Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1935, Blaðsíða 21

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
413
Umferðarslys.
ELLA og Ingi voru að leika sjer
inni í húsagarði í .bænum
Hún var með gjörð, en hann
var með bolta með snæri í, og spark-
aði svo, að boltinn kom altaf beint í
andlitið á honum aftur, þegar bandið
kipti í.
Hann gat aldrei hitt boltann með
fætinum í afturkastinu, þótt til þess
væri leikurinn gerður. En Ella fór
með gjörðina sína í smáhringa, stýrði
henni og rak hana áfram með lítilli
spýtu, svo að aldrei mistókst.
Einu sinni þegar Ingi fekk boltann
beint framan í sig varð honum ljótara
á munni heldur en börnum er títt.
Hann þurkaði framan úr sjer óhreink-
una, sem boltinn hafði sett á hann, en
í sama bili fór Ella fram hjá honum
með gjörðina sína. Af einskærri geð-
vonsku og til þess að hefna sín á ein-
hverju, sparkaði hann í gjörðina svo
að hún fór um koll.
— Æ, því ertu að þessu?sagSi Ella.
— Það kemur þjer ekkert við, sagði
hann og stóð þar bíspertur og við bú-
inn að gera henni annan grikk.
— Vertu ekki vondur, Ihgi minn,
sagði Ella. Veistu ekki að jólin eru að
koma, og þá eiga allir að vera góðir
hver við annan.
— Mig varðar ekkert um jólin, sagði
Ingi með þjósti, og hvenær, sem þú ert
fyrir mjer, þá verð jeg vondur við þig.
Og jeg er miklu, miklu sterkari en þú.
Veistu það?
— Já, Ingi minn, jeg veit það, og
ef jeg er fyrir þjer, þá ætla jeg nú að
fara heim. Jeg þarf líka að fara að
búa mig í sparifötin min, því að jólin
eru að koma. Blessuð jólin! Hlakk-
arðu ekki til þeirra? Farðu nú heim
til mömmu þinnar, og í nýu fötin
þín, svo að hún þurfi ekki að tefja
sig á að klæða þig, þegar hún hefir
tekið til heima, hefir eldað matinn og
borið á borð. Ó, hvað jeg hlakka til
jólanna! Nú fer jeg heim til mömmu!
Gleðileg jól!
Hún rjetti honum höndina, en hann
ljet sem hann sæi það ekki. Hann var
í vondu skapi. Svo fór hún, og hann
varð eftir.
Hann byrjaði aftur að fást við bolt-
ann, en það gekk ekki vel. Boltinn
lenti hvað eftir annað niðri í forinni
í húsagarðinum, slóst í hann aftur og
ataði hann allan leiri.
Þá varð Ingi vondur. Hann hugsaði
sjer að hann skyldi fara út á götuna,
þar sem ekki væri for, og ná sjer
niðri á boltanum. í hendingskasti þaut
hann með boltann á undan sjer, sí-
sparkandi, út um portið og út á götu.
Bíll fór fram hjá í sömu svipan.
*
Pabbi og mamma Inga biðu þess að
hann kæmi heim. Þegar þeim fór að
lengja eftir honum, hringdu þau heim
til foreldra Ellu, leiksystur hans, og
spurðu um hann. Ella var þá komin í
jólafötin sín og það átti að fara að
kveikja á jólatrjenu hjá henni. Og hún
hlakkaði ákaflega mikið til. En þegar
hún heyrði að spurt var eftir Inga,
var sem napur gustur kæmi framan
1 hana
— Jú, hann var úti rjett áðan að
leika sjer, og svo skildum við og jeg
bað hann að fara heim.
Pabbi Inga rauk undir eins niður í
húsagarðinn þar sem þau Ella höfðu
verið að leika sjer, en hann fann ekki
drenginn sinn. Þegar hann kom heim
aftur, var konan hans hágrátandi:
— Það var hringt meðan þú varst
að heiman og við beðin að koma suður
í Landspítala.------------
Enginn nema sá, sem reynir, veit
hve ægilega fregn þessi fáu orð hafa
að geyma.
— Suður í Landspítala?
Hann þreif símann og hringdi á lög-
reglustöðina, kaldur og eins og stirðn-
aður allur, en konan hafði fleygt sjer
á legubekk og hágrjet.
Jú, það stóð heima — drengurinn
þeirra hafði hlaupið fyrir bíl, beint
út úr porti — bílstjórinn hafði ekki
tekið eftir því og haldið áfram —
maður komið að rjett á eftir, fundið
drenginn og gert lögreglunni aðvart.
