Vísir - 09.12.1975, Qupperneq 10

10
Þriöjudagur 9. desember 1975. VÍSIR
Hvað er nú þetta?
Hinum svimagjörnu bregöur trú-
lega við aö horfa á þessa mynd og
eru fijótir að lita undan. Forvitnin
kemur upp i öðrum, og þeir gcta
ekki skilið öðruvisi við þessa
mynd en að vera búnir að gera
sér ljóst hvað hún sýnir. Það er
ekki rétt gert að láta þá vera i
óvissu: Þetta er steypukrani, sem
varð á vegi ljósmyndara Visis,
Jim, i Kópavoginum. Hann var
búinn að taka nokkrar myndir
upp eftir krananum áður en hann
vogaði sér efst upp i hann. Það
hefði getað verið gaman að sýna
ykkur myndirnar, sem hann tók
þaðan, yfir nágrennið — en þvi
miður, þær eru allar hreyfðar....
íslensk mynd á jólakorti
Barnahjálpar
ÓSKAST KEYPT I ATVINNA OSKAST
S.Þ.
Eitt af jólakortum Barnahjálp-
ar Sameinuðu þjóðanna er með
mynd af islenskri rúmábreiðu frá
17. öld. Þessi jólakort Barna-
hjálparinnar eru seld um allan
heim.
Það er Kvenstúdentafélagið
sem annast sölu og dreifingu
þessara korta að þessu sinni eins
og undanfarin ár.
Erla Elin Hansdóttir sem starf-
ar í Kvenstúdentafélaginasagði i
samtali við Visi að myndin á
jólakortinu væri af ofinni rúmá-
breiðu frá Hólum i Hjaltadal of-
inni af islenskri konu einhvern
tima á 17. öld.
Ágóða af sölu þessara jólakorta
er varið til þess að styðja og
styrkja þjáð börn i þróunarlönd-
unum.
—EKG
HUSNÆDI ÓSKAST
Móttaka smáauglýsinga í
Reykjavík:
Hverfisgata 44 og
Síðumúla 14
VISIR
Pyrstur með fréttimar
Páll Heiðar Jónsson skrifar:
,,AÐ
BRENNA
GLÆPINN
vv
„Yfirvöldunum sendi
lið” — stendur i sálm-
inum gamla, þar sem
almættið var beðið um
liðsauka til handa
valdsmönnunum i þrot-
lausri baráttu þeirra
við almúgann i landinu
og þau margvislegu
uppátæki, sem þessi
volaði lýður fann sifellt
upp á til þess að hrella
með bæði Guð og menn
— einkum og sérilagi
þó menn! Raunar er
þetta sálmavers raulað
ennþá við valdar mess-
ur, og mun ekki af
veita: almúginn i þessu
landi virðist halda
uppteknum hætti — að
hrella bæði Guð og
menn — en vitanlega
fyrst og fremst yfir-
völdin með sinum
aðskiljanlegu uppá-
tækjum, sem sýna
alveg einstakt hug-
myndaflug afbrota-
lýðsins i þvi að brjóta
lög og reglugerðir yfir-
valdanna og einnig
alveg óendanlega
þrjózku og ófyrirleitni.
Og blessuð yfirvöldin
útdeila refsingum á
báða bóga
En blessuð yfirvöldin gefast
ekki upp—ónei — sifellteru þau
á þönum við að elta afbrotaiýð-
inn og ekki veitir af: t þeim
frumskógi laga og reglugerða,
sem umlykja lif okkar hér á
þessum hólma, er nú svo komið
að ósköp hversdagslegur maður
getur tæplega annað en brotið af
sér óviljandi, svo ekki sé nú tal-
að um skálkana, sem eru
beinlfnis útsettir til þess arna.
Og blessuð yfirvöldin okkar út-
deila refsingum á báða bóga —
vitanlega fá delinkventin fyrir
ferðina, þegar dómstólarnir
mega vera að þvi að fjalla um
mál þeirra — og vélritunar-
fólkið þar kemst til að skrifa
upp dómana, en það getur nú
tekið sinn tima — en svo dugleg
eru þessi yfirvöld okkar, að
þeim nægir þetta ekki — heldur
refsa þau sjálfu afbrotinu,
samanber þessa fyrirsögn úr
Dagblaðinu frá 5. nóvember
s.l.:
llOO kjúklingar
brenndir á báli
I Voru teknir af sjómönnum sem höfðu lagt milljónir
| i tóman gjaldeyriskassann
Mér varð nú fyrst hugsað til
þess, þegar ég las fréttina, hve
miskunnsöm blessuð yfirvöldin
eru nú: Að brenna kjúklingana
á báli og láta sjóarana sleppa
við þá refsingu, en siðan hvort
brennuöld væri nú að ganga yfir
landið á nýjan leik með stóra-
dóm I kjölfarinu og tilheyrandi
drekkingar, klipingar með gló-
andi járnum o.s.frv. Sennilega
kemur nú ekki til þess, en við
skulum aðeins rifja upp niður-
lag þessarar fréttar:
Vitaö er aft varnarliösmenn |
I og sendiráðsmenn mega refja
laust lara með slikan varning I
' um. borg og bi hér á landi. i
þeirra höndum viröist hann ekki |
hættulegur en i höndum islend-
inga er hann það. Er enginn 60-
menninganna á Alþingi sem villl
taka að sér að undirbúa breyt-|
inguá þessum undarlegheitum,>
Það er munur
á Hólastól og
Helgu skrinu
Já, það er nefnilega munur á
Hólastól og henni Helgu skrinu
einsog allir vita. Menn hljóta að
sjá það i hendi sér, að smithætta
af kjúklingum er aldeilis stór-
kostleg i höndunum á venjulegu
fólki svo ekki sé nú talað um sjó-
menn og þeirra fjölskyldur! Það
er aldrei að vita, nema svoleiðis
fólk taki kannski upp á þvi að
gefa vinum og kunningjum að
smakka á krásunum og kasti
svo leifunum út i öskutunnu, en
innihald þeirra gæti einmitt lent
á haugunum og brunnið þar
eftirlitslaust. Allt öðru máli
gegnir um sendiráðsfólkið og
varnarliðsmennina — i fyrsta
lagi eru það útlendingar fyrir
mestan part og þessvegna
miklu merkilegri en við hin og i
öðru lagi er bara engin smit-
hætta af þeiira kjúklingum.
