Vísir - 15.11.1975, Side 14

14
Laugardagur 15. nóvember 1975. VISIR
TONHORNIÐ
Umsjón: Örn Petersen
OPINSKÁR CLAPTON
Eric Clapton er hlédrægur
maður mjög aö eðlisfari, og þvi
fátitt um góö blaðaviðtöl við
hann.
Nýlega náði þó einn blaða-
maður bandariska timaritisns
ROLLING STONES tali af
Clapton, þar sem hann ber-
sýnilega var afsiappaður og
opinskár.
Þykir TÓNHORNINU þvi
tilhlýðilegt að birta órdrátt úr
þessu viðtali.
Santana hélt mér
uppi ó tónum
R.S. — Þú hefur haldið mjög
aftur að þér við gitarleik að
undanförnu, hvers vegna?
E.C. — Það tekur tima að ná
sér, þú veist. Hljómsveitin er
rétt að ná saman núna, og ég
skara ekki svo fram úr sem
gítarleikari, það eru margir
betri en ég.
R.S. — Eins og hverjir?
E.C. — Ég spilaði nýlega með
Carlos Santana, og mér finnst
hann mjög, já, mjög góður
gftarleikari. Hann hélt mér á
tánum allan timann. Samt kann
ég mjög illa við það að dæma
aðra kollega, ekki aðeins er það
óréttlátt, heldur hef ég ekki
fylgst meö upp á siðkastið.
Ég er ekki samkeppnishæfur
gitarleikari, þvi ég hef komið
mér vel fyrir á minum bás, og
breyti þvi ekki bara til þess að
efna til samkeppni, þá frekar
hætti ég alveg.
Stansa og byrja
upp á nýtt
R.S. — Litur þú á „E.C. was
here” (nýjasta albúm Claptons
og er „live”) sem endurnýjun á
ferli þinum sökum „blues”
áhrifa hennar?
E.C. — Laukrétt, ný byrjun.
Það liggur i augum uppi að
engum gengurvel endalaust, og
einhvern timann liður manni of
vel og þá hugsa ég hvort það sé
ekki timi til kominn að stansa og
byrja alveg upp á nýtt.
„Layla” var eitt dæmi um
endurbyrjun og þannig kemur
það efalaust til með að endur-
taka sig.
Þetta er bara mottó hjá rnér,
ég vildi t.d. óska þess, að þessi
hljómsveit, sem ég hef núna,
yröi með mér til langframa, en
ég veit að það er útilokað.
Svona gengur þetta i stórum
hring, það hlýtur að sjást á ferli
minum.
R.S. — Var E.C. was here”
timabær núna sem „live”
albúm?
E.C. Ég vildi satt best að segja
ekki gefa hana út núna, en út-
gáfufyrirtæki minu fannst sala
„There’s one in every crowd”
ganga full hægt, og þeir vildu
þvi koma með þetta „live”
albúm núna i þeirri von um að
það seldist samhliða tónleika-
ferðalaginu.
Ég skil ekki svona hugsunar-
hátt, en lét samt til leiðast og
valdi nokkur lög fyrir þá sem
voru til á lager.
Ef fólk sér eitthvað samhengi
á milli þessara laga, þá er það
hreinasta tilviljun.
Nœsta albúm
kröftugra og betra
R.S. — Hvernig verður næsta
albúm þitt?
E.C. — Ég býst varla við að það
verði i þessum rólega stil, þaö
er kominn timi til þess að
hraðara og örugglega verður
það betra.
En ég er samt ennþá á
veiöum.
R.S. —Attu ennþá efni á lager
frá tið Derek & the Dominos?
E.C. Ó, já, ég athugaði það,
þegar ég var að taka upp
„461” en það furðanlega við það
er, að enginn veit hvar
spólurnar „masterinn” eru
niðurkomnar.
Nú, það.er kannski eins gott,
þvi þetta efni var tekið upp á
siöustu dögum grúppunnar, og
þá vorum við satt að segja alveg
búnir á taugum.
Við náðum meira að segja
ekki að klára allt, þvi blaðran
sprakk einn daginn og hver
gekk til sins heima og viö sá-
umst ekki siðan.
Gagnrýnendur
eyðilögðu CREAM
R.S. — Ef Layla hefði náð
vinsældum strax i byrjum væri
D. & the Dominos ennþá við
lýöi? (Layla náði fyrst hinum
miklu vinsældum sinum tveim-
ur árum eftir útkomu
plötunnar)
E.C. Ég veit ekki, en ég ihugaði
það að byrja aftur með Dominos
fyrir stuttu, áður en þessi
grúppa kom til sögunnar.
Ég var að hugsa með hverjum
á ég að spila, og ég kærði mig
ekkert um að fletta upp i árbók
tónlistarmanna, og tina þar upp
þekktustu nöfnin, svó mér datt i
hug að hóa aftur saman
Dominos.
En áður en ég kom þvi i verk,
sendi Carl Radle (fyrrum
meðlimurDominos) mér skeyti,
og sagðist vera með grúppu
handa rriér, og ég sló bara til.
R.S. — Varstu óánægður með
móttökurnarsem LAYLA fékk i
byrjun?
E.C. — Nei, mér var andsk.
sama. Þegar tónlistarmaður
hefurþaðá tilfinningunni að nú
hafi hann gert eitthvað gott, þá
er það gott.
Þaðeraðeinsþegar þú ert i
vafa um eitthvað að gagn-
rýnendur hafa áhrif á þig, þú
hugsar „skyldi hann hafa á
réttu að standa?”
