Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1935, Blaðsíða 20

412
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS

Fyrir bðrn og unglinga:
Þrjár smásögur.
Eftir Árna Óla,

Amraa.
AÐ var einu sinni gömul amma.
Það g-erir ekkert til hvað hún
hjet. Hún sat á rúmstokkn-
um sínum, hæg og stilt, orðvör og hæg-
lát, prjónaði og spann allan ársins
hring. Hún gat ekki annað gert, því
að fætur hennar höfðubilað eftir mik-
inn eril og volk í veröldinni.
Á palli voru mörg börn — sjö eða
átta keipóttir angar; sitt á hverju ár-
inu. Pabbi og mamma höfðu engan
frið fyrir þeim — fyrir ærslum, uppá-
tækjum og spurningum
Hún amma klæddist fyrir allar ald-
ir — enginn vissi hvenær hún fór á
fætur — börnunum fanst hún altaf
hafa verið á fótum síðan þau sáu hana
fyrst, og þetta var orðið svo sjálfsagt,
að ekki mátti út af bregða, að þegar
þau vöknuðu um morgna var pabbi
farinn fyrir löngu til gegninga og
mamma farin að „basla ein út í eld-
húskrá“.
Og þá byrjaði stríðið — þá var
fyrst kastað svæflum milli rúmanna
og hin og önnur orð látin fylgja,
þangað til alt komst í bál og brand,
reglulegt stríð, þar sem skotist var á
koddum, svæflum, sængum, línlökum,
brókum, skyrtum, bolum, sokkum.
Þangað til amma stöðvaði ófriðinn
með Ijúfu brosi og sagði:
— Börnin góð, eigum við nú ekki
að hætta?
Svo ljest hún taka upp lykkju á
pr jónunum:
— Á jeg ekki heldur að segja ykk-
ur fallega sögu?
— Amma ætlar að segja sögu! —
Amma ætlar að segja sögu! hrópuðu
krakkarnir hver í kapp við annan,
skeltu sjer niður í rúmin, rifu til sín
sængurklæðin. Það varð nokkur úlfa-
þytur út af því hvernig hver ætti að
breiða ofan á sig. En amma gamla
brosti bara, horfði í skakkhorn til
þeirra út undan gleraugunum og sagði
svo, þegar mesti gauragangurinn var
að sjatna:
— Jæja, má jeg þá byrja á sög-
unni?
— Já, já, en þó voru enn hnipping-
ar og alnbogaskot. — Svona, Siggi —
Æ, þú ert svo leiðinlegur, — fæ jeg
ekkert af sænginni? — Vertu til fóta!
— Þú sparkar í mig! — Amma segir
þjer enga sögu ef þú lætur svona. —
Nei, sjáðu, tærnar á honum Sigga
standa upp úr — kolsvartar! — —
Skammastu þín------------
— Nei, nei, sagði amma gamla, ef
þið ætlið enn að fara að rífast, segi
jeg ykkur enga sögu. Hvert er nú
góða barnið og þegir svolitla stund
________v
Hljóð.
— Já, sagði amma, nú eruð þið góð
börn og nú skal jeg segja ykkur sögu.
Hlustið þið nú vel á, því að sagan er
falleg, og sá eða sú, sem getur sagt
mjer bestu ráðninguna á henni skal fá
jólagjöf frá mjer. Og svona er nú
sagan:
— Það var einu sinni lítil stúlka.
Hún var með blá augu og glóbjart
hár, eins og allar góðar stúlkur. —
Pabba og mömmu þótti ákaflega vænt
um hana, og öllum sem kyntust henni.
— Heldurðu ekki að litla stúlkan
sje of góð og falleg fyrir okkur?,
sagði mamma einu sinni.
— Ekki held jeg nú það, sagði
pabbi, en við verðum að gæta hennar,
gæta hennar ákaflega vel.
Svo óx hún upp og dafnaði. Hún
var augnayndi foreldra sinna, en má-
ske ekki að sama skapi geðfeld þeim
