Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1926, Blaðsíða 2

2.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
24. des. ’26.
segja um hann, sem er ljós heims-
ins. Hann kom með birtu a£ hæð-
um til þess að flytja hana inn í
mannlífið. Hann vill kveikja ljós
trúarinnar í hverri sál, til þess að
bjart geti orðið yfir hverju einasta
mannslífi. Jesús Kristur vill fá alla
menn til að lifa í trúarsamf jelagi við
sig. Það samfjelag byggist á því
trausti og þeim kærleika, er honum
tekst að vekja hjá mönnunum. Og
það traust og þann kærleika til sín
vildi hann vekja með því að koma
sjálfur til mannanna og gerast einn
af þeim, flytja þeim fegurri og
fullkomnari skilning á lífi þeirra,
en nokkur annar hefir nokkurntíma
flutt, lifa meðal þeirra hinu eina
flekklausa fyrirmyndarlífi, sem
nokkurn tíma hefir verið á jörðu
lifað, og auðsýna þeim þann mesta
kærleika sem hugsast getur, með
því að deyja fyrir þá.
Þann boðskap lætur hann flytja
mönnum í nafni sínu; og svo spyr
hann hvern einstaka mann, sem
boðskapinn hefir heyrt, að þessu:
Þorir þú að trúa mjer fyrir þjer ?
Getur þú gefið mjer hjarta þitt?
Vilt þú ganga mjer á hönd til þess
að reka erindi mitt meðal bræðra
þinna og systra, og eiga með mjer
dýrð og sælu eilífa lífsins? Játi
maðurinn þessu af einlægum huga,
þá er trúarsamlífið byrjað milli
hans og frelsarans.
En svo er það hverjum manni
nauðsyn, að hann leggi stöðugt
rœkt við trú sina. Sú trú, sem menn
leggja enga rækt við, er ávaxtalaus
og gagnlítil eign. Það er til hjá
mörgum einhver trúarneisti, ein-
hverjar leifar af hálfdauðri barna-
trú, sem kemur fram í einhverju
hugboði um það, að kenning krist-
indómsins muni vera sönn, og að
það muni vera til bóta fyrir hvert
mannfjelag, að kristin kenning sje
þar flutt. En á líf þeirra og hug-
arfar hafa þessar trúarleifar sára
lítil áhrif, af því þeir leggja enga
rækt við þær.
Hverjum manni er í sjálfsvald
sett að ákveða það fyrir sjálfan
sig, hvort kristin trú sje þess virði,
að hann eigi að leggja rækt við
hana e«a ekki. En eitt af tvennu
finst mjer hver hugsandi maður
verði að gjöra: annaðhvort að
dærna þá kristnu trú, sem honum
hefir kend verið, óverðuga þess,
að hann leggi nokkra rækt við
hana, og segja þá alveg skiíið við
hana, — eða að öðrum kosti að
leggja rækt við þá trú, svo að hún
geti orðið honum að sem mestu
liði í lífsbaráttunni.
Að leggja rækt við trú sína er
það, að leggja rækt við samband
sitt og samlíf við Guð. Og leiðirn-
ar, sem Guð hefir bent okkur á í
því skyni, þekkjum við. Hann hef-
ir bent á orð sitt; það eigum við
að lesa og hugleiða, til þess að það
geti flutt okkur þá uppbyggingu og
hvöt, sem við þörfnumst. Hann
hefir bent okkur á bænina; dag-
lega þurfum við að tala við Guð
og opna sálir okkar fyrir áhrifum
hans heilaga anda, svo að hann fái
vald yfir hugarfari okkar og lífi.
Og hann hefir bent á safnaðarlíf-
ið; sameiginlega eigum við að
vinna að útbreiðslu og eflingu rík-
is hans og sameiginlega eigum við
að tilbiðja hann; því að með því
glæðum við trúna hvorir hjá öðrum,
og í starfinu fáum við að reyna
hvílík blessun það er, að vera sam-
verkamenn Guðs.
