Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1935, Blaðsíða 6
398
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
„Lína rak upp óp og allir stukku upp úr gröfunum og spurðu hvað gengi á".
ur andlitið í höndum sjer. Lína
fór fram í eldhús.
SLT 1 EINU varð öllum
litið upp í senn. Lína
haíði komið inn í baðstofu með
reku í hendi. Ásmundur leit
undrandi á hana og spurði hvað
hún ætlaðist fyrir.
— Það er ekki til nema ein
reka innanbæjar, mælti Lína
með áherslu, en ef við hjálp-
umst öll að, þá getum við grafið
okkur göng út að hesthúsi, því
að við vitum upp á hár hvar
þess er að leita.
Ásmundur horfði undrandi á
fósturdóttur sína.
— Áttu við það að við eigum
að grafa göng niður að hest-
húsi?
Lína kinkaði kolli.
Ásmundur stóð á fætur og
eitthvað, sem líktist brosi, ljek
um varir hans.
— Þú veist ekki hvað þú tal-
ar um, heillin góð, sagði hann.
Það væri að minsta kosti viku
verk og þá---------—, en það
væri ef til vill reynandi að
grafa sig upp úr fönninni.
Nú færðist líf í fólkið. Allir
töluðu í einu. Auðvitað ætti
menn að grafa sig út! En að
engum skyldi detta þetta fyr í
hug! Ef þeir kæmust út, þá
hlyti þeir að geta fundið hest-
húsið.
Og svo var hispurslaust byrj-
að á verkinu. Menn skiftust á
að moka. Alla nóttina var unnið
hvíldarlaust. Þeir rákust á stóra
steina og urðu að sveigja göng-
in til hliðar við þá, og sperra
við þá svo að þeir hryndi ekki
niður og eyðilegðu alt. Lína
Sólmundardóttir var með. Hún
stóð þar með flösku og glas
og gaf piltunum hressingu þeg-
ar þeir þreyttust. En hún var
annars hugar. Hún var að
hugsa um hann, sem lá nú
máske limlestur og stirðnaður
skamt frá þeim. Hún skildi það
nú, að væri hann dáinn, myndi
hún aldrei framar á ævinni líta
glaðan dag. Og hún iðraðist
þess innilega hvað hún hafði
verið kuldaleg í hans garð að
undanförnu. Því að hún elskaði
Bárð, hún fann það nú, að hún
hafði altaf elskað hann. Henni
hafði aðeins sárnað það, að þeir
feðgarnir höfðu talið það alveg
sjálfsagt að hún skyldi verða
húsfreyja á Klettum. Þeir hefði
þó að minsta kosti getað grensl-
ast eftir því hvað hún sjálf
vildi.
Bárður hafði meira að segja
aldrei haft svo mikið við að
biðja hennar; hann hafði látið
eins og það væri ákveðið að þau
skyldi giftast. Ástúðlegur og
góður hafði hann altaf verið, og