Hún hafði farið með drenginn í spít-
alann — og tilviljun að hann hafði
þekst.
— Var hann þá svo meiddur?
— Nei, nei, ekki skuluð þjer halda
það, en það var tilviljun að við feng-
um að vita fljótt hverra manna
drengurinn var, og þá hringdum við
undir eins til þess að láta yður vita.
*
Suður í Landspítala liggur lítill
drengur stórmeiddur, en þó ekki lífs-
hættulega. Það hafði þó engu munað
að hann yrði undir bílnum, og þá —
Pabbi og mamma koma bæði suður
eftir og grúfa sig niður að litla
drengnum sínum. Fyrir þau eru nú
engin gleðileg jól, aðeins vegna þess,
að litli drengurinn þeirra hljóp þvert
út á götu.
Eftir nokkra stund segir pabbi:
— Við megum þakka guði fyrir það
að likur eru til að hann haldi heilsu
og verði ekki fatlaður. Að ári vona
jeg að hann vari sig betur og hafi
kent mörgum leiksystkinum sínum að
vara sig á götuumferðinni.
*
Hrygg, og þó glöð jafnframt, skilja
þau við barnið sitt. Huggunin er: Það
hefði getað farið ver.
Þau leiðast þögul norður á Fjölnis-
veginn. Gata við götu er upp ljómuð
af rafmagnsljósum, bæði þar og ann-
ars staðar í bænum, svo að enginn
þurfi að verða fyrir umferðaslysum.
Lítill - Trítill.
AÐ er ekki jólasaga, því að
hún byrjaði eitthvað um
hvítasunnuleytið. Jeg man
ekki hvaða ár það var, því að jeg var
lítill þá.
Jeg var sendur að gæta lambanna.
Lítill-Trítill þóttist vel útbúinn, í
þykkri úlpu af Nonna vinnumanni.
Veistu það, að Nonni mátti ekki
vera að því að ganga til ánna þá,
vegna þess að hann varð að hlaða upp
i tóftardyrnar, svo að ekki bljesi um
húsið, spila krærnar fyrir lambærnar
svo að engin tæki frá annari, og ekki
yrði ef þröngt um mæðurnar?
Þess vegna fór jeg, Lítill-Trítill á
stað að leita lambánna, sem ekki
höfðu fengið húsaskjól.
Hann Lítill-Trítill var lítill, og
aldrei fanst honum að hann hefði ver-
ið jafn lítill eins og þegar hann gekk
upp brekkuna meðfram bæjargilinu til
þess að huga að ónum, sem hann
Nonni hafði ekki fundið um kvöldið,
og hlutu nú að liggja úti. En það
varð að koma þeim í skjól, svo að
lömbin króknuðu ekki.
Norðaustan bleytuhríð var á, og
stóð ofan eftir gilinu, beint í fang Lít-
ils-Trítils.
Hann herti upp hugann.
— Verra er veðrið á melunum fyrir
ofan. Ærnar leita í skjólið, hjer hlýt
jeg að finna þær allar í gilinu.
En hvað voru þær margar, sem
vantaði? Um það hafði jeg ekki spurt.
Jeg gekk upp eftir gilinu. — Kúa-
gil heitir það — og þar er engin
mannhætta, nema af alfum og dverg-
um — ef þeir koma út úr klettunum.
En klettarnir eru þögulir, þeir um-
breytast ekki í alfaborgir á svartri
skammdegisnótt; ekkert ljós i einasta
kletti, en i skjóli við hvern klett, í
grasgeirum sem þar eru, standa ærn-
ar í hnipri og hjúfra að lömbunum
sínum — reyna að verja þau fyrir
bleytu slyddunni, sem fyrst læsir sig
í ystu, harðgeru og hrokknu hárin,
þangað til þau verða dauð, og síðan
eftir þeim inn að berum bjórnum,
þangað til lömbin skjalfa af nistandi,
ósveigjanlegum kulda, sem læðist eftir
hverju hári þeirra utan úr svalkaldri
náttúrunni, og þaðan beint í hjarta-
stað.
Litlu lömbin eiga bágt — en Lítill-
Trítill á þó enn þá bágara, því að
honum er jafn hroll kalt og þeim, og
hingað er hann þó kominn til þess að
hjálpa þeim.
Hvað átti nú Lítill-Trítill að gera?
Hann smalaði þeim ánum, sem hann
fann, niður i klettahvamm hjá ánni,
þar sem afdrep var. Þær voru nú ekki
nema fimm, tvílembur þrjár, og þeg-
ar þær voru allar komnar i hóp þarna
í hvamminum, fanst honum sem hann
hefði gert þeim rangt til að koma