Því meira myrkur sem kristinn
maður sjer í kring um sig, því
meira af trúleysi og siðleysi, sem
hann sjer, þess sterkari hvöt ætti
hann að láta það vera sjer til að
leggja sem best rækt við trú sína,
og leggja með því sinn skerf til
þess, að ljósið skíni í myrkrinu
og eyði því. Á þá heilögu skyldu
benti frelsarinn lærisveinum sín-
um, þegar hann sagði við þá:
„Því verið ljós heimsins.“
„Ljósið sktn í myrkrinu.“
Aldrei er myrkrið eins mikið í
ríki náttúrunnar og á jólunum. En
aldrei er heldur eins mikið af ljós-
um og birtu á heimilunum og í
kirkjunum, og á jólunum.
Og það er gott. Það er gott, að
menn skuli láta sjer þykja vænt
um jólin og hafa hug á því, að alt
geti bent á það, að þeir eru að
halda hátíð. Það er líka gott, að
svo mikil birta og hlýja kemur þá
fram í samlífi manna á svo marg-
víslegan hátt, ekki síst í kærleiks-
gjöfum til þeirra, sem bágt eiga.
Og það er gott, að ungir og gamlir
koma þá hópum saman í kirkjurn-
ar og heyra þar hinn eilífa fagn-
aðarboðskap jólanna.
Jólaljósin, sem við kveikjum í
kirkjum og heimahúsum, þau eyð-
ast og hverfa; því það er eðli
þeirra. En ljós trúarinnar, sem
Guð vill kveikja og glæða í sálum
mannanna, og jólaljósin eiga að
tala til okkar um, — það á ekki að
eyðast og það þarf ekki að eyð-
ast, heldur er eðli þess þvert á
móti það, að það vex og glæðist að
sama skapi sem það fær að loga
lengur og meiri rækt er við það
lögð. — Látum þá ekki trúarljósið
dofna, sem Guð vill glæða hjá okk-
ur á þessari blessuðu hátíð; held-
ur látum það lifa og lýsa okkur
allan ársins hring. Upp úr jólun-
um fer daginn að lengja; látum
þessa jólahátíð hafa þau áhrif á
okkur, að birtan fari stöðugt vax-
andi yfir trúarlífi okkar.
Guð hefir gefið okkur ljósið, sem
vill reka alt myrkur burtu af veg-
um mannanna og úr hugskotum
þeirra. Á þá dýrmætu gjöf eiga
hver jól að minna okkur. Og þau
eiga líka að vera okkur hvöt til að
láta það Ijós lýsa okkur, láta frels-
arann verða í æ ríkara mæli lífsljós
hvers einstaks okkar, svo að við get-
um orðið samverkamenn hans að
því, að reka alt myrkur burtu úr
mannlífinu, — allan myrkra-hugs-
unarhátt og öll myrkra-verk.
Indælt er þá að halda jól, þegar
gleðiboðskap ljóssins er þannig
veitt viðtaka. Indælt verður lífið
okkur þá, — fult af friði, framför
og blessun. Þá verður okkur það
fyrst ljóst, þegar við veitum inn í
líf okkar náðarstraumum hina
himneska ljóss, sem okkur er gefið
í jólabarninu, frelsara heimsina
Jesú Kristi, — þá verður okkur
það fjrrst ljóst, hve hryllilega
myrk þessi tilvera væri okkur án
lians. Og þá rætist á okkur hin
postullega bæn: „að þjer getið
með gleði þakkað föðurnum, sem
hefir gjört yður hæfa til að fá
hlutdeild í arfleifð heilagra í ljós-
inu, og hrifið oss frá valdi myrk-
ursins og flutt oss inn í ríki síns
elskaða sonar.“ (Kol. 1, 12—13).
Algóður Guð gefi öllum, fjær og
nær, gleðileg jól.
Amen.