Hversvegna? Ja, það veit
enginn — það er bara þannig!
Við þennan lestur rifjaðist
lika upp fyrir mér kjúklinga-
veislan mikla um borð i Brúar-
fossi hér á dögunum, þegar höf-
undur þessara lina var þar far-
þegi. Stórhættulegir kjúklingar
höfðu (guöisélof) verið gerðir
upptækir á Siglufirði — sjómenn
af togaranum þar höfðu dirfst
aö flytja þennan óttalega varn-
ing til landsins og varið til þess
gjaldeyri — sem þeir höföu
raunar aflað sjálfir!
Þegar Brúarfoss
bar þar að landi
En ekki er sopið kálið þótt i
ausuna sé komið eins og þar
stendur. Blessuð yfirvöldin þar
nyrðra gerðu góssið vitanlega
upptækt og sjálfsagt hefur stað-
ið til að halda brennu, þegar
Brúarfoss bar þar að landi og
bjargaöi kjúklingunum frá
þeirri miðaldalegu refsingu.
Það þótti nefnilega hæfileg refs-
ing fyrir þessá fugla að skella
þeim um borð til rugguhestanna
þar — og viti menn: Allir fengu
sinn skammt og engum varð
meint af!
Siðan kom Brúarfoss frá
Bandarikjunum — færandi
varninginn heim eins og þar
stendur — allskonar vörur,
þarfar og óþarfar eins og geng-
ur — kornvöru handa þjóðinni
og kjúklinga handa sendiráðun-
um og ■ varnarliðinu — og
brennuefni handa tollinum:
„Þeir tóku nefnilega alla jóla-
kjúklingana okkar, þessir and-
skotar”, sögðu vinir minir um
borð og ég þurfti ekki að spyrja
hverjir þessir „þeir” voru.
Satt að segja vorkenni ég
blessuðum tollvörðunum að
þurfa að standa i þessum kjúkl-
ingabrennum, þótt ekki væri
nema vegna þess að þeir eins og
aðrir landsmenn munu aldir
upp við þann hugsunarhátt, að
það sé guðlast að henda mat —
hvað þá að brenna honum!
Spurning um
farfuglana
Það er bæði rétt og sjálfsagt
að geta þess hér, að i þessu til-
viki eins og öllum öðrum,
gengur yfirvöldum ekkert nema
gott eitt til. Þau vaka hér eins og
ætið yfir velferð okkar, bæði
andlegri og likamlegri, og i
þessum kjúklingamálum er
vitanlega verið að gæta þess, að
hingað berist ekki stórhættuleg-
ar útlendar farsóttir, sem gætu
sem best lagst á og drepið bæði
menn og skepnur á þessu landi.
Að visu virðast yfirvöld i öðrum
löndum lita frosin matvæli
nokkuð mildari augum en við,
t.d. vila Bandarikjamenn ekk-
ert fyrir sér að leyfa innflutning
á frosnum fiski héðan og ýmiss-
konar öðrum matvælum frá út-
löndum — en eflaust eru þeirra
yfirvöld bara svona kærulaus!
Hinsvegar er það spurningin um
farfuglana, sem okkur þykir svo
vænt um, en þeir bárust einmitt
i tal, meðan við á Brúarfossi
vorum að gæða okkur á kjúkl-
ingum sjómannanna á Siglu-
firði. Þessir fögru fuglar hafa
dvalist i suðrænum löndum
mánuðum saman og Guð einn
veit hvaða sjúkdómar það eru,
sem þeir ná sér i þar — og bera
siðan hingað þegar vorar!
En þrátt fyrir það dettur
engum i hug, að etja tollgæsl-
unni á lóuna, gæsina eða öndina
og leggja siðan fyrir þá góðu
embættismenn að brenna þessa
stórhættulegu sjúkdómsbera á
báli!