á matnum vegna þess, að ég
þurfti að nota þessar ólánlegu
túpur!