Stundum geta þeir fengið
mann til að gefast upp á þessu
öllu.
T.d. voru það neikvæð skrif
gagnrýnenda Rolling Stone,
sem gerðu það að verkum að
Cream hætti.
R.S. —Hvað var það sem fékk
þig til að segja opinberlega aö
þú hefðir verið „dópisti” i þrjú
ár?
E.C. — Þegar maður fer i gegn
um þetta timabil, að vera ofur-
seldur eiturlyfjum, þá gripur
það mann viss löngum að játa
mistök sin.
Reyndar var ég aldrei viss,
hvort ég hafði farið rétt að,
og er ekki ennþá, en ætli að
þetta hafi ekki verið besta af-
sökunin fyrir þessi þrjú ár sem
ég var ósýnilegur.
Lék prestinn í
Tommy blindfullur
R.S. — Finnst þér þú skulda
Pete Townsend mikið fyrir and-
legan stuöning hans á þessu
timabili?
E.C. —Já, mjög mikið, ég veit
eiginlega ekki hvernig ég get
endurgoldið honum þetta, hann
er alltaf i huga minum og eflir
sjálfstraust mitt.
Ég lék með i Tommy fyrir
hann en ég verð að viðurkenna,
að ég hefði ekki gert það, nema
fyrir Pete. Að leika prestinn i
Tommy var mjög sérviskulegt,
sérstaklega þó i upptökunni
sjálfri, þvi ég var ooooo, blind-
fullur.
Þetta var þó bara byrjunin,
ég skulda honum miklu meira.
Alltaf undir áhrifum
R.S. „Eftir að þú birtist á sviöiá
ný, eftir útgáfu ,,461” varst þú
gagnrýndur mjög fyrir að vera
undir áhrifum á sviði?
E.C. — Ó, já, ég er það ennþá.
Það er raunverulega enginn
skaði skeður, ég hef alltaf
drukkið mikið.
Frá þvi að ég fékk fyrst
inngöngu á bari, hef ég
drukkið, það er bara eitt af
þessu sem mig langar til að
gera, og það hjálpar mér oft
ótrúlega við hlédrægni minni.
R.S. — Það voru uppi um það
raddir, að þú gengir i Allman
Brothers Band, eftir lát Duane
Ailmans?
E.C. — Jæja.ég heyrði það ekki,
enef það hefði staðið til boða, þá
hefði ég slegið til, já, það hefði
verið gaman.
Mick Jagger
vildi mig í Stones
B.S. —Hvað með Stones, hefur
þér verið boðið i hana?
E.C. — Já, nokkrum sinnum
býst ég við. Það skrýtna við það
er, að ég veit að Mick hefur oft
verið með tilboðið á tungunni
en ekki þorað að spyrja mig,
kannski vegna þess að hann hef-
ur alltaf búist við hreinu neii.
Þegar Brian dó, var hann alveg
kominn að þvi að spyrja mig, ég
sá það, og ég hefði slegið til.
Einhvern veginn kom hann
þessu bara ekki út úr sér og ég
kom þvi ekki út úr mér að
bjóðast til þess.
Annars hafa þeir ekkert við
mig að gera, Keith fullnægir öll-
um kröfum varðandi gitarleik,
ég myndi ekki passa í Rolling
Stones.”
Botnaði ekki í Dylan
R.S. — Hefur þú spilað með
Dylan nýlega.
E.C. — Já, alveg furðanlegt at-
vik. Það var nýlega að hann
bauð mér i upptöku, þar sém
hvorki meira né minna en 24
hljóðfæraleikarar voru mættir
' með allskyns hljóðfæri. Dylan
var að leita að „stórum hljóm”
en gallinn við þetta var sá, að
lögin hans voru honum svo per-
sónuleg að honum sjálfum leið
illa.
Ég varð t.d. að stiga útfyrir,
til þess að slappa af, þetta var
algert brjálæði.
Hann vissi ekki einu sinni
sjálfur hvað hann var að gera,
bara leita að einhverju,
hlaupandi á milli laga, ég
botnaði ekki i honum þá.
R.S. — Ertu hræddur við frægð
þina?
Hrœddur á sviði
E.C. — Þaö er annað hvort
velgengnin eða mistökin sem
skelfa mig.
Ef mér mistekst, þá er ég
ekki lengi um að taka ákvörðun
(hlær)
R.S. — Ertu ennþá hræddur á
sviði?
E.C. — Já, i hvert sinn.
R.S.' — Kannski þess vegna að
þú talar aldrei við áheyrendur
þina?
E.C. — Ég vildi óska þess að ég
gæti það, en ég veit bara ekki
um hvað ég á að tala.
Kannski svona einnar línu
brandarar, „hæ, gott kvöld
herrar og frú. Gaman að vera
hérna. Ég heiti Eric Clapton. Ég
er nýkominn frá Chicago, og
ma’ ég er sko dauðþreyttur i.
Ég á mér verndarengil
Ég hef verið mjög heppinn
sem tónlistarmaður, ég trúi þvi
vart sjálfur.
Allt virðist hafa runnið
áfram, samkvæmt annarra
manna áætlun, ekki minum.
Égget ekki gert áætlanir. þær
klikka alltaf.
Einhver hefur hugsað um
mig, sett mig á réttan stað á
réttum tima, það hefur reglu-
lega verið stórkostlegt.
örp. (þýtt úr Rolling Stones)