í hugsunum. Því að hún var undar-
leg, talaði við lóurnar þegar þær
komu heim í túnið á vorin úr ferð
sinni yfir hafið, og á haustin, þegar
þær flokkuðust þar áður en þær fóru
aftur. Hún gat setið kvöld eftir kvöld
og hlustað á gjallið í stelknum eða
hrynjandann í hrossagauknum, eða á
spóann vella, horfa á grösin spretta,
taka eftir hvað beljandi lækirnir urðu
viðmótsþýðir á sumrin, finna hvað
moldin angaði ilmsætar á sumrin en
haust og vor og hvað öll guðs náttúra
gladdist yfir sumrinu — að manninum
undanteknum, sem þá tók líkt og and-
vörp milli fjárfellis á vori og óþurka-
sumars. Það er ekki von að þið skiljið
þetta. Þó langar mig til að segja
ykkur það, að raddir vorsins vöktu
þrá í sál litlu stúlkunnar til að sjá
meira og kynnast fleira. Og svo flaug
hún burt, eins og helsingi eða hver ann-
ar farfugl, og leitaði nýrra landa.
Margt bar þá fyrir sjón og reynd.
Fyrst höfuðborgin okkar, Reykjavík,
svo Kaupmannahöfn, svo eyjarnar og
Norðurlönd, svo Þýskaland, Ítalía,
Frakkland og England. Hún sá margt,
kyntist mörgu, en þráði altaf eitthvað,
sem hún vissi ekki hvað var. Og getið
þið nú, börnin góð, hvað það var sem
hún þráði. Getið þið hennar gátu.
— Hún hefir viljað fara til Róip,
sagði Siggi, því að það stendur þó í
Númarímum að þar liggi ótal snörur.
— Ónei, hún hefir viljað fara upp
til tunglsins, sagði Lárus, því að það
stendur í vísunni: „Þar situr hún
amma mín og kembir ull nýja“.
— Altaf ertu jafn vitlaus, Lárus,
sagði Lára. það stendur ekki svona,
heldur „þar situr hún móðir mín og
syngur lofgjörð nýja“. En litlu stúlk-
una hefir langað til þess að hún yrði
prinsessa og fengi kóngsson.
— Þú getur nokkuð nærri, sagði
amma, en fleiri verða þó að geta.
Hvað segir þú Jónsi litli?
Jónsi: Æi, nú man jeg ekki! Jú —
hana hefir langað til að spinna á
þýskan rokk, eins og stendur í vísunni,
og róa út í Sikiley.
— Já, það langaði ömm — nei,
stúlkuna til. Og geti nú aðrir betur.
Hvað segir þú, Gunna?
Gunna bregður fingrinum upp í sig
og segir ekki neitt.
— En þú, Kalli?
— Gunna kann miklu fleiri vísur en
jeg.
— Ójá, ekki er það nú undir vísun-
um komið, en kantu nokkra vísu,
Gunna mín, sem átt getur við skap
stúlkunnar
Gunna: Jeg kann þrjár vísur,
amma.
— Nú, hvernig eru þær?
— Fanna skautar faldi háum--------
og Eldgamla Isafold og Björt mey og
hrein------.
— Þú ferð nokkuð nærri því Gunna
mín, og nú fáið þið öll eitthvað fyrir
ráðningarnar, en þú mest. En svo við
höldum nú áfram sögunni, þá undi
stúlkan sjer ekki úti í glaumnum. Hún
hvarf því aftur heim — og heim er
stórt orð. Hvert haldið þið að hún hafi
farið? Og hvar haldið þið að hún sje
nú niður komin?
Hún brá hrukkóttri hönd upp að
augunum og ljest svo taka upp lykkju,
sem fallið hefði niður. «
•— Jæja, hvar haldið þið nú að unga
og fallega stúlkan sje niður komin?
Öll börnin hlustuðu og brutu heil-
ann. En svo brölti Hannes litli frá
fótagaflinum hjá Sigga, lagði hend-
urnar um hálsinn á ömmu sinni og
sagði:
— Amma, það ert þú.
Og þá runnu tár niður vanga gömlu
konunnar.